လူငယ်မင်းထက် (၂)

ရတနာပူရ အင်းဝနေပြည်တော် တည်လုပ်ပြီးနောက် စစ်ကိုင်းမှ သူ ပြောင်းရွှေ့လာပြီး နန်းတော်ကို လှည့်လည် စစ်ဆေး ကြည့်ရှုသောအခါ အချို့ နေရာများတွင် လုပ်ဆောင်မှု ညံ့ဖျင်း၍ နံရံသုံးခု ဆုံသည့်နေရာ၌ ဟနေသည်ကို တွေ့ရှိရသည်။ သူက ရုတ်တရက် ဒေါသဖြင့် နှုတ်မှ စကားတစ်ခွန်း ထွက်သွား၏ ။

"တရိန်းမစပ်"

နန်းတော်သစ် မတက်မီ ပထမဆုံး မိန့်သည့် စကားမို့ ပညာရှိ ဟူးရား အမတ်တို့က နိမိတ်ကောက်ကြပြီးလျင် ခေါင်းခါယမ်းကြကုန်၏ ။ တြိ မှာ ၃ ဂဏန်း ဖြစ်ရာ တရိန်းမစပ် ဟူသည့် စကားအရ နန်းသက် သုံးနှစ်သာ စိုးစံရမည်ဟု အနက်ရလေသည်။

သူ နန်းတက်သောအခါ စစ်ကိုင်း ကျစွာ၏ မြေး၊ သရက် မင်းရှင်စော၏ သမီးတော် စောဥမ္မာကို ပင်းယမှ ရခဲ့၍ မိဖုရား မြှောက်သည်။ သူ၏ ညီမတော်အငယ် စောဥမ္မာကိုလည်း သူ့မိဖုရား စောဥမ္မာ၏ မောင်ကြီး (အစ်ကိုတော်) စွာစော်ကဲ က မိဖုရား မြှောက်ပြန်သည်။ အမည်တူ စောဥမ္မာ နှစ်ဦးအား မိဖုရား မြှောက်ကြသည့် အပြန်အလှန် ယောက်ဖတော် ဖြစ်ကြသော အင်းဝမင်းနှစ်ပါးတည်း။

သတိုးမင်းဖျားက ရခိုင်ပြန် ယောက်ဖတော် သရက်မြို့သား စော်ကဲအား အမြင့်မြို့ကို စားစေသည်။ ထိုအချိန်တွင် အင်းဝ တစ်ဖက်ကမ်း စစ်ကိုင်း ရေဝန်းရပ်မှ ငတက်ပြားဟူသည့် ခိုးသူတစ်ဦးသည် အလွန်စွမ်း၍ မင်းမှုထမ်းများ စောင့်ဖမ်းသော်လည်း မရနိုင်ဟု ဆိုကြသည်။ ရေဝန်းရပ်တွင် စောင့်ကြည့်စေသော်လည်း မည်သူမှန်း မသိ၊ စစ်ကိုင်း အင်းဝဆိပ်များ၌ အစောင့်အနေ ထူထပ်စွာ ချထားသည့် ကြားမှပင် အင်းဝဘက်၌ ပျောက်မြဲ ပျောက်နေ၏ ။

မှူးမတ်များလည်း ထိုသူခိုးကို မည်သို့ နှိမ်နင်းရမည်မသိ ဖြစ်နေရာ တစ်ရက်တွင် ငတက်ပြားက 'ငါ့အား သတိုးမင်းဖျား ဖမ်းရင်သာ ရချင်ရမယ်။ အခြား ဘယ်သူ ဖမ်းဝံ့မတုန်း' ဟု မူးယစ်လျက် ကြိမ်းဝါးသည် ဟူသော စကား သူ့ထံ ရောက်လာတော့သည်။ သူလည်း ထိုမျှစွမ်းသော သူခိုးအား ကိုယ်တိုင် စောင့်ကြည့်မည်ဟု အင်းဝဆိပ်တွင် ၃ ညတိတိ သွားစောင့်နေ၏ ။

၃ရက်မြောက်၌ လှေတစ်စင်းသည် အမှောင်ထဲတွင် အသက်အသံ တိုးညင်းလွန်းစွာ လှော်ခတ်လာသည်ကို ကြားရလေသည်။ သူသည် အားစိုက်၍ နားစွင့်နေစဉ် လှေထက်မှ အသံကို ကြားရ၏ ။

"ကမ်းပေါ်က ဘယ်သူလဲဟေ့"

သူ အံ့သြသွားသည်။ ဘာမှ မမြင်ရသည့် လမိုက်ညတွင် မြစ်ပြင်ထဲကိုပင် အားစိုက်ကာ ကြည့်ပါသော်လည်း မမြင်ရ ရှိချေသေးသည်၊ ရေထဲမှသူက ကုန်းပေါ် မှောင်ရိပ်တွင် ထိုင်နေသည့် မိမိအား မည်သို့ မြင်တွေ့ သိရှိသွားပါသနည်း။ သူ မဖြေလျင် လှေဦးလှည့်ပြန်သွားနိုင်သည်မို့ အလျင်အမြန် ဖြေလိုက်ရသည်။

"ငါ ညဉ့်လူ"

လှေထဲမှသူ တစ်ဒင်္ဂ ငြိမ်သက်နေသည်။ သူ့အား စောင့်ကြည့်နေပုံရ၏ ။ နောက်မှ တဖြည်းဖြည်း လှော်ခတ်လာသည်။ ရေစပ်တွင် လှေကပ်၍ တိုင်စိုက် ကြိုးချည်နေသည်ကို ရိုးရိုးရိပ်ရိပ်သာ မြင်ရသည်။ ငြင်သာလွန်းသဖြင့် မည်သည့်အသံမှ မကြားရ။

ထိုလူက အနားကပ်လာပြီး စူးစမ်း၏ ။

"ဒီမှာ ဘာလုပ်နေတာလဲ"

"ဆရာ့သတင်း ကြားဖူးလို့ တပည့်ခံချင်လို့ လာစောင့်နေတာပါ"

သဘောကျသွားပုံရ၏ ။ ပြုံးပြီး နှုတ်ခမ်းမွေးကို သပ်လိုက်ရင်း

"ကျုပ် ဘယ်သူဆိုတာ သိလို့လား"

"သည်အချိန် စစ်ကိုင်းက ကူးလာတာ ဆရာကြီး ငတက်ပြားပဲ ရှိမှာ"

"မင်း မဆိုးဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ့တပည့် ခံချင်ရင် ငါ့နောက် မီအောင်လိုက်နိုင်မှ ရမယ်။ ခုထိတော့ ငါ့မှာ တပည့် တစ်ယောက်မှ မရသေးဘူးပဲ"

"ကောင်းပါပြီ၊ ဆရာ ရှေ့က ကြွပါ"

မိမိအား အထူးတလည် လေးလေးစားစား ပြောဆို ဆက်ဆံခံနေရသဖြင့် ထိုသူ သဘောကျနေပုံရ၏ ။ ရင်ကို ကော့လျက် လှည့်ထွက်သွားရာ သတိုးမင်းဖျား ပြုံးလိုက်ပြီး သူ့နောက် လိုက်သွားသည်။

ငတက်ပြားမှာ အမှန်ပင် သန်စွမ်းပေ၏ ။ လူတစ်ရပ်ကျော် ရှိသော တံတိုင်းကို ပေါ့ပါးဖျတ်လတ်စွာ ခုန်ကျော်နိုင်စွမ်း ရှိ၏ ။ သတိုးမင်းဖျားလည်း သူ့နည်းတူ သူခုန်သည့်အတိုင်း လိုက်ခုန်ဝင်၏ ။ ငတက်ပြား လှည့်ကြည့်သော် အသံမကြားရဘဲ သူမြေနင်းရာသို့ တစ်ထပ်တည်း ကျသည်ကို တွေ့ရ၍ ခေါင်းညိတ်ပြီး ရှေ့မှ သွားပြန်သည်။

အိမ်အမိုးတစ်ခုကို တက်၍ ချောင်းနေစဉ် နောက်မှ တပည့်ဖြစ်သူ ရောက်လာပြီး မေးငေါ့ပြ၏ ။ ငတက်ပြားက ခေါင်းယမ်းလိုက်ပြီး အမိုးအတိုင်း လျှောက်သွားကာ ခုန်ချပြီး အမှောင်ရိပ်အောက် ရောက်သွားပြန်သည်။ ချက်ချင်း သတိုးမင်းဖျား သူ့နောက်မှ ကပ်ပါလာ၏ ။ ငတက်ပြားသည် ဤ လူရွယ်ကို သဘောကျနေပြီ။

၅ အိမ်မြောက်၌ ငတက်ပြားက ဤအိမ်သို့ ဝင်တော့မည်ဟု အချက်ပြသည်။ သူတို့သည် အမိုးပေါ်မှ တွယ်ဆင်း၍ နံရံအထက် လက်တစ်ဝါးသာသာ ဟနေသည့် နေရာမှ ခက်ခဲစွာ ဝင်ခဲ့ကြပြီး ခြေဖော့နင်းကြလျက် တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်ကြရ၏ ။ အဖိုးတန် ရွှေငွေ လက်ဝတ်ရတနာတို့ သိမ်းဆည်းထားနိုင်သည့် နေရာတို့ကို ဖြည်းညင်းစွာ ဖွင့်ရှာကြရင်း သတိုးမင်းဖျားက သေတ္တာအတွင်းမှ အမတ်ကြီးတစ်ဦး၏ အဆောင်အယောင်များကို ဦးစွာ တွေ့၏ ။

အမတ်ကြီး၏ လက်ဝတ်အချို့ကို ယူနေစဉ် လက်တစ်ဖက်က သူ့လက်ကို ဖိ၍ တားလိုက်သည်။ ငတက်ပြားပင်တည်း။ တန်တော့ ဟူသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်၍ သူယူလာသော ဆွဲကြိုး နားဋောင်းအချို့ကို ပြ၏ ။ ထို့နောက် အဝတ်ဖြင့် တင်းကြပ်စွာ သိုင်းချီလိုက်ပြီး အပေါက်မှ ပြန်ထွက်လာခဲ့ကြသည်။

အပြင် လမ်းမပေါ် ရောက်မှ

"ငါ့တပည့်က တော်သားပဲ"

သတိုးမင်းဖျား ပြုံးနေလိုက်သည်။

"ငါ့ခြေရာ နင်းနိုင်တာ မင်းတစ်ယောက်ပဲ ရှိသေးတယ်"

"ဒါနဲ့ ယူတာ နည်းလှချည်လား၊ တွေ့နေတာတောင်.."

"ဟ.. သူတို့ စီးပွားပျက်တဲ့ထိ ယူမလို့လား။ တော်ပြီပေါ့၊ စားသောက် လှူတန်းလောက်ရင်"

သူခိုးက ပြန်လှူဦးမယ် ဆိုပါ့လား ဟု သတိုးမင်းဖျား ရယ်ချင်သွားသည်။

"ဆရာ နောက်တစ်အိမ် သွားဦးမှာလား"

"အေး၊ သွားတာပေါ့။ စောသေးတာပဲ။ ငါ ဒီည ပျော်တယ်။ တပည့်ကောင်းတစ်ယောက် ရတယ်။ မင်းကို ငါ့အစွမ်းတွေ ပြမယ်။ သေသေချာချာသာ ကြည့်ရှု သင်ယူထားပေတော့"

သို့နှင့် သူတို့သည် တစ်အိမ်တက်ဆင်း လျှောက်ခိုးကြ၏ ။ သို့သော် အနည်းငယ်စီသာ ယူခဲ့ကြသည် များ၏ ။ သတိုးမင်းဖျားက မှူးမတ်တို့နေအိမ် ရောက်လျင် လက်စွပ်၊ လည်ဆွဲ စသည့် အမှတ်တရ ရတနာများကို ယူခဲ့သည်။ ငတက်ပြားကမူ အဖိုးတန်သည့် သေးသေးမွှားမွှား အရာများကို နှစ်ခြိုက်၏ ။

သတိုးမင်းဖျားက ငတက်ပြားကို

"ဆရာကြီး သည်လောက် စွမ်းနေတာ နန်းတော်ကို တက်ခိုးရအောင်လား"

ဟု ဆိုလိုက်ရာ ငတက်ပြားက

"မလုပ်နဲ့ကွ။ ဘုရင်ဆိုတာ ငါတို့ ကျေးဇူးရှင်၊ ငါတို့ ငြိမ်းချမ်းစွာ နေထိုင်ရအောင် စီမံခန့်ခွဲပေးနေသူ မဟုတ်လား။ ကျေးဇူးရှင်ကိုတော့ ကျေးမစွပ်ရဘူး။ အမှန်က ငါတို့ ပြည်သူ့ပစ္စည်းတွေကို သူက စောင့်ရှောက်ပေးနေရတာပဲ မဟုတ်လား။ ကိုယ့်ဥစ္စာကိုယ် ပြန်ခိုးမလို့လား။ နောက်ပြီးတော့လည်း.."

"ပြောပါ ဆရာ"

"ဘုရင်ဆိုတာ ဘုန်းရှိလို့ ဖြစ်လာတာကွ။ သူ့ဘာသာ အသက်ငယ်ငယ်၊ ဒီအရွယ်နဲ့ ဘုရင်ဖြစ်တယ် ဆိုကတည်းက ဘုန်းနည်းမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါ့ကြောင့် ငါပြောတာပေါ့။ ငါ့ကို သတိုးမင်းဖျားကိုယ်တိုင် ဖမ်းရင်သာ ရနိုင်မယ် ဆိုတာ.."

"သတိုးမင်းဖျားလည်း ဆရာဝင်ခိုးရင် တတ်နိုင်ပါ့မလား"

"မပြောတတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် မင်းနဲ့ ဝေးဝေးနေတာ ကောင်းပါတယ်ကွာ။ မင်းပြစ်ဒဏ် သင့်မှ ပြေးစရာ မြေမရှိ ဖြစ်နေပါ့မယ်။ အေးအေးဆေးဆေး တစ်ဝမ်းတစ်ခါးလှရုံလေး လုပ်ကိုင်စားကြတာပေါ့"

သည်သူခိုး ငတက်ပြားက အလာကြီးပဲ ဟု သတိုးမင်းဖျား တွေးမိသည်။ အစွမ်းရှိသည်၊ သတ္တိရှိသည်၊ ဆင်ခြင်ဉာဏ်ပညာ အမြော်အမြင်လည်း ရှိ၏ ။ လူစွမ်းကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်နိုင်သူတည်း။

ညဉ့် နှစ်ယံ ကုန်သောအခါ ငတက်ပြားက ပျော်သည် ဟူ၍ သေသောက်ရန် ခေါ်သည်။ သေရည်ရောင်းသည့် ဆိုင်တစ်ဆိုင်အား နှိုးလျက် ကျည်တောက်အပြည့် ဝယ်ခဲ့ကြပြီး မြို့တံခါးအနီး မီးသွေးတိုက်တွင်း အမှောင်ထဲတွင် သောက်စားကြလေသည်။ သတိုးမင်းဖျားက သိပ်မသောက်။ ငတက်ပြား ပြောသည်တို့ကိုသာ နားထောင်မှတ်သား၍ သူ့အား တစ်ခွက်ပြီးတစ်ခွက် အိပ်ပျော်သွားသည်အထိ တိုက်ပြီးမှ တံခါးမှူးထံ သွား၍ သံခြေကျင်း တောင်းယူပြီး ငတက်ပြားကို မီးသွေးတိုက်အတွင်း ခြေကျင်းခတ် သော့ပိတ်ထားခဲ့သည်။

နံနက်လင်းသော် ညက ခိုးယူလာသည့် မှူးမတ်တို့၏ လက်ဝတ်ရတနာများကို ဆင်ယင်ပြီးလျင် ညီလာခံ တက်လေသည်။ မှူးမတ်တို့လည်း ညက အခိုးခံရသည့်အကြောင်း လျှောက်တင်မည် ပြုကြစဉ် မင်းတရားက မိမိတို့ အသုံးအဆောင် လက်စွပ် ဆွဲကြိုးများ ဆင်ယင်ထားသည်ကို တွေ့လျင် မိမိတို့ ဥစ္စာဟူ၍ မလျှောက်တင်ဝံ့။

"မှန်လှပါဘုရား၊ ကျွန်တော်မျိုးတို့အိမ်ကို ညက သူခိုး အခိုးခံရပါသည်"

"ဘာတွေ ပါသွားကြတုန်း မင်းကြီးများ"

"လက်ဝတ်ရတနာအချို့ ပါသွားပါသည်။ ယခု အရှင်မင်းကြီး ဝတ်ဆင်ထားသည့် လက်စွပ်တော်နှင့် တစ်ပုံစံတည်း လက်စွပ်တစ်ကွင်းလည်း ခိုးယူခံလိုက်ရပါသည်"

"ကျွန်တော်မျိုး ပျောက်သည့် လည်ဆွဲမှာလည်း အရှင့် လည်ဆွဲတော်နှင့် အလွန်တူပါသည်ဘုရား"

ထိုအခါ သတိုးမင်းဖျားက

"နင်တို့ ငတက်ပြားကို ဖမ်းပါ ဆိုတာ မိအောင် မဖမ်း။ ယခု ငါ ဖမ်းခဲ့ပြီ"

           ဟု ဆိုလျက် ဝတ်ဆင်ထားသည်များကို ချွတ်၍ ပေးလေသည်။ ငတက်ပြားကိုလည်း မီးသွေးတိုက်မှ ခေါ်ဆောင်ခဲ့ရ၏ ။

 (ဆက်ရန်...)  လူငယ်မင်းထက် (၃)

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: November 24, 2021