ငကံက ပြန်မဖြေသေးဘဲ သူ၏ မိခင်ဘက်သို့ လှည့်ကာ
"ငါ နားထောင်နေတာ၊ လူသံရွာသံ မကြားရဘူး။ တိတ်ဆိတ်နေတာ တစပြင်ကြီးလို ကျီးငှက်သံတောင် မရှိ။ ဒါပေမယ့် အခု ခပ်အုပ်အုပ်အသံတွေ ကြားတယ်မဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်၊ လူသံတွေ"
သူတို့ ကြားနေရသော လူသံများသည် ပိုမို ကျယ်လောင် နီးကပ်လာပြီး လူတစ်အုပ် လမ်းအကွေ့မှ ပေါ်လာကြသည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။
"တောထုတ်မလို့ သံပုံးတီးတာလည်း မဟုတ်ပါလား"
ငကံက ပြောပြောဆိုဆို ထကြည့်ရင်း ပုဆိုးပြင်ဝတ်၏ ။ လူများက သူတို့အိမ်ဘက် လာနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။
"ဘာဖြစ်လို့ပါလိမ့်"
အဖွားအိုက တီးတိုးရေရွတ်စဥ် သူကြီးမင်း ဦးဆောင်လာသော လူအုပ်သည် တုတ်ဓားများ ကိုင်ဆောင်လျက် သူတို့ခြံဝန်းထဲ ဝင်လာကြလေသည်။
"ကိုဖိုးစီရေ.. ရွာထဲ ဘီလူးဝင်လာတယ် ကြားလို့ဗျာ"
သူကြီးက မြင်းနှင့်တကွ လက်ျာဘီလူးကို အကဲခတ်ရင်း ခြံဝ ထွက်လာသော အဖိုးအိုကို ဆီးပြော၏ ။ အဖိုးအိုက
"ဘယ်က ဘီလူး ဟုတ်မလဲကွာ၊ ငါ့သားကြီးရဲ့ တပ်မှူး လာတာပါ"
"မသိဘူး၊ ရွာထဲမှာတော့ ဘီလူးတစ်ကောင် မြင်းနီကြီးစီးပြီး ဓားနက်ကြီးထမ်းဝင်လာတယ်လို့ ပြောဆို ကြောက်လန့်နေကြပြီ"
ကွပ်ပျစ်ပေါ် ချထားသော ဘီလူးခေါင်းတပ် အိမ်အနက်နှင့် ကျောက်စီဓားကို တစ်ချက်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်ရာ လက်ျာဘီလူး ဓားကို ဆွဲ၍ ထလာရသည်။
"ဘီလူးမဟုတ်ပါဘူးခင်ဗျ၊ လူပါ။ ရတနာပူရနေပြည်တော်က လာပါတယ်။ ဓားရော မြင်းပါ မင်းတရားကြီး ချီးမြှင့်ခဲ့တဲ့ ပစ္စည်းတွေပါ"
အနောက်သို့ အနည်းငယ် ရှဲသွားကြသော လူအုပ်ထဲမှ မှိန်းကိုင် လူတစ်ဦးက
"ဟေ့.. တို့သိတာတော့ ရွာထဲမှာ ထိတ်လန့်နေကြတာပဲ။ အခြေအနေတွေကလည်း ကောင်းတာ မဟုတ်ဘူး၊ လူတွေ ပြောင်းပြေးနေကြတဲ့အထဲ ဒီလို ထပ်ဖြစ်တော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ"
"မင်းက ဘာကိစ္စ တို့ရွာကို ဝင်လာရတာလဲ။ ပြီးတော့ ဓားမည်းကြီးနဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ကို ခုတ်မလို့ လုပ်သေးတယ်ဆို"
လက်ျာဘီလူး ဘာမှ ပြန်မပြောချင်တော့။ လူများ၏ စွပ်စွဲမှုနှင့် ကောလာဟလဒဏ်ကို နှစ်ပေါင်းများစွာ ခံခဲ့ရပြီးပြီ မဟုတ်လော။ သူသည် လက်နှစ်ဖက်ကိုသာ မြှောက်ပြလျက် ကွပ်ပျစ်ဆီသို့ ပြန်လျှောက်သွားလေသည်။ ငကံတို့ သားအဖ ရှင်းပြရန် ကြိုးစားနေကြသည်ကို ကြည့်နေလိုက်တော့၏ ။
သို့သော် ရွာသားများမှာ ပြောမရပါချေ။ ရွာတွင် လက်ခံမထားနိုင်ဟု ဆိုနေကြသလို ချက်ချင်း ထွက်သွားပေးပါ ဟု မောင်းထုတ်နေကြသည်။ လက်ခံထားလျင် နင်တို့ပါ အပြစ်ဖြစ်မယ်ဟု ဆိုလာရာ ငကံ ဒေါသထွက်ပြီး အနီးနားမှ ဝါးလုံးရှည်တစ်ချောင်းကို ဆွဲယူလိုက်၏ ။ ထိုအခါ ငကံအကြောင်း သိကြသော လူအုပ်ကြီးမှာ ချက်ချင်း ခြံအပြင်သို့ ရောက်သွားကြလေသည်။
"ဟေ့.. ဟေ့၊ မင်း ဘာလုပ်မလို့လဲ"
"လက်မပါနဲ့ကွ နော်"
"ခင်ဗျားတို့က ကျုပ်ကို ကြိမ်းမောင်းနေတာ ဘာလုပ်ချင်လို့လဲ။ လာလေ.. လုပ်လေ"
ငကံက သူ့အား ကြိမ်းမောင်းနေသူတို့ကို စိန်ခေါ်လိုက်ရာ ထိုသူများက
"မင်း ဘုရင့်တပ်သား အကြပ်ဖြစ်တယ်ဆိုပြီး လက်ရုံးနဲ့ အနိုင်အထက် ပြုမလို့လား။ ငါတို့က ရပ်ရွာအတွက် မင်းဧည့်သည်ကို လက်မခံဖို့ ပြောနေတာ"
"ကျုပ်တပ်မှူးကို ကျုပ်အိမ်မှာ လက်ခံတာ ခင်ဗျားတို့ရွာ ဘာနာစရာရှိလဲ။ အရင်ကလို သည်းခံနေမယ့် ငကံ မဟုတ်တော့ဘူးဗျ။ မဟုတ်မဟတ်တွေ စွပ်စွဲပြီး ပေါက်ကရ လာပြောရင်တော့ ကျုပ်နဲ့အရင် ရှင်းရလိမ့်မယ်"
"ငကံ"
လက်ျာဘီလူးအသံကြောင့် ငကံ လှည့်ကြည့်ရာ မြင်းချည်ကြိုးဖြေနေသော လက်ျာဘီလူးက တိမ်ပျံကို ဆွဲလျက် ထွက်လာပြီး
"ဒီအနီးအနားရွာ ငါ ဘယ်မှာ တည်းလို့ ရမလဲ"
"ဟာ.. သွားစရာ မလိုပါဘူးဗျာ"
ငကံက စိတ်ပျက်လက်ပျက် ညည်းညူပြီးမှ လက်ျာဘီလူးအကြောင်း သိသဖြင့် ဝါးလုံးကို ပစ်ချကာ ခါးထောက်လျက်
"အရှေ့ဘက်က မြစ်ခြေမှာ ကျွန်တော့် အသိတစ်ယောက် ရှိတယ်။ ငမြတ်ကျော်တဲ့။ သူ့ရွာမှာ သူ့ကို မသိသူ မရှိဘူး။ နေဦး.. ကျွန်တော် လိုက်ပို့မယ်"
ငကံက လူအုပ်ကို တစ်ချက် စိမ်းစိမ်းကြည့်လိုက်ပြီး အိမ်အနောက်သို့ ပြေးသွား၏ ။ လက်ျာဘီလူး မြင်းကို ဆွဲထွက်လာရာ လူအုပ်က လမ်းဖယ်ပေးကြလေသည်။ သူကြီးက
"တို့ရွာက ရိုင်းတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး မောင်၊ ရွာမှာ အထိတ်တလန့် ဖြစ်တယ် ဆိုတော့လည်း ထိန်းသိမ်းရမယ့် ဝတ္တရား ရှိတယ်လေ။ အားနာပါတယ်ဗျာ"
"ဟုတ်ကဲ့"
သူက သူ့ဘာသာ အေးအေးလူလူပင် မည်သူ့ကိုမှ မကြည့်ဘဲ မြင်းကို ဆွဲလျက် ထွက်လာခဲ့သည်။ အိမ်နောက်မှ မြင်းခွာသံ ကြားရပြီး ငကံ မြင်းစီးလျက် ထွက်လာ၏ ။ ခြံဝ ရောက်လျင်
"ခင်ဗျားတို့ ခုလို ဆက်ဆံတာ ကျုပ်တပ်မှူး မို့လို့ပေါ့။ တခြား ဗိုလ်သာဆို တစ်ရွာလုံး ဒုက္ခရောက်ပြီ။ ကြားလို့မှ မတော်ဗျာ၊ ဧည့်သည်ကို မောင်းထုတ်ရတယ်လို့"
"ဟ.. မင်းဧည့်သည်က လူမှ မဟုတ်ဘဲ။ သူကိုယ်တိုင် ပြောတာ.. ဘီလူးတဲ့"
"ကျွတ်"
ထိုမျှ ရိုးအ ထုံထိုင်းလှသော ရွာသားများကို ငကံ စိတ်ပျက်မိသည်။
"ဒီတစ်လအတွင်း လူတွေ သေတာ ဘယ်လောက် ရှိပြီလဲ၊ မင်းလည်း သိတာပဲ။ ဒီအချိန်မှာ ဒီလိုဧည့်သည်ကို လက်ခံစရာလားကွ"
ငကံက လွန်လာသည့် မြင်းကို ပြန်လှည့်ပြီး
"လူတွေသေတာနဲ့ ကျုပ်ဧည့်သည် ဘာဆိုင်လဲကွ ငအံ့ကြီး"
"မင်းဧည့်သည်က ရိုးရိုးဝင်မလာဘူးဟ။ ရွာအဝင်မှာ တွေ့တဲ့ ကလေးကိုတောင် ဓားကြိမ်းကြိမ်းသတဲ့"
"အဲသည်စကား ဘယ်သူပြောတာလဲ"
ငြိမ်သွားကြသည်။ ပြီးမှ
"ဒါတော့ ပြောလို့ ဖြစ်မလား။ သူ့မေးကြည့်ပါလား"
ကျောခိုင်းသွားနေသည့် လက်ျာဘီလူးကို ဓားနှင့် ညွှန်ပြနေသဖြင့် ငကံက ထိုသူအား
"အောင်မာ.. မင်းက ဓားနဲ့၊ သူသာ အေးအေးဆေးဆေး ထွက်မသွားရင် ခုတ်ရဲလို့လား"
"ဒါတော့ ခုတ်ချင် ခုတ်ရမှာပေါ့"
"အေး.. အဲဒါမှ တောဝင်လို့ တစ်နေ့တစ်ယောက် သေတာ မဟုတ်ဘဲ ဘီလူးဝင်လို့ တစ်ရွာလုံး မျိုးပြုတ်သွားမယ်။ ကျုပ်တောင် နိုင်အောင် မသတ်နိုင်ခဲ့တဲ့ သူတွေက ကျုပ်တပ်မှူးကို ခုတ်မယ်တဲ့လား.. ဟားဟားဟား"
ငကံက လှောင်ပြောင် ရယ်မောပြီး မြင်းကို ခြေနှင့်ဆတ်၍ ထွက်သွားရာ ရွာသားများ နာလိုခံခက် ကျန်ရစ်ခဲ့ကြသည်။
"ငကံကလည်း.. ကိုယ့်ရွာက လူတွေကို ဘာလို့ အဲဒီလို ပြောရတာလဲ"
"တပ်မှူး မသိလို့ဗျ၊ ဒီလူတွေ အလကား တလွဲဆံပင်ကောင်း မလျော်တာ အလွန်လုပ်ချင်တဲ့ဟာတွေ။ ဘာမှ အဖြစ်ရှိတာလည်း မဟုတ်၊ မှန်မှန်ကန်ကန် ဝေဖန်ပိုင်းခြားတတ်တာလည်း မဟုတ်။ ထင်ရာ ပြောရင်း လုပ်ရင်း လူတွေ တဖြုတ်ဖြုတ် သေနေတာပဲကြည့်။ ဘယ်သူမှ အကြောင်းရင်းကို မရှာသလို ဖြေရှင်းဖို့လည်း မစဥ်းစားဘူး။ သူတို့သိတာ စိတ်ထင်ရာ လျှောက်ပြောမယ်၊ ပြေးမယ် ရှောင်မယ်၊ ဘယ်နေ့ ဘယ်သူသေမလဲပဲ နားစွင့်နေကြတာ"
ငကံ အတော်ဒေါသထွက်နေသည်ဖြစ်၍ လက်ျာဘီလူး ဘာမှ မပြောတော့ဘဲ မြင်းပေါ် တက်လိုက်ပြီး အသားကျ စီးသွားသည်။ ငကံက နောက်မှ လိုက်လာပြီး ဘေးချင်းယှဥ်မိသောအခါ
"ဟိုရောက်ရင် ကလူကလဲက လာတာလို့ မပြောနဲ့ဗျ။ အခု တချို့ရွာတွေက ဒီရွာက ပြေးလာတဲ့လူဆို လက်မခံချင်ကြဘူး တဲ့"
"အင်း အင်း.. ဒါဆို မင်းဘာသာ ကြည့်ပြောပေါ့"
"ဟုတ်ကဲ့... ဟာ၊ အခုမှ သတိရတယ်။ ငမြတ်ကျော်က ပယောဂထုတ်တဲ့ ဆရာပဲ။ ရွာကိစ္စ သူ့ကို မေးကြည့်ရမှာ မေ့နေတယ်"
ခပ်ဖြည်းဖြည်းသာ စီးသွားကြသဖြင့် နွားရိုင်းသွင်းချိန်၌ မြစ်ခြေရွာသို့ ချည်းကပ်မိကြသည်။ ငမြတ်ကျော်၏ တဲမှာ ရွာထိပ်တွင်ပင် ရှိရာ သူတို့အတွက် ပို၍ အဆင်ပြေသွား၏ ။
ငကံက သူတို့နှစ်ဦးသည် နေပြည်တော်မှ လာကြကြောင်း၊ သူတို့ရွာတွင် တောဝင်နေသည် ဆို၍ ဖြေရှင်းပေးရန် လာကြခြင်း ဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူငယ်ချင်းဖြစ်သူမှာ ပယောဂဆရာ ဖြစ်နေသောကြောင့် မြစ်ခြေသို့ ဦးစွာ ဝင်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်ကြောင်း ပြော၏ ။ လက်ျာဘီလူးကတော့ ဘာမှမပြော။ နားထောင် တွေးတောသမား သက်သက်။
"ငါလည်း သတင်းကြားသားပဲ။ ဒါပေမယ့် အဲဒီလောက်ကြီး ဆိုးတာကျ ငါလည်း မနိုင်ဘူး။ ဘယ်ကစလို့ ဘာဖြစ်မှန်းမှ မသိတာ။ အကြောင်းရင်း သိရရင်တော့ လုပ်ကြည့်ရမှာပေါ့"
"ဒါဆို အကြောင်းရင်းကို သိအောင် လုပ်ရမှာပေါ့"
ငမြတ်ကျော်ကတော့ သူတို့ကို ကောင်းမွန်စွာ တည်းခိုနေရာချထားပေးပါ၏ ။ ငမြတ်ကျော်၏ နှမမှာ ငကံနှင့် ရင်းနှီးသူဖြစ်ရာ ညရောက်သောအခါ ငကံအနား ကပ်ကာ တီးတိုးဆိုလေသည်။
"ကိုကြီးကံ၊ ဟိုလူကြီးက ကြောက်စရာကြီးနော်။ စကားလည်း မပြောဘူး။ မျက်လုံးတွေကလည်း ပြောင်နေတာပဲ။ ရင်နဲ့ ကျောက အရုပ်ကြီးတွေကလည်း ကြောက်စရာကြီး။ အသက်ဝင်နေသလားတောင် အောက်မေ့ရတယ်။ အငွေ့တလူလူ ထွက်လို့"
"ဟေ.. ညည်းလည်း အငွေ့ထွက်တယ်လို့ မြင်တာပဲလား။ ငါတစ်ယောက်တည်း မြင်နေရသလို ဖြစ်တယ် ထင်နေတာ။ ဘယ်တုန်းက မြင်လိုက်တာလဲ"
"စောနက ရေချိုးဆင်းလာတုန်း တွေ့လိုက်တာ။ သူက မကြည့်ပေမယ့် ဘီလူးကြီးတွေက လိုက်ကြည့်နေတယ်တော့်"
"သူ့မင်သေ့ရုပ်တွေ အသက်ဝင်လွန်းတာတော့ အမှန်ပဲ။ အသက်ရှူလိုက်ရင် ဒေါသထွက်နေသလို ထင်ရတယ်"
"ဒါနဲ့ တော့်လူကြီး နေမှ ကောင်းရဲ့လား မသိဘူး။ တစ်ကိုယ်လုံး ရဲနေတာပဲ။ နွေးနွေးထွေးထွေး နေခိုင်းဦးတော့်။ အနောက်တောင်ထောင့်က မိုးသားတွေ တက်ပြီး လျှပ်စီးလက်နေတာ၊ ညကျ မိုးကြီး ရွာကိုရွာချမှာပ"
ထိုညက မိုးကောင်း၏ ။ နောက်တစ်နေ့တွင်ပါ တစ်နေ့လုံး မိုးစွေနေသည်။ မိုးထဲ ရေထဲတွင် ကလူကလဲမှ လိုက်လာသည့် ကာလသားတစ်ယောက် ရောက်လာသေးသည်။ ထိုသူ၏ အမည်မှာ ဖိုးမှန်။
"သည်လို ကိုရင်ငကံ"
ကိုရင်ငကံဟု ဆိုသော်လည်း ဖိုးမှန် အဓိက ဦးတည် ပြောသည်က ငမြတ်ကျော်ကို ဖြစ်လေသည်။
"လွန်ခဲ့တဲ့ သီတင်းလေးပတ်ကျော်က ဖွားရွှေကျင် ဆုံးတယ်။ သူဆုံးတာက သွေးရိုးသားရိုးပါပဲ။ ချွဲကြပ်တာတဲ့။ အဲ.. သူဆုံးပြီး ၂ ရက် ၃ ရက်နေတော့ မပိုးဆိုတဲ့ ကောင်မလေး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေသွားတယ်။ မပိုးနဲ့ ကျုပ်က ဟိုဗျာ.. ရည်ငံနေတာ ကြာပြီ ဆိုပါတော့"
"အင်းး"
"မပိုးဟာ သူ့ဘာသာ သတ်သေမယ့်သူမျိုး မဟုတ်ဘူး။ သူက အလွန်ကြောက်တတ်တာ၊ ပိုးပုရွက် ပင့်ကူအစ တစ္ဆေတဘက်အဆုံး သူမကြောက်တာ မရှိဘူးဗျာ။ ဘုရားတရားလည်း သိပ်လုပ်တယ်။
အဲဒီနေ့က ဘုန်းကြီးကျောင်း ဆွမ်းတော်အုပ်ပို့၊ ဥပုသ်စောင့်ပြီး ပြန်လာတာတဲ့။ ကျုပ်နဲ့ လမ်းမှာ တွေ့လို့ ပြောသွားတယ်။ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပဲ၊ သတ်သေစရာ ဘာအကြောင်းမှ မရှိတာဗျာ။ အဲဒီကိစ္စ ကျုပ် အခဲမကျေဘူး။ ရွာက လူတွေကလည်း အသုံးမကျဘူး။ ဒါ့ကြောင့် နေပြည်တော်က ဗိုလ်လေး ရောက်တုန်း လာပြောပြတာပဲ"
"ကောင်းပြီ၊ ကိုရင်ဖိုးမှန်.. မပိုးကိစ္စအတွက် လိုအပ်ရင် ကျွန်တော်တို့ကို ကူညီနိုင်မလား"
"ဟာ.. ကူညီချင်လို့ တကူးတက လာပြောတာဗျာ။ ဘာပဲ လုပ်ရ လုပ်ရ လိုအပ်တာသာ ပြောပါ။ မဖြစ် ဖြစ်အောင် လုပ်ပေးပါ့မယ်"
ငမြတ်ကျော်က
"မပိုး ဘယ်နေရာမှာ မြှုပ်ထားလဲ အတိအကျ သိသလား ကိုရင်"
"သိတာပေါ့ဗျာ"
"တကယ်လို့ သူ့မြေပုံကို ပြန်တူးပြီး အကောင်ကို ဖော်ဖို့ လိုအပ်တယ် ဆိုရင်ကော"
"ဗျာ.."
No comments:
Post a Comment