"ဒါတော့..."
"အင်း.. ကူညီရမှာပဲ။ သူ့အတွက် ဘာမဆို ကျုပ် လုပ်မယ်ဗျာ။ ကျုပ်အထင် ပြောရရင် တောဝင်တာဟာ သူက စတာပဲ။ သူဆုံးပြီးမှ တစ်ရက်ခြားဆိုသလို၊ နေ့စဥ်ရက်ဆက် အသုဘတွေ ဆက်နေတာ"
လက်ျာဘီလူးကတော့ စဥ်းစားနေရ၏ ။ သူက ငကံအား သူနှင့်အတူ မင်းမှုပြန်ထမ်းရန် လာခေါ်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ယခုတော့ ထိုအကြောင်းသို့ မရောက်ဘဲ အရှုပ်ထဲ ခေါင်းတိုးဝင်မိရုံမက ငကံသည်ပင် သူ့အတွက်နှင့် ကန့်လန့် ပါနေရပြီ။ ထို့နောက် ယခု ငကံ၏ မိတ်ဆွေ ငမြတ်ကျော်၊ ကိုရင်ဖိုးမှန်။ ပို၍ ရှုပ်ထွေးလာနေသည်။
"မပိုး သူ့ဘာသာ သတ်သေတယ်လို့ ဘယ်သူက ပြောတာလဲ။ ဘယ်သူအရင် တွေ့သလဲ"
လက်ျာဘီလူး အမေးကြောင့် ဖိုးမှန် သူ့ဘက်လှည့်၍
"သူ့အမေ ဒေါ်တုတ် တွေ့တာ။ ထုပ်တန်းမှာ တန်းလန်း တဲ့။ တခြားလည်း ဘာဒဏ်ရာမှ မရှိဘူး။ လည်မှာ အဝတ်စည်းရာပဲ တွေ့တယ်"
"ဘယ်နှရက် ထားလဲ"
"မထားရဘူးဗျ၊ ထုံးစံအရ နေ့ချင်းသင်္ဂြိုဟ်ရတယ်"
"သီတင်းလေးပတ်လည်း ရှိပြီဆိုတော့.. အင်း၊ သဲလွန်စတော့ ပြတ်နေပြီ။ သူ့အိမ် တစ်ချက် သွားကြည့်ရရင် ကောင်းမယ်"
လက်ျာဘီလူး သွားမည်ဆို၍ ငကံတို့ လန့်သွားကြသည်။ ကလူကလဲက လက်မခံဘဲ နှင်လွှတ်ခံရမှာ စိုးမိသောကြောင့် ဖြစ်၏ ။ ထို့ကြောင့် သူတို့ ကြံစည်ကြရသည်။
ဦးစွာ မပိုး၏ မိခင် ဒေါ်တုတ် စျေးရောင်းရာ သွား၍ အကဲခတ်ရ၏ ။ လက်ျာဘီလူးက သာမန်ရွာသားတစ်ဦးအသွင်ဖြင့် ငမြတ်ကျော်နှင့် နှစ်ယောက် သွားကြသည်။ ထူးခြားမှု မတွေ့ရ၊ ဒေါ်တုတ်မှာ ခပ်ရိုးရိုးဖြစ်ပြီး မျက်နှာအနည်းငယ် ညှိုးနေ၏ ။ လိမ်မည့်ဟန်လည်း မပေါ်။
သူပြောတာ အမှန်ဖြစ်ရမည်ဟု လက်ျာဘီလူးက တွက်ဆ၏ ။ သို့ဆိုလျင် မည်သို့ တောဝင်သနည်း။ သေဆုံးချိန်မှ စ၍ မြှုပ်နှံပြီးသည်အထိ မည်သည့် အမှားအယွင်း ရှိခဲ့သနည်းဟု ငကံတို့ သုံးဦးအား စုံစမ်း မေးမြန်းစေရာတွင်လည်း အလွဲအချော် မရှိ။ အကောင် မြေသို့ လွတ်ကျခြင်း၊ ကျင်းနေရာထပ်ခြင်း၊ တစ်စုံတစ်ခုကို မြင်ရခြင်း၊သို့မဟုတ် ထူးခြားမှု တစ်ခုခု မည်သည်မျှ မဖြစ်ခဲ့။
သူလည်း စဥ်းစားရ ကြပ်နေသည်။ ထိုနေ့၌ပင် ရွာလယ်မှ လူတစ်ဦး ရုတ်တရက် အပြင်းဖျား၍ ဆုံးပါးပြန်ချေသည်။ သူရောက်ပြီး ၂ ရက်အကြာတွင် ဖြစ်၏ ။ သူက မြစ်ခြေရွာမှ နေ၍ စုံစမ်းနေရသည်မှာ အရာမရောက် ထင်လာပြီး ကိုယ်တိုင် စုံစမ်းရန် ထွက်သွားတော့သည်။
ငကံက အိမ်ပြန်သွားသည်။ ငမြတ်ကျော်က မသာချစဥ် လိုက်ပါသူများကို မေးမြန်းရန် သွားသလို ဖိုးမှန်သည်လည်း မပိုး သူငယ်ချင်းများကို တီးခေါက်ကြည့်ဦးမည် ဆို၏ ။ ထိုနေ့ည ပြန်ဆုံကြသောအခါ သိရှိရသည်တို့ကို ပြောဆို ဆွေးကြပြီးနောက် လက်ျာဘီလူးက သူ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြောလိုက်ရာ အားလုံး ထိတ်လန့်သွားကြသည်။
"အခြေအနေကတော့ ကိုရင်မြတ်ကျော် ပြောသလို အလောင်းပြန်တူးကြည့်ရတော့မယ် ငကံ"
"ဘာ.. ဘာဖြစ်လို့လဲဗျ"
ဖိုးမှန် လန့်သွားသည်။
"ကိုရင့် မယ်ပိုးက စတယ် ဆိုတာ သေချာသလောက် ဖြစ်နေပြီ ကိုရင်ဖိုးမှန်။ ကျွန်တော် ဒီနေ့ အရှေ့ကျောင်းလည်း ရောက်ခဲ့တယ်။ ထန်းတောလည်း ရောက်တယ်။ သူ့အဖေ ဦးသော်ကောင်းနဲ့လည်း တွေ့ခဲ့တယ်"
"ဟုတ်လား၊ ထူးခြားတာ ဘာတွေ သိခဲ့ရလဲ"
"မသင်္ကာစရာ နည်းနည်း တွေ့ပါတယ်။ ကိုရင် ဖိုးမှန် ယူဆသလို ဖြစ်နိုင်တယ်။ သူတို့က တခြားက ပြောင်းလာကြတာဆို၊ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ"
"အဲ.. လေးငါးဆယ်နှစ်တော့ ရှိမယ်။ သူတို့သားအမိ အရင်ရောက်လာပြီး နောက်မှ သူ့အဖေ လိုက်လာတာပဲ"
"သူ့အဖေက သေရည် မကြာခဏ သောက်လေ့ရှိသလား"
"သောက်တယ် ထင်တယ်။ ကျွန်တော်တော့ သိပ်မတွေ့ပေမယ့် တချို့က ဒီလူကြီး ခွက်ပုန်းလို့ ဆိုကြတယ်ဗျ"
"ကပ္ပိယကြီးကတော့ ပြောတာတော့ အဲဒီနေ့က ကောင်မလေး ပြုံးပြုံးရွှင်ရွှင် ရယ်ရယ်မောမောပဲ တဲ့။ လာပို့တဲ့ ဆွမ်းအုပ်ကို သူပဲ ယူပြီး လှယ်ထည့်ပေးခဲ့တာ။ စကားပြောသွားတာတော့ စိတ်ညစ်ဟန်မပေါ်ဘူး တဲ့။ နောက်ဆုံးတွေ့လိုက်တာက ကိုရင်ဖိုးမှန်တောင် ဖြစ်နိုင်တယ်"
"ဟုတ်မယ်၊ ကျုပ်နဲ့တွေ့တုန်းက သူ ရှက်နေတာဗျ။ ကြောက်လည်း ကြောက်နေတယ်။ ဥပုသ်စောင့်လာလို့ နောက်မှ တွေ့မယ်နော် လို့ပဲ ပြောသွားတယ်"
"ဟုတ်ပြီ။ အဲဒီစကားက အချက်ပဲ။ သူ့မှာ နောက်မှ တွေ့မယ် ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ အတွေး ရှိနေတယ်။ ဒီတော့ အဲဒီနေ့ သူသေမှာကို မသိသလို သေချင်စိတ်လည်း ရှိပုံမပေါ်ဘူး။ ဒီတော့.."
"တစ်ယောက်ယောက်က သတ်သွားပြီး.."
"ကျွန်တော်လည်း ဒီလိုပဲ ထင်တယ်။ အဲဒီကြားမှာ မသိနိုင်တဲ့ အကြောင်းတရားတွေ ဖြစ်သွားတဲ့အတွက် အခု တောဝင်သလို ဖြစ်နေပုံပဲ။ ဒါဟာ သူသေတာကို ကျေနပ်ပုံမရဘူး၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့အလောင်းမှာ တစ်ခုခု ရှိရမယ်။ ဒါ့ကြောင့် ဖော်ကြည့်သင့်တယ်လို့ ပြောတာ"
"သင့်တာကတော့ ဟုတ်ပါပြီ။ ဒီလောက်ကြာမှတော့ ဘာကို တွေ့ရတော့မှာလဲ။ မမြင်အပ်စရာ အနိဋ္ဌာနပဲ ရှုရတော့မလို ဖြစ်နေမှာပေါ့"
ငကံက ဝင်ပြောရာ မြတ်ကျော်က
"ဒီလို တောဝင်တဲ့ အခြေအနေမှာ ထူးခြားတာတွေ ကြုံတတ်တယ်။ ဘာတွေလဲ ဆိုတာတော့ ကျုပ် မပြောသေးဘူး။ တကယ် တူးကြမယ် ဆိုရင် ဒီည လသာတယ်။ ကျုပ်တော့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားစရာ အစီအရင်လေး နည်းနည်း လုပ်ရမယ်"
"ဟုတ်ပြီ။ ကျွန်တော်လည်း ဒီကိစ္စကို မြန်မြန် ပြီးပြတ်စေချင်တယ်။ လူတွေ ဆက်သေနေမှာလည်း မမြင်ချင်သလို ကျွန်တော့်ကို စွပ်စွဲကြတာလည်း ရှင်းသွားပြီးရင် မြန်မြန်ပြန်တော့မယ်။ ကျွန်တော်က ငကံကို အမှုထမ်းဖို့ လာခေါ်တာ"
ငကံ ပြုံး၍ ဆိုသည်။
"တပ်မှူးက ခေါ်တယ်ဆို လိုက်ပြီးသားပါဗျာ"
သို့နှင့် ဖိုးမှန်က မြတ်ကျော်ကို ကူညီပေးပြီး သူတို့က လိုအပ်သည့် ပစ္စည်းကိရိယာများ တိုးတိုးကြိတ်ကြိတ် ရှာဖွေထားကြ၏ ။ ထို့နောက် စောစော အိပ်ရာဝင်ခဲ့ကြပြီး လထွက်ချိန်မှ ပြန်ထလျက် စောင်များအတွင်း တူရွင်းပေါက်ပြား ဓားလှံများ ဝှက်ယူကာ ကလူကလဲရွာသို့ လာခဲ့ကြသည်။
ကလူကလဲဘက်တွင် ခွေးများက အူလှ၏ ။ လသာသောကြောင့် အူသလော၊ အခြား အကြောင်းကြောင့် အူသလော မသိပေမင့် သည်နေ့ အဆူညံဆုံး ဖြစ်နိုင်သည်။ သူတို့ သုသာန်မြေသို့ ရောက်သောအခါ ထိန်ထိန်သာနေသော လမင်းကြီး ၏ အလင်းရောင်အောက်တွင် မြေပုံများက မို့မို့ဖောင်းဖောင်း။ မှတ်တိုင်များက ထိုးထောင်စောင်းရွဲ့လျက်၊ အုတ်ဂူစေတီနှင့် ပြသာဒ်အချို့ကိုလည်း တွေ့ရသည်။
ဖိုးမှန်က အစွန်နားရှိ မြေပုံမို့မို့ တစ်ခုသို့ ခေါ်သွားပြီး မှတ်တိုင်ကို ပြ၏ ။ မပိုး အသက် (၂၂) နှစ်၊ နယုန်လပြည့်နေ့တွင် ကွယ်လွန်သည် ဆိုသည့် စာကို ဖတ်ရင်း ငမြတ်ကျော်က
"ဟာ ဒီနေ့လည်း လပြည့်နေ့ပဲ။ တစ်လတိတိ ရှိသွားပြီပေါ့။ ဒီအတောအတွင်း လူဘယ်နှယောက်လောက် တိမ်းပါးသွားပြီလဲ ကိုရင်ဖိုးမှန်"
"၁၀ ကျော် ဆယ့်ငါးလောက်တော့ ရှိပြီ"
"အို.. ဘယ်နည်းမလဲ။ နှစ်ရက် တစ်ယောက်ပဲ"
သူတို့က ပစ္စည်းများကို ပစ်ချလိုက်ကြပြီး လုပ်ငန်းစရန် ပြင်ကြ၏ ။ ဦးစွာ မြတ်ကျော်က မြေပုံကို သူယူလာသည့် ရေပုလင်းမှ ရေဖြင့် စည်းဝိုင်းဝိုင်းလိုက်ပြီး အတွင်းသို့ သဲမှုန်များ ဖြူးလိုက်သည်။ ဘယ်သူမှ သည်စည်းထဲ မဝင်ရ စသည်တို့ကိုလည်း ရွတ်လိုက်သေး၏ ။ လေးဦးစလုံး အကြောက်အလန့် နည်းကြ၍သာ တော်တော့သည်။ သင်္ချိုင်းမြေမှာ ခြောက်ခြားစရာ တိတ်ဆိတ်လျက် မြေပုံမည်းမည်း ချုံပုတ်မည်းမည်းများသာ မင်းမူနေလေသည်။
ငမြတ်ကျော် ကိစ္စဝိစ္စ အားလုံး စီရင်ပြီးလျင် လက်ျာဘီလူး စတူးသည်။ အင်္ကျီချွတ်၍ တူးခြင်းဖြစ်ရာ နောက်မှ ကြည့်နေသည့် ဖိုးမှန်သည် ကြောက်လာပြီး
"ကိုရင် ငစံ၊ အင်္ကျီဝတ်ထားလို့ မရဘူးလားဗျာ။ ကိုရင့် ကျောက အရုပ်ကြီးက တလှုပ်လှုပ်နဲ့ ကျုပ်ကို လိုက်ကြည့်နေသလိုပ။ ပါးစပ်ကြီးလည်း ဖြဲလိုက်သလိုလို မာန်ဖီနေလိုလို"
လက်ျာဘီလူးက လှည့်ကြည့်ပြီး
"ဟုတ်လား.. ငကံ၊ မင်းကြည့်စမ်း။ ဘာမြင်သေးလဲလို့။ အငွေ့တွေများ ထွက်မနေဘူးလား"
"အရေးထဲ တပ်မှူးက နောက်နေပြန်ပြီ။ ကိုရင်ဖိုးမှန် ကြည့်ရတာ တကယ်ကြောက်နေတဲ့ပုံပဲ။ အခိုးထွက်တယ် ထင်တာတော့ ကျွန်တော်တစ်ဦးတည်း မဟုတ်ဘူး။ ငမြတ်ကျော် နှမ မိဆိုင်လည်း ပြောတယ်"
"သူက ဘာပြောလို့လဲ"
"အဲဒီလူကြီးကို ကြည့်မရဘူးတဲ့။ ကြောက်စရာကြီး တဲ့။ ပြီးတော့ မိဆိုင်က.."
"ဟေ့.. ဟေ့၊ ဒီအချိန်မှာ မိန်းကလေး အမည်တွေ မပြောနဲ့ကွ"
ငမြတ်ကျော်က ဝင်တားလိုက်မှ ငြိမ်သွားကြသည်။
"ကိုရင်ငစံ.. အဲ၊ တပ်မှူး။ ကျုပ်စိတ်ထဲ ထင်နေတာ တစ်ခုရှိတယ်"
"ဆိုပါဦး ကိုမြတ်ကျော်"
"အခု တူးကြတဲ့အခါ မိုးရွာထားတဲ့ အရှိန်နဲ့ လွယ်မယ်၊ မြန်မယ်။ ပြီးတော့ ထူးခြားတာကို သေချာပေါက် တွေ့ရလိမ့်မယ်လို့ ကျုပ်တော့ လုံးဝ ယုံနေတယ်။ ကျုပ်တို့ တစ်ခုခုကို မြင်ရ သိရမှာပဲ"
"ဟုတ်ကဲ့"
"ကျုပ် ကြိုပြောထားချင်တာက အခုချိန်မှာ ဘာကိုမှ အရမ်းမဲ့ မလုပ်ကြဖို့နဲ့ ကျုပ်ကို အရင် မေးမြန်းပြီးမှ လုပ်ကြဖို့ တောင်းဆိုချင်ပါတယ်။ အဓိက ကတော့ ကိုရင်ဖိုးမှန်ပေါ့။ ကိုယ့်ရည်းစားကိုယ် မကြောက်ဘူး မဟုတ်လား"
"မကြောက်ပါဘူးဗျာ၊ သူ့ဘာသာ ဘယ်လောက် ရုပ်ပျက်နေနေ၊ ထပဲ လာလာ.."
"ဟော.. ဟော၊ တန်ပြီ ကိုရင်။ အဲသလိုမျိုးလည်း မပြောရဘူးဗျ"
ဆရာမြတ်ကျော် စိတ်ညစ်သွားသည်ကို ကြည့်၍ လက်ျာဘီလူးနှင့် ငကံတို့ ပြုံးကြ၏ ။ ထို့နောက် ချွေးတလုံးလုံးနှင့် ဆက်တူးနေကြသည်။ တစ်တီတူးငှက်များက သူတို့ခေါင်းပေါ်မှ အော်မြည် ပျံသွားကြ၏ ။ လေးခါတိတိ။
"ငှက်လေးကောင်တော့ တို့ကို သတိပေးနေပြီကွ။ သတိထားမိကြလား"
"အင်း"
"တော်တော်တော့ နက်လာပြီ။ မြေပွပြီး ပျော့နေလို့ တော်တော့တယ်ကွာ.. ဝှီး၊ အိုက်လိုက်တာ။ ဒါနဲ့ ချတုန်းက ဘာနဲ့ ချပြီး မြှုပ်တာလဲ ကိုရင်"
နဖူးမှ ချွေးကို သုတ်ရင်း မေးလိုက်သည့် ငကံ အမေးကို ဖိုးမှန်က
"စောင်တွေ ပတ်ပြီး ဖျာနဲ့လိပ် ချလိုက်တာပဲဗျ"
"ဒါဆို နည်းနည်း သတိထား တူးမှဖြစ်မယ်"
ထမင်းတစ်အိုးချက်ခန့် ကြာမှ ခပ်မာမာအရာတစ်ခုကို တူရွင်းနှင့် ထိုးမိကြသည်။
"ဟော.. ဒါပဲ ထင်ပါရဲ့"
သူတို့ ထိန်းတူးရင်း ပေါက်ပြား ငန်းပြားများဖြင့် ယက်လိုက်ကြရာ ဖျာပြေပြီး အတွင်းမှ စောင်ထုပ်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
"ဟာ"
No comments:
Post a Comment