ဗိုလ်မှူးလေးယောက် (၂)

*

- Nothing is given to man on earth - struggle is built into the nature of life, and conflict is possible - the hero is the man who lets no obstacle prevent him from pursuing the values he has chosen.

#AndrewBernstein

*

ရွှေတောင်စားအား ဖမ်းရန် ဦးကောင်းကို ကျိုင်းတောင်းသို့ စေလွှတ်တော်မူသည် ဟူသော သတင်းကို ကြားသဖြင့် လက်ျာဘီလူး ဦးကောင်းနှင့် တွေ့ရန် လာခဲ့သည်။ လမ်းတွင် ဗိုလ်တွန်ကလည်း သူ့ထံလာခေါ်သည်နှင့် ကြုံကြိုက်နေ၍ အတူသွားကြ၏ ။ ခရီးထွက်ရန် တပ်များကို ပြင်ဆင်နေသော ဦးကောင်း ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်သည်။

"ဟေ့.. ငတွန်တို့ ရှင်ညိုသူတို့၊ နှုတ်ဆက်ရအောင် လာကြသလား။ ငတွန်ကတော့ လာနှုတ်ဆက်သာပါပဲ၊ ရှင်ညိုက ကျိုင်းတောင်းကို အမှားပါးချင်လို့များလား"

လက်ျာဘီလူး ပြုံးလိုက်ကာ

"ကျိုင်းတောင်းကို မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျိုင်းတုံပါ"

ဟု ပြန်စ လိုက်သည်။

"ဟိုရှမ်းမလေးလား ဟိတ်"

သိထားနှင့်ပြီးသော ဗိုလ်တွန်ကလည်း စ လိုက်ပြန်သည်။

"မင်းသမီးဗျ.. မင်းသမီး"

"မင်းပြောတော့ အဲဒီမင်းသမီးက စော်ဘွားသားနဲ့ လက်ဆက်မှာဆို"

"မဆက်ဖြစ်သေးဘူး ဆိုလားပဲ"

"နင် မပြတ် စုံစမ်းနေတာပေါ့လေ"

"မဟုတ်ပါဘူး ဦးတွန်ရာ၊ ဒီလိုပါပဲ.. ဟဲ ဟဲ"

သူတို့ စနောက်ပြီးကြသောအခါ လက်ရှိစစ်ရေးအကြောင်း အနည်းငယ် ဆွေးနွေးဖြစ်ကြ၏ ။ ဦးကောင်းက

"ငါမရှိရင် စည်သာမင်းကြီးနဲ့ မင့်ကိုပဲ ဦးဆောင်ဦးရွက် ပြုခိုင်းမှာပ ငတွန်။ မင်းက အရေးတော်မှားချင်လို့ ငါ ပူမိသယ်။ ကိုစည်းစိမ်ကတော့ ဘယ်တော့မှ အရေးမှားမယ့်သူ မဟုတ်ဘူး။ ပြီးတော့ ရှင်ညိုသူ..."

"ဟုတ်ကဲ့"

"မင်းလည်း အရမ်းလုပ်တတ်သာကို ပြင်မှ ဖြစ်တော့မယ်ကွဲ့။ ဘုန်းတော်ကြီးဘုရား အနားမှာ နေရသယ် ဆိုတိုင်း အပြစ်လွတ်သာ မဟုတ်ဘူး။ ဉာဏ်ကလေး ပြေးချင်ပေမယ့် မဆင်မခြင် လုပ်လိုက်ရင် အသက်ဘေးသင့်လိမ့်မယ်.. မှတ်ထား"

"ဟုတ်ကဲ့ပါ ဦးကောင်း၊ ကျွန်တော် ဆင်ခြင်ပါ့မယ်"

"မင်းတို့နှစ်ယောက်ကို ငါ ပူမိသယ်။ တကယ့်သူရဲကောင်း ဆိုသူတွေရဲ့ ဇာတ်သိမ်းမှန်သမျှလည်း မင်းတို့သိကြတဲ့အတိုင်းပဲ မဟုတ်လား"

"ကျွန်တော်တော့ သမိန်ဖြတ်စ (ဗြတ်ဇ) လိုပဲ စစ်တိုက်ရင်း သေချင်တာ။ မင်းမိန့်နဲ့လည်း အကွပ်မခံချင်၊ ရန်သူ့လက်ချက်နဲ့လည်း မသေချင်ဘူး"

"သေရေးကို မင်း ရွေးချယ်လို့ မရပါဘူး။ မသေချင်လည်း ကံပါလာရင် သေရမှာပဲ။ ဒါ့ကြောင့် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားကြ၊ မတိမ်းမချွတ်စေလင့်။ မိမိကိုယ်ကို သတိထား မွေးမြူကြ"

"မှန်ပါ့၊ ဗိုလ်မင်းပြောတဲ့အတိုင်း ဉာဏ်မြေကတုတ် သတိချွန်းအုပ်ပြီး ရန်သူကို ရင်ဆိုင်ပါ့မယ်။ ဗိုလ်မင်းလို ဆိုခဲစေ မြဲစေ၊ ပြေးခဲစေ ရဲစေ ဖြစ်ဖို့လည်း ကျွန်တော် ငစံ ကြိုးစားနေပါကြောင်း"

"အိမ်း.. ကောင်းသယ်။ ငတွန်လည်း အရဲမကိုးလွန်းနဲ့ကွဲ့။ မင်းတို့နှစ်ယောက်က အလိုက်ရဲလွန်း လွန်လွန်းသယ်။ တစ်ကြိမ်မှားရင် ပြင်လို့ရသာ မဟုတ်ဘူး"

"မှတ်သားထားပါ့မယ် ကိုကြီးကောင်းရေ"

သေနတ်ဝန် မဟာသေနာပတိကား အလောင်းမင်းတရားကြီး၏ အိမ်နိမ့်စံ ငယ်ကျွန်တော်ရင်းဖြစ်သည်။ တိုက်ပွဲတိုင်းကို သတ္တိပြောင်စွာ ရဲဝံ့စွန့်စားလျက် ဖိဖိစီးစီး ကွပ်ညှပ်တိုက်တတ်၏ ။ မည်သည့်ရန်သူမျိုးကိုမှ ကြောက်ရွံ့ နောက်တွန့်တတ်သူမျိုး မဟုတ်။

ရာဇဝင်တွင်သည့် သူရဲကောင်များစွာ ပေါ်ထွန်းခဲ့ကြသော်လည်း သူလို သူရဲမျိုးကား ရှားလှ၏ ။ ကနောင်မင်း၊ မင်းကြီးသတိုးမဟာဗန္ဓုလတို့ကဲ့သို့ ပြေးခြင်းကို အလျဥ်းစိတ်မဝင်စားသူ ဖြစ်သည်။ ဆုတ်ခွာရမည်ကို စက်ဆုပ်၍ မည်သို့ဖြစ်စေ အနိုင်တိုက်သည့် သူလည်း ဖြစ်၏ ။

လက်ျာပျံချီ ငချစ်ညိုက သူ့ကို ဦးတည်၍ စိန်ခေါ်စီးချင်းထိုးစဥ်ကပင် မကြောက်မရွံ့ တံ့တံ့စားစား မားမားမတ်မတ် ရပ်တည်၍ ငယ်သားများ စိတ်အားမငယ်စေရန် ဦးဆောင်လမ်းပြခဲ့သူ။ အဆများစွာ အင်အားကြီးသည့် ရန်သူတို့ကိုလည်း နောက်မဆုတ်တမ်း ကွပ်ကဲလျက် အနိုင်ယူတတ်သူ။ ထိုသူကား သေနတ်ဝန် မဟာသေနာပတိ ဦးကောင်းတည်း။

တလပန်း စသည့် မွန်စစ်သူကြီးတို့ အကြိမ်ကြိမ် သူ့ကိုဦးတည်ကာ 'သေနတ်ဝန် ထွက်ခဲ့စေ' ဆိုလျင်လည်း 'ငါ ထွက်လာမည်၊ နင် ခံနိုင်အောင်ခံ။ မနိုင်လျင် မပြေးနှင့်' ဟုဆိုကာ မွန်တပ်ကြီးများ ပျက်ပြေးရသည်အထိ တိုက်လံပစ်လေ့ ရှိသည်။

သူသည် ရှမ်းပြည်သို့ ပြေးသော ရွှေတောင်စားအား လိုက်ရင်း မငြိမ်ဝပ်သည့် ဒေသတို့ကို နှိမ်နင်းခဲ့သလို ပုန်ကန်သော မြို့ရွာနယ်ပယ်များကိုလည်း သိမ်းယူခဲ့သည်။ ထောင်ထားခြားနားနိုင်သည့် နိုင်ငံတို့အား သစ္စာပေးကာ အနောက်မှ မီးကို မထကြွအောင် စီရင်နိုင်ခဲ့လေသည်။

ရွှေတောင်စားသည် ဇင်းမယ်အထိ ပြေးလေသောကြောင့် မဟာသေနာပတိ သေနတ်ဝန်ကြီး ဦးကောင်းက

"ရွှေတောင်စားသည် လူပြေးဖြစ်သည်၊ ပြန်လာ၍လည်း ငါတို့ကို မလှန်ဝံ့ပြီ။ မွန်တို့နှင့် တိုက်ရမည်လည်း များသေးသည်ဖြစ်၍ ပြန်မှသင့်မည်"

ဆိုကာ ရာမညမြေသို့ လိုက်လာလေသည်။ ရေမြေ့ရှင်က သူ့အား ဗိုလ်မှူးချုပ်ခန့်ပြီး တိုက်ပွဲကြီးများစွာ ဦးစီးစေရာတွင်လည်း အရေးရအောင် ယူနိုင်ခဲ့၏ ။ သန်လျင်တိုက်ပွဲတွင်မူ ကြေးစား သင်္ဘောကုလားတို့၏ ​အမြောက်သေနတ် ထူထပ်လွန်းသည်နှင့် မြန်မာတို့ မြို့မကပ်နိုင် ရှိနေကြရာ မဟာသေနာပတိက မြို့ရင်းတိုင်အောင် မြင်းနှင့်လိုက်၍ ကွပ်ကဲလေသည်။

ထိုအချိန်တွင် မြို့ရိုးထက်က ပစ်သော သေနတ်ကျည်စေ့ သင့်၏ ။ သို့ရာတွင် သတိမပျက်၊ မတုန်မလှုပ်၊ မည်သူ့ကိုမျှ မသိစေဘဲ စစ်ကဲကြီးကိုသာ ခေါ်လျက်

"စစ်သည်တို့ကို ကွပ်ညှပ်၍ ရံမြဲရံရစ်စေ။ မြောက်ဘက်မှာ ငါ လူသိမ်းချေဦးမည်"

ဟု မှာခဲ့ကာ မြောက်မျက်နှာသို့ ကူးလေသည်။ မြောက်ဘက် စစ်မျက်နှာတွင် လှေသို့ ပြောင်းစီး၍ ရန်ကုန်ဘက်ကမ်း ကူးခဲ့သည်။ သန်လျက်စွန်းမှ စောင့်ကြည့်နေသော အလောင်းမင်းတရားက ညအမှောင်တွင် လှေငယ်တစ်စင်းတည်း ပြန်လာသည်ကို မြင်သဖြင့် 'အသူနည်း' ဟု မေးမြန်းရာ သွားရောက်စုံစမ်းရသူက

"မဟာသေနာပတိ သေနတ်သင့်ခဲ့ပြီ"

ဟု လျှောက်တင်လေ၏ ။ အလောင်းမင်းတရားကြီးလည်း

"ဟာ.. ဆုံးခဲ့ပြီ။ ဟာ ဆုံးခဲ့ပြီ"

ဟူ၍ မြည်တမ်းတော်မူသည်။ 'မဟာသေနာပတိကို ရအောင်ကုကြစေ' ဟု မိန့်တော်မူသော်လည်း ဦးကောင်းက

"အရေးတော် မပြီးပြေမီ အရှင့်ကို ခွဲသွားရပါတော့မည်။ အမှုကို ကုန်စင်အောင် မထမ်းနိုင်တော့သည်ကို ခွင့်လွှတ်တော်မူပါဘုရား"

ဟူ၍ လက်အုပ်ချီ လျှောက်လေသော်

"မောင်ကောင်း၊ စကားမပြောပါနှင့်။ မင့်ကို ငါ ရအောင် ကုမည်"

ဆိုလေသည်။ သူရဲကောင်း ပီသလွန်းသော ဦးကောင်းသည် သေအံ့ဆဲဆဲ၌ပင် မျက်နှာတစ်ချက် မမဲ့ဘဲ "မရတော့ပါဘုရား" ဟု လျှောက်သွားသေး၏ ။ ရန်ကုန်နန်းတော်သို့ အလျင်အမြန် ပို့စေသော်လည်း နန်းတော်သို့ ရောက်လျင် ဆုံးချေ၏ ။

အလောင်းမင်းတရားကြီးလည်း အလွန်နှမြောလှ၍ မျက်ရည်ကျခဲ့ရသည်။ ကိုယ်နှင့်ထပ်တူ ထီးဖြူအုပ်မိုးကာ အဂ္ဂမဟာသေနာပတိ ဘွဲ့နှင့် သင်္ဂြိုဟ်ရ၏ ။ ဦးကောင်း၏ ဘဝနိဂုံးသည် စစ်သည်သူရဲတို့၏ ဂုဏ်အင်္ဂါနှင့် ပြည့်စုံစွာ စစ်မြေပြင်တွင် အဆုံးသတ်ခဲ့လေသည်။ 

ဆက်ရန် ... ဗိုလ်မှူးလေးယောက် (3)

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: May 29, 2022