သူရိယ ဒေဝ (၅)

ပြည်မြို့ကို ရလျင် အာကာကျော်ထင် မြို့စောင့်နေ၍ ငသူရိန်နှင့် ငမျှင်တို့လည်း ပြည်၌ပင် အားဖြည့်နေကြသည်။ လက်ျာဘီလူး တွက်သည့်အတိုင်း မွန်တို့က တပ်ပေါင်းများစွာနှင့် သူရဲ ၅၀၀၀၀ ကျော်ကို မွန်မင်းညီကိုယ်တိုင် အချုပ်ပြုလျက် ချီလာသည်။ ထို့ကြောင့် ပြည်၊ မြန်အောင်တို့မှ တိုက်လှေနှစ်စင်း အလောင်းမင်းတရားထံ လှေလျင်စေလိုက်သည်။ လက်ျာဘီလူးလည်း လမ်းကြောင်းတစ်နံတစ်လျား လှေမြင်း စီစဉ်ခန့်ရံပြီးလျင် ရွှေစက်တော်အောက် အမြန် ပြန်ခဲ့၏ ။

အလောင်းမင်းတရားက ဟံသာဝတီကို ချီမည်ဟူ၍ ဦးရီးတော်သမက် စည်သာမင်းကြီးဟောင်း မင်းလှစည်သူအား မှိုင်းသဲသဲ လှေတော်ကြီးနှင့် တိုက်လှေ ၃၅ စင်း အပ်လျက် လှေတက်အများ အလျင်အမြန် လုပ်ဆောင်ရန် ကျောက်မြောင်းသို့ လွှတ်လိုက်သည်။ မင်းလှကျော်ထင်ကို လှေလုပ်ရန် သစ်ပျဉ်နှင့် လှေစပ်တတ်သူ လက်သမားများ ရှာဖွေဆောင်ယူစေ၏ ။

ဗိုလ်မှူး မင်းလှစည်သူနှင့် မင်းလှကျော်ထင် ရှေးဦး ချီသွား၍ ကျောက်မြောင်းရောက်လျင် မြို့ရွာများမှ စုစည်းမိထားသော လှေတက်များ၊ သစ်ဝါးများကို မြင်သော် အလွန်အံ့သြကြသည်။ မရောက်မီက လုပ်နှင့်နေကြသော လှေလုပ်လက်စတို့မှာ နတ်သိကြား ကူမသည်ဖြစ်မည်ဟု ထင်ကြကုန်၏ ။ မင်းလှကျော်ထင်ကား ပို၍ အံ့အားသင့်ရ၏ ။ မြစ်ကြောင်းတစ်လျား မြို့ရွာများ အားလုံးက သစ်ဝါးခုတ်လျက် လှေလုပ်ပြီး စောင့်ကြိုနေကြသောကြောင့် ဖြစ်လေသည်။

ကျောက်မြောင်းသို့ မင်းလှစည်သူရောက်မှ လုပ်ဆောင်ရသည် ဟူ၍ အိမ်ရှေ့မင်းနှင့် မြေဒူးမင်းသားစီး လှေတော်ကြီး ၂ စင်းနှင့် ဗိုလ်မှူးများစီးရန်လှေအချို့၊ ဖောင်တော်ကြီးတစ်ခုသာ ရှိသည်။ လုပ်နှင့်ပြီးသော လှေဖောင်အများကို မည်သူက စီရင်ခိုင်းသနည်း မေးသောအခါတွင်လည်း မည်သူမှ မလျှောက်တင်တတ်။ ဆံပင်ဖားလျားနှင့် မင်းလုလင်တစ်ဦးက ဟံသာဝတီ စစ်ချီရန် စုဆောင်းလုပ်ဆောင်ခိုင်းခဲ့ကြောင်းသာ ပြောနိုင်ကြသည်။

လက်ျာဘီလူး နေပြည်တော်ရောက်လျင် အလောင်းမင်းတရားက လှေတက်များ စုဆောင်းလုပ်ဆောင်ချိန် ဆိုင်းငံ့နေသည်ကို လက်ျာဘီလူးက အလျင်ချီပါမှ အရေးတော် လှမည့်အကြောင်း မကြာခဏ လျှောက်တင်၏ ။ ဘုန်းတော်ကြောင့် လိုအပ်သည့် လှေလှော်ကား အလုံးစုံ အချိန်မီ ပြီးစီးနိုင်လိမ့်မည်ဟု ဆိုနေသည်ကို အလောင်းဘုရား ယုံရအခက် ဖြစ်နေသည်။ အခြားမှူးမတ်များကလည်း အဆောတလျင် မချီသင့်ကြောင်း တင်လျှောက်နေကြ၏ ။

ပြည်သို့ ပြန်တက်လာသော မွန်တပ်များမှာ တပ်ကြီးပင် ဖြစ်မည်၊ အရှည်တွင် မြို့တွင်းသားတို့ ခက်ခဲခေါင်းပါး၍ အလွယ်တကူ ပြီးရမည့် အရေးအား အပန်းတကြီး လုပ်ကြံရပါက ရဲမက်တော်များ အင်အားယုတ်လျော့နိုင်ကြာင်း မိဖုရားခေါင်ကြီးမှတဆင့် အကြိမ်ကြိမ် လျှောက်တင်နေသည့်အတွက် ကြာသော် အလောင်းမင်းတရား လိုက်လျော၍ သတ်မှတ်သည့် အချိန်ထက် စောကာ စစ်ပြင်စေရသည်။ လက်ျာဘီလူးကိုလည်း သည်အကောင် အလွန်နားငြီးသည် ဟု မိန့်တော်မူ၏ ။

အလောင်းမင်းတရား ကျောက်မြောင်းဆိပ် ရောက်သောအခါ သားတော်နှစ်ပါးအတွက် လှော်ကားတော် နှစ်စင်း မပြီးသေးသည်ကိုသာ စောင့်တော်မူရသည်။ ပြင်ဆင်ပြီးစီးသည့် တိုက်လှေ ရဲလှေ ဝန်တင်လှေကြီးတို့ကို ကြည့်၍ မင်းလှစည်သူတို့ ဗိုလ်မှူးနှစ်ဦးအား ချီးကျူးလေ၏ ။ သို့စဉ်တွင် ပြည်သို့ မွန်တပ်များ ဆိုက်ရောက်လာ၍ ဝန်းရံပိတ်ဆို့ကြကြောင်း၊ မြို့တွင်းသားတို့ ထွက်တိုက်လျင် မကပ်နိုင်၍ ရံနေကြကြောင်းများ ကြားသိရသည်။

ရေမြေ့ရှင်က မြင်းလျင်လွှတ်ကာ စုံစမ်းစေသလို လက်ျာဘီလူးကလည်း မွေးမြူထားသော သိမ်းငှက်ကို စာဆွဲ၍ ပြည်သို့ စေလွှတ်လိုက်သည်။ ရှေ့ဝင်းတော်မှူး မင်းထင်နော်ရထာထံမှ စေသော သိမ်းငှက် ရောက်လာသည်ဟု ကြား၍ ငသူရိန်တို့ ဗိုလ်မှူးများထံ သွားကြသည်။ ဗိုလ်မှူးတို့ ပြသောစာမှာ ဤသို့ဖြစ်၏ ။

"ငမျှင် ငသူရိန်၊ ပြင်ကရံသည့် မွန်တပ်၌ ရှမ်း မြန်မာ အရောရော ရှိလမည်။ မွန်တပ်သားအဟန်နှင့် ပြင်တပ်သို့ ဝင်ကြ။ စုံစမ်းမိသမျှ ဗိုလ်မှူးအားပြန်ကြား၊ ငါ့ထံလည်း စေလေ"

အမိန့်အရ ငမျှင်နှင့် ငသူရိန် ညဉ့်ကို မြို့မှထွက်၊ ရေကူးလျက် ရံတပ်ကို ကပ်ကာ မွန်တပ်သား အစောင့်ဖမ်းကြသည်။ ၂ ယောက်ရလျင် အဝတ်လဲလှယ်ပြီး ကင်းစောင့်နေသည်။ မိုးမသောက်မီ အစောင့်လဲချိန် တပ်တွင်း ဝင်ခဲ့ကြသည်။ လက်ျာဘီလူး ဆိုသည့်အတိုင်း မွန်တပ်တွင်း၌ ရှမ်း မြန်မာ ကဒူး ကနန်း ကွေ့လဝ အထွေးထွေး ရှိကြရာ သူတို့လည်း စစ်သည်များကြား ဝင်လျက် မျက်နှာကို မောက်တိုအုပ်ကာ လှဲနေကြ၏ ။

နံနက်လင်းလျင် စစ်သည်များ ထမင်းချက်ရာ၊ ပြင်ဆင်ရာ နေရာများသို့ လူခွဲ၍၊ မွန်ဗိုလ် တပ်မှူးများကို ရှောင်ကွင်း၍ စုံစမ်းမေးမြန်းကြ၏ ။ ငသူရိန်မှာ လူငယ်ဖြစ်၍ အပြောမှားမည် စိုးသောကြောင့် တပ်တည်သည့် နေရာတွင်သာ ချွေးတလုံးလုံးနှင့် ကူလုပ်နေသည်။ ငမျှင်ကမူ ထမင်းချက်သည့်တဲနား ရောက်သွားပြီး ခပ်တည်တည်နှင့် စကားဝင်ပြောနေလေပြီ။

ထမင်းချက် ရှမ်းတစ်ဦးက လာပို့ကြသည့် အရွက်များ ဆေးကြောနေသော မွန်ကြီးတစ်ဦးကို မေးမြန်းနေ၏ ။

"ပြည်မြို့တွင်းသားတွေကိုတောင် မနိုင်ဘဲ ထပ်လာတိုက်တော့ရော နိုင်မတဲ့လား ဦးကြီးရာ"

မွန်ကြီးက လှည့်မကြည့်အား။ ဇလားကြီးထဲ လှုပ်ဆေးနေသော ဟင်းရွက်များကို ဆယ်ယူ ရေခါရင်း

"သည်တစ်ခါတော့ နိုင်မှာပါဟ။ တို့လူတွေ နည်းတာမှ မဟုတ်ဘဲ"

"မနည်းလည်း ဟိုက အာကာရွှေတောင် ထွက်လာတာနဲ့ ပြန်ပြေးလာကြတာပဲ မဟုတ်လား"

"ဒါကတော့ သူနဲ့အဖက် မတွေ့သေးလို့ပါ။ သူ့ကို လုပ်ကြံနိုင်တာနဲ့ ပြည်မြို့သားတွေ ဘယ်ခံနိုင်တော့မလဲ"

"မြန်မြန်လည်း လုပ်ကြံပြီး သိမ်းမှပါဗျာ၊ မတော် ရွှေဘိုက တပ်တွေ ဆင်းလာရင် အလုပ်အကြံ များကုန်လိမ့်မယ်။ ခုတောင် လာနေကြသလိုလို အသံတွေ ကြားနေရတယ်"

"တော်တော်နဲ့တော့ ရောက်မှာ မဟုတ်သေးပါဘူး။ သည်အတောအတွင်း တစ်နည်းနည်းနဲ့ အမြန် ရပါစေ ဆုတောင်းရမှာပေါ့။ မြန်မာတပ်တွေ ရောက်လာရင် မလွယ်တာတော့ အမှန်ပဲ။ ကြားရတဲ့ နိမိတ် တဘောင်တွေကလည်း မကောင်းဘူး"

ထိုမွန်ကြီး ဆေးကြောပြီးသည့် အရွက်များကို ပိတောက်သား စဉ်းတီတုံးပြားကြီးပေါ် တင်၍ ဓားနှင့် စဉ်းလျက် နားစွင့်နေသော ငမျှင်က အရွက်များ ထပ်သွားယူရင်း

"ဘယ်လို နိမိတ် မကောင်းတာတုန်း ရောင်းရင်းရဲ့"

"ဟာ.. မင်းမကြားဘူးလား၊ ငါးကြီးတစ်ကောင် ပုပ်လို့ ခေါင်းလောက်တဖွားဖွား နဲ့ ပေါ်လာပြီးမှ အမြီးက ခတ်နေတယ် ဆိုတဲ့ နိမိတ်ကို။ အင်းဝရွှေနန်းရှင်ကို ရေချတော့လည်း မြစ်ရေ လှိုင်းလုံးကြီး တက်တာ၊ မိုးမကျဘဲ လေကြီးကျတာတွေ"

"မကြားမိဘူးဗျ။ ကျုပ်က ဒီအရပ်က မဟုတ်ဘူး"

ရှမ်းထမင်းချက်ကလည်း ဝင်ပြော၏ ။

"ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော်လည်း စည်းကြပ်ခံရလို့ ပါလာတာပဲ။ အဲဒါတွေ ဘာမှ မသိဘူး"

မွန်ကြီးက သူတို့ ၂ ဦးကို ဝေ့ကြည့်လျက်

"အေးပေါ့၊ မင်းတို့က ခုမှ စစ်ထဲရောက်တော့ ဘယ်သိမလဲ။ မြန်မာတပ်တွေမှာလည်း ထောင့်လေးထောင့်က ဘီလူးတွေ ပါသတဲ့။ ခုတ်လို့မပြတ်၊ သတ်လို့မသေ အတော်ဒုက္ခပေး ဆိုပဲ။ ငါတောင် တစ်ခါ မြင်လိုက်မိသေးတယ်"

"ဟုတ်ရဲ့လား ဦးကြီး၊ ဘယ်လိုမျိုးတွေလဲ"

"ဟိုးတုန်းကပေါ့ကွာ၊ ငါတို့ သစ်တပ်ကြီးကို သူတို့ မြင်းတပ်တစ်တပ်က ဝင်တိုက်တော့ ငါက တပ်ထိပ် ရင်တားမှာ ပြေးလွှားနေတာ။ ဘီလူးတွေ ဘီလူးတွေ လို့ အော်သံကြားလို့ ငါလည်း သူရဲခိုပေါက်က ချောင်းကြည့်တော့ ဟုတ်သကွ၊ ထောင့်စွန်းမှာ မြင်းဖြူကြီးနဲ့ ဘီလူးတစ်ကောင်ကွာ၊ ရိပ်ခနဲပဲ မြင်လိုက်တာတောင် ရုပ်ဆိုးလွန်းလို့ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်း ထမိပါရောလား။ တပ်တိုင်တွေ နင်းပြီး ဘီလူးတွေပါ ဝင်လာတော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ၊ ပြေးလိုက်ရတာ ပုဆိုးတောင် ဘယ်ကျွတ်ကျန်ခဲ့မှန်း မသိဘူး"

ငမျှင်က ကြိတ်ပြုံးလိုက်သည်။ ထိုမွန်ကြီး ကိုယ်တွေ့ ကြုံခဲ့ရသည် ဟုတ်ချင်မှ ဟုတ်မည်။ ထိုကဲ့သို့ မဟုတ်သည်ကို အဟုတ်လုပ်ကာ ကိုယ်တိုင် မြင်ခဲ့ရသလိုလို ပြောတတ်သူများ ကြုံဖူးပေါင်း များလှလေပြီ။

"သူတို့ဘက်က အဲလို ဘီလူးတွေ ပါနေရင် ဘာလို့ တိုက်နေကြသေးလဲဗျာ။ တိုက်တိုင်း ရှုံးနေတော့မှာပေါ့"

သူက မွန်ကြီးကို မခံချင်အောင် စ လိုက်သည်။

"သူတို့ တပ်တိုင်းမှာတော့ ပါတာမဟုတ်ဘူးဟ။ တစ်ခါတလေမှ ပေါ်ပေါ်လာတာ။ မုဆိုးဖိုကို သွားတိုက်တုန်းကလည်း နောက်ကနေ ဘီလူးလေးကောင် မြင်းဖြူလေးစီးနဲ့ စစ်ကိုင်းထိအောင် လိုက်လာတာ မင်း မကြားဘူးလား။ လူတိုင်း သိတယ်"

"အဟုတ်ပဲလားဗျ"

"ဘာလဲ၊ မင်းက မယုံဘူးလား။ ငါတို့က လူချင်း ဆိုရင်တော့ ဘာအရေးလဲ။ တို့ဆီမှာလည်း ဗိုလ်မှူးကြီး တလပန်းတို့ ဒေါစွယ်ယစက်တို့ သမိန်လွတ်တို့ ဘယ်ကျော်တို့ ရှိတာပဲ။ သူတို့ မြန်မာတပ်မှာကို ဘီလူးတပ် ဆိုတာ သပ်သပ်ရှိသတဲ့။ ငါနဲ့ ကြုံလိုက်ရတာ အဲသည် ဘီလူးတပ် ဆိုသဟာပေါ့"

ထိုသူ လုပ်ကြံပြောနေမှန်း ငမျှင် ပိုသေချာသွားသည်။ အဘယ့်ကြောင့်ဆိုသော် သူတို့တပ်၌ မြင်းဖြူ တစ်စီးမှ မရှိသောကြောင့် ဖြစ်သည်။ ငမျှင်သည် ရယ်ချင်နေသော်လည်း မျက်နှာ၌ မပေါ်စေဘဲ

"ဒါဆို ခု အဲဒီ ဘီလူးတပ် ပါလာရင်ရော ကျုပ်တို့ စစ်ရှုံးနိုင်သလားဗျ"

"သည်အကြိမ်တော့ မရှုံးလောက်ပါဘူးကွ။ တို့မှာ လူ ၅၀၀၀၀ နဲ့ မြို့ခံကောင်းတဲ့ ဘယ်ကျော်တို့၊ ဗညားရံခိုက် ဗညားတာနောတို့ ပါတာပဲ။ သည် ဘီလူးတွေကို နိုင်တဲ့နည်း တွေ့မှာပါ"

ရှမ်းက ဝင်ပြောပြန်သည်။

"ခုတော့ ဘီလူးတွေ ထားလို့ အာကာရွှေတောင်ကို လူချင်း ဖက်မနိုင်ဘူး မဟုတ်လား ဦးကြီးရ"

"မင်းက မသိလို့ ပြောတာပါကွာ။ သည်မှာ၊ မင်းသိအောင် ပြောလိုက်မယ်။ ငါတို့ ဗိုလ်မှူး တလပန်းဆိုတာ အင်မတန် ပရိယာယ်များတာ။ ဒီနေ့ပဲ အာကာရွှေတောင် သုတ်သင်ရေး ဆွေးနွေးကြလိမ့်မယ်။ မင့် အာကာရွှေတောင် နောက်၂ ရက် နေထွက်မမြင်တော့ပါဘူးကွာ"

ငမျှင် သူတို့ ပြောစကားများကို မှတ်သားလာခဲ့သည်။ ပြည်မြို့၌လည်း မွန်တို့ ကြောက်ရသူ ဟူ၍ အာကာရွှေတောင် တစ်ဦးသာ ရှိသည်။ လက်ျာပျံချီ ငချစ်ညိုကဲ့သို့ပင် သူထွက်လျင် မြင်သည်နှင့် လူတိုင်း ပြေးကြသည်။ မွှေသည်နှင့် တပ်တိုင်း ပျက်ကြသည်။ ယခုမူ အာကာရွှေတောင်တွင် ဘေးမကင်းပြီ။

တပ်တည်နေရာ၌ ငသူရိန် ခေတ္တနားနေသည်ကို တွေ့ရ၏ ။ သူက ထမ်းလာသည့် ထမင်းတောင်းကို ချရင်း သူရိန်ကို မျက်ရိပ်ပြလိုက်သည်။ သူ့နောက် ခပ်လှမ်းလှမ်းမှ သူရိန် ပါလာသည်။ သူက ထမင်းရုံထဲ တောင်းပို့ခဲ့၍ မြစ်ဘက် ဆင်းခဲ့သည်။ သူရိန်နှင့် ငမျှင် ခြေလက်သုတ်သင်ရင်း လေသံဖြင့်

"ငါတို့ သည်ညကို အလျင်ပြန်မှ ဖြစ်မယ်။ ပြည်မှာ အရေး ရှိနေပြီ။ တပ်မှူးကို ပြန်စရာ သတင်းတော့ မရသေးဘူး။ သူ့့အင်အားတော့ သိလာတယ်။ နည်းနည်း ထပ်စုံစမ်းချေဦးမယ်။ မင်းလည်း နားစွင့်ထားပေါ့။ ဘာမှတော့ သိပ်မပြောမိစေနဲ့။ မေးလာသူ ရှိရင် သူတို့လေသံကိုသာ တုပြော၊ ကြားလား"

သူရိန် ခေါင်းဆတ်ပြသည်။ သူက လက်စွမ်းကောင်းသော်လည်း ငမျှင်ကဲ့သို့ မုဆိုးနားမျက်စိ မရှိ၊ လူကြီးနှုတ်စကား မတတ်။ ပရိယာယ်တွင်လည်း ဦးကြီးက သူ့ထက် များစွာ သာ၏ ။ ဤနေရာတွင် သူသည် အသုံးမဝင်သကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်ကို အားမရ။

ငမျှင် တစ်နေကုန် ပျောက်နေသည်။ လှည့်ပတ်သွားလာ စနည်းနာနေပုံ ရ၏ ။ သူရိန်ကတော့ မဝံ့သဖြင့် တပ်တည်ရာ အစု၌သာ နေရင်း မြန်မာချင်း မေးမြန်းစုံစမ်းကြည့်ရသည်။ သူ သိရသည်မှာ မွန်တို့ အာကာရွှေတောင်ကို ကြောက်လှကြောင်း၊ အာကာရွှေတောင် ထွက်လျင် မည်သူမှ မတက်ဝံ့ကြောင်း၊ ထိုလူကြီး မရှိပါမှ ပြည်ကို ရလိမ့်မည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောဆိုနေကြသည်ကို ကြားခဲ့ရ၏ ။

ညဦးတွင် နားနေရာ တဲ၌ ငမျှင်နှင့် ပြန်တွေ့ရချိန် သူ သိရသမျှကို ငမျှင်အား အကျဉ်းပြန်ပြောရာ ငမျှုင်ကလည်း ထို့ကြောင့်ပင် အလျင်ပြန်ရမည်ဖြစ်ကြောင်း ဆိုသည်။ သူတို့ နှစ်ဦးသည် မွန်တို့ အလစ်အဟင်းကို ကြည့်၍ လာလမ်းအတိုင်း ပြန်သည်၌ ရေဆိပ်သို့အဆင်း သောင်မှ တက်လာသော မွန် နှစ်ဦးနှင့် တိုးတော့သည်။ မွန်စစ်သည်တို့က မသင်္ကာ၍ ဟစ်လျင် သူရိန်က တဟုန်တိုး ပြေးသွားပြီး မွန် ၂ ယောက်ကို တိုက်ခိုက်လေ၏ ။

ငမျှင်က ရေထဲ ခုန်ချကာ ရေကူးပြေး၏ ။ နောက်လှည့်ကြည့်သော် အစောင့်စစ်သားများနှင့် သူရိန် တိုက်ခိုက်နေကြသည်ကို မြင်သည်။ သို့သော် သူပြန်ကူပါက တစ်ဖက်ကမ်းအရောက် ကူးနိုင်တော့မည် မဟုတ်သလို တစ်ဦးဦး လွတ်မှလည်း သတင်းပို့နိုင်မည်ဖြစ်၍ ဆက်ကူးလာခဲ့သည်။ ရေလယ်ရောက်လျင် နောက်မှ မြစ်ထဲခုန်ချသံ ကြားသည်။ သူရိန် ရေကူး လိုက်လာပြီ။

(ဆက်ရန်...)  သူရိယ ဒေဝ (၆)

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: October 8, 2021