ဟံသာဝတီသို့ (၁၈)

"ဂျောက်"

           အမှောင်ထဲတွင် မှေးစက်နေခိုက် အသံနှင့်အတူ တံခါးဆီမှ အရိပ်များ မြင်လိုက်ရသဖြင့် မရူ တစ်စုံတစ်ခုကို သိလိုက်သလို ရှိ၏ ။ သူတို့ မိမိကို ကွပ်မျက်ကြတော့မည်။ အပုပ်ချိန် အ ကာလအခါကို ရွေးချယ်၍ လာကြခြင်းကား မည်သို့မျှ ကောင်းမွန်သော လာခြင်း မဖြစ်နိုင်။

 

             သူသည် ချက်ချင်း ထ ရပ်လိုက်ရန် အားအင်ကုန်ခမ်းနေ၏ ။ မိမိ၏ နောက်ဆုံးအချိန် ဟူသော အသိကြောင့် မထချင်၊ မထနိုင်။ သို့ရာတွင် ဝင်လာသူ အစောင့်နှစ်ဦးကတော့ ဘာမှ ပြောမနေဘဲ သူ့ကို ဆွဲထူကာ တွဲထုတ်လာကြသည်။ 

 

              မည်သူမျှ မသိစေလို၍ မည်သည့်အသံမှ မပြုကြခြင်း ဖြစ်ကြောင်း မရူ သဘောပေါက်၏ ။ ယာဘက်မှ တွဲထားသူမှာ သုံ့လူများထားရာ အချုပ်ခန်းအား စောင့်ရသူမဟုတ်ဘဲ ဓားကိုင်ထားသူတစ်ဦး ဖြစ်နေသည်မို့ ပို၍ သေချာလာသည်။ လူနှစ်ဦးသည် သူ့အား ဆွဲခေါ်လာပြီး အခြားတစ်ဦးက ရှေ့မှ လမ်းပြ၏ ။ မှောင်မည်းနေသည့်တိုင် မီးတုတ်များကို မထွန်းကြ။

 

                ရှေ့တွင် ဟံသာဝတီမြို့ရိုး မည်းမည်းကြီးကို တစ်ချက်တစ်ချက် လှမ်းမြင်နေရသည်။ မြို့ရိုးနှင့် တပ်များအကြားတွင် အပြစ်သား ရန်သူ စသည်တို့ကို ကွပ်မျက်ရာ ကားစင်များ ရှိ၏ ။ အချို့ကို တိုင်ထိပ်တွင် ချည်နှောင်ထားပြီး အချို့ကို တိုင်မှ ကြိုးနှင့် ဆွဲထားကြောင်း မြင်ဖူးခဲ့သည်။

 

            မြေပြင်တွင် သစ်ချောင်းများ ရက်၍ လူကို ခပ်ကားကား ချည်နှောင်ကာ လှံဖြင့် ထိုးသတ်ထားခဲ့ကြသော ကားစင်များအနီး ရောက်လာသောအခါ မရူ စိတ်လျှော့လိုက်သည်။ သူ့ခြေသည် လှမ်းမနေတော့ဘဲ တရွတ်ဆွဲသွားခြင်းကြောင့် လူနှစ်ဦးက ဖေးမကာ ပခုံးထမ်းလာကြရပြီ။ ထိုသူနှစ်ယောက်ကတော့ အမှောင်ထဲတွင် တစ်ဦးကိုတစ်ဦး အဓိပ္ပါယ်ပါပါ ပြုံးလိုက်ကြကြောင်း သူမသိ။

 

               ဆိုးရွားလှသော အနံ့အသက်များသည် တဖြည်းဖြည်း မှေးမှိန်ပျောက်ကွယ်သွားပြီး လတ်ဆတ်သော လေညင်းကို စတင် ထိတွေ့လာရသည်နှင့် သူ့ကိုယ်သူ ဘဝပြောင်းသွားပြီလားဟု မရူ ထင်လိုက်မိသည်။ ဘယ်အချိန်က လည်ကုပ်ပေါ် ဓားကျရောက်ခဲ့ပါလိမ့်။ သူ အသိလွတ်ခဲ့၍ စီရင်လိုက်သည်ကိုပင် မသိလိုက်ချေတကား။

 

                သူ လေထဲ တန်းလန်းဖြစ်နေခိုက် ခြေထောက်မှ အနှောင်အဖွဲ့များ မရှိတော့ဘဲ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးသွားသည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ လွတ်ပြီ...။ သို့ရာတွင် သူလားရာလမ်းသည် မှောင်မည်းလွန်းလှ၏ ။ ငရဲပွက်သံ ဆူဆူညံညံများကို စတင် ကြားလာရသည်။ မြို့ရိုးမည်းမည်းဆီမှ မီးညွှန့်မီးရောင်များလည်း မြင်လာရသည်။

 

"ဟင်" 

 

            သူ့အနီးတွင် အရိပ်မည်းမည်းများစွာ ရောက်ရှိနေကြပါလား။ သေချာကြည့်မှ ဟံသာဝတီမြို့ရိုးကြီးနှင့်တကွ မြန်မာတပ်များစွာတို့သည် တိတ်တဆိတ် ရပ်နေကြကြောင်း တွေ့လာရသည်။ သူတို့အားလုံး ဆံပင်များ လေထဲ လွင့်နေသည်ကိုပင် မြင်ရ၏ ။ တရှူးရှူး နှာမှုတ်လျက် ခွာယက်နေသော မြင်းကြီးပေါ်မှ လူတစ်ဦးက အသံပြုသည်။

 

"မရူ" 

 

               သူ ကြောင်ငေး၍ နေလေ၏ ။

 

"မရူ... မင်း လွတ်ပြီ။ ဒီည မင်းကို ငါတို့ လွှတ်ပေးလိုက်မယ်။ ဒါပေမယ့် သူရဲကောင်းပီပီ ဟံသာဝတီမြို့ကြီးကို ဖြတ်ပြီးမှ ထွက်သွားရမယ်။ မြို့ထဲ မဝင်ဘဲ အပြင်က သွားခွင့် မပြုဘူး။ နားလည်သလား"

 

              မရူ ထိုသူကို ငေးနေသည်။ သူတို့ လုပ်ကြံခဲ့ကြသည့်သူ၊ အရှေ့ဝင်းမှူး ဗိုလ်ချုပ် မင်းထင်နော်ရထာတည်း။ သူ့ရင်ထဲ၌ မေးခွန်းများ ပေါ်လာပြီး နှုတ်မှ အလိုလို ထွက်ပြူလာသည်။

 

"ငါ.. မြို့တံခါးကို ဖွင့်ဝင်ရမှာလား။ မြို့ရိုးကို ကျော်ရမှာလား"

 

              လက်ျာဘီလူး ပြန်မဖြေမီ သူတို့ရှေ့မှ မြို့တံခါးကြီး တအီအီ ပွင့်လာသည်ကို အတွင်းမှ မီးရောင်ဖြင့် မြင်လိုက်ရ၏။ ညအချိန် အဘယ်ကြောင့် မြို့တံခါးကြီး ပွင့်လာသနည်းဟု မတွေးလိုက်ရခင် အတွင်းမှ မီးရောင်များကို ကြည့်၍ မရူ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဟံသာဝတီ ကျလေပြီ။

 

              သူတို့၏ စည်ကား ခမ်းနားလှသော နေပြည်တော်ကြီးသည် ဤ အလုပ်အကြံများလှသော လူတို့ဒဏ်ကို မခံနိုင်တော့ဘဲ မြို့ပေါက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်း မြို့ရိုး ကျောင်းကန် ဇရပ်များကို တိုက်ရှို့လိုက်သော မီးရောင်တို့က သက်သေပြနေ၏ ။ ထိုထက် ပို၍ သိသာသည်မှာ တံခါးကို ဖွင့်လာသူများသည် ရန်သူရဲမက်များ မဟုတ်ကြဘဲ ဟံသာဝတီ မြို့နေ အသည်သား မြို့တွင်းသားများ ဖြစ်နေလေသည်။

 

             ကြောက်လန့်တကြား ပြေးထွက်လာကြသော လူများစွာတို့ကို မြင်သောအခါ လက်ျာဘီလူးက 

 

"အဲဒီလူတွေရဲ့ အနောက်မှာ သစ္စာမရှိတဲ့ တုလွှတ်ကျော်တို့ ဒေါလွတ် တို့ အမတ်တွေ ရှိတယ် မရူ" 

 

              မရူ သဘောပေါက်သွားပြန်သည်။ 

 

"မင်း သူတို့ကို ကျော်ပြီး ထွက်နိုင်ရင် လွတ်ပြီ" 

 

             ချက်ချင်း အားအင်များ ပြည့်လာသလို ခံစားလိုက်ရပြီး စလိုက်သော ခြေလှမ်းများက မြို့တံခါးကြီးဆီ ဦးတည်နေသည်။ လူများအကြားတွင် တိုးဝှေ့၍ ဝင်သွားသော မရူနောက်သို့ လိုက်ကြရန် လက်ျာဘီလူးက သူ့တပ်များအား ဓားဦးဆန့်တန်း ညွှန်ပြလိုက်၏ ။

 

               ထို့နောက်တွင်တော့ နာမည်ကျော် ဟံသာဝတီ တိုက်ပွဲကြီး။ ခိုင်မာလှသည့် အုတ်မြို့ရိုးကြီးအတွင်းမှ ကြီးကျယ်ခမ်းနားခဲ့သော မင်းနေပြည်တော်ကြီးတစ်ခု၏ အဆုံးသတ် ဖြစ်လာမည့် တိုက်ပွဲတစ်ခုသည် မီးညွှန့်မီးလျှံများအကြား ပြင်းပြင်းထန်ထန် ထိုးခုတ် ပစ်ခတ်ကြရင်း ပုံပေါ်လာသည်။ 

 

                ဟံသာဝတီ ဗိုလ်မှူး ဗညားဒလ၊ စောဗြ၊ ဘယ်ကျော်တို့ကလည်း ရွပ်ရွပ်ချွံချွံ ခုခံနေကြဆဲ။ မြို့တက်သူ မြို့သိမ်းသူ မီးတိုက်သူများကလည်း တသဲသဲ ဝင်လာကြဆဲ။ ရွှေဘိုတပ်များအားလုံး အလုံးအရင်းနှင့် ဝင်လာပြီ ဖြစ်သောကြောင့် အင်အားချင်း ကွာခြားလာသည့်အတွက် ဘယ်ကျော်တို့ အနောက်ဆီ စတင်ရွေ့နေရပြီ။

 

              မြင်းနှင့် ဗိုလ်များကတော့ တညီတညာတည်း ခံစစ်ပြုနေကြသော ဟံသာဝတီ စစ်သည်များကို အော်ဟစ်အားပေး ကွပ်ကဲနေကြ၏ ။

 

"တိုက်စမ်း၊ ခုတ်စမ်း။ မင်းတို့မြို့ကြီးကို ကျူးကျော်လာသူတွေ လန်သွားအောင် ခုတ်လွှတ်လိုက်စမ်း။ ပြန်ပြေးသွားရတဲ့အထိ တိုက်လွှတ်လိုက်ကြစမ်း"

 

"ဘယ်ကျော်.. ဘယ်ကျော်" 

 

                မီးရောင်တွင် ရွှေကများ တလက်လက်နှင့် မြင်းကိုစီးလျက် စောဗြ ပြေးလာသည်။ ကိုယ်ရံတပ်လည်း ပါ၏ ။ 

 

"အနောက်တောင်ထောင့်မှာ အကျများနေတယ်။ မင်း အဲဒီဘက်ကို ခုခံချေစမ်း"

 

"ဗညားဒလရော.. မင်းသား" 

 

"ဗညားဒလ ဆင်နဲ့ လိုက်ကွပ်နေတယ်။ တောင်မြို့ရိုးမှာ"

 

"ဒီဘက်ကလည်း အဝင်များနေတယ် စောဗြ" 

 

"ငါသိတယ်၊ ငါ့တာထား။ အနောက်တောင်က မင်းတို့လူတွေ များတယ်.. သွား သွား"

 

               ဘယ်ကျော် လှံရှည်ဆွဲ၍ စိုင်းသွားလျှင် မတ္တရာသားတို့၏ မြင်းတစ်အုပ်ကြီး ပါသွားသည်။ စောဗြက မြင်းထက်မှ နဂရ ဟူသော စစ်ဆင်ကြီးပေါ်သို့ ပြောင်းတက်သွား၏ ။ မျက်နှာတွင် ဟင်္သာပြဒါးများ နီရဲနေအောင် သုတ်လိမ်းထားပြီး အစွယ်ကြီးနှစ်ချောင်းကို တစ်ပတ်တိတိ ချွန်ထားခဲ့သော ဆင်ပြောင်ကြီးဖြင့် မြင်မြင်သမျှ မြင်းသည် ခြေသည်တို့အား လိုက်ဝှေ့နေတော့သည်။

 

              မရူ မြို့တံခါးအတွင်း ရောက်လျင် သူ့အနောက်မှ လိုက်ဝင်လာသည့် မြင်းများစွာက လက်ဝဲလက်ယာသို့ ဖြန့်ခွဲထွက်သွားကြသည်။ လမ်းထောင့်များရှိ အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်း ဇရပ်ကြီးများမှာ မီးဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်လျက်။ အရှိန်ကောင်းနေသည့် မီးရောင်အောက်တွင် လူများစွာတို့ ပြေးလွှားထိုးခုတ်နေကြကုန်၏ ။

 

             လက်ျာဘီလူးလည်း တိုက်ရမည့်သူကို ရှာရာ စစ်ဆင်ကြီးတစ်စီးပေါ်မှ စောဗြကို တွေ့သည်။ ဆင်သည် ဆင်ခြေဖုံးများစွာလည်း တစ်အုပ်ကြီး လိုက်ပါနေကြသည်ကို မြင်၏ ။ တံခါးမှ ဆင်များ ဝင်လာနေကြပြီ ဖြစ်သောကြောင့် သူက ရှေ့ဆက်မတိုးသေးဘဲ နောက်လှည့်ကာ စောင့်ကြည့်နေလေသည်။

 

               မွန်တို့ဒေသ ပကိုးဝအရပ်မှ ရခဲ့၍ မြို့အမည်အတိုင်း ပန်းကို ဟု မှည့်ခေါ်ထားခဲ့သည့် ဆင်မလေးထက်တွင် ဗိုလ် တုရင်သီဟ နှင့် လှံရှည် ၈ ချောင်းထိုးလျက် ပါသည်ကို မြင်သောအခါ ပန်းကိုမ ဘေးသို့ မြင်းကပ်၍ တွဲခိုလိုက်ပါသွား၏ ။ သူ၏ အရိပ်အခြည်ကို စောင့်ကြည့်နေသော ငကံက တိမ်ပျံကို တက်စီးလိုက်ပြီး တုရင်သီဟမှာ အလိုလို ကုန်းလယ်စီး ဖြစ်သွားရသည်။

 

              စောဗြသည် မြန်မာမြင်းတပ်များကို ဆင်နှင့် ဖိနင်းနေခိုက် သူ့ထံ လှံရှည်တစ်ချောင်း ပျံဝဲလာသဖြင့် ကမန်းကတမ်း ငုံ့ရှောင်လိုက်၏ ။ ထို့နောက် လှံလာရာအရပ်အား မျှော်ကြည့်ရာ ခြေသွက်သော ဆင်မတစ်စီးပေါ်မှ လူတစ်ယောက်သည် နောက်လှံတစ်ချောင်း လွှတ်လိုက်သည်ကို မြင်ရပြန်သည်။

 

             ဆင်ခြေဖုံးသူရဲများက တင်ကျည်းတုတ်များဖြင့် ပစ်တင်ကာကွယ်လိုက်ကြသောကြောင့် လှံကို ခိုက်မိပြီး သူ့ဆီတော့ ရောက်မလာ။ နောက်မှ ကုန်းလယ်စီးက နောက်တစ်စင်း ထပ်ကမ်းပေးနေပြန်သည်။ ထိုသူကလည်း ခဏမဆိုင်း ချိန်ရွယ် လွှတ်လိုက်ပြန်၏ ။ စောဗြ လှံဖြင့် ရိုက်ဖယ်ရင်း ယင်းဆင်မ ရှိရာ ဦးလှည့်မည် ပြင်သောအချိန်

 

"မင်းကြီး မတိုက်နဲ့တော့။ သူတို့ ဗိုလ်ပုံ အထပ်ထပ် ရှိပြီ။ ဆင်တော်လှံထိခဲ့လျင် ခွာရေးခက်ချေတော့မည်။ ယခုပင် ခွာမှ သင့်ပါမည်"

 

                သူ၏ ကုန်းလယ်စီးက စိုးရိမ်ပူပန်စွာ လျှောက်တင်လာ၍ အခြေအနေကို သုံးသပ်ကာ နဂရဆင်ကြီးကို အခြားတစ်ဘက်သို့ လှည့်လိုက်ရတော့သည်။ စောဗြ ပြေးသွားသည်ကို ဆင်မနှင့် လိုက်လျှင် အလွယ်မီနိုင်သော်လည်း စီမံအုပ်ချုပ်ရန် အရေးအရာ များစွာ ရှိသေးသည် တစ်ကြောင်း၊ ဘယ်ကျော် ပြေးသည်ကို မြင်လိုက်သည် တစ်ကြောင်း၊ အခြား အကြောင်းများလည်း ရှိသေးသဖြင့် လက်ျာဘီလူး မလိုက်။

  

"မင့်ဆင်ပေါ်က လှံထိုးရတာ အကောင်းဆုံးပဲ" 

 

              ဟု တုရင်သီဟကို ဆိုပြီး ဆင်ပေါ်မှ ခုန်ချသွားလေသည်။ တုရင်သီဟကတော့ ယခင်နေ့များစွာက လက်ျာဘီလူး ဆင်များ လိုက်စီးကြည့်နေခဲ့သည့် အကြောင်းရင်းကို ယခုမှ သိရတော့၏ ။ အမှန်တကယ်လည်း ပြေးရာတွင် သူစီးရသော ပန်းကိုဆင်မက အငြိမ်ဆုံးဖြစ်သည်။ သို့သော် မည်သည့်ဆင်ပေါ်မှ လှံလွှတ်လျင် အကောင်းဆုံးဖြစ်မည် ဆိုသည်ကိုတော့ သူ မတွေးမိခဲ့ဖူးချေ။

 

            မရူ လှံတိုတစ်စင်းဆွဲလျက် ပြေးလွှားနေရင်း ရှေ့လမ်းမ၌ ဖြတ်သွားသော မြင်းတစ်အုပ်ကို တွေ့၍

 

"ဟေ့.. တုလွှတ်ကျော်" 

 

            မြင်းသည်များ၏ ခေါင်းဆောင်မြင်းမှူးက မြင်းကို ပတပ်ရပ်ရင်း လှည့်လာပြီး

 

"ဟိတ် မရူ၊ မင်း လွတ်လာသလား"

 

"ငါ လွတ်လာတယ်၊ ဒေါလွတ်ရော"

 

"မသိဘူး.. ဘာလုပ်မလို့လဲ" 

 

"စာရင်းရှင်းမလို့။ မင်းတို့ ငါ့ကို အပြစ်လွှဲချကြတယ်ဆို"

 

"​သြ.. ရောင်းရင်း၊ ကျုပ်က ဒေါလွတ်အပြစ်လွတ်အောင် လျှောက်လိုက်ရတာပါ။ မင်းက သူ့လက်မှာ ကျန်ခဲ့တော့ သေလူ လို့ တွက်ပြီး..."

 

"ငါ အခု သေလူပဲ၊ မင်းတို့ကို သတ်ရအောင် လာတာ"

 

"အချိန်မရှိဘူး သွေးသောက်၊ အဲဒါ နောက်မှ ရှင်းကြတာပေါ့။ အခုတော့ မြန်မာတပ်တွေကို အရင် ဖောက်ထွက်ကြရမယ်"

 

             မရူက မြင်းလှည့်ရန် ပြင်နေသည့် တုလွှတ်ကျော်ထံ လှံတိုနှင့် ပစ်ပေါက်လိုက်ပြီး ပြေးဝင်သွားသည်။ တုလွှတ်ကျော်ကလည်း လှံကို ခတ်ထုတ်လိုက်ပြီး မရှောင်သာတော့သည့် မရူကို ရင်ဆိုင်ရန် ဆုံးဖြတ်ကာ ပြေးလာ၏ ။ မြင်းပေါ်မှ ဆီးခုတ်သည်ကို မရူက မြင်းနံပါးဆီ ကိုယ်နှင့် ခုန်ဝင်ပြေးတိုက်လိုက်ပြီး ကျော်သွားသော ဓားကိုင်လက်ကို မလွတ်တမ်း ဖမ်းဆုပ်ထားလိုက်သည်။

 

                တုလွှတ်ကျော်၏ ဒူးနှင့် မြင်းကတို့က သူ့နံစောင်းကို တိုက်မိပြီး နာကျင်သွားသော်လည်း လက်မလွှတ်သောကြောင့် မြင်းဇက်ကို ဆုပ်ထားသော တုလွှတ်ကျော်မှာ မြင်းပေါ်မှ လည်ကျလာပြီး လူနှင့်မြင်းကြား တန်းလန်းဖြစ်နေသည်။ မရူက ဓားလုနေရာ မြင်းဇက်ကြိုး လွှတ်လိုက်ပြီး မရူ၏ လည်ကို လက်ဝါးစောင်း ရိုက်ချလိုက်၏ ။ 

 

               အလဲလဲ အပြိုပြိုဖြင့်ပင် မရူလက်ထဲ ဓားပါသွားသည်။ ပေရေစုတ်ပြတ်နေသည့် မရူက သွေးရူးသွေးတန်း ထပြီး ဓားနှင့် လိုက်ခုတ်သည်။ တုလွှတ်ကျော် ရှောင်တိမ်းကာကွယ်သော်လည်း မလွတ်တော့။ နှစ်ချက် သုံးချက် ခုတ်ခံလိုက်ရပြီးသည့် နောက်တွင် အားလျော့ လဲကျသွားတော့သည်။

 

              ဒေါလွတ်မှာမူ မြို့သူမြို့သားများ ပြေးကြသည့်အထဲတွင် ဝန်ကြီး ဗညားဦးနှင့် လိုက်ပါ ရောပြေးသွားသဖြင့် လွတ်သွား၏ ။ လက်ျာဘီလူးက ငကံထံမှ မြင်းပြန်ယူပြီးနောက် ဘယ်ကျော်သွားရာဘက်သို့ တိုက်ရင်း လိုက်သည်။ လမ်းတွင် ရဲကျော်သူရ ဦးစီးသော မြင်းတပ်ကို တွေ့ရာ အော်ပြော၏ ။

 

"ကိုရင်ငလွင် အဲဒီလူတွေ ထားခဲ့ပြီး မြောက်တံခါးကို သွားစောင့်ပါ။ အရေးကြီးသူတွေ အဲဒီဘက်ကို ထွက်လာရင် တစ်ယောက်မှ လွတ်မသွားစေနဲ့နော်။ သေချာကြားရလား" 

 

              မြင်းရည်တက် ဗိုလ်မှူးတစ်ဦးဖြစ်သော ငလွင် အနည်းငယ် စိတ်ခုသွားပြီး

 

"အေး.. ကြားတယ်။ မင်းက ဘယ်တုန်း ငစံ"

 

"ကျွန်တော် ဘယ်ကျော့်နောက် လိုက်မလို့" 

 

 "ဒါဆို သူ့နောက် ငါလိုက်မယ်၊ မင်း မြောက်တံခါးက စောင့်ချေ"

 

"ကျွန်တော်ပြောတာသာ လုပ်စမ်းပါဗျာ" 

 

             လက်ျာဘီလူးက ပြန်အပြောမခံ၊ မြင်းနှင့် ခေတ္တလှည့်ပြောနေရာမှ ချက်ချင်း ဆက်ပြေးသွားသဖြင့် ငလွင် မကျေမနပ် ရပ်ကျန်ခဲ့ရ၏ ။ သူက အသက်ဂုဏ်ဝါ ကြီးသော်လည်း ယခုအချိန်တွင် ငစံက ဘုန်းကြီး ရာထူးရာခံမြင့်နေချိန်မို့ အောင့်သက်သက်နှင့် အတန်ကြာ ရပ်နေသေးသည်။ 

 

             အနောက်တောင်ထောင့်တွင် လူ ၃၀၀၀ ခန့်နှင့် အရှုံးမပေးစတမ်း ခံနေသော ဗညားဒလ၊ စောဗြ နှင့် ဘယ်ကျော် ဗိုလ်သုံးဦးစလုံးအား တပ်များ၏ အရပ်မျက်နှာ တစ်ဘက်စီတွင် တွေ့ရလေပြီ။ စောဗြမှာ သူ့နောက်လိုက်လာသော မြင်းသည်အများနှင့် လူကို မြင်လျင် အနောက်တံခါးဘက်သို့ ဦးအောင် ခွာလေသည်။

 

              ဗညားဒလလည်း စောဗြ ခွာသွားသည်ကို မြင်ရာ လူအုပ်ကို အစည်းအရုံးမပျက် ကွပ်ကဲ၍ တံခါးဆီသို့ ရွှေ့လာ၏ ။ ဘယ်ကျော်ကို နောက်တပ် ထားခဲ့သည်။ 

 

"ဟေ့.. စောဗြ၊ နင် ဘာလုပ်တာလဲ"

 

"မရတော့ဘူး မင်းကြီး၊ သူတို့ လိုက်လာပြီ"

 

"ဘယ်သူလဲ" 

 

"မင်းထင်နော်ရထာ.. အလောင်းဘုရားလူ" 

 

"ဘယ်သူဖြစ်ဖြစ် ခံတိုက်ရမှာပဲကွ"

 

"မြို့ကို သေချာပြန်ကြည့်ပါဦးဗျ"

 

                စောဗြက အော်ရင်း တံခါးမှ ထွက်သွားပြီ ဖြစ်၏ ။ ဗညားဒလလည်း မီးဟုန်းဟုန်းတောက်လျက် ရွှေဘိုသားတို့၏ တဟေးဟေး အော်ဟစ်နေသံများဖြင့် ဆူညံနေသော မြို့တော်ကြီးကို လှည့်ကြည့်နေမိသည်။ ထို့နောက် အနား ရောက်လာသော ဘယ်ကျော်အား 

 

"ဟိုမှာ မြင်လား၊  လိုက်လာနေတဲ့ အဲသည်ဗိုလ်ကို လှံနဲ့ ထိုးရစ်လေ"

  

              ဟု မှာကြားကာ ဆင်ခြေဖုံးများ ရဲမက်များနှင့်အတူ မြို့ကိုထားခဲ့လျက် ထွက်သွားရလေတော့သည်။ ဘယ်ကျော်ကလည်း လှံကို လှည့်ရင်း အကြိမ်ကြိမ် ဒုက္ခပေးလှသည့် မြန်မာတပ်မှူးအား အကောင်းဆုံးသော လှံထိုးခြင်းဖြင့် နောက်ဆုံးအကြိမ် ထိုးအံ့ဟု ချိန်ဆစောင့်စားနေလေ၏ ။

 

             လက်ျာဘီလူးသည် အခြားသူများ ပြေးသွားနေကြသော်လည်း မပြေးဘဲ ရပ်ကျန်ခဲ့သည့် မြင်းဖြူတစ်စီးကို မြင်သည်နှင့် သူ၏ ကိုယ်ကို ဒိုင်းနှင့် ကွယ်လိုက်၏ ။ ချက်ချင်း ဒုန်းခနဲ ဒိုင်းကို လှံစိုက်လာကြောင်း သိလိုက်ရသည်။ သူက ဇက်ကြိုးကို လွှတ်၍ ဒိုင်းမှ လှံကို ဆွဲနုတ်နေခိုက် မြင်းဖြူမှာ လှည့်ပြေးသွားလေပြီ။

 

"ဘယ်..... ကျော်......" 

 

                ကျယ်လောင်ပြင်းထန်လှသော အသံကြောင့် ဘယ်​ကျော် လှည့်ကြည့်မိရန် ပြင်စဥ်ပင် လှံတစ်ချောင်းက သူ့ကျောပေါ် ပခုံးအောက်သို့ စိုက်ဝင်သွားပြီး ရင်ဘတ်မှ ဖောက်ထွက်လာ၏ ။ လှံသွားစူးလှ၍ မနုတ်နိုင်။ အနောက်မှ မြင်းသည်တစ်ဦးက လှံရိုးကို ကိုင်လျက် ခုတ်ဖြတ်ပေးရလေသည်။ စစ်သည်ပြသော အရိုးမှာ သူ့လှံရိုး ဖြစ်နေသည်။

 

              နံနက် လင်းအားကြီးတွင် ဇေတုဝတီမှ ချီလာသော အလောင်းမင်းကြီးကိုယ်တော်နှင့် တပ်မကြီး မြို့တွင်းဝင်လာချိန်ဝယ် ဗိုလ်မှူး တပ်မှူးများက သူတို့ ရထားသမျှကို အလုအယက် ဆက်ကြလေ၏ ။ အချို့က ရွှေငွေများ၊ အချို့က လက်နက်ကောင်းများ၊ အချို့က သုံ့ပန်းများ၊ ထိုအထဲတွင် ရဲကျော်သူရဲ ဆက်သည်မှာ အထူးခြားဆုံး ဖြစ်သည်။

 

             သူက မြင်းတစ်စီးနှင့် လူတစ်ယောက်ကို ဆက်လာသည်။ ထိုမြင်းသည် ဟံသာဝတီတွင် အကောင်းဆုံး မြင်းတစ်စီး ဖြစ်ပြီး လူမှာ ဟံသာဝတီပြည့်ရှင် ဘုရင်မင်းတရားကြီး ကိုယ်တော်တိုင် ဖြစ်၏ ။ ညက အခြေမလှသဖြင့် မြောက်တံခါးမှ ထွက်ရန် မြင်းစီးလာသော ဗြညားဓိရာဇာ မင်းတြားကြီးအား ရဲကျော်သူရမှ တွေ့ရှိ၍ ရွှေနန်းတော်သို့ ပြန်လည်ပင့်ဆောင် စံနေတော်မူစေခြင်း။

 

              ချက်ချင်းပင် မြင်းရည်တက် ရဲကျော်သူရမှာ ဗလမင်းထင် ဟူသော ဘွဲ့ကြီးနှင့် ဗိုလ်မှူးတစ်ဦး အဆောင်အယောင် ဆေးရေးပုဆိုး ခေါင်းပေါင်းများ ချီးမြှင့်ခံရလေတော့သည်။ ရဲကျော်သူရ မြောက်မျက်နှာတံခါးမှ အဘယ့်ကြောင့် စောင့်နေခဲ့သည်ကိုမူ မည်သူမျှ သိဟန်မတူ။ မြို့သိမ်းအခမ်းအနားတွင် အမှာတော်ရေး ဝန်ကြီး လက်ဝဲသုန္ဒရတို့လည်း ဘွဲ့များ ထပ်မံရရှိကြပြီး လက်ဝဲနော်ရထာ ဖြစ်လာခဲ့၏ ။

 

 "ပုန်ကန်သည့် ဗိုလ်မှူးစစ်ကဲများကို မိသလား"

 

                ဟု လက်ျာဘီလူးအား မေးရာ 

''ဗညားဒလ၊ စောဗြ တို့ ပြေးသည့်နောက် လိုက်နေကြပါသည်ဘုရား"

 

               ဟု လျှောက်၏ ။ အလောင်းမင်းကြီး မည်သို့မျှ မိန့်တော်မမူတော့။ ဘယ်ကျော်ကိုလည်း မမိ၊ လွတ်သွားသည်ဟုသာ ကြားသိတော်မူ၍ လက်ျာဘီလူးအပေါ် အမြင်မကြည်လင်ဟန် ရှိသည်။ စောဗြသည် တောင်ငူဘက်သို့ ဦးတည်နေပြီး ဗညားဒလမှာ တလပန်းရှိရာ စစ်တောင်းဘက်သို့ သွားသည်ဟု သိရသည်။ ဘယ်ကျော်လည်း အကွဲကွဲအပြားပြားဖြင့် ပြေးရသည် ကြား၏ ။

 

             ဟံသာဝတီမြို့ ကျသွားသဖြင့် ရွှေခွန်ဝန်၊ ဗညားပရံ၊ ဗညားရန်တဲ စသည့် မွန်အမတ် ဝန်ကြီးများ ဝင်စားလာကြရလေသည်။ ထိုသူတို့အားလည်း ကောင်းမွန်စွာ နေရာပေး၍ ရတနာသိင်္ဃသို့ ခေါ်ဆောင်ရ၏  ။ စောဗြကို တောင်ငူကြောင်းမှ မိလာသဖြင့် အလောင်းမင်းတရား အမိန့်နှင့် ကွပ်မျက်လိုက်သည်။

 

              တလပန်းရှိရာ ကော့ကွန်းသို့ လူသူဆင်မြင်းများစွာနှင့် ရောက်သွားသည့် ဗညားဒလမှာမူ သူ အားကိုးရမည် ထင်မှတ်မိသော တလပန်းက ဘုရင့်ညီတော်ဟူသော ကျေးဇူးဂုဏ်အင်ကိုပင် မထောက်၊ ရောက်သည်နှင့် ဖမ်းဆီး၍ သတ်လေတော့သည်။ ရက်စက်ဆိုးဝါးလှသော တလပန်း၏ လုပ်ရပ်ကြောင့် စစ်တောင်းသို့ ပါသော မွန်အချို့ပင် ထွက်ပြေးလာပြီး မြန်မာတို့အောက်သို့ ခိုဝင်လာကြသည်။

  

              ဘယ်ကျော်မူကား ကရင်တောသို့ ရောက်သွားရာ ဒဏ်ရာပြင်းလှသောကြောင့် ဆက်လက်မသွားနိုင်တော့ဘဲ ထိုရွာ၌နေ၍ ဆေးဝါးကြပ်မတ် ကုသရင်း ဆုံးရလေသည်။ ဘယ်ကျော်၏ အလောင်းကို အလောင်းမင်းတရားကြီး နေပြည်တော်ပြန်သွားပြီးမှ ဆက်လာကြသောကြောင့် လက်ျာဘီလူး သင်္ဂြိုဟ်လိုက်ရသည်။

 

 *

 

(နိဂုံးပိုင်း ဆက်ရန်..) ဟံသာဝတီသို့ (ဇာတ်သိမ်း)

 Written by သင်္ခရာဇာ

End date: July 2, 2022