"ကျွန်တော့်မြင်း ရတနာဂီရိကို တွေ့သေးလား"
"ဒီတံခါးမှာ ချိတ်ထားတာလေဗျာ"
"ဟဲ့့၊ အုန်းလက်ကလေး ကြိုးတန်းလန်းဟာလား။ မနေ့ညက ငါ မီးစိုက်လိုက်တယ်"
"ဟာ.. အမတို့ကလည်းဗျာ။ အဲလိုချည်းပဲ။ သေချာကြည့်မှပေါ့"
"အောင်မယ်.. ဟဲ့ ပေတလူး၊ နင့်အုန်းလက်ကို အမေက ဘယ်သိမှာလဲ။ နင်က စာရေးထားလို့လား"
"အစ်မ အဲလို ပြောမှာ သိလို့ ရေးထားတယ်ဗျ။ မနေ့ညကတောင် ဟိုဦးရင်တို့ မေးလို့ ကျွန်တော်တို့ မြင်းတွေရဲ့ နာမည်တွေအကြောင်း ပြောပြရသေး"
"ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ဘာတွေ သွားပြောတာတုန်း"
"သူတို့ မသိလို့ ရတနာဆိုတာ ရွှေ၊ ဂီရိက တောင်။ မြင်းနာမည်က ရွှေတောင်လို့ ပြောပြတာ။ ဟိုကောင်တွေလည်း ပြောကြတာပဲ"
"အဲဒီတော့ ဟိုက မရယ်ဘူးလား"
"မရယ်ပါဘူး။ သူတို့က လူကောင်းတွေပဲ ဥစ္စာ။ ကောင်းသားပဲ မှတ်သားထားရမယ်လို့တောင် ပြောသေးတယ်"
"သုဝဏ္ဏကမှ ရွှေပါဟယ်"
"မောင်နှမချင်းကို ငြင်းမနေကြနဲ့တော့။ စာရေးထားလည်း ငါမဖတ်တတ်ဘူး။ အုန်းလက်တွေများ ပေါလွန်းလို့ နင့်ဘကြီးသာအောင်တို့အိမ် သွားကောက်စမ်း၊ ဧည့်သည်တွေ မျက်စိနောက်အောင်တော့ မလုပ်ကြနဲ့နော်။ နင်တို့ကို ဖမ်းခေါ်သွားလိမ့်မယ်"
"ခေါ်သွားရင် လိုက်သွားမှာပေါ့။ အဲဒါမှ စောစော စစ်သားကြီး ဖြစ်မှာ"
"ဟဲ့.. နင့်ကို ဘီလူးတပ်ထဲ ပို့လိုက်မှ အရိုးအသားတောင် မမြင်ရ ရှိမယ်"
"အမ.. အိမ်မှာ နေတဲ့ ဟိုတစ်ယောက်ရဲ့ နာမည်ကလည်း လက်ျာဘီလူး တဲ့နော်။ သတိထား၊ ဘီလူးတပ်က ဖြစ်နေဦးမယ်။ သူတို့ရှေ့ မပြောနဲ့တော့်"
"အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်။ သူက တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးပေမယ့် လူဆိုးလူသွမ်းလေး မဟုတ်ပါဘူး"
"ကျွန်မတော့ သိပ် သဘောမကျဘူး အမရဲ့။ တခြားသူတွေနဲ့ မတူဘူး။ နောက်တစ်ယောက်ကမှ အေးသေးတယ်။ သူက နေရာတကာ စပ်စပ် စပ်စပ်နဲ့.."
"အဟမ်း"
"ဟော"
သူတို့အကြောင်း ပြောကာမှ အိမ်ပေါ် တက်လာကြသည်နှင့် တိုးနေသဖြင့် ခင်သူ ဝင်ပြေးသွားသည်။ သူတို့ကမူ ရယ်လျက်
"လုပ်စရာရှိလို့ သွားတာဗျာ၊ ခုထိ ဘာမှ မစားရသေးဘူး။ ဗိုက်ဆာလာလို့.. အဲဒါ"
"ဟဲ့.. သမီး၊ ခင်သူ.. နင့်မောင်ကြီးတွေဖို့ စားဖွယ်တွေ ပြင်လာခဲ့လေ"
"ဟုတ်ကဲ့အမ"
ခင်သူက မျက်နှာပူစွာဖြင့် ထမင်းဝိုင်း ပြင်ပေး၏ ။ သူက ခင်သူ ကိုင်ထားသည့် လက်ဆေးခွက်တွင် လက်ဆေးရင်း
"ငါ့နှမ တော်တော်ပဲ မျက်မုန်းကျိုးနေသလားကွဲ့"
ရယ်ပြီး မေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ခင်သူ မနေတတ် ဖြစ်သွားသည်။
"အာ.. မဟုတ်ပါဘူး။ ကျွန်မ.. ဟို"
"ရပါတယ်၊ ကိစ္စမရှိပါဘူး။ လူတွေက ကျွန်တော့်ကို ဒီလို မြင်တတ်ကြတာ မဆန်းပါဘူး။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်တာပဲ။ မှန်ရာကို ပြောဝံ့တာပဲ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ကျွန်မ.. အဲသည်သဘော မဟုတ်ပါဘူး"
"မနက်က တစ်ယောက်ယောက် လာသေးလား"
"အဲ.. လာတယ်၊ ဗိုလ်မင်းကြီး ဘယ်သူဆိုလားပဲ"
"ထင်တယ်၊ ဘယ်သူပါလိမ့်"
"မင်းထင်ဆိုလား.."
"မင်းထင်နော်ရထာ လား"
"ဟုတ်မယ်ထင်တယ်"
"ဟာ.. မဟုတ်လောက်ပါဘူး"
အကြပ်က ထပြောသဖြင့် ခင်သူ ဆတ်ခနဲ လန့်သွားသည်။
"မင်းကလည်း ဖြည်းဖြည်းပြောပါ.. ကလေးကို။ ဘာပြောသွားလဲ ငါ့နှမ"
"သူ့ဆီ လိုက်လာခဲ့တဲ့"
"ဘယ်ကို လိုက်ရမှာလဲ"
"မသိဘူးလေ"
"အေးရော"
အကြပ်က ဝင်ပြောပြန်သည်။
"ကျုပ်တို့က မင်းထင်နော်ရထာဆီ လိုက်သွားဖို့ မြင်းတွေ ဘာတွေ ပြင်ဖို့ လိုသေးလား"
"ကျွန်မ မသိ၊ မလိုလောက်ပါဘူး။ ရွာထဲတင်ပဲဟာ"
သူတို့ ပြုံးကြသည်။
"စစ်ကဲ ကျော်ထင် သက်တော်ရှည်ကို မခေါ်တတ်လို့ နေမှာ"
"ဟုတ်တယ်.. ဟုတ်တယ်၊ အဲဒီဟာ"
"ဘာဟုတ်တာလဲ သူငယ်မ"
"သက်တော်ရှည် ဟုတ်တယ် လို့"
"ကဲ.. ကဲ၊ အမြန်စားပြီး လိုက်ခဲ့တော့။ အကြောင်းရှိမယ်"
"ဟာ.. နေဦးလေ တပ်မှူး"
လူရွယ်က ထသွားသည်။ အကြပ်သည် လက်စသတ်၍ ကျေးဇူးစကားဆိုကာ ကသုတ်ကရက် လိုက်သွားလျင်
"ငါပြောပါတယ်၊ ဒီသူငယ်တွေ ဘယ်လိုမှန်းကို မသိဘူး။ ငါတော့ နားမလည်တော့ဘူး"
အမိ စကားကို ခင်သူက ထောက်ခံ၏ ။
"ကျွန်မလည်း အဲလိုပဲ"
ကျော်ထင် သက်တော်ရှည်ရှိရာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ ရောက်လျင် ရဲမက်များအပြင် ရွာသား အများကိုပါ ကျောင်းအောက်၌ တွေ့ရ၏ ။ သူ ကျောင်းပေါ်တက်ခဲ့ရာ ဗိုလ်မင်းကြီးက ဆီးကြို၍
"မင်း သိပြီးပြီလား၊ သည်ရွာက လူတွေ စစ်မှုထမ်းချင်လို့ ဆိုတာ"
"အနောက်ရွာကတော့ လူတစ်ရာလောက် လိုက်ချင်တယ်လို့ ပြောပါတယ် ဗိုလ်မင်း"
"အေး.. အဲဒါပေါ့။ ညက အဲဒီအကြောင်းကို ဒီဘက်ရွာက ကြားတော့ သူတို့လိုက်ရင် ငါတို့လည်း လိုက်မယ် ဆိုပြီး လူလိုက်စုကြရောတဲ့"
"သြော်.. ဒါ့ကြောင့် ညက ညဉ့်နက်မှ ကာလသားတွေ မီးတုတ်တွေနဲ့ လျှောက်နေကြတာ"
"မနက်ကျ ငါ့ဆီ ဝင်ပြောကြရောဟေ့။ လောလောဆယ် လူ ၅၀ ကျော် ရှိသတဲ့။ မင်း ဘယ်လို သဘောရလဲ"
"ခေါ်သွားရမှာပဲ။ လူတော့ ရွေးရလိမ့်မယ် ထင်တယ်။ တချို့က ငယ်သေးလောက်တယ်။ တချို့လည်း စိတ်သာ ဆောင်တာ အရွယ်က ကျနေပြီ။ ကျွန်တော်တော့ သေချာကြည့်ပြီး ရွေးစေချင်ပါတယ်"
"နောက်တစ်ရက် လိုဦးမလား"
"မလိုပါဘူး ဗိုလ်မင်း၊ တန်းစီခိုင်းပြီး အမြင်နဲ့ ရွေးလိုက်ကြရင် မကြာပါဘူး"
"ဒါဆို မင်းတို့ပဲ ရွေးလိုက်၊ မင်းမလိုချင်တဲ့သူကို ငါ့တပ်ဆီ ပို့လိုက်ကွဲ့"
"ဟာ.. အဲလို မသင့်ပါဘူး။ အခု သူ့တပ်ကိုယ့်တပ် မခွဲ၊ သူတို့ကိုလည်း မသွင်းသေးဘဲ သီးခြားခေါ်သွားပြီး နေပြည်တော်ရောက်မှ အရည်အချင်းအလိုက် သင့်ရာတပ်မှာ အမှုထမ်းခိုင်းတာ သင့်လျော်မှာပါ"
"ကောင်းပြီလေ၊ မောင်ပဲ စီစဉ်လိုက်ပေါ့။ လိုအပ်တာမှန်သမျှ ယူသုံးပါ မောင်"
"ဟုတ်ကဲ့ ဗိုလ်မင်း၊ စီစဉ်လိုက်ပါမယ်"
ဆရာတော်က သူတို့ စကားဆိုနေသည်ကို စောင့်ကြည့်နေပြီးမှ
"ဒကာ လက်ပြစမ်း"
ဆို၍ သူ၏ ကြမ်းတမ်းသော လက်ဝါးကို ဆွဲယူကြည့်သည်။ ထို့နောက်
"အင်း.. ကောင်းတော့ ကောင်းတယ်"
"ဘုန်းကြီးမယ်"
"အလို.."
သူ့ကို တစ်ချက် မော့ကြည့်သည်။
"အလွန်ရှုပ်ထွေး များပြားပါကလား"
ဟု ရေရွတ်၍ ဆက်မပြောတော့။ လူကိုသာ သေချာကြည့်နေ၏ ။ သူက ဦးသုံးကြိမ်ချ၍ ဆင်းသွားရာ
"လက္ခဏာမှာ ဘာတွေ့လို့ပါလဲ အရှင်ဘုရား"
"စက်လက္ခဏာတချို့ တွေ့တယ်ကွဲ့။ သို့ပေမယ့် ဒီဘဝမှာတော့ ဘာမှ မဖြစ်အောင် ဖုံးကွယ်ခံထားရတယ်။ မထင်ရှားဘူး။ အမှုထမ်းတော့ရော အားထားလောက်ကဲ့လား"
"တပည့်တော်အတွက်တော့ အစစအရာရာ အားကိုးရတဲ့ သူတစ်ဦးပါဘုရား"
"အနေအထိုင်မသင့်လို့ မထွန်းပေါက်ဘူးထင်ပ"
"အပြောအဆို မတတ်လို့ ရာထူးကတော့ တက်လိုက်ကျလိုက်ပါပဲ"
ပြောရင်း ကျော်ထင်သက်တော်ရှည် ပြုံးသည်။ အောက်မှ လုလင်၏ အသံကို ကြားနေရ၏ ။
"ညီညီစီကြပါ။ ခပ်ခွာခွာလေး ၂ တန်း၊ ငကံ.. သူရိန်ကို သွားရှာချေ။ သူစစ်ရမယ့်သူတွေ ရောက်နေတယ် လို့"
ကျောင်းပြင်မှ ဆူညံအုတ်အက် ကြားရသဖြင့် ထကြည့်ကြရာ အနောက်ရွာမှ လူအုပ်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဆရာတော်က ကိုယ်ကို ကိုင်း၍ ပြတင်းမှ ငဲ့ကြည့်ရင်း
"သည်နှစ်ရွာကတော့ သည်လိုပဲ၊ နှစ်ရွာ့တစ်ရွာမို့ ဟိုဘက်က ပါရင် သည်ဘက်ကလည်း အားကျမခံ ပါလိုက်ရမှ"
ကျော်ထင်သက်တော်ရှည်က သူ၏ ဗိုလ်အချို့ကို ထိန်းသိမ်းနိုင်ရန် စေလွှတ်လိုက်သည်။ ရဲမက်များကလည်း အားလုံး ရပ်ကြည့်နေကြပြီ။
"မလိုက်ရမှာကို မပူကြပါနဲ့။ စစ်မှုထမ်းဖို့ မသင့်တော်သူကလွဲရင် အကုန် ခေါ်သွားမှာပါ။ အနောက်ရွာသားတွေက ကိုယ့်မှာရှိတဲ့ ကျွမ်းကျင်ရာ လက်နက်ကို ပြန်ယူပြီး လာခဲ့ကြ။ အချင်းချင်း မထိခိုက်ပါစေနဲ့"
လူရွေးသူများက ငယ်လွန်းသူများကို ပယ်သည်။ မသင့်ဟုထင်လျင် ပယ်သည်။ လေးငါးဦးခန့် စိတ်ပျက်လက်ပျက် ခွဲထွက်သွားကြသော်လည်း တစ်ဦးကတော့ လက်မခံ။ ဗိုလ်မှူးကြီးကိုယ်တိုင် ရွေးချယ်တာကိုပဲ လက်ခံမည်၊ ငယ်သားများ ရွေးသည်ကို လက်မခံနိုင်ပါဟု ကပ်နေ၏ ။ ထို့ကြောင့် ကျော်ထင်သက်တော်ရှည် ဆင်းလာပြီး
"မောင်မင်းက သူတို့ရွေးလို့ လက်မခံဘူး၊ ဟုတ်စ"
ထိုသူ ဘာမှ ပြန်မပြော။ ငြိမ်နေ၏ ။
"ခုကတည်းက အဲလို လုပ်နေရင် နောက်နောင် မောင်မင်းကို ဘယ်လို ဆုံးမရတော့မှာလဲ"
"သူတို့က လူငယ်တွေမို့ ရွေးတတ်မယ် မထင်လို့ပါ"
"လူငယ်ပေမယ့် အတွေ့အကြုံမှာ ကျုပ်ထက်များတယ် မောင်၊ ကျုပ်ရွေးတာမှ မှားဦးမယ်။ မျက်နှာလိုက်တယ် အားနာတယ် ဖြစ်မယ်။ သူတို့က ဒီလိုမရှိဘူး။ မင့်ကို အငြိုးနဲ့ ငြင်းတယ်ထင်သလား"
မဖြေ။
"ဘာလို့ ပယ်တာတဲ့လဲ"
ရွေးသည့် ဗိုလ်က ဝင်ပြော၏ ။
"သူက မျိုးရိုးအလိုက် စိတ်ဖောက်တတ်တဲ့ ရောဂါ ရှိသတဲ့"
"ကျုပ် ဆိုးဆိုးဝါးဝါး မဟုတ်ပါဘူး။ လျှောက်သွားတတ်ရုံလောက်ပါ။ ဘယ်သူ့မှ ဒုက္ခမပေးဘူး"
"စစ်ဆိုင်နေတုန်း ထွက်သွားလို့ ရန်သူ့ဆီ ရောက်သွားပြီး စစ်သတင်းတွေ ပြောမိရင်ရော ရောင်းရင်း"
လုလင် ဝင်ပါလာပြန်သည်။ ထိုသူက မကျေမနပ် ကြည့်၍
"အဲဒီလောက် မတိုက်ဆိုင်နိုင်ပါဘူး။ ကျုပ် ဘာမှမဖြစ်တာလည်း ၃ နှစ်ရှိပြီ"
"အဲဒီရောဂါက ကုရင် ပျောက်သလား၊ ပျောက်ရင် ခေါ်သွားပြီး အရင် ကုပေးမယ်။ သူကြီး.."
သူကြီးဘက် လှည့်မေးလျင် သူကြီးမင်းလည်း မနေသာ။
"ကုလို့ ပျောက်တယ်လို့တော့ မကြားဖူးဘူး။ ရွာမှာ အရင်ကလည်း ရှိဖူးတယ်။ ဖောက်လိုက် ပျောက်လိုက်ပဲ။ သူ့ အဘိုးနဲ့ ဘကြီးတုန်းကလည်း အကြာကြီး ပျောက်နေပြီး အသက်ကြီးမှ ပြန်ပေါ်လာဖူးတယ်"
"ဒါဆိုရင်တော့ မဖြစ်ပါဘူး။ မခေါ်ချင်လို့ မဟုတ်ဘူးနော်။ တစ်ချိန်မှာ အရေးကိစ္စ ရှိလာရင် တစ်ယောက်အတွက်နဲ့ အများနစ်နာနိုင်တာကို ကြည့်ရလို့ပါ"
သူ ပြေပြေလည်လည် ရှင်းပြသော်လည်း ထိုလူက မကျေမနပ် ပွစိပွစိ လုပ်နေ၏ ။
"ကဲဗျာ.. ဗိုလ်မင်း ပြောလိုက်စမ်းပါ။ မင်းကို ငါတို့ ခေါ်လို့ မရဘူး လို့ ပြတ်ပြတ်ပဲ ပြောလိုက်တော့"
သူကြီးမင်းမှ စ၍ ပရိသတ်အားလုံး သူ့စကားသံကို အံ့အားသင့်သွားကြ၏ ။ မိမိ၏ အထက်အရာရှိအား လူငယ်ဗိုလ်လေးတစ်ဦးက အမိန့်ပေး စေခိုင်းနေပါကလား။ ဆရာတော်သာ ကျောင်းပေါ်မှ ကြည့်၍ ခေါင်းတညိတ်ညိတ်။
"ဟဲ့.. ဒကာ၊ လာစမ်း"
ဗိုလ်မင်းကြီးပင် မပြောလိုက်ရ။ ဆရာတော်၏ မာထန်သော အသံကြောင့် ထိုသူ မျက်လုံးပြူးသွားပြီး ကျောင်းပေါ် တက်သွား၏ ။ ကျောင်းပေါ်မှ ကြိမ်လုံးသံ ကြားရသောအခါ သူတို့ ပြုံးမိကြသည်။ အကြီးဆုံး ဗိုလ်မင်းကြီးနှင့် လုလင်တို့ စိတ်ဆိုးခြင်းမရှိ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး ကြည့်ကာ ပြုံးနေကြသည်ကို ရွာသားတို့မှာ နားမလည်နိုင်တော့။ လူငယ် ကြောလှသည်၊ မောက်မာ ရိုင်းပျလှသည်၊ ဗိုလ်မှူးကြီးက သည်းခံလွန်းသည်ဟုသာ ထင်လိုက်ကြလေသည်။
အနောက်ရွာသားတို့မှာ ကြိုတင်ကြံစည်၍ လူရွေးချယ်ပြီး ဖြစ်ရာ ပယ်စရာ မရှိ။ ထိုးကွင်း မထိုးရသေးသော ပေါင်ဖြူလူငယ်ပင် ပါလာသေးသည်။ ရဲမက်များနှင့် ရွာသားတို့က နောက်ပြောင်ကြသော်လည်း ငပေါင်ဖြူက 'ဟိုဗ်ိုလ်မှာတောင် ထိုးကွင်းမပါဘူး၊ ယောက်ျားပီသကြောင်း အခြားနည်းနဲ့ ပြမှာပေါ့' ဟု ဆိုကာ လိုက်လာလေ၏ ။
ထို့နောက် သူတို့သည် ထွက်ခွာရန် ပြင်ဆင်ကြ၍ ပြင်ပြီးသူများက ရွာနှစ်ရွာကြား ကွင်းစပ်တွင် ရပ်နေကြရသည်။ တပ်သားသစ်လူငယ်များကို အမိအဖ ရွာသူများက ငိုယို နှုတ်ဆက်ကြသည်ကို စစ်သည်တို့က နားလည်စွာ စောင့်ပေးကြ၏ ။ အားလုံးပြီးမှ ကျော်ထင်သက်တော်ရှည်က ရှေ့ဖျား၊ လက်ျာဘီလူးက နောက်ဆုံးမှ မြင်းနှင့် လိုက်သည်။ စစ်မှုထမ်းမည့် လူသစ်များမှာ တပ်များ၏ နောက်ဆုံးမှ တန်းစီလိုက်ရ၏ ။ သူတို့နောက်တွင် မြင်းနီကြီးတစ်စီးသာ ကျန်တော့သည်။
ရွာသူရွာသားများက အနောက်ရွာ လမ်းတစ်လျှောက် စီတန်း၍ ပန်းများ၊ သပြေခက်များ ပေးကြရာ ကျော်ထင်သက်တော်ရှည်၏ မြင်းမှာ ပန်းများ အဝေဆာဆုံး ဖြစ်၏ ။ အစဉ်အတိုင်း ပေးလာကြပြီးနောက် လက်ျာဘီလူး၏ ရှေ့မှ နောက်ဆုံး ရွာသားလူငယ်မှာ သပြေခက်လေးများ အများဆုံး ရသည်။ လူ နှစ်ထောင်ကျော်တွင် ပန်းတစ်ပွင့်တည်းနှင့် သပြေခက် အနည်းဆုံး ရသူဟူ၍ လုလင်တစ်ဦးတည်းသာ ရှိလေ၏ ။
သို့သော် လုလင်က ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်နှင့်ပင် သပြေခက်လေး နှစ်ခက်ကို မြင်းနီကြီး၏ နဖူးစည်းတွင် ထိုး၍ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ လိုက်ပါသွား၏ ။ ခင်သူကမူ သူ့ဧည့်သည်ကို သပြေခက်တစ်ခက်သာ ပေးလိုက်ရပြီး ပန်းအနည်းဆုံး ရသွားသည့်အတွက်လည်း မကျေနပ်။ နှုတ်ခမ်းကို စူလျက်
"မောင်ကြီး လက်ျာဘီလူးက သည်လိုတော့လည်း သနားစရာအကောင်းသား"
ဟု ပြောလိုက်သည်။ အနီးနားမှ ကာလသားခေါင်း ထွန်းရင်က ကြားသွားပြီး
"နှမ ခင်သူ ဘာပြောလိုက်တယ်"
"သြော်.. ကျွန်မတို့ အိမ်မှာ တည်းသွားတဲ့ လူကန့်လန့်ကြီး သည်လိုကျတော့လည်း သနားစရာ ကောင်းသားပဲ လို့"
"မဟုတ်ဘူး၊ ဘယ်သူလို့ ပြောလိုက်တယ်"
"လက်ျာဘီလူး တဲ့၊ အဲဒီ မြင်းနီကြီးနဲ့ လူက"
"ဘာ.. လက်ျာဘီလူး၊ ဟုတ်လား"
ထွန်းရင် အလန့်တကြား ထ အော်၏ ။ ဖိုးမှင်သည်လည်း ထွန်းရင်အသံကို ကြားလျင် ကြက်သီးမွေးညင်း ထ၏ ။ လူအများက ဘာဖြစ်တာလဲဟူသော မျက်လုံးများဖြင့် ဝိုင်းကြည့်ကြ၏ ။ သူကြီးကပင် ယခုမှ ဆူဆူပူပူ ထလုပ်သော သူ့လူ ထွန်းရင်အကြောင်း သိနေသဖြင့်
"ငထွန်းရင် ဘာဖြစ်သလဲ၊ ကင်းကိုက်သလား"
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သေးသည်။ ထွန်းရင်က
"တစ်ရွာလုံး ကင်းကိုက်ခံလိုက်ရတာပေါ့ဗျ။ အဲဒီ နောက်ဆုံးက လူက လက်ျာဘီလူး ဟုတ်လား"
ခင်သူက မျက်လုံးအပြူးသားနှင့်
"ဟုတ်တယ်။ ဗိုလ်မှူးကြီးကိုယ်တိုင် ပြောသွားတာ။ သူ့နာမည်ကို လက်ျာဘီလူး လို့ ခေါ်သွားတယ်"
ထိုအခါမှ အချို့က ကြားဖူးနားဝနှင့်
"လက်ျာဘီလူး ဆိုတာက မင်းတရားကြီးရဲ့ သူရဲကောင်း ဆိုတာလား"
"ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ပုံစံကို ကြည့်ပါလား။ ဘယ်သူ့ကိုမှ ထီမထင်တဲ့ပုံနဲ့"
"ဒါ့ကြောင့် ထင်တော့ထင်သား၊ သူပြောပုံတွေက စီးစီးပိုးပိုးနဲ့ အကုန်လုံးလည်း သူချည်း လုပ်သွားတာပဲဟာ"
"ဟုတ်ပါ့မလား မောင်တို့၊ ဟို ဘီလူးဆိုတာက အင်မတန် စွမ်းတာတဲ့နော်"
ထွန်းရင်က
"ဟုတ်တာပေါ့ဗျ။ ဟုတ်တာမှ သူကမှ တကယ့် ဗိုလ်မှူး မင်းထင်နော်ရထာ ဆိုတာပဲ။ ဟံသာဝတီကို သိမ်းသွားတဲ့ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးဟာ သူပေါ့.. အမလေး လေး၊ ညံ့လိုက်တဲ့ လူတွေရယ်၊ အကြီးအကဲမှန်း မသိ မျက်မုန်းကျိုးလို့ ဗိုလ်ကျော်စွာလို့တောင် အမည်ပေးလိုက်ကြသေးသတဲ့"
သူကြီးနှင့်တကွ ရွာသူရွာသားများက ဟာ.. မဟုတ်နိုင်ပါဘူး ဟု ဇဝေဇဝါဖြင့် ဖုန်လုံးများကြားမှ ဝေဝါးသေးငယ်သွားသည့် မြင်းနီကြီးနှင့် လုလင်ကို မျှော်ကြည့် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြသည်။ ပန်းအနည်းဆုံး ရခဲ့သည့် လုလင်ကတော့ အဝေးမှပင် လက်လှမ်းပြသွားသေးသည်ဟု သူတို့အားလုံး ထင်မြင်လိုက်ကြလေ၏ ။
***ပြီးပါပြီ***
Written by သင်္ခရာဇာ
End date: September 4, 2021