Showing posts with label စောရအရှင်မ. Show all posts
Showing posts with label စောရအရှင်မ. Show all posts

စောရအရှင်မ (၁)

ဆူဆူညံညံ အသံများကြောင့် သူ အိပ်ပျော်နေရာမှ နိုးလာသည်။ မြင်းခွာသံများ၊ လူများစွာတို့ ခြေသံများ၊ စကားပြောသံ မြင်းဟီသံများစွာကြောင့် သူ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်နေ၏ ။ အသံများ အားလုံးသည် သူ လဲလျောင်းနေရာ ဇရပ်အား ကျော်လွန်သွားခြင်းမရှိဘဲ ရပ်တန့်သွားကြ၏ ။ ထို့နောက် မြင်းပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ကြသည့် ခြေသံ၊ သူရှိရာ ဇရပ်ဘက် လျှောက်လာသံများကြားရပြီး ဇရပ် မျက်နှာစာတွင် နေရောင်ကို ကျောခိုင်းထားသည့် လူတစ်ဦးပုံ ပေါ်လာသည်။

သူက မျက်လုံးကို မှေးစင်းထားရင်း အကဲခတ်နေသလို ထိုသူကလည်း သူ့အား စိုက်ကြည့်နေပုံရသည်။ ထိုသူ၏ နောက်မှ 'ပူလိုက်တာဗျာ' ဟူသည့် အသံနှင့်အတူ နောက်လူတစ်ဦး ပေါ်လာပြန်၏ ။ ထို့နောက် အခြား လူအချို့ ဇရပ်ရှေ့ ရောက်လာကြသည်။
"ဒီနားမှာ ထင်းပေါတယ်၊ ၂ ယောက်ကို ရွာထဲလွှတ်ပြီး ကျန်သူတွေက ချက်ပြုတ်ပြင်ဆင်ကြတော့"
ဦးဆုံး ရောက်လာသူ၏ အသံ၊ ထိုသူက ဇရပ်ထဲ ဝင်မလာဘဲ ခြေကျော်သစ်သားတန်းပေါ် ထိုင်လိုက်ပြီး ညွှန်ကြားနေ၏ ။ နောက်မှ လိုက်လာသူအချို့က ဇရပ်တွင် ဝန်စည်စလှယ်များ လာချသွားကြပြီး ပြန်ထွက်သွားသည်။ သူသည် ထသွားရကောင်းနိုး၊ ဆက်အိပ်နေရ ကောင်းနိုးဖြင့် တွေဝေနေ၏ ။
ရုတ်တရက် ထိုင်နေသူက လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ သူ ခေါင်းထောင်ကြည့်နေသည်ကို တွေ့သွားသည်။
"နောင်ကြီးကို အနှောင့်အယှက် ဖြစ်သွားလား"
"ရပါတယ်၊ ကျုပ် နိုးနေပါပြီ"
ထိုသူကို မြင်ဖူးသလို ရှိ၏ ။ ဘယ်မှာ မြင်ဖူးမှန်း မသိ၊ သူက ရဲမက်များနှင့် နီးစပ်သူ မဟုတ်သဖြင့် နီးနားဝန်းကျင် ရွာများမှ တစ်ဦးဦး နေပြည်တော်ရောက်၍ ရာထူးရာခံများ ရနေလေသလား တွေးနေမိသည်။
"ဒီရှေ့က ရွာကပဲလား နောင်ကြီး"
သူ့အား စောင်းငဲ့ကြည့်ကာ မေးလာပြန်၏ ။
"မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်က ဟိုဘက်ရွာက။ နည်းနည်း လှမ်းသေးတယ်"
"ဟုတ်လား၊ ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
"အဲ.. ဟိုဒင်း"
ရဲမက်တစ်ဦး ပေါ်လာပြီး ထိုသူအား တစ်စုံတစ်ခု တီးတိုး မေးနေသဖြင့် ပြန်မဖြေဖြစ်။ ထိုသူက မြေပုံနှင့် ပေရွက်အချို့ကို ထုတ်ကြည့်နေ၏ ။ သူက ယခုနေ ထပြီး ဇရပ်နောက်ဘက်မှ ထွက်သွားလျင် ရနိုင်သည်ဟု ကြံနေစဉ် သူ့ဘက် လှည့်လာပြန်ပြီး
"နောင်ကြီး၊ မြင်သာရွာကို အတော်လိုသေးသလား"
"အဲ.. ကျုပ် မသိဘူးဗျ၊ ဝေးဝေးလံလံ မရောက်ဖူးဘူး"
"ဒါဆို အတော်ဝေးသေးတယ် ဖြစ်မယ်။ ဒီလိုလုပ်.. ကိုင်းခင်းတွေ တွေ့ခဲ့တဲ့ဆီ သွားပြီး စားလို့ရတဲ့ အသီးအရွက်တွေ ဝယ်ခဲ့ကွာ။ လေးတာတွေတော့ ယူမလာနဲ့နော်၊ အရွက် အညွန့်ပဲ များများသယ်"
ရဲမက် ပြန်ထွက်သွား၏ ။ သူက သူ့ကို မေးဦးမည်စိုး၍ ထမသွားရဲ။ ထင်သည့်အတိုင်းပင်
"အလုပ်အကိုင်များရော ကောင်းရဲ့လား"
"သိပ်မကောင်း.. အဲ၊ ကျုပ်ကို မေးတာလား။ ရွာကို မေးတာလား"
"အကုန်လုံးပေါ့၊ ဒီနယ်မှာ မိုးမှန်လို့ သီးနှံတွေ ရကြရဲ့လား"
"မိုးကတော့ သိပ်မမှန်ဘူး၊ မရွာတာ သီတင်းနှစ်ပတ်လောက် ရှိပြီ။ လုပ်ကိုင်စားသူတွေကတော့ မိုးမျှော်ကြတာပေါ့။ အဆင်တော့ ပြေကြပါတယ်"
ထိုသူ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်သည်ကို မြင်ရာ သူ ထိုအပြုံးကို အမှတ်ရသွားသည်။ သူ ရွာမှ ထွက်၍ ခြေဦးတည့်ရာ သွားခဲ့စဉ်က မြို့တော်အသစ်သို့ ရောက်ခိုက် မြင်းခင်းသဘင်ပွဲနှင့် ကြုံသဖြင့် အောက်ဆုံးတန်းမှ ဝင်ကြည့်ခဲ့ဖူးသည်။ တစ်ကွင်းလုံးကို ကျယ်ကျယ်ပြန့်ပြန့် မမြင်ရသော်ငြား ယှဉ်ပြိုင်သူများကိုမူ အနီးကပ် မြင်ခဲ့ရရာ ယခု သူနှင့် စကားပြောနေသူမှာ ထိုစဉ်က စီးချင်းထိုးခဲ့သူ မဟုတ်ပါလား။
ထိုလုလင်သည် သူရှိနေရာ ပွဲကြည့်စင်ဘက် လျှောက်လာ၍ အပေါ်မော့ကာ စကားလှမ်းပြောနေသည်ကို မြင်ခဲ့ရဖူးသည်။ ထိုစဉ်က အပြုံးကို မှတ်မိလိုက်ခြင်း ဖြစ်၏ ။ ယခုလို အလွန်ဝေးလံသော နေရာ၌ ပြန်လည်တွေ့ဆုံရလိမ့်မည်ဟု မည်သို့မျှ မထင်မိ။ သူတို့ စစ်သည်များ မိမိတို့ရွာဘက် အဘယ်အကြောင်းကြောင့် ရောက်လာကြသနည်းဟု တွေးတောနေမိရာ ထိုလုလင်ကလည်း အနှောင့်အယှက် မပေးလိုဟန်ဖြင့် စကားဆက်မပြောဘဲ ရှိ၏ ။
အပြင်မှ ရဲမက် ၂ ဦးနှင့်အတူ ရွာလူကြီးတစ်ဦး ရောက်လာကြသည်ကို တွေ့ရသည်။ ရွာလူကြီးက ရှိခိုးဦးချလျက် ဒူးတုပ်လိုက်ရာ လုလင်က
"ဟာ.. မလုပ်နဲ့၊ မလုပ်နဲ့။ ဟေ့.. ဆွဲကြလေ"
ရဲမက်များက မြေပေါ်ဝပ်ပျရန် ပြင်နေသည့် ရွာလူကြီးကို အလျင်အမြန် ဆွဲထူလိုက်ကြသည်။ ရွာလူကြီးကမူ လက်အုပ်ချီထားရင်းမှ
"အရှင့်သား ကိုယ်တော်တိုင် ကြွရောက်လာမည်ကို မသိပါ၍ ကျွန်တော်မျိုး လာရောက် မကြိုဆိုမိခြင်းအား ခွင့်လွှတ်တော်မူပါဘုရား"
"ခက်တော့တာပဲ။ ဘယ်သူက အရှင့်သားလို့ ပြောလိုက်တာလဲ"
"ကျွန်တော်တို့ မပြောဘူး တပ်မှူး၊ လက်ျာဘီလူးတပ်လို့ပဲ ပြောတာ။ သူ့ဘာသာ ဘယ်သူထင်လို့ လိုက်လာတယ် မသိဘူး"
"ကျွန်တော်မျိုး သံပျင် ကလန်များထံမှ ကြားဖူးပါတယ်။ အရှင်ဟာ အရှေ့ဝင်းတော်မှူးကြီး ဖြစ်ပြီး ဘုရင်မင်းမြတ်က သားတော်များကဲ့သို့ အထူးယုံကြည် အားထားတဲ့သူ ဖြစ်ပါသတဲ့။ နောက်ပြီးတော့ လက်ျာဘီလူး ဆိုတာ လူငယ်ကာလသားတွေ နှုတ်ဖျား ရေပန်းစားနေတဲ့ သူရဲကျော်တစ်ဦးလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ အရှင့်သတင်းတွေ ကြားဖူးတဲ့အတွက် ကျွန်တော်မျိုးက သမီးကညာ ဆက်သလိုလို့.."
"ဗျာ.. သမီးကညာ၊ ဟုတ်လား။ ကျွန်တော်တို့က စစ်ချီနေတာဗျ။ တော်ကောက်ချင်လို့ တိုင်းခန်းလှည့်လာတာ မဟုတ်ဘူး။ စစ်သွားတိုက်မှာ။ ဦးရီးသမီးကို ဘယ်လို ခေါ်သွားရမလဲ"
"ဘယ်လိုပဲ ခေါ်ခေါ် ခေါ်မယ်ဆိုရင်ကို ကျွန်တော်မျိုးတို့က ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ.."
"တော်.. တော်၊ စကားအဖြစ် ပြောတာခင်ဗျ။ ဘယ်ကိုမှ ခေါ်သွားလို့ မရဘူး။ နေပြည်တော် သွားပို့ထားမယ်လည်း မလုပ်နဲ့နော်။ ကျွန်တော်က ပြန်လာချင်မှ လာနိုင်မှာ။ တော်ကြာ ဦးရီးသမီး ယောက်ျားမရဘဲ မုဆိုးမ ဖြစ်နေဦးမယ်"
"ဒါဖြင့်ရင်.."
"ဘာမှ မပြောနဲ့တော့ဗျ။ ကျွန်တော် ပြောခိုင်းတာ ရဲမက်တွေ ပြောရဲ့မဟုတ်လား"
"ပြောပါတယ်၊ အဲဒီအတွက် မပူပါနဲ့။ ကျွန်တော်မျိုး နောက်ထပ် တောင်းဆိုလိုတာ တစ်ခု ရှိပါသေးတယ်"
"မဟုတ်တာတွေတော့ မပြောနဲ့ဗျ နော်"
လူကြီးက ပြုံးလိုက်သော်လည်း ချက်ချင်း ပြန်တည်ပြီး
"အရှင်က လက်မခံလိုဘူး ဆိုတာကို ထပ်မပြောဝံ့ပါဘူး။ ခု ပြောချင်တာက ရပ်ရေးရွာရေးပါ"
"အင်း.. ဆိုပါဦး"
"ခုတစ်လော အနီးနား ရွာတွေမှာ သူခိုးအတော်ပူပါတယ်။ ငါးရက်ခြား တစ်ခါ၊ ဆယ်ရက်ခြား တစ်ခါ ဆိုသလို ဟိုရွာမှာ ပါသွားလိုက်၊ ဒီရွာက ခိုးခံရလိုက် ဖြစ်နေပါတယ်ဘုရား။ မြို့နဲ့ အလှမ်းဝေးတော့ အချို့လည်း လူစုပြီး ဓားပြတိုက်ချင်ပါတယ်။ လှည်းတွေကို တားတိုက်တာ၊ ညဘက် အစွန်အဖျားအိမ်တွေ ဝင်စီးတာမျိုး ရှိပါတယ်။ အရှင့်သား တတ်နိုင်ရင် ဖြေရှင်းပေးစေလိုပါတယ်"
"ခက်တော့နေပြီ၊ ဟုတ်ပြီလေ။ ဟေ့.. အကြပ်နှစ်ဦး သွေးသောက် နှစ်ဦး လာစမ်း။ ရွာလူကြီးနဲ့ လိုက်သွား၊ သူတို့ရွာက မလုံမခြုံ ဖြစ်နေတာတွေကို ကြည့်ရှုပြီး လိုအပ်တာတွေ လုပ်ထားဖို့ ပြခဲ့။ ဦးရီးက သူတို့ပြောသလို လုပ်ပြီးရင် အခြားရွာတွေကိုလည်း အဲသလို လုပ်ထားဖို့ အကြောင်းကြားရမယ်။ မင်းထင်နော်ရထာ အမိန့်ဆိုပြီး မလုပ်မနေရ၊ မကြာမီ ပြန်လာစစ်မယ်လို့ အသိပေးလိုက်ပါ။ ဒီအနီးနားက ရဲမက် ဆယ်ယောက်လောက်ပါ ခေါ်သွား။ လိုတာ ဝိုင်းကူလုပ်ပေး။ တင်ကျည်းလုပ်နည်းလည်း တစ်ခါတည်း ပြခဲ့လိုက်"
ထိုသူ၏ အဆက်မပြတ် စီမံညွှန်ကြားနေပုံများကို သူက ဇရပ်ထောင့်မှ ခွေခွေကလေး ကြည့်ရင်း အံ့သြနေမိသည်။ ဇရပ်အနီးမှ အားလပ်နေကြသော ရဲမက်များ စုရုံး၍ ထွက်သွားကြလျင် ထိုသူ သူ့ဘက် လှည့်လာပြီး
"နောင်ကြီးတော့ ကံကောင်းတယ်။ ရွာလူကြီးက နောင်ကြီးကို မမြင်တာလား။ နောင်ကြီးအလုပ်ကို မသိလို့ပဲလား မသိဘူး၊ တိုင်မသွားဘူး။ သူကသာ လက်ညှိုးထိုးပြီး ဟိုလူက သူခိုးပဲ လို့ ပြောရင် ကျွန်တော်လည်း မဖမ်းလို့ မရတော့ဘူး။ ဖမ်းပြီး အပြစ်ပေးရတော့မှာ"
သူ အံ့သြရုံမျှမက အလွန်လည်း ထိတ်လန့်သွားသည်။ ထ ပြေးလိုက်ချင်သော်လည်း ကြောက်စိတ်ကြောင့် ဒူးများတုန်ကာ ရပ်ပင် မရပ်နိုင်။
"မင်း.. မင်းက ဘယ်လိုသိလဲ"
"အစက မသိပါဘူး။ တဖြည်းဖြည်း အကဲခတ်မိတာပါ"
သူ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်နေသည်ကို ကြည့်ပြီး ရယ်သည်။ ပြီးမှ
"ဒီလိုပါ၊ နောင်ကြီးပြောစကားအရ နောင်ကြီးကတော့ လုပ်ကိုင်စားသူ မဟုတ်ဘူးလို့ ယူဆရတယ်။ ကြုံရာကျပန်းသမားပေါ့။ ရွာလူကြီးကို မြင်တော့ နောင်ကြီး မျက်နှာလွှဲနေတာ တွေ့တယ်။ မကြည့်ဘဲ နားစွင့်ထားဟန်လည်း ပေါ်နေတယ်။ ဒီလို တည့်တည့် မကြည့်ဘဲ နားထောင်တတ်တာ မဟုတ်တာလုပ်ဖို့ ကြံစည်တတ်သူတွေ များတယ်။ ဟုတ်တယ်မဟုတ်လား"
"ဒါ.. ဒါနဲ့ပဲ ကျုပ်ကို သူခိုးလို့ စွပ်စွဲရောလား"
"မစွပ်စွဲရသေးပါလား။ သူကြီးက အဲလိုပြောရင် ဝတ္တရားအရ ဖမ်းဆီး စစ်ဆေးရတော့မယ် ပြောတာပါ။ ပြစ်မှုထင်ရှားရင်တော့ ကားစင်တင်ခံရမှာပဲဗျ"
သူ ပို၍ ကြောက်လာသည်။ ဆက်လည်း မမေးရဲအောင် ရှိ၏ ။ သို့သော် သိချင်နေသဖြင့်
"မင်းကတော့ ကျုပ် ဘာဆိုတာ သိနေတယ်လား"
"တဖြည်းဖြည်း သိလာတာပေါ့ဗျာ။ စမေးကတည်းက တစ်မျိုးတော့ ထင်သား၊ သူကြီးက သူခိုးပူနေတယ် ဆိုတော့ သတိထားမိတာ နောင်ကြီး တစ်ချက် တွန့်သွားတာပဲ။ ဓားပြတွေအကြောင်း ဆက်ပြောမှ သက်ပြင်းချတာ တွေ့တယ်။ ဒီတော့ ဓားပြတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး။ ဖြစ်ချင်းဖြစ်.."
ဆက်မပြောဘဲ ရပ်ထားရာ သူ မနေနိုင်တော့ဘဲ
"ဟုတ်ပါတယ်။ မင်းထင်သလိုပါပဲ။ ဒါပေမယ့် ကျုပ် အခု ဘာမှ မလုပ်ရသေးဘူးနော်"
"ဒါလည်း သတိထားမိလို့ မဖမ်းလိုက်တာပေါ့ဗျာ။ ခိုးမှု ဆိုတာ လက်ပူးလက်ကြပ်မိမှ စီရင်ရတာ မဟုတ်လား။ ခင်ဗျားက ညက ဒီရွာကို ကူးလာပြီး အခြေနေ ကြည့်တယ်။ သိပ်မဟန်လို့၊ မဝံ့လို့ ဘာမှ မရခဲ့ဘဲ အိပ်ရေးပျက်တာပဲ အဖတ်တင်သွားတယ်။ မနက်ကျ ဒီဇရပ်မှာ လာအိပ်နေတယ် မဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်"
"ခင်ဗျားပုံစံကို ကြည့်ရင် သိသာပါတယ်။ ဓားပြတိုက်ရဲတဲ့ သတ္တိလည်း မရှိ၊ အတော်ကြီးကို လစ်မှ နည်းနည်းပါးပါး ရတဲ့ ငတ်တစ်လှည့် ပြတ်တလှည့်သမားဆိုတာ"
သူ စိတ်ညစ်ညစ်နှင့် ပြုံးမိသည်။ ပစ္စည်းမရဘဲ ပြစ်ဒဏ်ရမယ့်ကိန်းပါလား ဟုလည်း သဘောပိုက်မိ၏ ။
"ခင်ဗျား ပုံစံကို ကြည့်ပြီး ကျွန်တော် မဖမ်းရက်တော့ဘူး။ ဒါပေမယ့် ရွာလူကြီးက တိုင်သွားပြီ ဖြစ်လို့ ဆက်ကျူးလွန်နေရင်တော့ ဖမ်းပြီး ကားစင်တင်ရလိမ့်မယ်။ ကျွန်တော့်အကြောင်း ကြားဖူးရဲ့လား"
"ကျုပ် သိပါတယ်"
"ဘယ်လိုသိလဲ၊ ဘီလူးဝင်စားတဲ့သူလို့ သိတာလား။ သိပ်ရက်စက်တဲ့ သူလို့ သိထားလား"
"မြင်းစီး လှံပစ်ကောင်းပြီး ရန်သူကို တစ်ချက်တည်းနဲ့ မြင်းပေါ်က ဆွဲချနိုင်တာတော့ မြင်ဖူးတယ်"
"အလို.. ခင်ဗျားက ဘယ်ဆိုးလို့လဲ။ ရွှေဘိုထိ ရောက်ဖူးတာပေါ့။ ပြောတော့ ဝေးဝေးလံလံ မသွားဖူးဘူးဆို"
"အဲဒီတုန်းက ကျုပ်ကို မြင်လိုက်သူ ရှိလို့ ကြောက်လန့်ပြီး ရွာက ပြေးလာချိန် နေပြည်တော်မှာ အခြေချမလားလို့ ရောက်နေတာ"
"သြော်.. သြော်၊ ဒါဆို ကျွန်တော် သိပ်ပြီး ခြောက်လှန့်နေစရာ မလိုဘူးပေါ့။ အခု စစ်ချီသွားပြီး ပြန်လာရင် ဒီလမ်းကပဲ ပြန်မယ်။ ဒီရွာကို ဝင်ပြီး သူခိုးပူသေးလား မေးမယ်။ ပူသေးတယ် ဆိုရင်တော့.."
"ဒါပေမယ့် ကျုပ်မှာ လုပ်ကိုင် စားစရာ ယာမြေ ကျွဲနွား ဝေးလို့ ပေါက်ပြားတစ်လက် ပုဆိန်တစ်ချောင်းမှ မပိုင်ပါကော"
"ခင်ဗျား နေဖို့စားဖို့ အလုပ်ရရင်ရော"
"ဒါဆိုရင်တော့ တစ်မျိုးပေါ့"
"ဟုတ်ပြီ၊ ကျွန်တော် စီစဉ်ပေးမယ်။ ခင်ဗျားနဲ့လည်း အံကိုက်တာ ဖြစ်ရမယ်။ ခင်ဗျားရွာကို လုံခြုံအောင် ပြုပြီးရင် ညဘက် တစ်ရွာလုံးကို ပတ်ပြီး ကင်းစောင့်ဖို့ ခင်ဗျားကို တာဝန်ပေးခဲ့မယ်။ ဒီအတွက် ရပ်ရွာက စုပြီး ခင်ဗျားကို အခကြေးငွေ ပေးရလိမ့်မယ်။ ခင်ဗျားလည်း ညဉ့်လူဆိုတော့ ပင်ပင်ပန်းပန်း လုပ်စရာမလိုဘူး။ ညဘက်တွေမှာ ကိုယ့်ရပ်ရွာကို လှည့်လည့်ကြည့်ရှု စောင့်ရှောက်ပေးရုံပဲ။ ဘယ်လိုလဲ"
သူ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့်သာ ငေးကြည့်နေမိသည်။ အံ့သြလွန်း၍ ဘာမှ မပြောနိုင်။
"ခင်ဗျားရဲ့ ဝါသနာ ဗီဇကိုတော့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစား စောင့်ထိန်းပြီး ဖျောက်ရမှာပဲ။ မဖျောက်နိုင်ရင် နောက်တစ်ကြိမ် ကျွန်တော်လာတဲ့အခါ ကိုယ်တက်မယ့်ကားစင် ကိုယ့်ဘာသာ ပြင်ထားပေတော့"
"တကယ်လို့ ကျုပ် မခိုးပေမယ့် တခြားသူက ခိုးနေရင်ရော"
"ဒါ ခင်ဗျားတာဝန် ဖြစ်သွားပြီလေ။ ခင်ဗျား စောင့်ကြပ်နေတဲ့ရွာ ခိုးခံရရင် ခင်ဗျားမှာ အပြစ်ရှိတယ်။ ဓားပြလာရင် ခင်ဗျားက တပ်လှန့်ရမယ်။ ခင်ဗျား မသိလိုက်လို့ ပါသွားရင် ကိုယ့်ဘာသာ ရအောင်လိုက်ပေတော့။ မရရင် ပြန်မလာနဲ့တော့။ အဲလိုစိတ်နဲ့သာ စောင့်ရင် ခင်ဗျားရွာ ဘယ်သူမှ မကပ်ရဲဘူး စိတ်ချ။ ခင်ဗျား ကိုယ့်ဘာသာလည်း ထိန်းနိုင်လိမ့်မယ်"
သူ တုန်တုန်ရီရီ ဖြစ်လာလျက် ဒူးများ ခွေယိုင်ကာ ရှိခိုးမိလျက်သား ဖြစ်သွားသည်။
"ဟော.. လုပ်ပြန်ပြီ။ ကျွန်တော့်ကို မကန်တော့နဲ့ဗျ။ ကိုယ့့်ဘာသာ ကန်တော့ခံရတဲ့သူဖြစ်အောင် နေ"
"ကျုပ်က ဘာ့ကြောင့် ကန်တော့ခံရမှာလဲ"
"ကျွန်တော်ပြောသလို တာဝန်ကိုသာ မလစ်ဟင်းစေနဲ့၊ လူတွေက ခင်ဗျားကို ရှိခိုးလာလိမ့်မယ်"
လုလင်၏ စကားကို သူ နားမလည်လှသော်လည်း ခိုင်မာသည့် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကတော့ သူ့ရင်ထဲမှာ စွဲမြဲသွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷÷
(ဆက်ရန်...)  ေစာရအရှင်မ(၂)

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: November 28, 2020

စောရအရှင်မ (၂)

စောရအရှင်မ (၃)မျှော်သူမှာ ပေါ်မလာပါ။ မမျှော်လင့်သည့် သတင်းတစ်ခုတော့ ရောက်လာ၏ ။ ချောင်းခွတွင် ရံရွေတော်တစ်ဦး ရောက်နေသည် ဆိုသည့် သတင်း။ သူက အခြေအနေ စုံစမ်းလို၍ ချောင်းခွသို့ ထွက်လာခဲ့၏ ။
တိုင်းပြည် မငြိမ်မသက် ဖြစ်နေသည်ကိုတော့ သိပြီးဖြစ်ရာ သူမျှော်နေသူမှာ အဘယ်သို့ ဖြစ်သွားသနည်းဟု သိရှိလိုလှသည်။ ထိုသူ၏ အကြောင်း ကြားရနိုးနှင့် လာခဲ့ရသော်လည်း အားရစရာတော့ မရှိလှ။ ယခု ပြန်ရောက်လာသည့် နန်းတွင်းသူမှာ ဦးတောကျော်၏ သမီးအငယ်ဖြစ်၍ ခေတ္တခွင့်ရသဖြင့် ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြသည်။ သူသိလိုသည့် စစ်သတင်းများကို သိနိုင်လိမ့်မည်မထင်။
ချောင်းခွရောက်လျင် ဦးတောကျော်အိမ်အား မေးမြန်း၍ ဝင်သွားသော် သမီးအကြီး မရွှေမှီကို တွေ့သည်။ နန်းတွင်းမှ ပြန်လာသူကို တွေ့လိုကြောင်း ပြောရာ မရွှေမှီက အခန်းငယ်ထဲ ဝင်သွား၏ ။ တံခါးမရှိသဖြင့် ကာထားသော ကန့်လန့်ကာ ပွင့်ဟလာပြီး ဖျော့တော့သော အဆင်းရှိသည့် သူငယ်မတစ်ဦးကို ချည်စောင်ငယ်နှင့် တွေ့လိုက်ရသည်။
"ဘာကိစ္စများပါလဲရှင်"
"ကျုပ် လိုရင်းကတော့ လူတစ်ယောက်အကြောင်းများ ကြားရမလား လို့ပါ။ ပြီးခဲ့တဲ့ တစ်ခေါက် စစ်ချီသွားကြတဲ့ တပ်တွေ ဘယ်လိုဖြစ်ကုန်သလဲ ဟောဒီက နှမငယ် သိရင် ပြောပြပေးပါလား"
"ဘယ်တပ်တွေကို ပြောတာလဲ"
"အလောင်းမင်းတရားရဲ့ တပ်တွေပဲ"
"သည်ရွာက ဖြတ်သလား"
"ဒီလမ်းက သွားပါတယ်"
"ဒါဆို ကြည်းတပ်တွေ ဖြစ်မှာပဲ။ ကြည်းတပ်မှာလည်း အင်အားက မနည်းဘူး၊ ဘယ်တုန်းကလဲရှင့်"
"သုံးနှစ်လောက်တော့ ရှိပြီထင်တယ် နှမ"
"ဒါဆို အယုဒ္ဓယကို စစ်ချီသွားတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဟံသာဝတီစစ်အတွက် သွားကြချိန် ဖြစ်မယ်"
ရွှေမှီက ရေနွေးယူလာသဖြင့် ခေတ္တ တိတ်ဆိတ်သွားကြသည်။ မိန်းမငယ် ဆေးသောက်နေစဉ် သူကလည်း အကြမ်းအိုးမှ ငှဲ့သောက်ရင်း စောင့်နေလိုက်၏ ။
"အယုဒ္ဓယချီစစ်ကြောင်း ဆိုရင်တော့ တစ်နှစ်အတွင်းပဲ ရှိသေးတာ။ ကျွန်မလည်း နန်းတွင်းရောက်တာ မကြာသေးတော့ အဲဒီမတိုင်မီက အကြောင်းတွေ မသိပါဘူးရှင်"
သူ စိတ်ပျက် အားလျော့သွားရသည်။ သူ့ဘဝ တိုးတက် ပြောင်းလဲသွားသည်ကိုလည်းကောင်း၊ ဟောကိန်းထုတ်ခဲ့သလို သူကိုယ်တိုင် ကန်တော့ခံလိုက်ရကြောင်းကိုလည်းကောင်း ပြောပြချင်နေသော်လည်း ပြောရမည့်သူ မရှိတော့။ အခြားသူများကိုလည်း ပြောပြရန် မဝံ့။ သူ၏ နောက်ကြောင်းကို သိရှိသွားပါက ချက်ချင်း ဘဝပြောင်းကာ ဒုံရင်းပြန်ဖြစ်သွားနိုင်၏ ။ သူရင်ဖွင့် ကြွားဝါရမည့်သူမှာ တစ်ဦးတည်းသာ ရှိသည်။ သို့သော် ထိုသူမှာ ပြန်ရောက်မလာခဲ့လေ။
သူ၏ စိတ်ပျက်လက်ပျက် ဟန်ပန်ကို မိန်းမငယ်က သိပုံရ၏ ။ ပြေရာပြေကြောင်း စကားဆက်လာသည်။
"အလောင်းမင်းတရား ဖွဲ့စည်းခဲ့တဲ့ တပ်မတော်ကြီးကတော့ အယုဒ္ဓယက အပြန်မှာ နှစ်ပိုင်း ကွဲသွားသတဲ့။ အင်း.. နှစ်ပိုင်းတောင် မကပါဘူး၊ နေပြည်တော် ပြန်ရောက်လာသူတွေလည်း တကွဲတပြား ဖြစ်ကုန်ကြတာပါပဲ။ မင်းမှုမထမ်းတော့ဘူးလို့ ထွက်သူတွေ ထွက်ကုန်ကြသတဲ့။ အဓိကကတော့ ဘုရင့် ရွှေတပ်တော်တွေနဲ့ မင်းခေါင်နော်ရထာရဲ့ သူပုန်တပ်တွေ ကွဲသွားတယ်"
သူ ငြိမ်သက် နားထောင်နေ၏ ။
"အင်းဝသားတွေကလည်း သူပုန်မင်းကြီးဘက်က ပါသွားကြတယ်။ သူ့ကို ကြည်ညိုသူတွေကြောင့် အင်အားကောင်းလာပြီး အင်းဝကနေ တော်လှန်ဖို့ စိုင်းပြင်းနေသတဲ့။ သူက ဘုန်းလက်ရုံးရှိတော့ မင်းပြောင်းမင်းလွဲတောင် ဖြစ်နိုင်တယ်လို့ တီးတိုးပြောဆိုနေကြတယ်။ လူကြားအောင်တော့ မပြောဝံ့ပါဘူး"
ထိုနေရာအရောက် မိန်းမငယ်၏ အသံမှာ အလွန်တိုးညင်းသွားသောကြောင့် အားစိုက် နားထောင်ရသည်။
"အခု တစ်တိုင်းပြည်လုံးလည်း ဖရိုဖရဲ ကြောက်လန့်တကြား ဖြစ်နေကြတယ်။ မကြာခင် စစ်ကြီး ဖြစ်ဦးမယ်လို့ ကြားနေရတယ်။ ရှင် သိချင်တဲ့ တပ်တွေလည်း တကွဲတပြား ဖြစ်ပြီး ဘယ်ဘက်ရောက်နေတယ် သိရမှာ မဟုတ်ပါဘူး"
"ကျုပ်လည်း ဒီလိုပဲ မျှော်လင့်ပြီးသားပါ။ အစကတည်းက ပြန်မလာနိုင်တော့သလား၊ နောက်မှ တစ်ခုခု ဖြစ်သွားသလား မဆိုနိုင်ပေမယ့် ဘာဖြစ်သွားသလဲ သိရမလားလို့ လာစုံစမ်း မေးမြန်းရခြင်း ဖြစ်ပါတယ် ငါ့နှမ"
"အတော်ပဲ အရေးကြီးသလားရှင်၊ ဘယ်သူပါလိမ့်၊ ဘယ်ဗိုလ်မှူး အချုပ် တပ်ကများလဲ"
"ဗိုလ်မှူး အချုပ်ကိုတော့ မသိခဲ့ရဘူး၊ တပ်မှူးအမည်ပဲ သိတယ်။ သူပဲ အချုပ် ထင်ရတာပဲ။ အခြားဘွဲ့အမည်တော့ မမှတ်မိဘူး။ ကျုပ်မှတ်မိတာက လက်ျာဘီလူးတဲ့"
ထိုအမည်ကို ကြားလျင် မိန်းမငယ်သည် လဲလျောင်းနေရာမှ ထလိုက်ပြီး
"သူနဲ့ ဘယ်လို တွေ့ခဲ့ရတာလဲ၊ ကျွန်မကို ပြောပြပါလား"
"ကျုပ် ပြောပြချင်ပေမယ့် ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးထင်ပါတယ်"
"ဘာဖြစ်လို့လဲရှင့်"
"ကျုပ်အကြောင်း လူတွေ သိကုန်ရင် လက်ရှိ အလုပ်အကိုင်လေးကို ဆက်ထားတော့မယ် မထင်ဘူး။ ဒီရွာနားက ဖြတ်သွားရင်း တွေ့ခဲ့တယ်ပဲ ဆိုပါတော့"
"ကျွန်မ နှုတ်လုံပါတယ်၊ ရဲရဲ ပြောနိုင်ပါတယ်ရှင်"
သူက မီးဖိုဘက် လှည့်ကြည့်လျက်
"မဖြစ်ပါဘူး ငါ့နှမရယ်"
"သူက နေပြည်တော်မှာ ရှိတယ် ဆိုရင်ရော၊ ကျွန်မ ပြန်သွားရင် ဘာပြောပေးရမလဲ"
"ကျုပ်ကိုယ်တိုင် သူ့ကို ပြောမှ ရမယ့် စကားတွေမို့ပါ။ တစ်ဆင့်လူနဲ့ မပြောတတ်ဘူး ခင်ဗျ။ အားနာပါတယ်။ ပြောမဖြစ်လို့ပါ"
မိန်းမငယ်သည် စောင်ကို ခွာ၍ ထရပ်လိုက်၏ ။ ဖြူဝင်းလှပသော အဆင်းနှင့် သွယ်လျသော ကိုယ်နေဟန်ကို တွေ့ရသည်။ မာမကျန်း ဖြစ်နေသော်လည်း တဘက်တစ်ထည်ကို သိုင်းခြုံလိုက်ပြီး အိမ်ပြင်သို့ ဦးဆောင် ထွက်သွားသဖြင့် သူ လိုက်သွားရ၏ ။
လူရှင်းနေသော လှည်းလမ်းကြောင်း ကဇာပေါက်အနီးရောက်မှ
"ဒီမှာရှင့်၊ ကျွန်မကပဲ ဦးအောင် ဖွင့်ပြောမယ်။ ကျွန်မ ဦးတောကျော်သမီး မဟုတ်ပါဘူး။ ခရီးသွားရင်း ဖျားနာလာလို့ သူတို့ဆီမှာ တည်းခိုရင်း တမင် သတင်းလွှင့်ထားတာပါ။ ကျွန်မလည်း လူတစ်ယောက်ကို ရှာရအောင် ထွက်လာတာ။ အဲဒီလူက လက်ျာဘီလူး ပဲ"
"ဟုတ်လား၊ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ဗျာ။ ခု သူက ဘယ်မှာတဲ့လဲ"
"အယုဒ္ဓယမှာ အဖမ်းဆီးခံရပြီး ကျန်ခဲ့သတဲ့"
"အို.. ကျွတ်၊ ကျွတ်။ သူတို့ တစ်တပ်လုံးလား"
"ဒါတော့ ကျွန်မလည်း မသိဘူးရှင့်။ ဒါပေမယ့် ဒီသတင်း အမှန်ပဲ ဆိုတာ ယုံကြည်လောက်တယ်။ ကျွန်မ ရွှေဝကိုလည်း ရောက်ခဲ့ပြီ။ သူပုန်တပ်က တပ်သားတစ်ယောက်ကို မေးမြန်းပြီးလို့ မှန်ကြောင်း သိလာတယ်။ သူတစ်ယောက်ပဲ ကျန်ခဲ့တာ ထင်တယ်။ ရှင် သူ့တပ်က တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ တွေ့လိုရင် အင်းဝကို လိုက်သွားပါလား"
"ကျုပ်လည်း သူ့ကိုပြောမှ ရမှာ၊ တခြားသူ မရဘူး"
"ကျွန်မနာမည်က ခင်ဘုန်း။ ရှင်တို့ မြန်မာလူမျိုး မဟုတ်ဘူး။ ကသည်းလူမျိုး၊ စန္ဒဝတီလို့ ခေါ်တယ်။ ကျွန်မ အခု သူ့ကို ရှာရအောင် ထွက်လာတာပဲ။ ကျွန်မအကြောင်းတော့ ပြောပြီးပြီ။ ရှင်ကလည်း ရှင့်အကြောင်းနဲ့ သူနဲ့ တွေ့ခဲ့ပုံကို ပြောပြပေးပါလို့ တောင်းဆိုပါတယ်"
"မိန်းကလေးက အယုဒ္ဓယအထိ လိုက်သွားမလို့လား"
"ဟုတ်တယ်"
"ဘယ်ဖြစ်မလဲ"
"ဖြစ်လို့ အခု ဒီအထိ ရောက်လာတာပေါ့"
"နန်းတွင်းကို မပြန်တော့ဘူးလား"
"ကျွန်မ မသိဘူး။ နောင်ရေးတွေလည်း ဘာမှ မစဉ်းစားချင်ဘူး။ ကျွန်မအသက် ၁၅ နှစ်ပဲ ရှိသေးတယ်။ ဒါ့ကြောင့် မစဉ်းစားတတ်ဘူး လို့ ပြောရမယ်ထင်တယ်။ ကျွန်မတို့က စစ်ရှုံးပြီး သုံ့ပန်းဖြစ်လာတာ။ ပြန်စရာ မရှိဘူး။ ကျွန်မ လုပ်ချင်ရာ လုပ်မယ်"
သူ ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်ရသည်မှာ နှစ်ခါရှိပြီ။ လက်ျာဘီလူး နှင့် ယခု စန္ဒဝတီ ဆိုသည့် လူထူးဆန်း နှစ်ဦးကြောင့် ဖြစ်၏ ။ မိန်းကလေး၏ စိတ်အားထက်သန်ပုံ၊ ရဲရင့်ပုံ၊ ယုံကြည်ရပုံတို့ကြောင့် သူကလည်း စောရဘဝမှ ယခုအခြေအနေထိ ဖြစ်လာသည့် လက်ျာဘီလူး၏ ကျေးဇူးနှင့် တွေ့ဆုံဖြစ်ခဲ့ပုံတို့ကို ပြောပြလိုက်သည်။ ခင်ဘုန်းက
"သူနဲ့ တွေ့တဲ့သူတိုင်းက ပြောတဲ့ အကြောင်းတွေဟာ စိတ်ဝင်စားစရာချည်းပါပဲ။ ကျွန်မကပဲ စိတ်ဝင်စားနေလို့လား မဆိုနိုင်ဘူး။ သူ့အကြောင်း ကြားရလေ၊ သူ့ကို နားမလည်သလိုလို ပိုသိလာသလိုလို ဖြစ်ရလေပဲ။ ကျွန်မလည်း လူကောင်းတစ်ဦးအပေါ် အပြစ်ပြုမိခဲ့တယ်"
ဆို၍ သူ့အကြောင်းများ ပြောပြလာသည်။
"အသက်အန္တရာယ်တောင် ပြုခဲ့မိသေးတာပေါ့"
"ဟုတ်ပါတယ်၊ ကျွန်မ မသိခဲ့လို့ ရန်ငြိုးထားခဲ့တာ"
"ကျွတ်.. ကျွတ်၊ ခု အယုဒ္ဓယမှာရော အသက်ရှင်လျက် ရှိတယ်လို့ ကြားမိလို့လား"
"ကျွန်မ မသိဘူး။ ကျန်ခဲ့တယ်ပဲ သိတယ်"
"ဒါဆို မသွားပါနဲ့လား။ ဒီချိန်ထိ ထားကြလိမ့်မယ် မထင်ဘူး"
"အင်းဝက တပ်သား ပြောတာကတော့ သူတို့ ၃ ရက်စောင့်တာ အကြောင်းမပြန်ဘူး တဲ့။ သေပြီဆိုရင် အကောင်ကိုသော်လည်း ပြမယ်၊ ဦးခေါင်းသော်လည်း ပြရမယ် မဟုတ်လား။ ဒါ့ကြောင့် အဲဒီချိန်ထိ မသေသေးဘူးလို့ ယူဆရတယ်"
"ဒါပေမယ့် ခုချိန်ထိတော့.."
"ဘာဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ ထွက်လာခဲ့ပြီ။ ဘယ်သူမှ မလိုက်ရဲလို့ တစ်ယောက်တည်း ထွက်လာတာ။ အစကတည်းက တားခဲ့ကြတာပဲ။ ခရီးဆိုတာ သွားရင် ရောက်သွားမှာပါ။ ပြီးရင် ပြီးသွားမှာပဲ။ သိရတာကတော့ အမြတ်ပေါ့။ ကျွန်မကတော့ သူ့ကို ပြန်တွေ့ရလိမ့်မယ်လို့ ယုံကြည်နေတယ်"
"တယ်ခက်ပါလား၊ သတ္တိကိုတော့ ချီးကျူးမိပါရဲ့။ ခရီးက မကြမ်းလွန်းဘူးလား"
"ကျွန်မ လာတဲ့လမ်းမှာ နေပူလိုက် မိုးမိလိုက်မို့သာ နာမကျန်းဖြစ်သွားတာ။ ဆက်မသွားနိုင်တာတော့ မဟုတ်ဘူး။ သွားမယ်ဆို သွားနိုင်ပါတယ်။ သည်လမ်းတွေက သူတို့ စစ်ချီရာမှာ သုံးခဲ့ကြတဲ့ လမ်းကြောင်းမို့ သူ့သတင်း ကြားရလို ကြားရငြား နားနားနေနေ နေနေတာ။ သူတို့တွေ အယုဒ္ဓယက ပြန်လာတဲ့ ဘုရားသုံးဆူ လမ်းကြောင်းလည်း စုံစမ်းပြီးသား၊ မနက်ဖြန်ဆို ဆက်ထွက်မှာပါ"
"ဦးတောကျော်တို့ သိသလား"
"မသိဘူး၊ သူတို့က တားနေကြတာ။ မြင်းတစ်ကောင်တော့ ရှာပေးမယ် ပြောတယ်။ ဒီနေ့ညနေ လာပြကြမယ် ပြောတယ်။ ကြိုက်ကြိုက် မကြိုက်ကြိုက် စီးလို့ရရင် ရပြီ။ သွားခါနီးမှပဲ သူတို့ကို ပြောပြီး ထွက်ရမှာပဲ"
"တားမရရင်လည်း သွားပေါ့။ မနက်ဖြန် စောစောကိုတော့ ခရီးအတွက် အစာရေစာ လာပို့ပါဦးမယ်"
"ကောင်းပါပြီ၊ ကျေှးဇူးတင်ပါတယ်"
သို့သော် နောက်တစ်နေ့ သွားခါနီးအထိ ထိုသူမှာ ပေါ်မလာတော့ပါ။ ခင်ဘုန်းကလည်း မစောင့်၊ သူ့ဘာသာ ပြင်ဆင်လျက် မရွှေမှီကို နှုတ်ဆက်တော့မှ မရွှေမှီက ထိတ်ထိတ်ပျာပျာဖြင့်
"ဟဲ့၊ အမလေး.. ဗြုန်းစားကြီး သွားမလို့လား။ နေပါဦး၊ အဘကိုလည်း မပြောရသေးဘူး မဟုတ်လား"
"မမပဲ ပြောလိုက်ပါတော့။ ကျွန်မ နှုတ်ဆက်ပါတယ်လို့။ ကျွေးမွေးစောင့်ရှောက်ခဲ့တဲ့အတွက် မမတို့ကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"အို.. အဖျားလည်း ကင်းသေးတာ မဟုတ်ဘဲနဲ့။ မဖြစ်ပါဘူး။ တစ်ရက်တန်သည် နှစ်ရက်တန်သည်တော့ နေဦးမှပါ့"
"မနေတော့ဘူး မမ၊ ကျွန်မ ကျန်းမာပါပြီ"
ခင်ဘုန်း ဇွတ်ထွက်လာသဖြင့်သာ မရွှေမှီ မတားနိုင်ဘဲ ရင်ကို ဖိလျက် ကျန်ရစ်ခဲ့၏။ မြင်းကို ကျွမ်းကျင်စွာ စီးသွားသည့် မိန်းမငယ်လေးတစ်ဦးအား မြင်လိုက်သည့် ရွာသူရွာသားများက အံ့သြစွာ လိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ခင်ဘုန်းရွာမှထွက်၍ အတော်ခရီးပေါက်ချိန်ဝယ် အနောက်မှ မြင်းတစ်စီး လိုက်လာ၏ ။
"ငါ့နှမ နေပါဦး၊ ကျုပ်ကို စောင့်ဦး"
ခင်ဘုန်းက ဇက်သတ်၍ စောင့်နေလိုက်သည်။
"ရှင် ဘာလို့ လိုက်လာတာလဲ"
"ကျုပ်လည်း ညကတော့ ရိက္ခာအတွက် မေးမြန်း စုဆောင်းနေတာပဲ။ မနက်ကျမှ မြင်းတစ်ကောင် ရောင်းမယ် ကြားလို့ ရောက်နိုင်သလောက်တော့ လိုက်ဦးမှပဲလို့ တွေးပြီး မြင်းကို နှစ်ရွာကျော်ထိ သွားကြည့်နေရတာနဲ့ နောက်ကျသွားတယ်"
"မလိုက်ပါနဲ့၊ ကျွန်မ သွားရဲပါတယ်"
"ယောက်ျားတစ်ယောက်ပါတော့ တော်ရုံလူ မကပ်ရဲတော့ဘူးပေါ့။ စားနပ်ရိက္ခာလည်း တစ်ပတ်စာလောက်တော့ ပါတယ်"
ခင်ဘုန်းက ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ မြင်းစီးသွားသည်။ သူက နောက်မှ လိုက်သွားလေ၏ ။
"ရှင်က သူ့ကို ဘာပြောချင်လို့လဲ"
"သူ့ကြောင့် ကျုပ် အငတ်ငတ် အပြတ်ပြတ် မဟုတ်တော့ဘဲ ပုံမှန်ထမင်း ပုံမှန်ဟင်းလေး စားနေရပြီး ဝမ်းလေးရေးလှလာကြောင်းရယ်"
ပြောရင်း အတန်ကြာထိ စဉ်းစားနေသေးသည်။ ခင်ဘုန်းက နားစွင့်ထားရင်း စကားသံ ဆက်မကြားရ၍ လှည့်ကြည့်မှ
"သူက ပြောတယ်၊ သူ့ကို ကန်တော့စရာ မလိုဘူး.. ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ကန်တော့ခံရတဲ့သူ ဖြစ်အောင်နေ တဲ့။ အစက နားမလည်ခဲ့ဘူး။ ကျုပ်ထက် အများကြီးငယ်တဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ စကားကိုတောင် ကျုပ် နားမလည်နိုင်ခဲ့တာ"
"အသက် ငယ်ပေမယ့် အတွေ့အကြုံနဲ့ တာဝန်တွေက သိပ်ကြီးတယ် မဟုတ်လား။ ဘယ်တူပါ့မလဲ"
"ဟုတ်မှာပဲ၊ ကျုပ် သူပြောသလို ဝတ္တရားမပျက်ရအောင် အထူး ဂရုစိုက်ခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ် လုပ်နေတာကို ဘယ်သူက လာကန်တော့မှာလဲ လို့လည်း အမြဲ တွေးနေမိခဲ့တယ်"
"ဘာလို့ အဲဒီလို ပြောခဲ့ပါလိမ့်နော်"
"ညဉ့်လူဘဝကနေ သုဿန်စောင့်လို ရွာအစောင့်ဖြစ်လာတာပဲ ရှိတော့ ဘယ်လောက် ဝတ္တရားကျေကျေ ဘယ်သူကမှလည်း လာ မကန်တော့ပါဘူး"
"သြော်၊ အဲဒါကို မကျေနပ်လို့ သူ့ကို ပြောချင်တာလား"
"မဟုတ်ဘူး၊ တစ်ရက်မှာ ညကြီးသန်းခေါင် အိမ်တစ်အိမ်က မီးခွက်ထွန်းထားတာ တွေ့တယ်။ ကျုပ်လည်း ဆွဲလာတဲ့ မီးအိမ်ကို မီးစာလျှော့ပြီး ကြည့်တော့ အိမ်ပေါ်မှာ အရိပ်တွေ တွေ့တာနဲ့ မသင်္ကာလို့ ကပ်ကြည့်မှ လူသုံးယောက်က တိတ်တိတ် ဓားပြတက်တိုက်နေတာကိုး"
"ရှင် လမ်းပေါ်ကနေ အော်ရောပေါ့"
"သံချောင်းခေါက်ပြီး အော်လည်းအော်၊ အိမ်ပေါ်ပြေးတက်ရင်း မီးအိမ်နဲ့ ဓားပြတစ်ယောက်ကို ပစ်ပေါက်လိုက်တယ်။ နောက်တစ်ယောက်က ဓားနဲ့ အတင်းဝင်ခုတ်လို့ လုံးထွေးပြီး အိမ်ပေါ်က ပြုတ်ကျပါရော။ ဟိုနှစ်ယောက်လည်း လူသံတွေ ကြားလို့ ဆင်းပြေးကြတယ်။ ဓားနဲ့လူက ကျုပ်ကို ဓားနှောင့်နဲ့ ထုပြီး ပြေးသွားတယ်။ တော်သေးတာက ပစ္စည်းတွေ ထုတ်နေတုန်း ဖြစ်ကြတာဆိုတော့ ဘာမှ ပါမသွားဘူး။ အိမ်ရှင်တွေက ကျေးဇူးတင်လို့ ကျုပ်ကို ကန်တော့ကြတယ်"
"ဒါဆို သူပြောတာ မှန်သားပဲ"
"ဟုတ်တယ်၊ ပုံမှန် လုပ်နေကျ တာဝန်တွေအပြင် အရေးကြုံတဲ့အခါ လုပ်ရမယ့် ဝတ္တရားကို မလစ်ဟင်းအောင် လုပ်လိုက်တဲ့အတွက် ကန်တော့ခံရတာပါလား လို့ သဘောပေါက်လိုက်တယ်။ ဒါ့ကြောင့် သူ့ကို ပြောပြချင်တာ။ ကျုပ်ဟာကျုပ်ဆို ဒီလိုသတ္တိ ဘယ်ရှိလိမ့်မလဲ။ ဓားပြတိုက်နေသံကြားရင် ထတောင် မကြည့်ဝံ့ဘူး။ သူ့စကားကြောင့်သာ ရဲစိတ်တွေ ဝင်လာပြီး လုပ်မိလုပ်ရာ လုပ်ခဲ့တာပဲ"
"ကောင်းပါတယ်၊ သူ့ကို ကိုယ်တိုင်ပြောနိုင်ရင်တော့ ပိုကောင်းတာပေါ့"
"သခင်မလေး ခွင့်ပြုရင် ကျုပ်က သာတောင် လိုက်ချင်တာပေါ့ဗျာ"
"ဘယ်က သခင်မလေးလဲ"
"ငါ့နှမကို ပြောတာလေ၊ ကျုပ်ကျေးဇူးရှင်ကို သွားရှာမယ့် ကသည်းပြည်က မင်းသမီးမို့ သခင်မလေးလို့ ခေါ်တာ"
"ခုတော့ ကျွန်မက သူ့ကျွန်ဖြစ်နေတာပဲ"
"သူ့လက်အောက်က ထွက်လာပြီမဟုတ်လား။ ခုဆို စိတ်ထင်ရာ လုပ်နိုင်တဲ့၊ လွတ်လပ်တဲ့ သခင်မလေး ပြန်ဖြစ်နေပြီလေ"
သူ့စကားကြောင့် ခင်ဘုန်း ပြုံးလိုက်ပြီး မြင်းကို ဖနောင့်နှင့် ဆတ်၍ အားမာန်ပါပါ စီးနင်းသွား၏ ။
"ဟိတ်"
သူကလည်း ဇက်ကြိုးကို ရိုက်၍ သခင်မလေးနောက် ပြေးလိုက်သွားလေသည်။
(ဆက်ရန်..)
 
Written by သင်္ခရာဇာ

End date: November 28, 2020
 

စောရအရှင်မ (၃)

သူတို့ ထွက်လာခဲ့သည်မှာ ၃ ရက်ရှိလေပြီ။ ထို ၃ ရက်အတွင်း ရွာဆက်မပြတ်သဖြင့် တည်းခိုနေထိုင်ရသည်မှာ အဆင်ပြေ၏ ။ သို့သော် ၃ ရက်လွန်သောအခါ ညအိပ်ရပ်နားရန်အတွက် ရွာမတွေ့ရတော့။ ခြောက်သွေ့သော တောင်ကုန်းတောင်တန်းများ၊ မျက်စိတစ်ဆုံး ကျယ်ပြန့်သည့် မြေသား အနိမ့်အမြင့်များကိုသာ မြင်ကွင်းတစ်လျှောက် တွေ့ရတော့သည်။
သူတို့ကလည်း အတန်ငယ် မှောင်လာသည်အထိ ဆက်သွားနေကြဆဲ။ ကုန်းထိပ်တစ်ခုတွင် လူသူကင်းမဲ့လျက် ပြိုပျက်နေသော မဒမတိုင် လေးချောင်းထောက် တဲငယ်လေးတစ်လုံးကို တွေ့ရ၍ ထိုနေရာ၌သာ စခန်းချကြရန် ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့၏ ။ တဲမှာ လူတစ်ယောက် ခြေဆန့်သာရုံ အကျယ်ရှိသဖြင့် သူက ဘေးဘက် မြေပြင်တွင် အိပ်ရန် ပြင်ဆင်ရ၏ ။
ညနက်လေ လေက တဟူးဟူး ပြင်းလာလေ ဖြစ်သည်။ သူ မအိပ်နိုင်၊ ပုဆိုးခြုံ၍ ကွေးနေရသည်။ ထို့နောက် မနေနိုင်၍ မီးဖိုကာ ထထိုင်နေလိုက်သည်။ တဲပေါ်တွင် ခင်ဘုန်းသည် တစ်ဖက်လှည့်၍ အိပ်နေ၏ ။ တဲငယ်သည် လူနှစ်ယောက် မတက်သာ၊ ခယိုခယိုင် လဲပြိုလုလု။ ကြမ်းများသည် ဖိထောက်လိုက်လျင် ကျိုးနိုင်လောက်အောင် ဆွေးမြည့်နေပြီ။ သူက တဲအခြေအနေကို သုံးသပ်ရင်း ခင်ဘုန်းကို မျက်နှာမလွှဲ ကြည့်နေမိလေသည်။
ဆိတ်ကွယ်ရာအရပ်၌ ယောက်ျားနှင့် မိန်းမ နှစ်ဦးတည်းဖြစ်၍ သူ့စိတ်များ ဖောက်ပြန်လာ၏ ။ လွန်ကျူးလိုစိတ် မရှိသည့်တိုင် ထိုင်ရာမှ ထလိုက်ပြီး တဲအနီး တိုးကပ်ကြည့်မိသည်။ မီးပုံကြောင့် သူ့အရိပ်သည် တဲငယ်ကို အုပ်ထိုးလျက် ခင်ဘုန်းကိုယ်ပေါ် ကျရောက်သွားရာ ခင်ဘုန်းသည် ဓားကို ဆတ်ခနဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်ကို တွေ့လိုက်ရ၏ ။
သူ ဖြည်းညင်းစွာ ပြန်လှည့်လျက် မီးပုံဘေး ထိုင်ရင်း စိတ်မတည်ငြိမ်ဖြစ်ခဲ့သည်ကို နောင်တရမိသည်။ မီးပုံအနီးတွင်ပင် လဲလျောင်းကာ အိပ်ပျော်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း အချည်းနှီးသာ။ ခင်ဘုန်းသည်လည်း ပြန်၍မှ အိပ်ပျော်ပါမည်လားဟု တွေးမိလျက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေရ၏ ။ အမှားအယွင်း မရှိခဲ့သော်ငြား စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်၍ စိုးထိတ်သွားခဲ့မည်မှာ မုချ။ သူ့ကိုယ်သူသာ ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။
အတော်နောက်ကျမှ အိပ်ပျော်သွား၍ သူနိုးသောအခါ မိုးစင်စင်လင်းလျက် ရှိပြီ။ ခင်ဘုန်းသည် ခရီးဆက်ရန် ပြင်ဆင်နေ၏ ။ ဆံပင်ကို ထုံးဖွဲ့နေသောကြောင့် သူက ကမန်းကတမ်း ထမည်ပြင်ရာ
"ရှင် ဆက်မလိုက်နဲ့တော့။ ကျွန်မဘာသာပဲ သွားတော့မယ်"
"ဟာ.. ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ မိန်းကလေးတစ်ယောက်တည်း"
"တစ်ယောက်တည်းက ပိုစိတ်အေးချမ်းသာတယ်"
ခင်ဘုန်းသည် သူ့ကို မကြည့်၊ အိပ်ရေးပျက်ဟန်ဖြင့် နွမ်းလျနေ၏ ။ သူ့ကိုယ်သူ ကြိတ်၍ ကျိန်ဆဲနေရင်း ခင်ဘုန်းကိုလည်း တောင်းပန်သည်။ ဘာမှ မဖြစ်စေရပါဟု အထပ်ထပ် ကတိပေးသည်။ သို့သော် မရတော့။ ခင်ဘုန်းက မြင်းပေါ်တက်လျက် ချက်ချင်း ဒုန်းစိုင်းသွားတော့သည်။
သူလည်း မြင်းတွင် အထုပ်အပိုးများ ချည်နှောင်၍ အမြန်လိုက်ပါ၏ ။ သို့သော် မြင်းစီးကျွမ်းကျင်၍ ခြေသွက်သော ခင်ဘုန်းနှင့် မြင်းကို မမီ၊ တဖြည်းဖြည်း ဝေးသွားသည်။ ထို့နောက် အသံသဲ့သဲ့သာ ကြားရတော့၏ ။ သူကလည်း ဆက်လိုက်နေမိသည်။ တောင်အမြင့်တစ်ခုသို့ အတက်တွင် မြင်းပေါ်မှ ဆင်း၍ ဇက်ကြိုးဆွဲကာ ခြေလှမ်းလိုက်စဉ် သူ့ရှေ့သို့ မြားတစ်စင်း ကျလာသည်။
သူ မျှော်ကြည့်ရာ သူ့ဘက်သို့ လေးကို ချိန်ရွယ်ထားသည့် ခင်ဘုန်းကို ပျပျလေး မြင်ရ၏ ။ ခင်ဘုန်းက လေးညှို့ကို အားကုန်ဆွဲ၍ လွှတ်လိုက်သည်။ နောက်ထပ် မြားနှစ်စင်းက ပထမမြား၏ ဘေးတစ်ဘက် တစ်ချက်တွင် စိုက်ဝင်သွားကြသည်။ ခင်ဘုန်းသည် မြားများဖြင့် စည်းတားလိုက်ပြီတည်း။ နောက်တစ်ချောင်းကိုလည်း ငင်ရန် အသင့်ပြင်ထားလိုက်သည်ကို တွေ့ရသဖြင့် သူ ဆက်မတက်ဘဲ ရပ်ကြည့်နေမိသည်။
ခင်ဘုန်းက မြားကို လေးတွင် တပ်ကိုင်ထားရင်း နောက်ကို ဆုတ်သွား၏ ။ သူ ရှေ့တစ်လှမ်းတိုးလျင် မြားကို ဆွဲငင်လိုက်၏ ။ ထို့ကြောင့် ရပ်၍သာ နေရလေသည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် ခင်ဘုန်း သေးငယ် ပျောက်ကွယ်သွားသည်အထိ နေရာမှ မရွေ့ဘဲ ကြည့်နေခဲ့ရ၏ ။
ခင်ဘုန်းသည် ထိုတောင်ကို လွန်လျင် မြင်းကို ပုံမှန်အတိုင်း စီးနင်းလာခဲ့သည်။ အနောက်မှ မြင်းခွာသံ မကြားရတော့။ စားကျက်ကွင်းတစ်ခုအရောက် မြင်းကို အနားပေး၍ အတန်ကြာ ထိုင်နေသော်လည်း နောက်က လိုက်မလာမှ ခရီးဆက်ထွက်ခဲ့သည်။ ထိုနေ့ညတွင် ကရင်ရွာတစ်ရွာ တွေ့၍ လက်ဟန်ခြေဟန်နှင့် ပြောဆိုပြီး တည်းခိုခွင့် ရခဲ့၏ ။ နောက်တစ်နေ့ တစ်နေကုန် မည်သည့်ရွာမှ မတွေ့ရတော့ဘဲ ညနေစောင်းမှသာ ရွာငယ်တစ်ရွာသို့ ရောက်လာသည်။
ထိုရွာမှ လူများ၏ ပုံပန်း ဟန်ပန်မူရာတို့ကို မနှစ်သက်သဖြင့် မနားတော့ဘဲ အခြားတွင်သာ အိပ်တော့မည်ဟု ဆက်ထွက်လာခဲ့သည်။ ရွာပြင် ကွပ်ပျစ်ကြီးတစ်ခုပေါ်မှ လူလေးဦးက လိုက်ကြည့်နေကြသည်ကို တွေ့သော်လည်း မသိကျိုးကျွံပြုကာ ခပ်မှန်မှန် ကျော်ဖြတ်လာပြီး ထိုရွာနှင့် အတော်ဝေးဝေး ရောက်သည်အထိ လေးဘက်ကျ စီးလာခဲ့ရာ စမ်းချောင်းငယ်တစ်ခုအနီး ရောက်မှ မြင်းရေတိုက်ရင်း နားတော့သည်။
မြင်းမှာ ခြေလေးလျက် ရှိပြီ။ ထို့ကြောင့် မြေမာပေါ် ပေါက်နေသည့် သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်၏ အကိုင်းတွင် ချည်ထားခဲ့ပြီး သဲသောင်စပ်သို့ ပြန်လာလျက် လူတစ်ကိုယ်စာ မြေကျင်းတစ်ခု ယက်လေသည်။ ချောင်းမှာ ခြေမျက်စိခန့်သာ ရေရှိသော်လည်း အနီးတွင် တူးလျင် ရေစိမ့်ထွက်မည်စိုး၍ ကုန်းမြေနှင့် သဲစပ်ရာ သဲမွမွအား ကျင်းတစ်ခုတူးပြီး ဝင်နေရန် ကြံခြင်း ဖြစ်၏ ။
နေကျပြီ ဖြစ်သော်လည်း မမှောင်သေး။ ခင်ဘုန်းသည် သဲများကို ယက်ပြီး လှဲအိပ်ကာ ကိုယ်ကိုဖုံးလျက် မျက်နှာပေါ် ကျွန်းရွက်ကြီး တစ်ရွက်ကို အုပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဓားကိုင်ထားသော လက်နှင့် အခြား အစိတ်အပိုင်းများကို သဲဖုံးပြီးမှ နောက်ဆုံး ပေါ်နေသည့် လက်တစ်ဖက်ကို သဲထဲ ထိုးနှစ်လိုက်၏ ။ ယခုအခါ သဲမြေထဲတွင် လူတစ်ယောက် ရှိနေသည် ဆိုသည်ကို မည်သူမျှ မသိနိုင်တော့။
သို့သော် သူ မသိလိုက်သည်မှာ ရွာသား လေးဦးသည် နောက်ယောင်ခံ လိုက်လာကြလျက် သူ မြေတူးပြီး ဝင်အိပ်သည်ကို အဝေးမှ ချောင်းနေကြခြင်းပင်။ ထိုသူများသည် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ပြုံးကြည့်လျက် သူ အိပ်သွားသည်အထိ ချုံကွယ်တွင် စိတ်ရှည်လက်ရှည် စောင့်နေကြသည်။ နေကျလာပြီး ခင်ဘုန်း ပင်ပန်းစွာ အိပ်ပျော်နေချိန် ရောက်မှ ခြေသံလုံလုံဖြင့် တိုးကပ်လာခဲ့ကြပြီး ရုတ်တရက် ခုန်အုပ် ဝိုင်းဖမ်းကြတော့၏ ။
မြောက်တက်လာသော ဓားကိုင်လက်ကို ဦးစွာချုပ်ကိုင်ခံလိုက်ရပြီး ခြေလက်များမှ ဝိုင်းမလျက် တဟီးဟီးတဟားဟားဖြင့် ဆွဲခေါ်သွားကြသည်။ ခင်ဘုန်း ရုန်း၏ ။ ကုတ်ဖဲ့၏ ။ သို့သော် မထိရောက်။ သန်မာသော ယောက်ျားကြီး လေးယောက်ကို မနိုင်။ လူပြတ်သော တောအုပ်တစ်ခု အလွန်မှ တဲကြီးတစ်လုံးပေါ် ဖမ်းချုပ်ခေါ်သွားကြလေသည်။
ခင်ဘုန်း ကံကောင်းသည်မှာ ထိုသူများသည် ချက်ချင်း အဝေမတည့်ကြခြင်း ဖြစ်၏ ။ ခေါင်းဆောင်လုပ်သူက ငယ်ရွယ်ချောမောသည့် မိန်းမပျိုအား သူ သိမ်းပိုက်မည်ဟု ဆိုရာ အခြား သုံးဦးတို့က လက်မခံ။ ညီတူညီမျှ ဖြစ်ရမည်ဟု ဆိုနေကြသည်။
"ဘာလုပ်လုပ် မင်းတို့ကို အမြဲ ဝေပုံကျ ခွဲပေးနေကျပဲ စောသာ၊ ဒီတစ်ခါတော့ ကောင်မလေးကို ငါပဲ ယူပါရစေ။ နောက် မင်းတို့ကို ဦးစားပေးမှာပေါ့ကွ"
"ဘယ်ရမလဲကွ။ ရွက်ကြမ်းရေကြိုတွေကိုတော့ ချဉ်ချဉ်တူးတူး မူးပြီးရော ပေးပြီး ဒါမျိုးလေးကျမှ မင်းတစ်ယောက်တည်း အပိုင်စားယူလို့ ရမလားကွ"
"ဟုတ်တယ်၊ မင်းပြောသလိုဆို သူ့ကို ငါယူမယ်။ နောက်အလှည့်တွေကျ မင်းတို့ယူကြလေ"
"ဟ.. ငါက အမြဲတမ်း ခေါင်းဆောင်လုပ်ရတာ။ မင်းတို့ မလုပ်ဝံ့တိုင်း ငါပဲ လက်စသတ်ရတာ မဟုတ်လား။ ဒါ့ကြောင့် ငါ့ကို ဒီတစ်ခါတော့ အခွင့်အရေး ပေးသင့်တယ်။ သူ့ရုပ်က မင်းတို့နဲ့ မတန်ဘူး။ ဗိုလ်ကတော်ရုပ်ကွ၊ ဉာဏ်ကလေးလည်း ထက်တော့ နောင်တစ်ချိန် အားကိုးရမယ့် မိန်းကလေးပဲ"
"မင်း ဒီလိုမပြောနဲ့ ငမောင်၊ ငါတို့နဲ့လည်း ဆိုင်တယ်။ ဒီတစ်ခါလည်း သာတူညီမျှပဲ ဖြစ်ရမယ်"
"သာတူညီမျှဆို ကိစ္စပြီးရင် ဖျောက်ပစ်လိုက်ရမှာလားကွ၊ သမျှောစရာ"
"နောက်မှ မင်းလိုချင်ရင် ယူပေါ့"
"ဘာ"
လူနှစ်ယောက် အချင်းများတော့မည့်ဟန် ရှိသဖြင့် အခြားတစ်ဦးက ဝင်ခွဲပေးရသည်။ သူတို့သည် ထိုအတွက် ငြင်းခုန်နေကြရာ မှောင်လုလု ဖြစ်လာသည်အထိ။ ခင်ဘုန်းသည် အိမ်အလယ်တိုင်တွင် တင်းကြပ်စွာ ချည်နှောင်ခံထားရသဖြင့် မည်သို့မျှ ရုန်းမရ ရှိနေ၏ ။ ခေါင်းဆောင်လုပ်သူကလည်း သူရည်မှန်းထားသည့် မိန်းကလေးကို အခြားသူများ အထိမခံသဖြင့် ခက်နေကြသည်။
"ဟေ့.. ဟိုဟာ ဘာလဲ"
"မီးရောင်တွေကွ၊ ဘယ်ကပါလိမ့်"
"ဟာ.. တောမီး၊ တောမီး လောင်နေတာဟ"
သူတို့သည် အိမ်ပေါ်မှ ဆင်း၍ အမှောင်သန်းစတွင် အလင်းရောင်များ ပျို့နေသည့် ဘက်ကို ပြေးကြည့်ကြသည်။
"လေက ဒီဘက်တိုက်နေတာပဲ။ မကြာခင် တို့ဘက် ရောက်လာတော့မယ်။ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ"
"ကောင်မလေးကို ခေါ်ပြီး လွတ်ရာ သွားကြတာပေါ့"
ခေါင်းဆောင်လုပ်သူက စဉ်းစား၍
"မင်းတို့ အဲဒါပြောတာပေါ့။ ငါမပါရင် ဘာမှ မလုပ်တတ်ဘူး။ ငါတို့ အခု ထွက်သွားရင် နောက် ဘယ်မှာ ဝေစုခွဲကြမလဲ။ ဘယ်မှာ စခန်းချကြမလဲ။ အရေးရှိတော့ ဘယ်သွားပြီး ရှောင်ကြမလဲ။ အသစ်ထပ်ဆောက်ကြရမှာလား"
"ဒါဆို ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ မီးက မဝေးဘူး။ ဒီနေရာက မြက်ခြောက် အပင်ခြောက်တွေ များနေတာ"
"အေးလေ၊ မီးကလည်း သေးသေး မဟုတ်ဘူး။ ပြန့်လာတာ၊ သတ်ဖို့ခက်မယ်"
"ငါပြောသလိုလုပ်။ မင်းဒင်က ကောင်မလေးကို စောင့်နေ၊ ငါတို့ သုံးယောက်က ဒီရှေ့ကနေ မြက်ခြောက်တွေ၊ အပင်တွေကို ကြိုရှို့ကြမယ်။ ငါနဲ့ စောသာ မီးသွားယူပြီး ရှို့နေချိန် မင်းက အိမ်အနောက်မှာ မီးသတ်ဖို့ ရိုက်ပုတ်စရာ ပြင်ဆင်ထား။ ခေါင်းက ပုဆိုးတွေ ဖြုတ်ပြီး သူ့ကို ပေးလိုက်ကြ။ အဲဒီပုဆိုးတွေ ချောင်းထဲ ရေစိမ်ပြီး အမြန်ယူခဲ့။ သွား.. သွား"
တစ်ယောက်မှာ ချောင်းဘက် ပြေးသွားပြီး နှစ်ဦးက တောမီးလောင်သည့်ဆီ ပြေးသွားကြ၏ ။ မင်းဒင်ဆိုသူက အိမ်ပေါ် ပြန်တက်မလာသေးဘဲ ကြိုးချည်ထားသော ခင်ဘုန်းကို တစ်ချက် လှမ်းကြည့်ပြီး မီးလောင်သည်ကို မျှော်ကြည့်နေ၏ ။ ထိုအခိုက် ခေါင်ပေါ်မှ ကြိုးတစ်ချောင်း ကျလာသဖြင့် ခင်ဘုန်း မော့ကြည့်သည်။
အမိုးဓနိများကို လူတစ်ကိုယ်စာ ဝင်သာရုံ ဖြတ်လျက် လူတစ်ယောက် ဆင်းလာ၏ ။ ထိုသူက တိတ်ဆိတ်စွာ၊ သို့သော် ဖြတ်လတ်စွာ ခင်ဘုန်းကို ကြိုးဖြည်ပေးပြီး လက်ကို ဆွဲ၍ သူခိုးခြေလှမ်းမျိုးဖြင့် ပြတင်းကို ငြင်သာစွာ ဖွင့်လျက် ဆင်းသွားသည်။ ခင်ဘုန်း လိုက်ဆင်းသောအခါ အောက်မှ အသံမကြားရအောင် ထိန်းထားပေးပြီး အမှောင်ကို အကာအကွယ်ပြုကာ တိတ်တဆိတ် ပြေးသွားကြသည်။
လူလေးဦးသားကတော့ မသိ၊ သူတို့ နားခိုရာ စုရပ်ကလေး မီးထဲ ပါသွားမည်စိုး၍ တက်ညီလက်ညီ ကာကွယ်နေကြသည်။ နှစ်ဦးက မီးလောင်နေသည့် ထင်းချောင်းများ ယူလာပြီး မြက်ခြောက်တောကို ထိပ်နှစ်ဘက်မှ မီးရှို့၏ ။ အစောင့်ကျသည့် တစ်ဦးက တဲအိမ်အနီးမှ မြက်ခြောက်များ၊ အပင်ငယ်များကို ရှင်းနေပြီး အခြားတစ်ဦးက အနောက်ဘက် ပြေးကာ ကြိုတင် ခုတ်ထွင် ရှင်းလင်းနေသည်။
သူတို့သည် တောမီးလောင်သည့်ဘက်မှနေ၍ အိမ်မရောက်မီ ကြိုတင်ကာ ရှို့လိုက် ငြှိမ်းလိုက် လုပ်လာကြပြီး အိမ်ကို လွန်သွားသည်အထိ မီးရှို့ထားလိုက်ကြသည်။ ကျယ်ပြန့်စွာ လောင်လာသည့် တောမီးကို လိုက်ထိန်းရန် မလွယ်၍ အိမ်အနီးတစ်ဝိုက်ကို နိုင်နိုင်နင်းနင်း ရှင်းလင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ တောမီးသည် လေကြောင့် အိမ်ရှိရာ ကွင်းစပ်ရောက်သောအခါ လောင်စရာ မြက်ခြောက်၊ အပင် မရှိတော့သည်ဖြစ်၍ သူတို့ဂေဟာကို ကွင်းသွားတော့သည်။
ထိုအခါမှ သူတို့က အိမ်အနီးဝန်းကျင်ကို နိုင်သလောက် လိုက်ငြှိမ်းသတ်ကြရသည်။ ဝေးသွားသည်တို့ကို ကြည့်နေလိုက်ရ၏ ။ ပုဆိုးများမှာ မည်းညစ်၍ ပြာအလူးလူး ဖြစ်နေကြသလို လူများသည်လည်း မီးခိုးကြောင့် လူရုပ်ပင် မပေါ်တော့။ သူတို့ကိုယ်သူတို့ ပြန်ကြည့်ကြလျက် မကြာမီ လင်တော်ရမည့် သူများကို မယားပြုရမည့်သူက ကြောက်လန့်နေတော့မှာပဲ ဟု ရယ်မော ပြောဆိုကြကာ အိမ်ပေါ်အတက်..
"ဟာ.. ဘယ်ရောက်သွားလဲ"
"ကြိုးကို ဖြည်သွားတာပဲ။ သူ့ဘာသာတော့ မဖြည်နိုင်ဘူး။ ငါ သေချာချည်ခဲ့တာ လှုပ်လို့တောင် မရဘူး"
ဆို၍ ခေါင်းဆောင်က မင်းဒင်ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ မင်းဒင်က
"ခုနက ကြည့်တုန်းကတောင် ရှိသေးတယ်။ ကျုပ်ကို ဂြိုဟ်ကြည့် ပြန်ကြည့်နေသေးတာဗျ"
"ဟေ့ကောင် မင်းဒင်၊ မင်း မညာနဲ့။ ငါတို့ အလုပ်ရှုပ်နေတုန်း ကောင်မလေးကို ဘယ်မှာ သွားဝှက်လိုက်သလဲ"
"ဒီလိုကြံလို့ ရရိုးလားကွ ဟင်၊ မိန်းမတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ ငါတို့ကိုတောင် သစ္စာဖောက်တော့မယ်ပေါ့.. ဟုတ်လား မင်းဒင်"
"ဟာ.. ဘာတွေ ပြောနေတာလဲ၊ ကျုပ် မလုပ်ဘူးဗျ။ အိမ်နားက မြက်တွေ ရှင်းနေတာ ခင်ဗျားတို့ မြင်သားပဲ"
"အဲဒါ နောက်မှပါ။ မင်း ကုန်းကုန်း ကုန်းကုန်း လုပ်နေတာ ငါတွေ့တယ်။ ကောင်မလေး ဒီနားမှာပဲ ရှိရမယ်။ တွေ့လို့ ဟုတ်နေရင်တော့ မင်းမလွယ်ဘူး"
ခေါင်းဆောင်က ရှူးရှူးရှဲရှဲဖြင့် ကြိမ်း၍ အိမ်ပေါ်မှ ဆင်းသွားရာ ကျန်သူများလည်း အနီးတစ်ဝိုက် ပတ်ရှာနေကြ၏ ။ မွှန်ထူနေကြ၍ ခေါင်မိုးမှ အပေါက်ကို မမြင်ကြသကဲ့သို့ မော့ကြည့်ရန်လည်း သတိမရကြ။ ကြိုးမှာမူ အမိုးပေါ် ပစ်တင်ခဲ့သည်ဖြစ်၍ အပေါ်တက်ကြည့်မှသာ တွေ့ရပေလိမ့်မည်။ မီးရောင်တွင် လူမည်းမည်း ၄ ဦးသည် ယောက်ယက်ခတ် သွားလာနေကြလေသည်။
 
Written by သင်္ခရာဇာ

End date: November 28, 2020
 

စောရအရှင်မ (ဇာတ်သိမ်း)

မြင်းနှစ်စီးသည် လရောင်အောက်တွင် ပြေးလွှားနေကြ၏ ။ လသာသဖြင့် လမ်းမှာ ဖြူးနေသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လူသွားလမ်းမှ လှည်းလမ်းကြောင်း ဖြစ်သွားရာ သူတို့ နှစ်စီးသည် လှည်းလမ်း ဘေးဘက်မှ ပန်းတက်သွားကြ၏ ။ အတန်ကြာသည်အထိ စကားမပြောဖြစ်သေး။ အန္တရာယ်ကင်းလောက်ချိန်မှ ခင်ဘုန်းက စကားစသည်။
"လိုက်လာပြီး ကယ်ပေးတာ ကျေးဇူးပါပဲ။ ရှင်သာ လိုက်မလာရင် ကျွန်မဘဝက သွားပြီ"
သူက ဘာမှ ပြန်မပြောချေ။ ရှေ့လမ်းကိုသာ အာရုံစိုက် ကြည့်နေသည်။
"ကျွန်မ ဖမ်းခံရတာ ဘယ်လိုသိလဲ"
"ကျုပ် ရောက်တော့ မြင်းပဲ တွေ့တယ် လူမတွေ့တော့ဘူး။ အခြေနေ စောင့်ကြည့်ပြီး မထူးခြားတာနဲ့ အနီးနား လိုက်ကြည့်တော့မှ သဲပေါ်မှာ ခြေရာလက်ရာ တွေ့တာ။ မြေအပြင်ပေါ် သဲတွေ ကျနေတဲ့ဘက် လိုက်တော့ သူတို့ကို တွေ့တာပဲ"
သူ၏ အဖြစ်မှာ ဤသို့ဖြစ်သည်။ ခင်ဘုန်းက မလိုက်နှင့် ဆိုသော်လည်း စိတ်မချ၍ အလွန်ဝေးရာမှ ခြေရာခံ၍ လိုက်သည်။ မြင်းကို အပြေးမနှင်ဘဲ တိတ်တဆိတ်သာ စီး၍ ရွာတွေ့လျင်လည်း မဝင်၊ အပြင်၌ မီးမဖိုဘဲ အိပ်၏ ။ ခင်ဘုန်း၏ မြင်းကို ချောင်းမြောင်းရှာ၏ ။ မရိပ်မိစေရန် ထွက်သွား၍ ကြာမှ နောက်ကလိုက်သည်။ ထို့နေက ညနေ ရွာထဲတွင် နားမည်ထင်၍ မြင်းကို ပတ်ရှာသေးသည်။ မတွေ့သော် အလျင်အမြန်ထွက်၍ လိုက်ခဲ့သည်။
ချောင်းအနီး သူရောက်သောအခါ မြင်းသာတွေ့၍ လူမရှိ။ စောင့်ကြည့်သော်လည်း မမြင်သဖြင့် ချောင်းစပ်သွားကြည့်မှ ရိပ်မိသည်။ မြင်းနှစ်စီးကို ဝှက်ခဲ့ပြီး ခြေရာများအတိုင်းလိုက်ရာ အိမ်တစ်လုံးကို တွေ့သဖြင့် ကပ်လျက် နားစွင့်သည်၌ လူလေးဦးအသံကို ကြားရ၏ ။ ထို့ကြောင့် ဖြစ်လိုရာဖြစ်သဘောနှင့် လေတင်မှ မီးရှို့လိုက်ပြီး အိမ်ကို ပတ်ကာ ချောင်းမြောင်းနေခဲ့သည်။
လူလေးဦးတို့ ဆင်းသွားကြလျင် အနောက်မှ ပတ်ဝင်ရန် ကြံသော်လည်း တံခါးမှာ ဖွင့်မရ။ ထို့ကြောင့် အမိုးပေါ် ခိုတက်လျက် အသံမကြားစေရန် တစ်လှမ်းချင်း နင်းပြီး ဘေးဘက်ကျကျ တစ်နေရာကို ဖြတ်၍ ကြည့်ရာ ခင်ဘုန်းကို တွေ့သဖြင့် ကယ်တင်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူက အကျဉ်းမျှ ပြောပြလိုက်ပြီး သူ့အား စိတ်ချရန်နှင့် လိုက်ခွင့်ပြုရန် တောင်းဆိုလေ၏ ။
ခင်ဘုန်းက အယုဒ္ဓယ ရောက်လျင် သူနှင့် ခပ်ခွာခွာ နေရမည်၊ မဟန့်တား မနှောင့်ယှက်ရ ဟူ၍ စည်းကမ်း သတ်မှတ်လိုက်ပြီး ခွင့်ပြုလိုက်သည်။ သူတို့သည် တောအထပ်ထပ်ကို တိုး၍ တောင်အသွယ်သွယ်ကို ကျော်ခဲ့ကြပြီး တောနက်ရာတွင် ခင်ဘုန်းက လင့်ထိုးကာ အိပ်လေ့ရှိသည်။ သူကတော့ အပင်အောက်တွင်သာ မီးဖို၍ အိပ်၏ ။ တစ်ညတွင် သူ အိပ်ပျော်နေစဉ် မီးပုံ ငြိမ်း၍ သားရဲတစ်ကောင် ကပ်လာသည်ကို မသိ။ သူ့ခြေကို ဆွဲတော့မှ ခင်ဘုန်းက လေးနှင့် ပစ်သဖြင့် ပြေးသွားသည်။
သူ သလုံးသား စုတ်ပြဲသွားပြီး လမ်းကောင်းစွာ မလျှောက်နိုင်တော့။ မြင်းပေါ်မှသာ လိုက်ရပြီး ခင်ဘုန်းက ပြန်ပြုစုနေရ၏ ။ သူတို့နှစ်ဦးလည်း တူဝရီးကဲ့သို့ ရင်းနှီးလာကြသည်။ ခင်ဘုန်းက ဆေးပင်များ သိ၍သာ တော်တော့သည်။ သူ့ဘာသာ ဆိုလျင် အနာကျက်လွယ်မည်မဟုတ်။ ယခုတော့ ဆေးအုံ ပုဆိုးစည်းလျက် အတော်အတန် သက်သာစ ပြုပြီ။
သည်လိုနှင့် ယိုးဒယားမြေသို့ ရောက်ခဲ့ကြ၏ ။ ဘာသာစကား မတူ၍ ပိုခက်ခဲကြရသော်လည်း မြန်မာစကား တတ်ကျွမ်းသူအချို့ ရှိနေသဖြင့် အားထားရသည်။ မြို့တစ်မြို့ ရွာတစ်ရွာရောက်တိုင်းလည်း မြန်မာတိုင်းရင်းသားများကို ဦးစွာ ရှာရပြီး သူတို့ ညွှန်ပြသည့်အတိုင်း အမြန်ထွက်ခဲ့ကြရသည်။ ရှမ်းတို့သည် သူတို့ကို နှစ်လိုဟန် မရှိချေ။
အယုဒ္ဓ မြို့တော်ကို ဝင်လျင် သူသည် ခင်ဘုန်းနှင့် လူချင်းခွဲလျက် မလှမ်းမကမ်းမှသာ လိုက်တော့၏ ။ ခင်ဘုန်းသည်လည်း နောက်ဆုံးကျန်သည့် ဆွဲကြိုးလေးအား ရောင်းချပြီး အစွန်အဖျား အိမ်တစ်အိမ်၌ တည်းခိုနေရင်း စုံစမ်း၏ ။ မည်သည့်ထောင်တွင် ရှိမည် ဆိုသည်ကိုပင် စုံစမ်းမရ။ လက်ျာဘီလူး သတင်းသည် အစပျောက်လျက် ရှိသည်။ ရှိနေသေးသည်ဟုပင် မသိကြရတော့ဘဲ သေဆုံးသွားသလိုလို ကြားရလေ၏ ။
သို့သော် ခင်ဘုန်းမှာ အားမလျှော့။ ထောင်ထွက် ဆိုသူတို့ကို စုံစမ်း၍ လိုက်လံမေးမြန်းနေဆဲ။ ထောင်ထွက်များကလည်း မကြားစဖူးဟုသာ ဖြေမြဲ။ တစ်ကြိမ်တွင်တော့ ထောင်ကြီးတစ်ခုမှ ထွက်ပြေးလွတ်မြောက်လာသည့် ရွာသားတစ်ဦးက ထောင်သားများစွာကို သတ်လိုက်သည့် မြန်မာတစ်ဦးအကြောင်း ပြောလာသဖြင့် ထိုသူမှာ လက်ျာဘီလူးပင် ဖြစ်မည်ဟု ယူဆကာ ထိုထောင်ကြီးဆီ သွားရောက် စုံစမ်းလေ၏ ။
ထောင်မှာ ပိတ်ထားသဖြင့် အနီးနားမှ စျေးသည်တစ်ဦးကို မေးရာ ဘုရင့်ထောင်တွင် အကျဉ်းသားအချို့ကို လွှဲပြောင်းထားကြောင်း သိရလေသည်။ ခင်ဘုန်းလည်း နီးစပ်ပြီ ဟူ၍ ဘုရင့်ထောင်တွင်း ဝင်ရန် အမျိုးမျိုး ကြိုးစား၏ ။ ထောင်ကျတို့၏ မိသားစုများကို ကပ်၍ စုံစမ်းစေရာ ယခင်က မြန်မာတစ်ဦးရှိကြောင်း ကြားသိရပြန်သည်။ အခြေအနေကို ကြည့်၍ ကယ်တင်မည်ဟု အကြောင်းအမျိုးမျိုးဖြင့် ၃ ကြိမ်တိုင် ဝင်သော်လည်း မတွေ့ခဲ့ရ။ မည်သည့်နေရာတွင် ထားမှန်း မည်သူမျှ မသိကြဘဲ ဖြစ်နေသည်။
အထူးအရေးကြီးသည့် အကျဉ်းသားမို့ လက်ျာဘီလူးမှန်း သေချာလေ ခင်ဘုန်းမှာ ကြိုးစားလေ ဖြစ်သည်။ သူနှင့် ပါလာသူမှာ အယုဒ္ဓတွင် ရေရှည် ရပ်တည်နိုင်ရန် ခိုးဝှက်စားနေရသည်။ ထို စောရ၏ အကူအညီယူ၍ ဝင်ရန် ကြိုးစားသော်လည်း မရ၊ ခင်ဘုန်းအား မှတ်မိနေသည့် ထောင်တာဝန်ရှိသူများက ထောင်ပိုင်မင်းသားကို တိုင်တန်းသဖြင့် မင်းသားကိုယ်တိုင် လာစောင့်ရာ ခင်ဘုန်းအား တွေ့သွားသည်။
မင်းသားက ဥပါယ်နှင့် ခင်ဘုန်းကို သူ့ထံ ခေါ်သည်။ မြန်မာဗိုလ်ကို အဘယ့်ကြောင့် ရှာသနည်းဟု မေးမြန်း၏ ။ သူ၏ အစ်ကိုတော် ဖြစ်ပါသည်ဟု လျှောက်သောအခါ ယခု မရှိတော့ဆို၍ ခင်ဘုန်းကို ပြန်လွှတ်မပေးတော့ချေ။ ကိုစောရမှာလည်း မင်းသားအိမ်တော်သို့ မည်သို့မျှ ဝင်မရ ကပ်မရ ဖြစ်နေသည်။ ခိုးမှုငယ်လေးများ ကျူးလွန်၍ အမိခံသော်လည်း ဘုရင့်ထောင် မရောက်ဘဲ အခြားထောင်များ ရောက်လိုက်၊ ကြိမ်ဒဏ်ပေးခံလိုက်ရ ဖြစ်နေရသည်။ လူသတ်မှု စသော အမှုကြီးများကိုမူ မကျူးလွန်ဝံ့။ ဘုရင့်ထောင်ကြီး မရောက်ဘဲ ကိစ္စချောသွားနိုင်၏ ။
တစ်ညနေတွင်တော့ ခင်ဘုန်း ထွက်လာပြီး သူ့အား ပြန်ရန် ပြောသည်။ လက်လျှော့လိုက်ပြီ ဟုလည်း ဆိုလာသည်။ သူသည် အံ့သြခြင်းကြီးစွာနှင့် ကသည်းမင်းသမီးအား ကြည့်နေရာ ခင်ဘုန်းက သူ ပြန်နိုင်ရန် လက်ကောက်နှစ်ကွင်း ချွတ်ပေးပြီး လှည့်ထွက်သွားသည်။ ညှိုးငယ်လှသော ခင်ဘုန်းအား ကြည့်၍ သူ စိတ်မကောင်း။ ခင်ဘုန်းကိုလည်း မကယ်နိုင်တော့။ ခင်ဘုန်းကလည်း ပြန်မည့် အရိပ်အယောင် မပြတော့။ နောက်ပါ နှစ်ဦးလည်း အစဉ်စောင့်ကြပ်နေသဖြင့် မည်သို့မျှ မတတ်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။
နောက် အတော်ကြီးကြာမှ ခင်ဘုန်းမှာ ထောင်မှူး မင်းသား၏ မိဖုရားငယ် ဖြစ်နေသည်ဟု ကြားသိလာရသည်။ သူသည် မပြန်ဘဲ လက်ျာဘီလူးကိုသာ တွေ့ရရန် ကြိုးစားနေ၏ ။ ယိုးဒယားရဲမက်တို့၏ အနှိပ်အစက်ကို ပြင်းစွာခံခဲ့ရ၏ ။ သို့သော် ဘုရင့်ထောင်ဖြစ်၍ လုံခြုံလှသလို မြန်မာတပ်မှူး၏ သတင်းကိုမျှ မကြားရ ရှိလေသည်။ သူ စိတ်ပျက် အားလျော့မည် ကြံတိုင်း အယုဒ္ဓယတွင် ရှိနေသေးသော ခင်ဘုန်း၏ မျက်နှာကို မြင်ယောင်မိလျက် သူတို့နှစ်ဦးအား တွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့ပေးမည်ဟု ကြံစည်ကာ သူ ရှိနေသည်ကို ခင်ဘုန်းအား အကြောင်းမကြားတော့ဘဲ နေလိုက်သည်။
ထို့ကြောင့် လက်ျာဘီလူး ပြန်သွားသည်ကို နောင်အခါ ခင်ဘုန်း သိရှိသွားသော်လည်း သူကမူ မသိသေး။ အခွင့်သင့်တိုင်း ဝီရိယထုတ်မြဲ ဖြစ်သည်။ သို့သော် မြန်မာနှင့် စစ်ကြီး ဖြစ်လာ၏ ။ မြန်မာတို့သည် ယိုးဒယားနယ်ပယ်တို့ကို တစ်မြို့ပြီးတစ်မြို့ လျင်မြန်စွာ သိမ်းပိုက်လိုက်ပြီး အယုဒ္ဓယသို့ ရောက်လာကြသည်။ သူကလည်း အတွင်းမှနေ၍ လက်ျာဘီလူးကို တွေ့ရှိ ကယ်ထုတ်နိုင်ရန်သာ အားထုတ်နေသည်။ အပြင်တပ်များတွင် တပ်မှူးတစ်ဦးအဖြစ် လက်ျာဘီလူး ပြန်ပါလာသည်ကို မသိချေ။
သူ မသိသလို ခင်ဘုန်းလည်း မသိပါ။ သူတို့ချင်းလည်း မတွေ့ကြတော့၊ သူကလည်း နေ့ဘက်တွင် ဆိုင်ကလေးတစ်ခု ဖွင့်၍ ဟန်ပြ အလုပ်လုပ်သည်။ ညဘက် တစ်လ တစ်ကြိမ်ခန့် ခိုး၏ ။ များများလည်းမယူ၊ ရပ်တည် နေနိုင်ရုံသာ ယူသဖြင့် သူ့အား မမိကြသေး။ တိုင်းရေးပြည်ရာ စစ်မက်အခြေနေများ ရှုပ်ထွေးနေသဖြင့် ခိုးသူဆူသူများဘက် မလှည့်နိုင်ဘဲ ဝိုင်းရံထားသည့် မြန်မာတပ်တို့ကိုသာ အာဏာပိုင်များ အာရုံရောက်နေကြ၏ ။ သူသည်လည်း မြို့တွင်းသားတို့၏ အနိုင်အထက် ကျင့်ခြင်းကို မကြာခဏ ခံနေရသည်။
တစ်ညတွင်တော့ သူ အိပ်ပျော်နေစဉ် ငရဲပွက်သကဲ့သို့ ဆူညံအော်ဟစ်သံများ ကြားရပြီး လူအများ ပြေးလွှားနေကြလေသည်။ မြန်မာများ မြို့တွင်း ဝင်လာကြခြင်း ဖြစ်၏ ။ ဤတစ်ကြိမ်၌မူ ယခင် တိုက်ခိုက်ခြင်းများနှင့် မတူတော့ဘဲ အလုံးအရင်းနှင့် ဝင်လာပြီး မြင်မြင်သမျှ လိုက်လံ ထိုးခုတ်နေတော့ပြီ။ သူလည်း လူအများနှင့်အတူ ပြေးလွှားရင်း လိုက်ကြည့်ရာ မြန်မာတပ်များမှာ ဒေါသတကြီး ထိုးခုတ် မီးရှို့နေကြသည်ကို တွေ့ရ၏ ။
အဘယ်ကြောင့် ထိုမျှ ကြမ်းတမ်း ရက်စက်နေကြသည်ကို မသိ၊ သူသိခဲ့သော မြန်မာတို့မှာ သိမ်မွေ့နူးညံ့ကာ သနားကြင်နာတတ်ကြသူများ ဖြစ်သည်။ ရန်သူကိုပင် အရှုံးပေးက ညှင်းဆဲကြခြင်း မပြုတတ်။ ယခုမူ ထိုသို့မဟုတ်၊ ကြောက်လန့်တကြား ပြေးကြသည့် ယိုးဒယား ရဲမက်ငယ်များကိုပါ အသည်းအသန် လိုက်၍ အငြိုးတကြီး ခုတ်နေကြချေပြီ။
ယခု ဝင်လာသူများသည် မြန်မာတပ်များမှ ဟုတ်ပါလေစ၊ ရက်စက်ကြမ်းကြုတ်သည်ဟု နာမည်ကျော်သော ခမာ ဂျွမ်းစစ်သည် တပ်များလားဟု ထင်မိသည်။ သို့သော် မဟုတ်၊ မြန်မာတို့ကဲ့သို့ ဝတ်စားထားပြီး အပေါ်ပိုင်းဗလာ၊ အောက်ပိုးကျိုက်နှင့် ခေါင်းပေါင်းများနှင့် ဖြစ်နေကြသည်။ မီးရောင်တွင် မည်းမည်းပြောင်ပြောင် ချွေးသံရွှဲရွှဲ သွေးအလိမ်းလိမ်းနှင့် လူများက မြန်မာလို အော်ဟစ်ကြိမ်းဝါးနေသည်ကိုလည်း ကြားရ၏ ။
ပြေးလွှားနေသော သူ့အနောက်ဘက်မှ အလွန်ပြင်းသော အရှိန်နှင့် လူတစ်ဦး ရုတ်ခြည်း သူ့ကို ဖြတ်ကျော်သွားသည်။ ထိုသူ၏ ဘေးတစ်လျှောက်ရှိ လူများမှာ လွင့်စင်ပြန့်ကျဲကုန်၏ ။ သူနှင့်အတူ ပြေးနေခဲ့သူက 'ဘာကြီးလဲ'ဟု ထအော်သည်။ သူလည်း သေချာမမြင်လိုက်ရ၊ လူဟု သိသာရုံ ရိပ်ခနဲသာ မြင်လိုက်သည်။ ထိုအရိပ်အား ဟန့်တားဆီးဆို့၍ မရနိုင်။ လူအုပ်ကြီးကို တဟုန်တိုး ဖောက်ထွက်သွားသည်။ တပ်တစ်တပ်စာ လူများ ဗြုန်းခနဲ လဲပြိုကျန်ရစ်ခဲ့သည်ကို မျက်မြင်သာ မဟုတ်ပါက ယုံနိုင်လိမ့်မည်မဟုတ်။ လူမဟုတ်နိုင်ဟု ထင်လိုက်ပြီး သူ့ကိုယ်သူ သတိမထားမိဘဲ ထိုသူသွားရာဘက် ပြေးလိုက်ကြည့်မိသည်။
ထိုသူမှာ မြို့ရိုးပေါ် တက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရပြီး မြို့ရိုးထက်မှ လူများ တဘုတ်ဘုတ် ကျလာပြန်သည်။ အချို့မှာ နှစ်ပိုင်းပြတ်လျက်၊ အချို့ ဦးခေါင်းမပါ ခြေလက်မပါ တန်းစီကျနေသည်ကို သူ ထိတ်လန့်နေမိသည်။ ထိုမြင်ကွင်းမျိုးကို အိပ်မက်မျှပင် မမက်ဖူးခဲ့ပါတကား။ သူသည် မြို့ရိုးပေါ်သို့ မော်မကြည့်ရဲဘဲ မြို့ထဲ ဘီလူးဝင်နေခြင်း ဖြစ်မည်ဟု နောက်ပြန်ပြေးလေတော့သည်။
ထိုစဉ် အနောက်မှ ဘုန်းခနဲ အသံကြား၍ အလန့်တကြား လှည့်ကြည့်မိရာ ရဲမက်တစ်ဦးကို နင်းလျက် ခုန်ချလာသော ဘီလူးစီးနေသည့်သူ၊ တစ်ကိုယ်လုံး သွေးကွက်များဖြင့် စိုရွှဲနေသော်လည်း ထိုသူကို သူ မှတ်မိလိုက်သည်။ မဟုတ်နိုင်ပါဘူဟုလည်း ဇဝေဇဝါ တွေးမိပြန်၏ ။ သူသိသော လူနှင့် ယခု မြင်နေရသူမှာ ကိုယ်ဟန် မျက်နှာချင်း ဆင်သော်လည်း လူချင်းတခြားစီ ဖြစ်နေလေသည်။ သူ့ရှေ့က လူသည် ယခုမှ ထောင်က လွတ်လာသည့် သဏ္ဍာန်မျိုး မရှိ၊ သန်မာကျစ်လျစ်လှ၏ ။ အလွန် ခွန်အားကြီးနေ၏ ။
လူကိုနင်း၍ ဆင်းလာသူကတော့ တိုက်ခိုက်နေကြသည့် လူအုပ်ကြီးထဲသို့ သွေးပျက်လောက်စရာ အမူအရာနှင့် အားကုန် ပြေးဝင်သွားသည်။ ရှေ့ဆုံးတွေ့သည့်သူကို ဖမ်းကိုင် ဆွဲမြှောက်ရင်း နောက်တစ်ဦးနှင့် ခေါင်းချင်းရိုက်လိုက်သံ ခွပ်ခနဲကို သူ့ထံမှပင် ကြားရသည်။ သူသည် နေရာတွင် ကြက်သေသေလျက် ရပ်နေပြီး မျက်လုံးများက ပြူးကြောင်နေ၏ ။
ထို့နောက်တွင်ကား သူ့လက်ထဲ ဓားပြားကြီးတစ်လက် မည်သို့ရောက်လာသည် မသိ။ သူ့အနားမှ စစ်သည်များ မည်သို့ လဲကျသွားသည် မသိ။ သူ့ကိုယ်သူလည်း မည်သို့ လွှဲယမ်း ခုတ်ပိုင်းနေမိသည်မသိ။ သူကိုယ်တိုင် တိုက်ပွဲထဲ ရောက်၍ သူ့အား နှိပ်စက်လှသော ရှမ်းစစ်သည်များကို မကျေနပ်ခဲ့သမျှ အငြိုးကုန် တိုက်ခိုက်နေတော့သည်။ သူသိခဲ့သော၊ သို့မဟုတ် သူ မသိခဲ့သော လက်ျာဘီလူးကိုမူ အစအနမျှ မမြင်ရတော့။
သို့သော် လက်ျာဘီလူးကိုယ်မှ သွေးများ သူ့ထံ စင်ခဲ့၏ ။ လက်ျာဘီလူးထံမှ တောက်လောင်နေသော သွေးများ သူ့ကိုယ်ထဲ စီးဆင်းခဲ့၏ ။ လက်ျာဘီလူး၏ အားမာန်ဒေါသများလည်း သူ့အသိတွင် လှည့်ပတ်ပူနွေးနေလေပြီ။ သူကိုယ်တိုင် လက်ျာဘီလူးကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည် ထင်ရလောက်အောင် လူတစ်ယောက်ကိုမှ မတိုက်ခိုက်ခဲ့ဖူးသော သူသည် ယခုအခါ လူပေါင်းများစွာ၏ အသက်ကို အလွယ်တကူ ချွေယူနေလေပြီတည်း။
မိုးစင်စင် လင်းခဲ့ပြီ။ သူသည် သူဖုန်းစားတစ်ဦးကဲ့သို့ စုတ်ပြတ်ပေရေလျက် အငွေ့တလူလူ ထွက်နေသည့် ထိုးထိုးထောင်ထောင် အပြိုအပျက်များကြားတွင် ဓားပြားကြီးကို တရွတ်ဆွဲရင်း ဒယိမ်းဒယိုင် လျှောက်နေသည်။ မသေသေးသော အသက်ငင်နေသည့် စစ်သည်တို့ကို တွေ့လျင် သူ့လူကိုယ့်လူမခွဲခြား လက်စသိမ်းပေးလိုက်၏ ။ ဘုရားပျက်ဝန်းကြီးထဲတွင်လည်း လူ့အကောင်ပေါင်းများစွာ ဖရိုဖရဲ ပုံထပ်လျက် တွေ့ရသည်။
လဲပြိုနေသော စစ်သည်များ၊ ညည်းညူနေသူများ၊ ခြေကုန်လက်ပန်း ကျနေသူများ အကြားတွင် ကျောက်တိုင်တစ်တိုင် မားမားမတ်မတ်၊ ထိုကျောက်တိုင်မှာ သူ မြင်ဖူးခဲ့သူ ဖြစ်နေပြန်သည်။ ထိုကျောက်တိုင် ရှေ့တွင်လည်း သူသိကျွမ်းဖူးသည့် သူတစ်ဦးသည် လဲပြို ငြိမ်သက်လျက် ရှိလေသည်။ သူ တွေ့ခဲ့ဖူးသည့် လူနှစ်ဦးအား တစ်ပြိုင်တည်း တစ်ချိန်တည်း တစ်နေရာတည်း တွေ့လိုက်ရသဖြင့် သူ့ဆန္ဒ ပြည့်ဝခဲ့လေသလား သူမသိတော့။
သူ့ရင်သည် မည်သည့် ခံစားချက်မှ မရှိသလို ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေသည်။ သူ့စိတ်သည် သူနှင့်အတူ ရှိမနေ၊ အတိတ်က အကြောင်းအရာများထဲ ရောက်နေသည်။ သူ့အမြင်တွင် တပ်မှူးတစ်ဦးသည် သူ့ကို အရောတဝင် စကားပြောပြီးနောက် သူ့သခင်မလေးဘက် လှည့်သွားသည်။ သူတို့နှစ်ဦးသည် လဲပြိုနေသည့် တစ်ဦးက အသက်ရှိသေးသကဲ့သို့၊ ရပ်နေသည့် တစ်ဦးကမူ အသက်မဲ့နေသကဲ့သို့ တစ်ဦးကိုတစ်ဦး စိုက်ကြည့်နေကြလေသည်။
*ပြီးပါပြီ*

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: November 28, 2020