"ဒဂုံကို သင်္ဘောကုလားတွေ ရောက်လာပြန်ပြီလေ"
"ဟုတ်တယ်ခင်ဗျ။ အဲဒီအရေးကြောင့် စီစဉ်နေတာ"
"လုပ်.. လုပ်၊ ပြီးအောင်ပြောလိုက်"
လက်ျာဘီလူး ပြန်လှည့်သွားသည်။
"တပ်သားဖိုးစီ.. မြေပုံထဲမှာ ထည့်ဆွဲဖို့ကို သေချာမှတ်ပါ။
၁၊ ပုသိမ်မြို့ ခံတပ်တည်ပုံ၊
၂၊ မြို့ကွက်ပုံစံ အကြမ်း၊
၃၊ အင်္ဂလိပ်တွေ လိုချင်နေတဲ့ ရှေးဟောင်းဘုရားရဲ့ တည်နေရာ၊
၄၊ အဲဒီဘုရားနဲ့ အနီးတစ်ဝိုက်က ဘုရားတွေ တည်နေရာနဲ့ အကွာအဝေး၊
၅၊ ပုသိမ်မြို့ရဲ့ အထင်ကရ စျေးနေရာ၊
၆၊ ဘုရားကုန်းပတ်လည် လူနေရပ်ကွက်ရှိရင် အကြမ်းဖျင်းပုံ၊
၇၊ မြစ်နဲ့ ဘုရား အကွာအဝေး။
ငါလိုချင်တာ ဒါပဲ.. မှတ်မိရဲ့လား"
"မှတ်သားထားကြောင်းပါ"
"ကောင်းတယ်၊ ဖြစ်နိုင်ရင် အဲဒီ ရှေးဟောင်းဘုရားရဲ့ သမိုင်းနဲ့ အနီးနားက တန်ခိုးအကြီးဆုံးဘုရားရဲ့ သမိုင်းကြောင်းလည်း ရသလောက် စုံစမ်းခဲ့။ အဓိက သိချင်တာက ဘာတွေ ဌာပနာထားတယ် ဆိုတာ သိချင်တာ"
တပ်သားနှစ်ဦး ထွက်သွားကြမှ..
"မင့်ကြည့်ရသာ အင်္ဂလိပ်ကို နည်းနည်းမှ ယုံပုံမရဘူး။ ဌာပနာဖောက်မယ့် မိစ္ဆာဒိဋ္ဌိတွေလို့ ထင်နေသာမို့လား"
"ဟုတ်တယ် ဦးရီး။ ဒီကောင်တွေ အဲဒီနေရာကို အသည်းအသန်ဖြစ်နေတာ အနည်းဆုံး အကြောင်း ၂ ချက်တော့ ရှိရမယ်"
"နောက်တစ်ချက်က ဘာလဲကွ"
"ကုန်သွယ်ဖို့ အချက်အချာနေရာလည်း ဖြစ်ရမယ်။ စစ်ရေးအရ ကြည့်ရင်လည်း အဲဒီကုန်းနေရာက အကွက်အကွင်းသာပြီး တစ်မြို့လုံးကို ကွပ်ကဲနိုင်တဲ့ နေရာ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ အခြား အချက်တွေလည်း ရှိပါလိမ့်မယ်။ ခု ပြောလိုက်တဲ့ မြေပုံ ရမှ မှန်းဆကြည့်လို့ ရမှာပါ။ ခုတော့ စိတ်မှန်းနဲ့ ရမ်းရုံပဲ တတ်နိုင်သေးတယ်"
"မင်း စိတ်နဲ့ ရမ်းတိုင်းလည်း ငတွန် ပြေးတိုက်လိုက်သလိုပါပဲဟ။ မင်းထင်သာ မှန်မှာပါ။ ငါလည်း သလိုပဲ ထင်သာပဲ"
"အဲဒါကြောင့် ကြိုတင်ပြင်ဆင်နေတာပါ"
"ဟိုင်းကြီးကျွန်းကို လွှတ်သာကရော"
"တစ်ချိန်ချိန်မှာ တိုက်ချင် တိုက်ရလိမ့်မယ် ထင်လို့ သူတို့ လူသူ လက်နက်ကိရိယာနဲ့ ပြင်ဆင် ချထားပုံ သိချင်လို့ပါ ဦးရီး"
"အေး.. အေး၊ ကောင်းတယ်။ ကြိုပြင်ထားသာ မမှားဘူးပေါ့။ ရန်သူ့ သတင်း သိနေရင် ဘယ်လိုတိုက်မယ် စီစဉ်လို့ ရတော့ တို့ဘက်က သေချာသာပေါ့။ ကောင်းတယ်ဟေ့။ အားပေးတယ်။ ပဲခူးက မလာရင် ပုသိမ်ကို ချိန်နေသာ ငစံ တစ်ယောက်ပဲ ရှိမယ်။ အားရသဟေ့"
ထိုသို့ အားပေးလျက် ဦးကောင်း ပြန်သွားသည်။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဟိုင်းကြီးကျွန်း၌ အခြေပြုနေသော သင်္ဘောကုလား အင်္ဂလိပ်တို့သည် အလောင်းမင်းတရားနှင့် တွေ့သည်မှာ ၂ ကြိမ်ခန့် ရှိပေပြီ။ ပထမဆုံးအကြိမ်မှာ ဂျော့ဘေကာ ဦးဆောင်သည့် သံအဖွဲ့က ရတနာသိင်္ဃ နေပြည်တော်သို့ ရောက်လာ၍ မြန်မာဘုရင်နှင့် အရှေ့အိန္ဒိယကုမ္ပဏီ ချစ်ကြည်ရေး မဟာမိတ် ပြုကြရန် လာရောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ သူတို့အား ရန်ကုန်၌ တွေ့ဆုံမည်ဟု ကတိပြုကာ ပြန်လွှတ်လိုက်သည်။
ဒုတိယအကြိမ် ရန်ကုန်၌ တွေ့ဆုံကြရာ အလောင်းမင်းတရားက အင်္ဂလိပ်တို့၏ ဟိုင်းကြီးကျွန်းတွင် အခြေချခွင့် တောင်းဆိုချက်ကို လက်ခံခဲ့သည်။ နိုင်ငံတော် တည်ထောင်ရန်အတွက် လိုအပ်သော လက်နက်ခဲယမ်း ရရှိရေးနှင့် ကုန်စည်ဖလှယ်ရေးအတွက် နိုင်ငံရေးအရ လိုအပ်သည်ဟု ရှုမြင်သုံးသပ်ခဲ့ပြီး အင်္ဂလန်ရှိ ဒုတိယမြောက် ဂျော့ဘုရင် ထံ ချစ်ကြည်ရေး သဝဏ်လွှာ ပို့လိုက်လေသည်။
အင်္ဂလန်၏ ကုန်သွယ်စီးပွားဖက်အသစ် ဖြစ်လာမည့် မြန်မာပြည်မှာ အလွန်ကြွယ်ဝ ချမ်းသာကြောင်း သိရှိစေရန် ရွှေစင်ရွှေပြားတွင် စာရေးထိုးစေလျက် အရွယ်တူ ပတ္တမြား ၂၄ လုံးကို ၁၂လုံးစီ တန်းလျက် ဘေးနှစ်ဘက်တွင် ထည့်ပေးလိုက်၏ ။ အလေးချိန် ၅ ကျပ်သားရှိလေသည်။
သို့သော် ထိုစာမှာ အိန္ဒိယသို့ ဦးစွာ ရောက်ရှိသွားပြီး သင်္ဘောဖြင့် ပတ်နေ၍ ၂ နှစ်ကြာမှ အင်္ဂလန်သို့ ရောက်သည်။ ရောက်သော်လည်း ဂျော့ဘုရင်က သန့်စင်လှသော ရွှေနှင့် အရည်အသွေး အလွန်ကောင်းသည့် ပတ္တမြားတို့ကိုသာ စိတ်ဝင်စားခဲ့ပြီး အလောင်းမင်းတရား၏ စာကို မပြန်ခဲ့ပေ။ အဖိုးတန် ရွှေချပ်ကို သူ၏ စာကြည့်တိုက်သို့ ပို့ကာ သိမ်းဆည်းစေလိုက်၏ ။ ဟိုင်းကြီးကျွန်းမှ အရှေ့အိန္ဒိယ တာဝန်ခံ စခန်းမှူး ဂျွန်ဟိုးစ်ထံသို့ သီးသန့်တစ်စောင် ပို့လိုက်သော်ငြား အရေးတယူ မပြုခဲ့။
အင်္ဂလိပ်တို့ထံ၌ လက်နက်ကောင်းများ ရှိကြောင်းကို သံအမတ် ဘေကာတို့ထံမှ သိရသဖြင့် အလောင်းမင်းတရားက အိန္ဒိယနှင့် ဟိုင်းကြီးကျွန်းသို့ စာစေ သံလွှတ်သည်။ ပုသိမ်နှင့် ရန်ကုန်တွင် အခြေချခွင့် ပေးမည်ဟုပင် ကမ်းလှမ်းခဲ့သေး၏ ။ သို့သော် အင်္ဂလိပ်တို့က အချိန်ဆွဲနေသည်။ လက်ငင်းငွေပေး၍ ဝယ်မည်ဆိုကာ ငွေပေးလိုက်သည်ကိုပင် လက်နက်မရောက်လာ၊ မြန်အောင်မှ ထပ်မံ၍ သံစေသည်ကိုလည်း ဘေကာ ပြန်လိုက်လာပြီး အရေးဆိုနေသည်။
ထိုအချိန်ထိ အင်္ဂလိပ်တို့က အလောင်းမင်းတရားကို မင်းဧကရာဇ်ဟု မသတ်မှတ်သေး။ ထီးမျိုး မင်းနွယ် မဟုတ်သည့် ပုန်ကန် ကြီးထွားလာသူဟုသာ ယူဆနေကြသည်။ ဖောက်သည်သစ် ဖြစ်လာနိုင်သည်ဟု ထင်သော်လည်း ကုန်သွယ်ဖက်အဖြစ်ပင် လက်မခံကြသေးရာ အကူအညီမပေးကြချေ။ မှာရမည် ဟူသည့် လက်နက်တို့မှာ မည်သည့်အခါမှ ရောက်မလာသလို တကယ်လည်း မမှာခဲ့ကြ။ တစ်ဖက်တွင် မွန်ဘုရင်ကို လက်နက်ခဲယမ်း အကူညီပေးနေပြန်၏ ။
သူတို့ လိုချင်နေသည်မှာ အလောင်းမင်းတရား၏ အာဏာရိပ်အောက် ရောက်နေသည့် ပုသိမ်တွင် အခြေစိုက်ခွင့် ရရေးသာ ဖြစ်ပြီး ရှေးဟောင်းဘုရားတစ်ဆူရှိရာ ကုန်းမြေကို အကြိမ်ကြိမ် တောင်းဆိုနေကြသည်။ သာသနာ့မြေဖြစ်၍ အလောင်းဘုရားက မပေး။ သံဃာနှင့် ပြည်သူ လက်မခံလျင် ငါပင် နန်းကျနိုင်သည်ဟု အလိမ္မာနှင့် ဆိုလိုက်သောကြောင့် အင်္ဂလိပ်တို့ အခက်တွေ့နေရသည်။ မှာသမျှ လက်နက်နှင့် အကူအညီများ မရ၍ ဗိုလ်မင်း တပ်မင်းများကလည်း မကျေနပ်ကြ။
ထိုအထဲတွင် လက်ျာဘီလူးသည် သန်လျင်နှင့် ပဲခူးကိုပင် မလုပ်ကြံရသေးမီ ဟိုင်းကြီးကျွန်းအား တိုက်ခိုက်ချေမှုန်းရန် ကြံစည်နေလေပြီတကား။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
"ငစံ၊ မင်း ဘယ်ပျောက်နေတုန်း"
"မျက်နှာဖြူကောင်တွေ မသင်္ကာလို့ စုံစမ်းနေတာ ဦးတွန်။ ခု ဦးကောင်းဆီ သွားမလို့၊ လိုက်ဦးမလား"
"ပုသိမ် အရေးလား။ အေး.. လိုက်တာပ"
သူတို့ ဦးကောင်း၏ ရေတပ်ဆီ ထွက်လာကြ၏ ။ ဦးကောင်းက အလောင်းမင်းတရားထံ အခစားဝင်သည်ဟု ဆိုသဖြင့် တစ်လက်စတည်း လိုက်သွားကြသည်။ ခြေတော်ရင်း ရောက်သောအခါ စစ်ရေးစစ်ရာ အုပ်ချုပ်စီရင်ရေးများ မေးမြန်းပြောဆိုကြပြီးနောက် လက်ျာဘီလူးက
"ပုသိမ်ကို လို၍ လာရောက် တောင်းဆိုနေကြသည့် အရှေ့အိန္ဒိယ သံတမန်တို့ လျှောက်ထားချက်မှာ လက်မခံနိုင်စရာများစွာ တွေ့ရပါသည်။ ဟိုင်းကြီးကျွန်းနေ သင်္ဘောကုလားတို့ ပုသိမ်ကို ခြေကုပ်ပြုမိပါက လုပ်ရေးကြံရာတွင် သန်လျင်ထက် ခက်ခဲမည့် အရေး များစွာရှိသည်။ စေတီတော်လည်း အဖိုးတန် ကျောက်မျက်များနှင့် ကုသိုလ်ရှင် ရွှေကိုယ်လေးစက်၍ ထည့်မြှပ်ထားကြောင်း သိရပါသည်။ ပင်လယ်ရေကြောင်း ကုန်သွယ်မှု ဟူသမျှလည်း ပုသိမ်တွင် ဆုံ၏ ။ တစ်လက်မမျှ မခန့်သင့်ကြောင်းပါ"
ဟု လျှောက်ထားရာ အလောင်းမင်းတရား ပြုံးနေသည်။ ဦးကောင်းက ငစံ မြေပုံနှင့်တကွ အကြောင်းချင်းရာ သိလာပြီဟု သဘောပေါက်လိုက်သည်။ ဦးတွန်ကတော့
"သည်အကောင်တွေဟာ မပေးပါဘူး ဆိုတာကိုသာ တစွတ်စွတ် တောင်းနေတယ်။ ဝယ်ယူထားတဲ့ လက်နက်တွေအကြောင်းတော့ မေးမရ။ ကတိမတည်၊ သစ္စာမရှိ၊ ကုန်သွယ်စီးပွားဖက် ဖြစ်နိုင်မည်မထင်ပါ"
ဟု ဆိုသည်။ အလောင်းဘုရားက
"ငစံ ဘာတွေ စိုးရိမ်ပြီး ဘယ်ကို ကြံနေပြန်ပြီတုန်း။ ခု မိုးဦးကျလို့ ခြေလင်းလက်ခင်းမသာ၊ ငါတို့လည်း နေပြည်တော် ပြန်ဦးမည်။ မိုးစဲလေသာမှ တစ်ဖန် ပြန်လာ၍ ဟံသာဝတီကို လုပ်ကြံရမည်။ ပုသိမ် ဟိုင်းကြီး နေပါစေဦး။ ယခုအခါ သန်လျင်ကိုပင် မရနိုင်သေး။ ဒဂုံကို မင်းနှင့် ငတွန် လုံအောင် စောင့်နေခဲ့ချေ။ သင်္ဘောကုလားတို့ တောင်းသည့်ကိစ္စ မင်းကြောင့်ကြရန် မလို"
ဟူ၍ မိန့်တော်မူမှ လက်ျာဘီလူး ထပ်မလျှောက်တော့ဘဲ နှုတ်ပိတ်သွားသည်။ သို့သော် မင်းတရားက မင်းလှမင်းခေါင်နှင့် မင်းထင်နော်ရထာ နေခဲ့ရမည်ဟု အမိန့်တော် မှတ်နေစဉ် သူက အခြားအကြောင်းအရာတစ်ခုကို တွေးနေမိသဖြင့် မကြားလိုက်။ ဦးကောင်း လက်တို့တော့မှ သတိဝင်၍ ဦးချလိုက်ရသည်။
No comments:
Post a Comment