လဆန်းရက်မို့ ညဦးကပင် လသာနေသည်။ အဘသာဂေါင်၏ တစ်ဘက်နိမ့်ကွပ်ပျစ်ကြီးပေါ်ဝယ် လူစုံနေလေပြီ။ နိမ့်နေသော တိုင်ဘက်မှ ကလေး လူငယ်များ တက်ကြလျက် အမြင့်ဆုံးထိပ်တွင် အဘသာဂေါင်တို့ သက်ကြီးဝါကြီးများက နေရာယူထားကြသည်။ ထို တခြမ်းစောင်းကွပ်ပျစ်ကြီးသည် စုဝေးစကားစမည် ဆိုတတ်ကြသော ရွာ၏ ဓလေ့ထုံးစံကိုသာမက ကြီးရာမှ ငယ်ရာသို့ အစဉ်အတိုင်း ဂါရဝထားတတ်သည့် မြန်မာ့ရိုးရာ ယဉ်ကျေးမှုကိုပါ ဖော်ဆောင်ရာ နေရာကြီး ဖြစ်နေသည်။
သို့သော် ယခုတော့ ထိုသို့ မဟုတ်ပြီ။ လူကြီးများ၏ အကြား အားလုံး မြင်ရသော အလယ်အလတ် နေရာ၌ အသက် နှစ်ဆယ်ကျော်အရွယ် လူငယ်တစ်ယောက်အား နေရာပေးထားကြသည်။ ယခင်က သက်ကြီးစကား သက်ငယ်ကြားရစမြဲ ဖြစ်သော်လည်း ယခုအခါ ငယ်သူ့စကားများကို သက်ကြီးရွယ်အိုတို့ကပင် တောင်းပန် ငံ့လင့်နေကြသည်။ သူမလာလျှင် မျှော်ကြ၍ တကူးတကပင် သွားခေါ်ကြ၏ ။
သူ ဆိုသည်မှာ လက်ျာဘီလူး ဖြစ်သည်။ ဇာတိရပ်ရွာသို့ ပြန်ရောက်သော်လည်း မိဘဆွေမျိုးများအိမ် မနေဘဲ ရွာမြောက်ဖျားရှိ မင်းကျောင်းသစ် ဇရပ်၌ နေထိုင်၍ ဘုန်းကြီးကျောင်း ဝေယျာဝစ္စများ လုပ်ကိုင်နေသူ ငစံ ဖြစ်၏ ။ သူက အကြောင်းမရှိလျင် ရွာထဲသို့ မလာလို၊ သို့သော် နေ့တိုင်း မသွားမဖြစ် သွားနေရ၏ ။ နံနက်စာကို ဘုန်းကြီးဝိုင်းကျ စားရပြီး ညနေတွင် ရွာထဲက ဖိတ်ကျွေးကြသောကြောင့် ဖြစ်သည်။
ဖိတ်သည့်အိမ်မှ ပြန်လာလျင်လည်း ရွာလယ်ကွပ်ပျစ်ကြီးသို့ မသွားမဖြစ် သွားရပြန်၏ ။ သူရှိရာသို့ လူလွှတ်၍တစ်မျိုး၊ စောင့်၍ တစ်ဖုံ ခေါ်ကြသည်။ ထို့နောက် သူ၏ ၈ နှစ်တာ အတွေ့အကြုံများမှ သိလိုရာတို့ကို တစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး မေးမြန်းကြတော့၏ ။ ရွာသားများ မေးကြသည်မှာ အကြောင်းအရာ စုံလှပါဘိ။ စစ်ပွဲများ၊ သူရဲကြီးများ အကြောင်းလည်း ပါသည်၊ ယိုးဒယားသူမကလေးများ မချောလား လည်း ပါ၏ ။ မွန်မလေးတစ်ယောက်လောက် ဘောက်မဲ့ကြောင့် မယူခဲ့သတုန်း ဆိုတာမျိုးက မကြာခဏ။
သူက အချို့ အမေးများကို မကြားဟန် ပြု၍ အချို့ကိုမူ ရယ်နေလိုက်သည်။ စစ်ပွဲအတွေ့အကြုံနှင့် သူရဲကျော်များ၊ တိုက်ပွဲများကိုမူ သေသေချာချာ ပြောပြ၏ ။ လက်ရုံးရည် ထက်မြက်ကာ ရန်သူကို ထီမထင်တတ်သော စစ်သည်တော်တို့၏ ဖြစ်ရပ်များမှာ ရွာသူရွာသားများအတွက် အိပ်ရာဝင်ပုံပြင်များသဖွယ် နားထောင်၍ အားမရနိုင်အောင် ရှိနေကြလေသည်။
ဘကြီးငမိုး။ ။ ဒါနဲ့ တူမောင်တို့ စစ်ချီသွားရတဲ့ ရပ်ရွာများမှာ တို့ရွာလို ဧည့်ဝတ်ကျေကြရဲ့လား။ စည်ပင်ရဲ့လား။ ဖော်ရွေကြသလား။ သဘော သက္ကာရရော ပြည့်ဝကြရဲ့လား။
ငစံ။ ။ မြန်မာပြည်ထဲက ရွာတွေကတော့ အကုန် အတူတူလိုပါပဲ။ မရှိ ရှိတာ ချကျွေးမယ့်သူတွေ များပါတယ်။ တစ်နှစ်စာ စုထားတဲ့ ဆန်စပါးတွေ၊ ဆီအိုးတွေ စစ်အတွက် သိမ်းခံရတဲ့တိုင်အောင် ဧည့်သည်ကိုတော့ မငြိုမငြင် ကျွေးမွေးကြတုန်းပဲ။
ဦးထွန်းရင်။ ။ ဟေ.. ဟုတ်ကဲ့လား။ စိတ်ရင်းစေတနာ တယ်ကောင်းကြပါလားကွဲ့။
ကိုဗျော။ ။ ရွာသူလေးတွေကရော ဘယ်လို ဧည့်ခံကြသတုန်း ဟကောင်ရ။ ခွဲရမယ်ဆို တို့ မယ်မြိုင်တို့လို မျက်ရည်လေး တစမ်းစမ်း မနေဘူးလား။
ငစံ။ ။ ကိုကြီးဗျောကတော့ ပြောရော့မယ်။ ရွာသူရွာသားတွေက ကျွန်တော့်အနား သိပ်မကပ်ရဲကြဘူးဗျ။ ရွာတိုင်းလိုလိုမှာ နှုတ်ဆက်ပုံ တူတာ တစ်ခုတော့ ရှိတယ်။
ဖိုးကြင်။ ။ ဘယ်လိုများပါလိမ့်။
ငစံ။ ။ သူတို့က ရင်ထဲကသာ ခင်နေတာ ရဲမက်တွေအနားတော့ သိပ် မကပ်ရဲကြဘူး မဟုတ်လား။ ဒီတော့ သွားကြတော့မယ်လို့ ရွာကျောင်း ဆရာတော်ကို အဖူးဝင်ရင် သူတို့က ကျောင်းက စောင့်နေကြပြီး ငြိမ်ငြိမ်လေး ထိုင်ကြည့်နေကြတာပဲ။ ဒါ သူတို့ နှုတ်ဆက်ပုံပဲ။ စစ်ချီတော့မယ့် နေ့တွေမှာ ဘာမှ မပြောဘဲ ဧည့်သည်တွေအနား နေပေးကြတဲ့ နည်းနဲ့ နှုတ်ဆက်တတ်ကြတယ်။
ဘကောင်း။ ။ (ခေါင်းညိတ်လျက်) တို့ရွာဆိုလည်း ဒီလိုပဲ နေမှာပဲကွ။
မောင်နီတာ။ ။ ကိုရင်ငစံက ဗိုလ်ကြီး ဖြစ်ခဲ့သေးတယ်ဆို။ စစ်ထဲလိုက်သွားသူတွေ ပြန်လာတာ့ ကြားလိုက်ရသေးတယ်။ အခုကျ ဘာလို့ ဗ်ိုလ် မလုပ်တော့တာလဲ။
သူ ပြုံးနေလိုက်သည်။
မဲလုံး။ ။ ဟုတ်သားပဲကွ။ ငါလည်း မေးမယ် မေးမယ်နဲ့ မင်း မကြိုက်ဘူး ထင်လို့ မမေးတာ၊ ခု ကလေးက မေးမှပဲ သိရတော့မယ်။ ဘာလို့ နေပြည်တော်ကို မပြန်တာလဲ။ ပြန်ရင် ဗိုလ်မှူးလောက် ပြန်ဖြစ်မှာ မဟုတ်လား။
ငစံ။ ။ စစ်ပွဲမှာ ဗိုလ်ချုပ် ဖြစ်ဖြစ်၊ စစ်ဘုရင်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် အဲဒါ ဘဝမှ မဟုတ်ဘဲ။
သူ့စကားကို နားမရှင်းကြဟန် ရှိသဖြင့်
"ငါနေချင်တဲ့ ဘဝကို ငါ ပြန်လာတာပေါ့ကွာ။ ဒါပါပဲ"
×××××××××××××××××××××××××××××××
ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်ဖြစ်သော မဲလုံးမှာ ရွာသို့ သူပြန်ရောက်နေပြီ ဟူသည့် သတင်း ကြားကြားချင်း ထန်းပင်ပေါ်မှ လျှောဆင်း ခုန်ချကာ ဘုန်းကြီးကျောင်းသို့ မနားတမ်း ပြေးလာခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းပေါ်ပြေးတက်၍ မတွေ့သောအခါ သူအိပ်နေရာ ကျောင်းနောက် ဇရပ်သို့ မေးမြန်း၍ ရောက်လာပြီး ခရီးပန်း၍ အိပ်ပျော်နေသော သူ့အား နှိုး၏ ။ အခြားသူများ တားချိန် မရလိုက်။ မဲလုံးသည် စိတ်ထင်ရာ လုပ်မြဲ၊ ပြောမြဲ ဖြစ်သည်။
"ဟေ့ကောင်.. ငစံ၊ ဟေ့ကောင် ထပါဦးကွ။ မင်း ငါ့မှတ်မိလား၊ ကြည့်စမ်း အသားတွေ ညိုပြီး သန်မာလာလိုက်တာ"
သူက ရီဝေဝေဖြင့် ပိန်လှီမည်းနက်လှသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို ကြည့်သည်။
"မဲလုံးရာ၊ မင်း လုပ်လိုက်ရင် အလန့်တကြားနဲ့"
"အမယ်.. မှတ်မိသားပဲ။ ဘယ်ဆိုးလို့လဲ"
"မှတ်မိပါတယ်၊ မင်း ဘာလုပ်နေသလဲ"
"ငါ ထန်းတက်နေတယ်ကွ။ အနောက်ပိုင်းက ဦးလေးငပိန့် ထန်းတောလေကွာ။ ညနေကျ လာခဲ့၊ မင်းကိုငါ အလကားတိုက်မယ်"
"ငါ မသောက်ဘူးကွ မဲလုံးရ၊ အရက်သေစာ ဘိန်းဘင်းကစော် မူးယစ်စေတတ်တဲ့ အရာများ မသောက်မစားရ ဆိုတဲ့ အမိန့် ထုတ်ပြန်ထားတာ မင်း မသိဘူးလား"
"သိသားပဲ၊ အဲဒါ ကြာလှပြီပဲဟ။ ခု မင်းပြောင်းမင်းလဲ ဖြစ်သွားတော့ လူတိုင်း ပြန်သောက်နေကြပြီ"
"သြော်"
"မသောက်လည်း လာခဲ့ကွာ၊ ငါက မင်းကို သေပြီတောင် ထင်တာ"
သူ ရယ်လိုက်သော်လည်း သူ့အား လာကြည့်ကြသည့် လူများထဲမှ မိန်းမကြီးတစ်ဦးက
"ဟဲ့.. ငမဲကောင်၊ ဘယ်လို ပြောလိုက်တာလဲ"
မဲလုံးကတော့ ဂရုမစိုက်ပါ။ သူပြောချင်ရာကိုသာ ဆက်ပြော၏ ။
"မင်းနဲ့အတူ ရွာက ထွက်သွားတဲ့ ကျောင်းသားတွေတော့ သေကြပြီတဲ့ကွ။ တချို့လည်း မသေဘဲ အောက်ပြည်မှာ အခြေချနေသလိုလို ပြောကြတယ်။ ဟိုကောင်တွေ.. ငရွှန်း၊ ငလင်း၊ ငအောင်ကျော်တို့၊ ငတောတို့ မှတ်မိတယ် မဟုတ်လား"
"မှတ်မိတာပေါ့"
"အေး.. ဒီကောင်တွေ အကုန် သေကုန်ပြီကွ"
သူပြောနေပုံမှာ ဝမ်းသာအားရ ရှိလှသဖြင့် ငစံကပင် အခြားသူများကို အားနာလာရသည်။ စစ်ပွဲ၌ လင်နှင့်သား ဆုံးရှုံးသွားသော ဒေါ်လုံး ဆိုသည့် မိန်းမကြီးတစ်ဦးက သွားတိုင်သဖြင့် ဆရာတော်က ခေါ်ယူ ကြိမ်းမောင်းရ၏ ။ ထိုနေ့မှ စ၍ မဲလုံးသည် ညနေ အလုပ်ပြီးလျင် ငစံရှိရာသို့ ရောက်လာပြီး အိပ်ချိန်မှသာ ပြန်တော့သည်။
ငစံတို့၏ ဆရာတော်ကြီးမှာမူ မရှိတော့။ လွန်ခဲ့သော နှစ်နှစ်က ပျံလွန်တော်မူခဲ့လေပြီ။ သူတို့ရှိစဉ်က ဦးပဉ္စင်းကြီးတစ်ပါး ဖြစ်သော ဦးခင်သည် မလည် မြောက်ကျောင်း၏ ကျောင်းထိုင်ဖြစ်လာ၏ ။ သို့သော် သူတို့ မြောက်ကျောင်းမှာ ငစံ မျှော်လင့်ထားသလို တိုင်တစ်ရာကျောင်းကြီး မဟုတ်တော့ဘဲ သာမန် ကျောင်းငယ်ကလေး ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့ရ၏ ။
ခင်ကြီးခင်ကတော့ ရှင်းပြပါသည်။ ကျောင်းဆောက်ရန် သူ ပို့လိုက်သည်တို့ကို ဆရာတော်ဘုရားက ကျောင်းငယ်သာ ဆောက်၍ ပိုသမျှအား ဇရပ်၊ တန်ဆောင်း၊ စေတီ၊ ရေကန်များ ဖြစ်စေခဲ့သည် ဟူ၏ ။ သူကလည်း ပို၍ အကျိုးများသည့်အတွက် ကျေနပ် လက်ခံပါသည်။ သို့သော် သူ့ကြောင့် မီးလောင်ခဲ့သည့် မင်းကျောင်းကြီး နေရာတွင် သာမန်ကျောင်းကလေးကိုသာ မြင်တွေ့ရသည်မှာ စိတ်မကောင်းစရာ။
အခြား သူငယ်ချင်းတစ်ဦးဖြစ်သူ ဖေသရာမှာ ယခုအခါ ရွာမုဆိုးကျော် ဖေသရာ ဖြစ်နေပြီ။ ညိုမောင်းထွားကျိုင်း၍ ရှက်တတ်လှသော ဖေသရာသည် မုဆိုး ဖြစ်နေရသည်ကို အပြစ်မကင်းသကဲ့သို့ ငစံအား ရှောင်ဖယ်ဖယ် လုပ်နေ၏ ။ သူ့ထံသွားလျင်လည်း ရှက်ရွံ့နေဟန် ပေါ်သည်။ ထန်းသမား မဲလုံးကတော့ နည်းနည်းမှ မရှက်ချေ။ ဖေသရာကဲ့သို့ ထိုးကွင်းမင်ကြောင်များ မရှိသည်ကိုပင် ရယ်ကျဲကျဲနှင့်
"ဟ.. ငါ့အသားကို မင်ကြောင်ထိုးတော့ ဘာမြင်ရမှာလဲဟ။ ဖေသရာသာ နံငယ်ပိုင်းကို ဖင်ပြောင်အောင် ကျိုက်ထားရတဲ့ ကောင်ဆိုတော့ ခါးအထိ မင်သေ့ထိုးတာပေါ့။ သူက အသားညိုတော့ ဆေးနီ ဆေးစိမ်းတွေလည်း ပေါ်တယ်လေ"
ဟု ဆိုသည်။ ဖေသရာက ပြန်ပက်၏ ။
"မင်း ထန်းတက်တော့ ခါးတောင်းမြှောင်အောင် မကျိုက်လို့လား"
"ငါ ထန်းတက်နေရင် ဘယ်သူမှ အောက်က လာပြီး မော့မကြည့်ဘူးဟ။ မင်းသာ အမဲရလာရင် ရွာစဉ်လှည့်ရောင်းရတော့ ပေါင်လှဖို့ လိုတာ"
"ငါက အလှထိုးထားတာ မဟုတ်ဘူး။ အစွမ်းထက်အောင် ထိုးထားတာ ငမဲလုံးရဲ့"
"ဘာလဲ၊ ယုန်တွေ ကြွက်တွေ ခွေးကိုက်ထားတာကို ပြေးကောက်ဖို့လားကွ။ ငစံကို ကြည့်စမ်း၊ ဘာထိုးကွင်းမှ မရှိဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းထက်စွမ်းတယ်"
ဖေသရာ ငြိမ်သွားသည်။ မဲလုံးနှင့် တုဖက် မပြောလိုတော့၍ ဖြစ်သလို ငစံကို အားနာခြင်းကြောင့်လည်း ဖြစ်မည်။ သူ ရလာသည့် အထဲမှ ယုန်တစ်ကောင်ကို ထုတ်၍
"ရော့.. ငစံ၊ ညကျ အဖန်ရည်နဲ့ မြည်းဖို့"
"ဟာ.. ငါက ကျောင်းမှာ နေတာ၊ ဘယ်လိုလုပ် ကြော်ချက်စားလို့ ရမှာလဲ"
မဲလုံးက ဝင်၍
"ပေး.. ပေး၊ သူမယူရင် ငါ ထန်းရည်နဲ့ တဲလိုက်မယ်"
ဖေသရာက ယုန်ကို ဆတ်ခနဲ ရုတ်၍
"မင်းလိုကောင်တော့ မပေးသေးဘူး၊ ငါ့တုန်းက ထန်းရည်လေး ငါးမြူလောက် အသားရောင်းပြီးရင် ပေးပါ့မယ် ဆိုတော့ ဘာပြောခဲ့လဲ။ အဲဒီငါးမြူရအောင် တပင်တပန်းနဲ့ လက်ငင်းတက်ထားရတာ ဆို၊ ထန်းနို့လှီးချိန်က စတွက်ရင် တစ်ရာသီလောက် ရင်းနှီးမြှပ်နှံထားရတာ ဆိုလား"
"အေးလေ၊ မင်းယုန်ရော ငါက ထန်းတက်ပြီး ပြန်ပေးပါ့မယ် ပြောနေလို့လား။ အလကား ပေးနေလို့ အလကားမဖြစ်အောင် တောင်းတာကို။ ငါလည်း မင်းသူငယ်ချင်းပဲဟာ"
"မတူဘူးကွ၊ ငစံက သူဖမ်းမိတဲ့ စွန်ကို ငါ့ကို ပေးခဲ့တာ မှတ်မိလား။ အရိုက်ခံပြီးကို ပို့ပေးလိုက်တာ ငါ ဘယ်တော့မှ မမေ့ဘူး။ အဲဒီလိုပဲ အရိုက်ခံရမယ်ဆိုတော့ မင်း ရှေ့က ပြေးတာကိုလည်း မှတ်ထားတယ်။ သြော်.. ဒါနဲ့ ငစံ၊ မင်း မြား ၃ ဆင့် ထောင်တာ ဘယ်လို လုပ်တာလဲ ငါ့ကို ပြန်ပြပါဦး"
"မသိတော့ဘူးကွ။ အဲဒီတုန်းက မင်းပဲ ငါ့ကို သင်ပေးတာ မဟုတ်လား"
"ဒါပေမယ့် မင်းလို ၃ ဆင့်ရအောင် ဘယ်လို ထောင်ရမယ်မှန်း ခုထိ မသိသေးဘူး။ အုပ်နဲ့ နေတဲ့ ကောင်တွေဆို ပတ်လည်ထောင်ချောက်တွေ အများကြီး လုပ်ပြီး ပတ်ထောင်နေရတယ်။ မင်းသာရှိရင် ထောင်ချောက်တစ်ခုတည်းနဲ့ ပြီးအောင် လုပ်မှာပဲ လို့ ငါအမြဲ တွေးမိတယ်ကွ"
"မင်းအဖေက သင်မပေးခဲ့ဘူးလား"
"သူကတောင် အဲဒီစွန်ကို ဘယ်လိုထောင်လာတာလဲ မေးလို့ ငါက မသိဘူး ဆိုတော့ တော်တော်ညံ့တဲ့ကောင်ပဲ၊ မှတ်ထားတာမဟုတ်ဘူးလို့ ပြောသေးတယ်"
"ငါလည်း မမှတ်မိတော့ဘူး၊ မင်း မြား ၃ ချောင်းနဲ့ ကြိုးတွေ ယူလာလို့ တစ်ဆက်တည်း ပြုတ်အောင် လုပ်ခဲ့တာပဲ သိတော့တယ်။ အခု ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာ ကပ်နေပြီး အကုသိုလ်အလုပ်တွေ မလုပ်ချင်တော့ဘူး ငဖေသရာ"
ထိုစဉ် ဖေသရာ၏ မယား မိပြား ထမီရင်လျားနှင့် ထွက်လာပြီး
"ကိုရင်ငစံတို့ ထမင်းစားသွားမလား၊ သူရလာတာတွေ ချက်လိုက်မယ်လေ"
"မစားတော့ဘူး အမိ၊ ညနေ ဦးကျော့မောင်တို့က ထမင်းစားဖိတ်ထားလို့"
"ချက်လိုက်လေ၊ ပြီးရင် ဖေသရာကို ငါ့ထန်းတောထဲ လာပို့ခိုင်းလိုက်။ နင့်ယောက်ျားကို တစ်အိုးလောက် တိုက်လွှတ်လိုက်မယ်"
"ငါ့ကို ဖေဖေလို့ ခေါ်လိုက်လေ၊ လာပို့မယ်"
"ဟာ.. မင်းတို့ တော်ကြပါတော့"
အမြဲတမ်း ငစံက ဝင်ထိန်းမှ ရပ်ကြသည်။ အမှန်မှာ မဲလုံးနှင့် ဖေသရာသည် အရပ်ထဲမှ အပေါင်းအသင်းများ ဖြစ်ပြီး ငစံတို့ ဘုန်းကြီးကျောင်းသားများထက် ပိုရင်းနှီး၏ ။ မယားကိုယ်စီ ရပြီးသော အခါမှ အစေးမကပ်လှတော့ဘဲ တွေ့သည်နှင့် ထေ့ငေါ့ ပြောတတ်လာခြင်း ဖြစ်၏ ။ အဘယ့်ကြောင့် ထိုသို့ မတည့်ကြသနည်းဟု အပြန်တွင် ငစံက မေးရာ မဲလုံးက
"အလကားပါကွာ၊ ဘာမှ မဟုတ်ပါဘူး။ တစ်ခါ ဒီကောင် ထန်းရည် လာသောက်ပြီး သူ့မယားက ပိုကျန်းမာတယ်၊ ငါ့ မိတုတ်မထက် ကလေးပိုမွေးနိုင်တယ် ငြင်းကြရင်း အပြိုင်အဆိုင် ဖြစ်လာတာ"
"ဟေ.. မင်းတို့ဟာကလည်း၊ ခုရော ဘယ်နှယောက်စီ ရှိကြပြီလဲကွ။ မင်းကတော့ ၄ ယောက်လားပဲ မြင်တယ်။ ဖေသရာ့ဆီမှာလည်း ကိုယ်တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ မျောက်လောင်းတွေ မနည်းဘူး"
"ဒီကောင် ငါ့ထက် တစ်ယောက်ပဲ ပိုသေးတာပါ။ ငါက မင်းထွက်သွားပြီးကတည်းက မကြာဘူး၊ အိမ်ထောင်ကျတာ ဆိုတော့ အင်း.. ဘယ်လောက်ရှိသွားပါလိမ့်"
"ငါထွက်သွားတာ ၉ နှစ် ရှိပြီ၊ မင်းတို့က ၇ နှစ် ၈ နှစ် ရှိပြီလား"
"မကဘူး ထင်တယ်ကွ၊ ငါ မိတုတ်နဲ့ ရတော့ ဆယ့်ခြောက်၊ ခု ၂၀ ကျော် ၃၀ လောက် ဆိုတော့.."
ငစံက အရွယ်ထက် ပိုမိုရင့်ရော်နေသော သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကို မသက်မသာ ကြည့်လျက်
"မင်း အဲဒီလောက် မရှိသေးပါဘူး။ ငါ့ထက် ၁ နှစ် ၂ နှစ်လောက် ကြီးတာ၊ ရှိလှ ၂၅ ပေါ့"
"အဲတော့ ငါ့အိမ်ထောင်သက် ဘယ်လောက် ဖြစ်သွားတုန်းကွ ငစံ"
မဲလုံးသည် စာမတတ်၊ ငစံကပင်
"လွန်ရော ကျွံရော ၉ နှစ်ကွာ"
"ဒါ့ကြောင့် ဟိုကောင်က ငါ့က်ို နှိမ်နေတာကိုး။ ၉ နှစ်မှာ လေးယောက် ဆိုတော့ နည်းနေတာ အမှန်ပဲ။ မိတုတ်မ အသုံးမကျတာပါကွာ။ ဒင်း ဘာအလုပ်မှ မရှိဘဲနဲ့"
"ဖေသရာရော မိပြားနဲ့ ရတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ"
"သိပ် မကြာသေးဘူး ထင်တယ်ကွ၊ သူတို့ မညားခင်က ဒီကောင့်အိမ်က ခွေးမ ခွေးလေး ၆ ကောင် ပေါက်တော့တောင် ငါက ၃ ယောက် ဖြစ်နေပြီ"
"မင်းက သူ့ခွေးမ ခွေးခြောက်ကောင် ပေါက်တာကျ မှတ်မိတယ်ပေါ့"
"သူ့ကို အဲဒါနဲ့ စ နေရတာလေ၊ သူ့အိမ်နားမှာ ခွေးထီးမရှိဘဲ ခွေးလေး ၆ ကောင် ဘယ်လို ပေါက်လာသလဲ လို့။ စပါများတော့ ဒီကောင် စိတ်ဆိုးပြီး မိပြားကို ခိုးပြေးသွားရော"
"မင်းတို့ နှစ်ကောင်ကတော့ ဖြစ်ရမယ်"
"ငါ စတာ မလွန်ဘူးကွ။ ခုလည်း သူ့မယားက ကလေး ၅ ကောင် ပေါက်နေပြီလေ။ မလွန်ဘူးလား ဒီကောင်"
"ဟာ.. မဲလုံး၊ မင်းပြောပုံအရဆို.."
"ဒါပေါ့၊ ငါမလွန်ဘူးကွ။ ဖေသရာ လွန်တာ"
No comments:
Post a Comment