"တောက်!"
ပြင်းထန် ကျယ်လောင်လှသော တောက်ခေါက်သံကြောင့် အစောင့်များ အံ့အားသင့်သွားကြ၏ ။ တောက်ခေါက်သူမှာ ယောက်ျားတစ်ဦး မဟုတ်ဘဲ မိန်းမငယ်လေး ဖြစ်နေ၍လည်း မျက်လုံးပြူးကြရသည်။ အရပ်ရှည်ရှည် ပိန်ပိန်ပါးပါး အမျိုးသမီးငယ်ကတော့ သူတို့ကို ရှိသည်ဟုပင် မထင်။
ဒေါသဖြင့် လက်သီးနှစ်ဖက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ရင်း လမ်းပေါ်မှ ခဲများကို ကန်သွားလိုက်သေးသည်။ အကျဉ်းသားတစ်ဦးအပေါ် ဂရုစိုက်လှသော အမျိုးသမီး၊ တစ်နေ့ နှစ်ကြိမ် ထမင်းလာပို့ခွင့်ရရန် နေ့စဉ် ကြိုးစားနေသူ၊ မဖြစ်နိုင်ပါဟု အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းထားသည့် ကြားမှ အဆင့်ဆင့်သို့ တက်ကာ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လျှောက်တင်နေခဲ့သော်လည်း ယခုထိတော့ အရာမထင်သေးသည့် လုံမငယ်။
သူက ကြိုးပမ်းနေသလောက် အကျဉ်းသား၏ အခြေအနေမှာတော့ တစ်နေ့တခြား ဆိုးရွားလာနေသည်။ ရောက်လာစဉ်က သန်သန်မာမာ ဖြစ်သော်လည်း ယခုအခါ နေ့လားညလား၊ နောက်တစ်နေ့အထိမှ ခံပါ့မည်လား ဟူ၍ စိုးရိမ်ရသည်အထိ ကျန်းမာရေး ညံ့ဖျင်းလာခဲ့သည်။
ယင်း အကျဉ်းသားမှာ နှယ်နှယ်ရရတော့ မဟုတ်၊ ဗိုလ်ချုပ်တစ်ဦး ဖြစ်သည်ဟု ဆိုကြ၏ ။ သူ့ထံ လာကြသူများမှာလည်း သာမန်တပ်သားများမှ စ၍ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မင်းခေါင်နော်ရထာအထိ ပါဝင်သည်။ ပြင်းထန်လှသော ရာဇဒဏ် ကျခံနေရသည့်ကြားမှ အပျိုတော်များ၊ မောင်းမများ၊ မင်းသမီးတစ်ပါးအပြင် ဗိုလ်မှူးများကပါ လာရောက် အားပေးကြရသူ ဖြစ်သည်။
ထိုအထဲ၌ ယခု ထွက်သွားသည့် မိန်းမငယ်ကတော့ ဇွဲအကောင်းဆုံး။ အကျဉ်းသား၏ တပ်ထဲမှ ဖြစ်ကြောင်း အစောင့်များ သိထားကြသည်။ အဆိုပါ မိန်းမငယ်သည် ထွက်သွား၍မှ မကြာမီ ပြန်ရောက်လာပြီး ဆေးတစ်ထုပ်ကို ဝင်ရောက်တိုက်ကျွေးခွင့်ပြုပါရန် အရေးဆိုနေပြန်သည်။
အစောင့်များက မင်းမိန့်ဖြစ်၍ တစ်ရက်လျင် တစ်ကြိမ်သာ လာရောက် ကြည့်ရှုနိုင်သည် ဟူသော ထုတ်ပြန်ချက်ကို မလွန်ဆန်ဝံ့ပါကြောင်း အမျိုးသမီးအား ဘယ်နှကြိမ်မြောက်မှန်းမသိ ရှင်းပြကြရပြန်၏ ။ အတော်ကြာသည်အထိ ပြောဆိုကြ၍ မောသွားသောအခါ မိန်းမပျိုသည် ထောင်ဝင်း၏ သစ်လုံးတိုင်တစ်ခုကို မှီကာ ထိုင်ချလိုက်တော့သည်။
သူတို့အနားသို့ နန်းတွင်းမှ ရဲမက်များ အပြေးအလွှား ရောက်ရှိလာကြကာ တန်းစီ နေရာယူလိုက်ကြသဖြင့် လုံမငယ်သည် ငေးကြည့်နေမိ၏ ။ များမကြာမီ မင်းလမ်းကြီးအတိုင်း ချိုးကွေ့လာသော ရွှေဝေါကျိုင်းပလာနှင့် ရံရွေတော်တစ်သိုက်ကို အစောင့်အကြပ်များ ခြံရံလျက် တွေ့လိုက်ရသည်။ ဝေါတော်ရောက်လျင် စန္ဒာဒေဝီမိဖုရားခေါင်ကြီး ဆင်းလာရာ အစောင့်များအားလုံး ဒူးတုပ်ပျပ်ဝပ် နေကြရသည်။ မိဖုရားကြီးနှင့် မောင်းမတစ်သိုက်ကို လမ်းပြဗိုလ်တစ်ဦးက ဦးဆောင် ခေါ်သွားသည်။
မိဖုရားကြီး ဝင်သွားပြီးနောက် မကြာမီ အထိန်းတော်ကြီးတစ်ဦး အပြင်သို့ ပြန်ထွက်လာ၏ ။ အထိန်းတော်ကြီးက ဟိုဟိုသည်သည် ကြည့်နေရာ ခပ်လှမ်းလှမ်း၌ ထိုင်နေသည့် မိန်းမပျိုက ထရပ်လိုက်သည်။ သူတို့သည် တစ်ဦးကို တစ်ဦး ကြည့်နေကြရင်း မိန်းမပျိုက ရှေ့တိုးလာ၏ ။
"ဟို.. အထဲက မင်းထင်နော်ရထာနဲ့ သိသလား"
အထိန်းတော်ကြီး မေးရာ အမျိုးသမီးက သွက်သွက်ကြီး ခေါင်းညိတ်ပြ၏ ။
"ကျွန်မက သူ့တပ်ကပါရှင့်"
"အတော်ပဲ၊ သူ နာမကျန်းဖြစ်နေတာ သိရဲ့ မဟုတ်လား"
"ဟုတ်ကဲ့ရှင့်၊ အဲဒါကြောင့် ဆေးတိုက်ဖို့ ကြိုးစားနေတာပါရှင်"
အထိန်းတော်ကြီးက မိန်းမငယ် လက်ထဲမှ ဆေးထုပ်ကို မြင်သွားပြီး
"ပြစမ်းပါဦး၊ ညည်းဆေးကို"
သေသေချာချာ ယူကြည့်သည်။ သိသည်လည်းရှိ၊ မသိသော အမျိုးအမည်များလည်း ပါနေသည်ကို တွေ့၏ ။
"မရဘူး၊ ဒါတွေနဲ့ ပျောက်မှာ မဟုတ်ဘူး။ သူက အဆိပ်မိနေတာကွဲ့။ ဖြေဆေး ရှာစပ်ဖို့ လိုတယ်"
"ရှင်"
"သမီးနာမည် ဘယ်သူလဲ"
"အစောပါရှင့်"
"မိန်းကလေး အစော.. အမိ ဆေးအမယ်တွေ ရွတ်ပြလိုက်မယ်။ သမီးက အဲဒါတွေ ရသလောက် ရှာပြီး ဆတူရော အမှုန့်ကြိတ် သတ္တုကျအောင်ကျို ဆယ်ခွက် တစ်ခွက်စာ ကျန်မှ တစ်ယောက်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး အကျဉ်းသားကို အမြန်ဆုံး တိုက်ရလိမ့်မယ်။ ဒီနေ့ ရအောင် လုပ်နော်။ ဒီညလွန်သွားရင် အသက်မီမှာမဟုတ်ဘူး"
"ဟင်.. ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့"
အထိန်းတော် အမျိုးသမီးကြီးက ဆေးမြစ် ဆေးရွက်များကို ပြောပြ၍ မိစောမွန်က သေသေချာချာ လိုက်မှတ်၏ ။
"အမေ့အမည်လေးလည်း ပြောပါဦး၊ ကျေးဇူးဆပ်ရအောင်"
"မလိုပါဘူးအေ၊ ကျုပ်က ရောက်တာ မကြာသေးဘူး။ ဆေးအမယ်တွေသာ မမေ့ပါစေနဲ့။ ကဲ.. သွား သွား၊ နောက်ကျနေမယ်"
မိစောမွန် လက်အုပ်ချီ ကန်တော့လိုက်ကာ ပြေးထွက်သွားသည်။ ဉာဏ်ထက်သူ ဖြစ်သဖြင့် အရှေ့ဝင်းမှူး တပ်သို့ အလျင် သွား၏ ။ ရောက်သော် ရဲဘော်များကို ချက်ချင်း စုဝေးလာစေလိုက်သည်။
"တို့တပ်မှူး အရေးကြီးနေပြီတဲ့ဟေ့၊ လာကြ"
တစ်ယောက် တစ်ဆင့် ဟစ်လိုက်ကြပြီး စုရုံးမိသမျှကို အမြန်ရှင်းပြလျက် လူစုခွဲကာ ဆေးပင်များ ရှာရန် ထွက်သွားကြလေသည်။ တပင်ရွှေထီးပင်၏ ပဉ္စငါးပါး စသည်တို့မှာ အလွယ်တကူ ရရှိနိုင်သော်လည်း အချို့ အပင်များမှာ အလွန်ရှားပါး၍ သူတို့နယ်တစ်ဝိုက်တွင် မပေါက်ရောက်ချေ။ ယင်းသို့သော ရှားပါးအမယ်များကိုမူ မိစောမွန်တို့က ရှာဖွေကြရသည်။
သူတို့သည် ကုန်သည်များ၊ သမားကျော်များ၊ တောဆေးဆရာများ၊ မုဆိုးများ စသည်တို့ကို မြင်းများဖြင့် လှည့်လည် မေးမြန်းပြီး တစ်မျိုးပြီး တစ်မျိုး စုဆောင်း ရရှိလာခဲ့၏ ။ ဘယဆေးဆိုင်အချို့မှလည်း ရှားပါ အစေ့ အမြစ်များ ရလာသေးသည်။ အားလုံး ပြန်ဆုံကြသောအခါ မည်သို့မျှ မရနိုင်သော ဆေးနှစ်မျိုးသာ လို၏ ။
ထိုဆေးကို စီရင်ပြီးလျင်ပြီးချင်း သွက်လက်ချေငံ၍ စိတ်ချရသူတစ်ဦးကို အကျဉ်းကျနေသော လက်ျာဘီလူးထံ လွှတ်လိုက်လေသည်။
သူတို့ ကံကောင်းသည်မှာ အရှေ့ဝင်းမှူး တပ်များကို သိမ်းဆည်း အုပ်ချုပ်နေရသူ မင်းကျော်အာကာမှာ နန်းတွင်းထဲ အမှုထမ်းရောက်နေချိန် ဖြစ်၍ လွတ်လပ်စွာ လှုပ်ရှားသွားလာနိုင်ခဲ့ကြ၏ ။
ဆေးယူသွားသူ တပ်သား ပြန်ထွက်လာသည့် အချိန်တွင် အဝ၌ စောင့်နေကြသူများက တပ်မှူးသတင်း ဆီးမေးကြသည်။ အားရစရာ မရှိ၊ ဆေးပင် မသောက်နိုင်တော့သောကြောင့် အကျဉ်းသားတစ်ဦး အစောင့်တစ်ဦးတို့ အကူအညီယူလျက် ခံတွင်းသို့ ဝင်အောင် ထည့်ခဲ့ရကြောင်း ပြောရာ မိစောမွန် တောက်ခေါက်ပြန်လေသည်။
"ဘယ်သူလုပ်သည်ဖြစ်စေ အလွတ်မပေးဘူး၊ ဒင်းကို ငါ့လက်နဲ့ ရအောင် သတ်မယ်"
ဟုလည်း စိတ်ထဲမှ ကြိမ်းဝါးနေလေသည်။
သူတို့အဖွဲ့ ပြန်သွားကြပြီးနောက် နေစောင်းစောင်းတွင် မင်းသမီးတစ်ပါး ရောက်လာပြန်ချေ၏ ။ အစောင့်များကတော့ မိဖုရားခေါင်ကြီး ကိုယ်တော်တိုင် ကြွချီစောင်မရသော အကျဉ်းသား၏ ဘုန်းကံကို ပြောဆိုနေခိုက် မြန်မာလူမျိုး မဟုတ်သည့် မင်းသမီးတစ်ပါး ရောက်ရှိလာပြန်သဖြင့် အံ့သြပြီးရင်း အံ့သြနေကြရသည်။
ငယ်ရွယ်နုပျိုသေးသော မင်းသမီးလေးက အထဲသို့ မဝင်၊ အစောင့်များကို လာမေး၏ ။
"လက်ျာဘီလူး ဆိုတဲ့ အကျဉ်းသား နေကောင်းကျန်းမာ ရှိပါရဲ့လား"
အစောင့်များက ရုတ်တရက် မကျန်းမမာ ဖြစ်လာကြောင်းနှင့် ရောဂါလက္ခဏာများကို ပြောပြရာ မင်းသမီးငယ်လေးက တစ်ချက် ပြုံးလိုက်ပြီး မဝင်တော့ဘဲ လှည့်ပြန်သွားခဲ့၏ ။ အကျဉ်းသား၏ အခြေအနေကို လာကြည့်သော လာနေကျ မွန်အမျိုးသမီးလည်း ထူးခြားသွင်ပြင်ရှိသူ မင်းသမီးငယ်ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး ကြည့်နေကြောင်း သူတို့ မြင်တွေ့ရ၏ ။
"ဟော.. လာပြန်ပြီ၊ အာဂ သူငယ်မပဲ"
"ငါတော့ စိတ်လည်းရှုပ်၊ ရယ်လည်းရယ်ချင်၊ သနားလည်း လာတယ်ကွ"
ပြောဆိုနေကြစဉ် မိစောမွန် အနီးရောက်လာပြီး
"ဟိုမောင်ကြီး အခြေအနေလေး သိချင်လို့ပါ"
"နှမငယ်၊ ကျုပ်တို့က အပြင်တံခါးစောင့်ရတာ။ အထဲက တစ်ယောက်ယောက်ကို မေးမြန်းကြည့်ပါ။ ဟေ့.. ငသက်၊ ငသက် ရှိလားဟိတ်"
အထဲမှ ပြန်အော်သည်။
"ငသက်မရှိ၊ ငလွင်သာ ရှိ"
"အေး.. ငလွင်၊ ခဏလောက်ကွ"
လူတစ်ယောက် ထွက်လာသည်။ မိစောမွန်ကို မြင်တော့ မျက်နှာတစ်မျိုး ဖြစ်သွား၏ ။
"အမိ၊ သိပ်စိတ်မပူပါနဲ့။ ကျုပ်တို့ အတတ်နိုင်ဆုံး စောင့်ရှောက်နေပါတယ်။ သူ့အကြောင်းလည်း ကြားသိထားပြီးဖြစ်လို့ ကြည်ညိုရင်းစွဲ ရှိပ အမိငယ်။ လူနာကတော့ ဆေးတိုက်ထားလို့ လောလောဆယ် မှိန်းနေရဲ့။ ကျုပ်တို့ ညကို အလှည့်နဲ့ စောင့်ကြည့်နေမှာပါ"
"ကျွန်တော်မျိုးမရော စောင့်ကြည့်ပေးလို့ မရဘူးလားရှင်"
"မရပါဘူးခင်ဗျာ၊ အကျဉ်းထောင်နဲ့ အမျိုးသမီးတွေ မသင့်တော်ပါဘူး"
"ဒါပေမယ့် သူ ယခုထိ အားရစရာ မရှိသေးဘူး မဟုတ်လား။ အမှန်အတိုင်း သိလိုပါတယ်"
"လှုပ်တာတော့ မတွေ့ရဘူး။ သူက အရင်ကတည်းက ငြိမ်ငြိမ်သက်သက်ပဲ နေတတ်တာ ဆိုတော့.."
မိစောမွန်က ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို လျင်လျင်မြန်မြန် မိုက်မိုက်မဲမဲ ချလိုက်သည်။ ငလွင် ဆိုသူ၏ ခါးမှ ဓားကို ဆတ်ခနဲ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး
"ကျွန်မ ရှင်တို့ ရဲမက်တွေကို ရန်ပြုလို့ အကျဉ်းကျရင်တော့ သူနဲ့ တစ်ခန်းထဲ ထားပေးပါ။ နောက်မှ စီရင်ချင်သလိုသာ စီရင်ကြပါတော့"
မိစောမွန် ထိုးရန်ပြင်နေသည့် ဓားဦးကို အစောင့်တစ်ယောက်က လှံဖြင့် ရိုက်ချလိုက်ရင်း
"ဟေ့.. ဟေ့၊ စိတ်လိုက်မာန်ပါ မလုပ်ပါနဲ့ မိန်းကလေး။ ဓားကို ပြန်ပေးလိုက်။ ရာဇဝတ်သင့်ရင် သူ့အနီး မရောက်ဘဲ ပိုဝေးသွားမယ်နော်"
မိစောမွန် တွေဝေသွားစဉ် ငလွင်က ဓားကို ပြန်လုပြီး စိတ်ချရမှ
"ခင်ဗျား အတော်မိုက်မဲတာပဲ။ နောက်ကို မလာနဲ့ဗျာ။ သနားလို့ သည်တစ်ကြိမ် ခွင့်လွှတ်လိုက်မယ်။ နောက်တစ်ခါ ဒါမျိုးလုပ်ရင်တော့ ရာဇဝတ်မှုနဲ့ ကွပ်မျက်ပစ်မယ်၊ နားလည်လား"
ထောင်ကြပ် ငလွင် စိတ်ဆိုးသွား၍ မိစောမွန် ပြန်ခဲ့ရသော်လည်း နောက်တစ်နေ့ နေထွက်တပြူ၌ ရောက်လာသည်ပဲ ဖြစ်၏ ။ အထဲ အဝင်မခံသောကြောင့် သတင်းထူးလျင် ပြောပါ ဆိုကာ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက် သွားထိုင်နေလေသည်။
No comments:
Post a Comment