ဆရာသင်္ခရာဇာ၏စာပေများ: တစ်ကိုယ်တည်းစစ်သည်တော် (၁)

အဲဒီရွာကလေးဟာ အရင်ကတော့ အလွန် ငြိမ်းချမ်းသာယာတဲ့ ရွာလေးပေါ့။ တံငါမရှိ၊ မုဆိုးမရှိ၊ တောင်ယာစိုက်ပျိုးကြတဲ့ တောင်သူတွေချည်းမို့ အကုသိုလ် အတော်ကင်းတဲ့ ရွာ လို့တောင် အနီးဝန်းကျင်က သတ်မှတ်ကြရတယ်။

အခုတော့ အရင်လိုမဟုတ်၊ မငြိမ်းချမ်းရှာတော့ဘူး။ အင်းဝအပျက်မှာ သူတစ်လူ ငါတစ်မင်းနဲ့ ဗိုလ်တွေ ထလိုက်ကြတဲ့အထဲ ဒီရွာလေးအနီး တောင်သုံးဆင့်မှာ ဗိုလ်ဝင်ခံနေတဲ့ ငဇံသီးက ဒီရွာတင်မက ပတ်ပတ်လည် ဆယ့်သုံးရွာကို အုပ်စိုးချယ်လှယ်နေတယ်။

ဗိုလ်ဇံသီးဟာ ဘုရင် မဟုတ်ပေမယ့် အခွန်တော်ကောက်ကြမ်းလိုက်တာ လွန်ပါရော။ ဆယ်ဖို့တစ်ဖို့ ပေးရတဲ့ မင်းဘဏ္ဍာ လာမကောက်နိုင်တော့ချိန် ငဇံသီးကို ပေးရတာက တစ်လကို ကျွဲနွား ဆယ်ကောင်၊ စပါး နှစ်ရာ၊ ငွေ ၅၀။ ဆယ့်သုံးရွာအုပ်စုဝင်တွေ လစဉ် အလှည့်ကျ ပေးကြရတယ်။

ကျေးရွာတွေက အလှဆုံး အချောဆုံး ဆိုတဲ့ မိန်းကလေးတွေလည်း အရွယ်မှ မရောက်သေးခင် ငဇံသီးတို့ ဇနီးမယား ပျော်တော်ဆက်သူတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပါလေရော။ ရွာတွေက မကျေနပ်ကြပေမယ့် ဗိုလ်ဇံသီးရဲ့ အင်အားကို မလွန်ဆန်နိုင်လို့ ခေါင်းငုံ့ခံနေကြရတယ်။

အဲဒီရွာလေးကိုမှ တစ်ဖက်ရွာက တောင်သူကြီး မိသားစု ပြောင်းလာခဲ့တယ်။ သူတို့လည်း ငဇံသီးရန် ခံနေရတာချင်း အတူတူ စိုက်ပျိုးလို့ ကောင်းမယ့် မြေရှိရာ ပြောင်းရွှေ့လာတဲ့ သဘောပဲ။ ထူးခြားတာက သူတို့မိသားစုနဲ့အတူ ကိုယ်မသန့်သူတစ်ဦး ပါလာတာပဲ။ အစကတော့ ရွာသူရွာသားတွေ မသိသေးဘူး၊ အမျိုးမကင်းတဲ့ မိသားစုမှာ ဘယ်က ဧည့်သည် ပါလာပါလိမ့်ပေါ့။

နောက်မှ ဧည့်သည်က ရွာထဲမှာ မနေ၊ တောင်ယာစိုက်ခင်းက လယ်စောင့်တဲလေးမှာပဲ နေမယ်ဆိုတော့ မေးမြန်းစုံစမ်းကြလို့ သိလာတာ။ အများက အသည်းအသန် ကန့်ကွက်ကြတာပေါ့၊ နူနာရောဂါ ရှိသူတစ်ယောက် ပါလာရင် တစ်ရွာလုံးကို ကူးကုန်လိမ့်မယ်လို့ ကြောက်လန့်တကြားနဲ့ သူကြီးကို သွားတိုင်ကြတယ်။

သူကြီးက ရွာသားတွေရှေ့မှာပဲ ပြောင်းလာတဲ့ မိသားစုကို ခေါ်မေးတယ်။ အိမ်ထောင်ဦးစီး ယောက်ျားကြီးကလည်း ဝန်ခံတယ်။ နေစရာမရှိလို့ တောင်ယာတဲမှာပဲဖြစ်ဖြစ် နေပါရစေ အတင်းခွင့်တောင်းနေတာနဲ့၊ ရောဂါအခြေအနေကလည်း အခုမှ ဖြစ်စ၊ အခြေအနေ မဆိုးသေးတာနဲ့ ရွာထဲကိုတော့ လာလို့မရဘူးနော် ဆိုတဲ့ ကတိနဲ့ ခေါ်လာခဲ့မိကြောင်း၊ လူကောင်းတစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြတယ်။

သူကြီးက မေးတယ်၊ နူနာက ဘယ်နားမှာ ဖြစ်နေတာလဲ။ လက်လား ခြေလား၊ တိုနေသလား ပြတ်နေသလား ဆိုတော့ အားလုံး အကောင်းပါပဲ တဲ့။ ဒါပေမယ့် ခြေလက်တွေကိုတော့ ပတ်တီးစီးထားတယ်လို့ ထုတ်ပြောတယ်။ သူကြီးက ယာစောင့်တဲကို လိုက်သွားပြီး ဧည့်သည်ကို လှမ်းခေါ်မေးတော့ ကုပ်ချောင်းချောင်းနဲ့ လူရွယ်တစ်ယောက် ထွက်လာတယ်။

ရောဂါကို ပြခိုင်းတော့ ပြလို့မဖြစ်ပါဘူး တဲ့။ ခြေလက်မှာ မဟုတ်၊ ကိုယ်မှာ အနာကွက်ပေါ်လို့ ရွာက ထွက်လာခဲ့တာပါ တဲ့။ ရွာထဲကို မလာပါဘူး၊ သည်မှာလည်း အရှည်အကြာ မနေပါဘူး၊ ခေတ္တ တည်းခိုရုံလောက်ပါ လို့ ဆိုတယ်။

သူနေတဲ့ ယာစောင့်တဲဟောင်းက ပြိုခါနီး ယိုင်နဲ့နေတာရယ်၊ နောက်နှစ် တောင်ယာပြန်စရင် တဲသစ်ဆောက်ပြီး တဲဟောင်းမီးရှို့ပစ်မှာရယ်၊ ပြောင်းလာတဲ့ မိသားစုက ရွာထဲမှာ ဆွေကြီးမျိုးကြီးနဲ့ အတော်အတန် ကြွယ်ဝတာတွေရယ်ကြောင့် နည်းနည်းပါးပါးပဲ ပြောဆိုပြီး သူ့ကို ခဏ နေခွင့်ပေးလိုက်ကြတယ်။

လူရွယ်က မဆိုးပါဘူး။ သူ လုပ်နိုင်သမျှ ပေါင်းနုတ်၊ အမှိုက်ရှင်း၊ ထင်းကောက် စတာတွေကို အားနေချိန်တိုင်းမှာ တတ်နိုင်သမျှ လုပ်ပေးလေ့ရှိတယ်။ သူစားဖို့ ပို့ပေးတဲ့ ထမင်းထုပ်တွေကိုလည်း ဖက်ရွက်က အစ နှီးကြိုးမကျန် စားပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း မီးရှို့ပစ်တာ။ ရွာထဲကိုလည်း လုံးဝ မလာဘူး။ ဒါပေမယ့် တခြားရွာတွေကိုတော့ လှည့်လည် သွားလေ့ရှိတယ်။

ယာသူကြီး မိသားစုမှာ ငသက်နှံ ဆိုတဲ့ သားလေးတစ်ယောက် ရှိတယ်။ အဲဒီကောင်ကတော့ ရောဂါသည် လူရွယ်ကို ခင်မင်နေလေရဲ့။ သမီးကြီးတွေ ရှိပေမယ့် ရောဂါကြောက်လို့ ယာထဲကို တစ်ခါမှ မလာဘူး၊ ကောင်လေးကပဲ ထမင်းထုပ် သွားပို့ပေးရတာ။ ရွာနဲ့ တောင်ယာတဲက သိပ်မဝေးလှလို့ တော်သေးတာပေါ့။

ယာသူကြီး ဦးဘိုးရင်က စိတ်ကောင်းရှိသလို အိမ်သူ ဒေါ်ရွှေတုတ်ကလည်း အလွန်သနားတတ်သူ။ လူရွယ်ရဲ့ ရုပ်ရည်ကို ကြည့်ပြီးအရွယ်ကောင်းလေးမှာ ဖြစ်ရရှာတယ် လို့ စုတ်တသပ်သပ်နဲ့ သူတို့အမျိုးတွေကို ပြောလေ့ရှိတယ်။ အမျိုးတွေကလည်း ဧည့်သည်ကို နိုင်သလောက် ထောက်ပံ့ ပေးကမ်းကြပါရဲ့။ မတတ်နိုင်တဲ့ သူကတောင် ဒီနေ့ ထမင်းထုပ် ငါပို့မယ်ဟေ့၊ ငသက်နှံကို တို့အိမ်လွှတ်လိုက် ဆိုတာမျိုး။

ကိုယ်မသန့်တဲ့ ဧည့်သည်ကလည်း ရွာထဲကို မလာပေမယ့် သူနေတဲ့ ယာစောင့်တဲဝန်းကျင်က ဖြတ်သွားဖြတ်လာတချို့နဲ့တော့ မျက်မှန်းတန်းမိနေပြီ။ လူတွေကလည်း သူ့ကို အကဲခတ်ရင်း သနားတဲ့သူ ရှိသလို တကယ် ကိုယ်လက်မကောင်းတာမှ ဟုတ်ပါလေစ လို့ တွေးမိတဲ့ သူတွေလည်း ရှိလေရဲ့။

သူ့ပုံစံကလည်း ဦးပေါင်းထုပ်နဲ့၊ ဖျင်ကြမ်းအင်္ကျီဖားဖားကြီးနဲ့၊ အကွက်မပေါ်တော့တဲ့ ပုဆိုးနဲ့ အဖာဗရပွ အိတ်ကြီးနဲ့ပေမယ့် ရုပ်ရည်က ကြည်ကြည်လင်လင် ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင်ပဲကိုး။ အားငယ်နေတဲ့ အရိပ်အယောင် တစ်စက်လေးတောင် မမြင်ရတော့ တချို့ကလည်း အင်မတန် စိတ်ဓာတ်ကြံ့ခိုင်တဲ့သူငယ် ရယ်လို့ မှတ်ချက်ချကြတယ်။

လူရွယ်က ရွာထဲကို မလာပေမယ့် ညဘက် ရွာရှေ့ကွင်းမှာ ကစားကြတဲ့ ပွဲတွေကိုတော့ အဝေးကနေ လာကြည့်လေ့ရှိတယ်။ ကစားပွဲတွေ ဆိုတာ အရှေ့ကျောင်းနဲ့ အနောက်ကျောင်း နပမ်းသတ်၊ လက်ဝှေ့ လက်ပန်း မြင်းစီး လှံပစ် ပြိုင်ကြတာမျိုးပါ။ ညနေစောင်း ခတ်ကစားကြတဲ့ ခြင်းအလှဝိုင်းတွေကိုတော့ လာကြည့်လေ့ မရှိဘူး။

တကယ်တော့လည်း ညဘက် ပွဲတွေက ပြိုင်ဆိုင်မှု ပြင်းထန်သလောက် အားပေးသံတွေ ညံနေတာကြောင့်လည်း စိတ်ဝင်စားပြီး ရောက်လာတာ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ အရှေ့ကျောင်းနဲ့ အနောက်ကျောင်း ဆိုတာက ကမ္ဘာ့ရန်အဆင့် မဟုတ်ပေမယ့် ထီခနဲဆို ပြိုင်လိုက်ရမှ၊ ပွဲရှိပြီဆို ယှဉ်လိုက်ရမှ ဆိုတဲ့ သူတွေ မဟုတ်လား။

အရှေ့ကျောင်းဗိုလ် ငအောင်မျိုး နဲ့ အနောက်ကျောင်းက ပွဲကျောင်းသား ငလှမောင်တို့ဟာ နာမည်ကျော် ပြိုင်ဘက်တွေပေါ့။ သူတို့နှစ်ယောက် ထိုးသတ်ကြမယ်ဆို အလောင်းအစားတွေနဲ့တောင် အားပေးကြတာ။ တစ်ပြန်စီ ဆိုပေမယ့် ပွဲကောင်းလွန်းလို့ ဧည့်သည်လူရွယ်ကတောင် အဝေးက လက်ခုပ်တီး ချီးကျူးရတာ ကြည့်တော့။

သူ ညဘက် လာကြည့်လို့ လေးငါးဆယ်ရက် နေတော့ ရွာက ကာလသားတွေနဲ့ မေးထူးခေါ်ပြော ရှိလာတယ်။ တချို့က မကြောက်ဘဲ သူ့အနီးအထိ စကားသွားပြောတယ်။ သူကတော့ နောက်ဆုတ် နောက်ဆုတ်နဲ့ သိပ် မကပ်မခံဘူး။ တချို့က အနာကို ပြခိုင်းတယ်၊ အချို့ ခပ်ကဲကဲ ကောင်လေးတွေကလည်း ပတ်တီးတွေ ဖြေပြဖို့ တောင်းဆိုကြတယ်။ သူကတော့ အပြုံးနဲ့ပဲ မဖြစ်လို့ပါ ဆိုပြီး ငြင်းခဲ့တာချည်း။

သူတို့ရောက်ပြီး ရက် ၂၀ ကျော်အကြာမှာ ရွာရှင်ပြုအလှူပွဲကြီး လုပ်ကြဖို့ ဖြစ်လာပါလေရော။ သူတို့ရွာက ဗိုလ်ဇံသီးကို အခွန်ပေးပြီး ဖြစ်ပေမယ့် အလှူကြီးလုပ်မှာမို့ ဗိုလ်ဇံသီး ရောက်လာလိမ့်မယ် လို့လည်း သတင်းတွေ ထွက်နေတယ်။ ရွာသူရွာသား အားလုံးက အဲဒီသတင်းကို စိုးရိမ်နေကြသတဲ့။ ငဇံသီးသာ လာရင် အလှူတော့ ပျက်ပြီး လို့ ပြောဆိုနေကြတာပဲ။

ငဇံသီးကြောင့် အလှူကြီးတွေ မပေးဖြစ်တာပဲ အတော်ကြာနေပြီ။ ရှင်ပြုနားသ အလှူကြီး ရှိတယ်ကြားရင် ငဇံသီးက ဒီလောက်တောင် ပေါများနေကြတာလား ဆိုပြီး အဲဒီရွာကို အရောက်လာ၊ လိုချင်တာတွေ ယူသွားတဲ့အထဲ သမီးမိန်းကလေးတွေ အမြဲ ပါသွားတတ်တာကိုး။ ဒါ့ကြောင့် အလှူဆို ကွမ်းတောင် ပန်းတောင် ရွက်မယ့်သူတောင် မရှိသလောက်။ လှလှပပ မပြင်ဆင်ရဲသလောက်ပဲ။ ချင်းတွေလို ပါးရဲထိုးရမယ် လို့ တွေးတဲ့သူတောင် ရှိတယ်။

ဖြစ်ချင်တော့ အလှူမှာ ဦးဘိုးရင်သား ငသက်နှံလေးက မောင်ရှင်လောင်း ပါသလို အလှည့် လိုက်ရမယ့်အထဲမှာလည်း သမီးကြီးက ထိပ်ဆုံးက ပါနေလေရဲ့။ ဒေါ်ရွှေတုတ်ကဆို တကယ်ရောက်လာရင်တော့ ဒုက္ခပါပဲ လို့ ညည်းလိုက်တာ ခိုသံပါလို့။ ရွာတိုင်းမှာ လူစောင့်ရှိတဲ့ ဗိုလ်ဇံသီးကလည်း အလှူသတင်းကို သေချာပေါက် ကြားမှာပဲလေ။

စိုးရိမ်မယ်ဆိုလည်း စိုးရိမ်စရာ၊ သူတို့သမီးကြီးက ကြည့်ပျော်ရှုပျော် ရှိသလို အားကိုးရတဲ့ သူပဲ။ ပွဲကျောင်းသား ငလှမောင် နဲ့လည်း ချိတ်တိတ်တိတ် ဖြစ်နေသေးတယ်။ ဒီတော့ ငလှမောင်ပါ ပူရပြီပေါ့။ မိရွှေကျေးလေးကို ငဇံသီးတို့လက် ဘယ်နည်းနဲ့မှ မထည့်နိုင်ဘူး ဆိုပေမယ့် သူတို့အားလုံးရဲ့ အစွမ်းအစလောက်နဲ့လည်း ဘယ်လိုမှ အာခံန်ိုင်စွမ်း မရှိတာ အမှန်။

ငသက်နှံနဲ့ သူငယ်ချင်း နှစ်ယောက် ယာတောကို ထမင်းထုပ်ပို့ရင်း ကိုဧည့်သည်အတွက်ပါ ယူသွားကြတယ်။ တဲရောက်တော့ အော်ခေါ်ပေမယ့် ထုံးစံအတိုင်း လူရွယ်က မရှိဘူး။ ငသက်နှံက

"တခြားရွာတွေ သွားနေတာ ဖြစ်မယ်ကွ"

ဆိုပြီး ဖက်ထုပ်ကို ခရိုးတိုင်မှာ ချိတ်ထားခဲ့ဖို့ ပြင်တယ်။ သူငယ်ချင်း ငအေးကျော်က

"မဟုတ်လောက်ဘူး။ အဲဒီလုလင်ကြီး ဒီအချိန်ဆို ရိုးချောင်းမှာ ရေချိုးနေကျကွ။ ငါတွေ့ဖူးတယ်"

"ဟုတ်လား၊ ဒါဆို သူ့ကိုယ်ကို မင်းမြင်ဖူးတာပေါ့။ အနာကြီးက ဘယ်နားမှာလဲ"

"ဒါတော့ မသိဘူးလေ၊ အဝေးကပဲ မြင်ခဲ့ရတာ။ အနာ မမြင်ရပေမယ့် ထူးခြားတာ မြင်ရတယ်ဗျ"

"ဘာလဲ"

ငအေးကျော် မပြောဘဲ ပြုံးစိစိ လုပ်နေတယ်။ ဟိုနှစ်ကောင် ပိုသိချင်လာတယ်။

"ဟေ့ကောင် ပြောလေ"

"သိချင်ရင် မင်းတို့ဘာသာ သွားကြည့်ပေါ့ကွ"

(ဆက်ရန်..) တစ်ကိုယ်တည်းစစ်သည်တော် (၂)

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: February 16, 2022

ဆရာသင်္ခရာဇာ၏စာပေများ

Translate

တစ်ကိုယ်တည်းစစ်သည်တော် (၁)

No comments:

Post a Comment

ဟံသာဝတီသို့ (ဇာတ်သိမ်း)