သူရဲကောင်း (၆)

ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မဟာနော်ရထာ၏ စစ်သည်များ စည်းကြပ်လက်ခံရာ ရုံးသို့ ပေရေစုတ်ပြတ်နေသော လူတစ်ဦး ဝင်လာလျက် တာဝန်ရှိ အကြပ်ရဲမက်အား

"ကျွန်တော် စစ်မှုထမ်းချင်လို့ပါ"

ဟူ၍ လျှောက်တင်လာ၏ ။ အကြပ်က

"မင့်ပုံစံက ချည့်နဲ့နေတယ်။ မကျန်းမာရင် ဆေးဝါးကုသပြီးမှ လာခဲ့ပါ"

ဟု ပြောသော်လည်း ထိုသူက ကျန်းမာပါသည်၊ မည်သည့်ရောဂါ ဝေဒနာမှ မရှိပါ။ အစားအသောက် ကောင်းစွာ မစားခဲ့ရသဖြင့် အင်အားနည်းပါးနေခြင်းသာ ဖြစ်ပါသောကြောင့် သူ့အား လက်ခံရန်သာ အရေးဆိုနေ၏ ။

ထိုသူ၏ ပုံစံကို ကြည့်၍ ကရုဏာသက်မိသော အကြပ်က အစာရေစာများ ပေး၍ စားသောက်စေပြီး ဘေးမှ ထိုင်ကြည့်နေရင်း လိုအပ်သည်တို့ကို မေးမြန်း စာရင်းသွင်းလေသည်။

"အမိ အဘ၊ နေရပ် ပြောပါ"

"ဦးထွန်းညို ဒေါ်မြိုင်၊ တကောင်းမလည်ရွာ"

"ဆွေမျိုးသားချင်းများ ရှိသေးသလား"

"မရှိတော့ပါဘူး"

"မိမိသဘောနဲ့ အမှုထမ်းလိုခြင်း ဟုတ်သလား"

"ဟုတ်ပါသည်"

"အရင်ကရော မင်းမှုထမ်းခဲ့ဖူးသလား"

စားသောက်နေရာမှ မော့ကြည့်၏ ။ ပြီးမှ

"ဟုတ်ကဲ့"

"ဘာတာဝန်၊ ဘယ်အစုမှာလဲ"

ခေတ္တမျှ စဉ်းစားနေသည်။

"တင်ကျည်းတပ်မှာ၊ တပ်မှူးပါ"

"အလို"

အကြပ်က ကိုင်ထားသော ကညစ်ကို ချလိုက်ပြီး စားပွဲမှ ထလာကာ သူ့ရှေ့ ဒူးထောက်လျက် ကြည့်သည်။

"ဘွဲ့မည်တွေ ဘာတွေ ရခဲ့သေးလား"

"ဟုတ်ကဲ့"

မေးသံက ကျယ်ကျယ်၊ ဖြေသံမှာ တိုးတိုး။

"ဘယ်တုန်းကလဲ၊ ဘာအမည်နဲ့လဲ"

"ကြာပါပြီ၊ အလောင်းမင်းတရားကြီး ရှိစဉ်အခါက၊ လက်ျာဘီလူး ပါ"

ဆုတ်ဆိုင်းဆိုင်း ဖြေသံ ကြားသောအခါ အကြပ်က သူ့ကို သေချာ ငုံ့ကြည့်ပြီး

"မင်းက ငါ့ထက်တောင် ဝါရင့်နေပါသေးလား။ တကယ်ပဲ အလောင်းမင်းတရား လက်ထက်တော်ကို မီလိုက်သလားဟ"

"ဟုတ်ကဲ့"

"ဘယ်နှနှစ်များ မီလိုက်သလဲကွ"

"ရှစ်နှစ်လောက်ပါ"

အကြပ် မျက်လုံး ပြုးသွားသည်။

"ဟာ.. အစအဆုံးပါလား၊ ဒါဆိုရင်တော့ သာမညောင်ည မဟုတ်လောက်ဘူး။ အင်မတန် သတ္တိပြောင်ခဲ့တဲ့ အထဲ ပါလိမ့်မယ် ထင်တယ်။ နေဦး.. မင်း သည်မှာ ခဏနေခဲ့ဦး"

အကြပ်က သူ့အား အစောင့် နှစ်ဦးနှင့် ထားခဲ့၍ ထွက်သွားသည်။ သူသည် ဆာဆာနှင့် ကျွေးလာသမျှကို အားပါးတရ စားနေ၏ ။ အတန်ကြာမှ အကြပ်နှင့်အတူ လူတစ်ဦး ဝင်လာကြသည်။

"သူပဲ ဆရာ၊ လက်ျာဘီလူး တဲ့"

ဝင်လာသည့် ဗိုလ်က သူ့အား အကဲခတ်နေပြီး မေးခွန်းများ မေးလာပြန်သည်။ တကယ်ပဲ ခမည်းတော် မင်းကြီးထံ အမှုထမ်းခဲ့သလား၊ ပြည်ထောင်ဘက် သွေးသောက်ကြီးများကို သိသလား၊ စစ်ပွဲများ တိုက်ခဲ့ရသလား၊ ဟံသာဝတီကို ရောက်သလား၊ ယိုးဒယားချီတော့ရော ပါသလား စသည့် မေးခွန်းများ အားလုံးကို သူက ဟုတ်ကဲ့ချည်း ဖြေပစ်လိုက်၏ ။

ထိုဗိုလ်ကလည်း ဇဝေဇဝါနှင့် 'ငါနှင့်လိုက်ခဲ့' ဟု ဆိုကာ ခေါ်သွားပြန်သည်။ ခမ်းနား ကျယ်ဝန်းသော ရုံးတော်ကြီးတစ်ခုသို့ ရောက်၍ ဝင်ခွင့်တောင်းကာ ဝင်ခဲ့ကြသည်။ အဝင်တွင် သူ၏ ဓားကို အပ်ခဲ့ပြီး လက်နက်ကိုင်အစောင့်များစွာကို ဖြတ်လာလျက် ဗိုလ်မင်းကြီးတစ်ဦးရှိရာ ရောက်လာခဲ့သည်။ ဗိုလ်ချုပ် မဟာနော်ရထာတည်း။

"မှန်ပါ၊ ဗိုလ်မင်း ရောက်ခိုက် သည်မှာ ဘဝရှင် အလောင်းမင်းကြီး လက်ထက်တော်က မင်းမှုထမ်းတစ်ဦး ရောက်လာပါ၍.."

မဟာနော်ရထာ သူတို့ကို ကြည့်နေရင်းမှ

"ဟာ.. မင်း၊ လက်ျာဘီလူး မဟုတ်လား။ ငစံငယ်.."

"ဟုတ်ပါတယ် ဗိုလ်မင်း"

"ကျုပ်ကို မှတ်မိရဲ့လား၊ မင်းလှသီရိလေ"

"မှတ်မိပါတယ် ဗိုလ်မင်း"

မဟာနော်ရထာက လိုက်ပါပို့ဆောင်သူ ဗိုလ်အား ခေါင်းဆတ်၍

"သူ့ကို ထားခဲ့၊ ငါတို့ သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းတွေပဲ။ မင်း သူ့ကို မသိဘူးလား"

"မသိပါဘုရား"

"အိမ်း.. အိမ်း၊ ကောင်းပြီ။ သွားတော့"

ရပ်၍ ကျန်ခဲ့သော လက်ျာဘီလူးကိုလည်း

"ငစံငယ်.. ထိုင်လေ။ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ပြန်ရောက်လာတာလဲ"

သူက ဖြစ်စဉ်ကို အတိုချုံး ပြောလိုက်ပြီး

"ရွာမှာ နေလို့ မဖြစ်တော့လို့ မင်းမှုပြန်ထမ်းဖို့ ထွက်လာလိုက်တာပါ ဗိုလ်မင်း"

"အေးကွာ.. မင်းအကြောင်း ကြားရတာလည်း စိတ်မကောင်းစရာပဲ။ ကျုပ် သုရှင်ကို သံတော်ဦးတင်ပေးပါ့မယ်။ မင်းထင်နော်ရထာ ပြန်ရောက်လာတယ် ကြားရင် ဆင်ဖြူရှင်လည်း သိပ်ဝမ်းသာမှာပဲ။ မင်းဂုဏ် အရည်အသွားနဲ့ဆို တဖြည်းဖြည်းနဲ့ စစ်သူကြီးလောက်တော့ မကြာခင် ဖြစ်လာမှာ"

လက်ျာဘီလူးသည် ခေါင်းငုံ့ထားလျက်မှ

"မလျှောက်တင်ပါနဲ့တော့ မင်းကြီး"

"ဟေလကွာ"

"ကျွန်တော် တာဝန်ကြီးတွေ ထမ်းရွက်ဖို့ သိပ်ပင်ပန်းနေပါပြီ"

မဟာနော်ရထာ မျက်လုံးကို ပင့်လျက် ကြည့်နေသည်။ လက်ျာဘီလူးက ခေါင်းမော့မလာ။

"ကျွန်တော် မတိုက်ချင်လှတဲ့ စစ်ပွဲတွေကိုလည်း ဦးဆောင်ပြီး မတိုက်ချင်တော့ဘူး။ လူပေါင်းစုံ များစွာကိုလည်း မထိန်းကွပ်လိုတော့ဘူး။ မတည်ငြိမ် မယုံစားရတဲ့ ရာထူးရာခံတွေလည်း အလိုမရှိပါဘူး"

သူ့အကြောင်း သိခဲ့သည့် မဟာနော်ရထာက ငေးကြည့်နေရုံမှတစ်ပါး ပြန်ပြောစရာ မရှိချေ။ သူ၏ အလိုကိုလည်း ဆန့်ကျင်လိုခြင်း မရှိ၊ သူကိုယ်တိုင်က မလုပ်လိုသည်မို့ ထားရတော့၏ ။

"အေးကွာ၊ မင်းပြောတာလည်း အမှန်ပါပဲ။ အခု သားတော်လတ် လက်ထက်မှာ ပိုပြီး မတည်မြဲမှုတွေ၊ အတက်အကျတွေ များနေတယ်။ ကျုပ်လည်း တိုက်ချင်လွန်းလှလို့ မဟုတ်ပါဘူး။ သစ္စာခံထားလို့ စွဲမြဲနေရတာပါပဲ.. အင်း"

ငြိမ်သက်နေသော လက်ျာဘီလူးရှေ့တွင် ဝင်ထိုင်လိုက်ကာ

"ဒါပေမယ့် မင့်ဦးဆောင်မှုအောက်မှာ ရဲခဲ့ကြတဲ့ အချိန်တွေကို ပြန်သတိရမိတယ်။ မင်း အုပ်ချုပ်ပုံကို သိပ် သဘောမတွေ့လှပေမယ့်..၊ တပ်တွေကို ဦးဆောင် တိုက်ခိုက်တဲ့ နေရာမှာတော့ မင်းကို ဗိုလ်ကောင်းတို့ ဗိုလ်တွန်တို့ထက်ကို သဘောကျသေး"

"............."

"ဒါဆို မင်းကို ခေါ်လာတဲ့ ဗိုလ်လေးဆီပဲ ပြန်အပ်ထားမယ်။ သင့်တော်တဲ့ တစ်နေရာ စီစဉ်ပေးမယ်၊ ဘွဲ့ကိုလည်း အထွေအထူး မပေးတော့ဘူး၊ လက်ျာဘီလူးပဲပေါ့။ ကျုပ်မှာ တိုင်ပင်စရာ ရှိလာရင်တော့ ခေါ်ရလိမ့်မယ်၊ ဒီလိုဆို ကျေနပ်မလား မောင်မင်း"

"အလွန် ကျေနပ် ဝမ်းမြောက်ပါတယ် မင်းကြီး"

"တို့လည်း မကြာခင် ယိုးဒယားကို စစ်ချီရတော့မှာ။ ရေမြေ့ရှင်က အမိန့်တော် မှတ်လိုက်ပြီ။ အခု တပ်သားသစ်တွေ လက်ခံနေတာလည်း အဲဒီအတွက်ပဲ။ မင်းရောက်လာတော့ ကျုပ်အဖို့ တစ်အား ဖြစ်တာပေါ့.. ငစံရယ်၊ အားဖြည့်ထား။ မြင်း ယာဉ် သေနတ် လိုရင်လည်း ပြောပေါ့"

"ဟုတ်ကဲ့၊ မြင်းကတော့ စစ်ကိုင်းမှာ ကျန်ခဲ့ပါတယ်။ လှံတို လှံရှည်နဲ့ တင်ကျည်းတုတ်ပဲ စွဲလိုပါတယ်။ သေနတ်ကို ကျွမ်းကျင်စွာ မပစ်တတ်ပါဘူး"

မဟာနော်ရထာ ပြုံး၏ ။ သည်လူငယ်လေးအား စရောက်စဉ်ကပင် သူ သိခဲ့သည်။ သို့သော် မည်သို့မျှ မထင်မှတ်ဖွယ် သူတို့ လူကြီးများ၊ ဆွေတော်မျိုးတော်များကို ကျော်၍ ဗိုလ်မင်းကြီး ဖြစ်လာခဲ့ဖူးသူ ဖြစ်သည်။ ယခုတော့လည်း သူကိုယ်တိုင်က ဗိုလ်မလုပ်လိုပါဟု ဆိုနေပြန်လေပြီ။ ထူးခြားသော အကျင့်စရိုက်ကြောင့် ထင်ရှား၍ ယခုထိလည်း ထူးခြားနေသေးသည့် သူငယ်အား မဟာနော်ရထာ ကျေနပ်စွာ ပြုံးကြည့်နေမိသည်။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ရတနာပူရ ရောက်၍ ဆယ်ရက်ကျော်အကြာတွင် လက်ျာဘီလူးသည် တစ်ဘက်ကမ်းသို့ ကူးလျက် စစ်ကိုင်းမြို့ပေါ်သို့ တက်ခဲ့၏ ။ စစ်ကိုင်းတွင်လည်း စစ်သည်ရဲမက် အသစ် အဟောင်း ပေါင်းစုံ ရောထွေးယှက်တင် သွားလာနေကြသည်။ မကြာမီ ပြန်စတင်တော့မည့် စစ်ကြီးအတွက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ရှိနေကြ၏ ။ သူသည်လည်း တပ်သားသစ်ပုံစံ မိန်ညိုအစိမ်းကို ဆင်ယင်ထားရာ အနီ အပြာဝတ်များ၊ သွေးသောက် အကြပ် ဗိုလ်များအကြား မထင်မရှားအသွင်နှင့် ဖြစ်နေသည်။

တိမ်ပျံကို အပ်ခဲ့သော မြင်းမွေးမြူရေးခြံကြီးသို့ ရောက်သောအခါ ဦးရာကျော်ကို မတွေ့ရ။ အပြင်သွားနေသည် ဆို၏ ။ တိမ်ပျံကတော့ မြူးထူးလျက် ခေါင်းနှင့် တိုးဝှေ့နေတော့သည်။ သူက ခေတ္တ စီး၍ ရပါမည်လား မေးရာ မြင်းထိန်းက ရသည် ဆိုသည်နှင့် လွှားတက်ကာ ဇက်ကြိုးကိုင်လိုက်လျင် တိမ်ပျံသည် ပြင်းစွာဟီလျက် ပတပ် ရပ်၏ ။ ထို့နောက် ခုန်ပေါက် ထွက်သွားသည်။ ရုတ်တရက် ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် အလုပ်သမားများနှင့် အိမ်သားအချို့ ထွက်ကြည့်ကြရာ ခြံထဲ လှည့်ပတ်သောင်းကျန်း၍ စည်းရိုးကို ခုန်ထွက်သွားသော မြင်းနှင့် လူကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။

မြင်းခြံမှာ မြို့စွန်တွင် ရှိ၍သာ တော်တော့၏ ။ တိမ်ပျံမှာ ထိန်းမနိုင် သိမ်းမရ မြင်းရိုင်းကို စီးရသကဲ့သို့ ဖြစ်နေသည်။ လက်ျာဘီလူးလည်း မြင်းပေါ်တွင် ချာချာလည်ရင်း ပါသွားလေသည်။ အနီးတွင် တွေ့သမျှ ကန်ပေါက်ကာ အစွမ်းပြသွားသော တိမ်ပျံကို သူကလည်း မထိန်းအုပ်ဘဲ လွှတ်ပေးထားရာ ဖုန်တလုံးလုံးနှင့် မြင်းတစ်စီး လူတစ်ယောက်မှာ ခဏချင်းပင် ကြည့်နေသူများ မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားတော့၏ ။

ဦးရာကျော် ပြန်လာသောအခါ ခြံဝတွင် ရပ်နေသည့် အလုပ်သမားအချို့ကို စိုးရိမ်ပန်သည့် မျက်နှာများဖြင့် တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မျက်မှောင်ကျုံ့လျက် မေးလိုက်သည်။

"ဘာထွက်မျှော်နေကြတာလဲ ဟေ"

မြင်းထိန်းတစ်ဦးက

"ဟို.. မြင်းနီကြီးကို ရဲမက်တော်တစ်ယောက် စီးသွားတာ ပြန်မလာလို့"

"ဘယ်က ရဲမက်လဲကွ၊ မြင်းလာကြည့်တာလား"

"ဟုတ်မယ်၊ လူသစ်ပဲ။ ဦးကြီးကို အရင်မေးတယ်။ မရှိဘူးဆိုတော့ မြင်းနီကြီးကို စီးကြည့်လို့ ရမလား ဆိုပြီး.."

"တယ်ပေါ့တာကိုးကွ။ လူသစ်က မြင်းကောင်းကောင်း မစီးတတ်ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ မြင်းကလည်း တကယ့်မြင်း၊ ပြန်မလာလို့ကတော့ မင်း လျော်နိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး ဖိုးအေး"

မြင်းထိန်းမှာ မျက်နှာပျက်နေ၏ ။ မြင်းသည် လိမ္မာပါလျက် ထိုစစ်သည် တက်လိုက်မှ အရိုင်းကဲ့သို့ ဖြစ်သွားသည့်အပြင် ထိုလူကလည်း မြင်းကို မထိန်းဘဲ လိုက်သွားသည့်အတွက် ဘယ်အထိ ပေါက်ရောက်သွားသည် မသိ။ အသံပင် မကြားရတော့ချေ။ ထိုမြင်းဖိုးသာ လျော်ရပါလျင် သူ့တစ်သက် ကျွန်ခံရမည် ထင်၏ ။

တော်ပါသေးသည်။ အဝေးမှ လေးဘက်ကျ နင်းလာသည့် မြင်းကို မြင်ကာ စိတ်သက်သာရာ ရသွားသည်။ အနီးရောက်လျင် မကျေမနပ်နှင့် မြင်းဇက်ကြိုး ဆွဲလိုက်သည်ကို စစ်သည်က ပြုံးကြည့်နေ၏ ။ မြင်းကြီးကလည်း ခေါင်းခါခါ လည်ခါခါဖြင့် နှာမှုတ် ခွာရှပ်နေသည်။ စစ်သည်က မေးတွင် သိုင်းချည်ထားသော ကြိုးကို ဖြေ၍ မောက်တိုကို ချွတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ ဦးရာကျော် မှတ်မိသွားလေ၏ ။

"အို.. မောင်ရင် ရောက်လာပါပြီကော"

"ဟုတ်ကဲ့ ဦးရီး.. ကျန်းမာပါရဲ့နော်"

"မာပါ့၊ အခုနကပဲ အပြင်က ပြန်ရောက်တယ်။ မောင် ရောက်နေတာကို မသိဘူး။ ဒီ့ပြင်လူ စီးသွားတယ် ထင်လို့ လူတွေကို မာန်မဲနေသေးတာ"

လက်ျာဘီလူးက ပြုံးရင်း အိတ်ထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ထုတ်လိုက်၏ ။

"သည်တစ်ခါတော့ လက်စွပ် မဟုတ်ပါဘူး။ နန်းတွင်းရတနာလည်း မဟုတ်ဘူး။ ကျွန်တော်မျိုး ပန်ဖို့ဆိုပြီး ပေးတဲ့ နားတောင်းပါ။ အဖိုး မနည်းဘူး ထင်ပါရဲ့ဗျာ"

"မှန်းစမ်း၊ ဘယ်နည်းမလဲ။ ရောင်းရင် အတော်ရမှာပေါ့။ မြင်းဖိုး ကုန်ကျစရိတ်ထက် အများကြီး ပိုဦးမယ်"

"ဦးကြီးပဲ ရောင်းယူလိုက်ပါတော့၊ မြင်းကို စိတ်တိုင်းကျနီးပါး လေ့ကျင့်ပေးထားတာ ကျေးဇူးတင်လို့ မဆုံးပါဘူး"

ဦးရာကျော်သည် သူပေးသည့် နားတောင်းတစ်စုံကို လက်ဖဝါး၌ တင်ထားရင်း တစ်နှစ်ခွဲသာသာ ကျင့်ထားရသည်ကိုပင် အပြည့်အဝ စိတ်တိုင်းမကျသေးပါဟု ဆိုလိုပုံရသော လက်ျာဘီလူး၏ စကားကို စဉ်းစားနေလေ၏ ။

(ဆက်ရန်...)   သူရဲကောင်း (7)

ritten by သင်္ခရာဇာ

End date: December 3, 2020