သူ ဘယ်ရောက်နေသနည်း။ အသံဗလံအားလုံး တိတ်ဆိတ်လှ၏ ။ ကျေးငှက်သာရကာအသံပင် မကြားရ။ တရုတ်စစ်ကြီး ဘယ်ရောက်သွားသနည်း။ သူတို့ မြန်မာတပ်မတော်ရော ဘယ်ရောက်ကုန်သနည်း။ တိတ်ဆိတ်နေလိုက်သည်မှာ လူတစ်ဦးတစ်ယောက်မျှ မရှိတော့သယောင်ထင်ရသည်။ ဒါဆို သူ ငရဲကို ရောက်နေပြီလား။ သူ သတိထားမိတော့ သပ်ရပ်သန့်ရှင်းသော ပျဉ်ထောင်အိမ်ကြီးတစ်လုံး၏ အခန်းထဲရောက်နေခြင်း ဖြစ်သည်။
ဘေးဘီဝဲယာကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ အိပ်ငိုက်နေသော သျှောင်တစောင်းနှင့် အဘိုးအိုတစ်ဦး၊ သူ့ကို စိတ်၀င်တစား ကြည့်နေသော ကောင်လေးတစ်ယောက်၊ ကောင်လေးက ဦးခေါင်းတွင် ပတ်တီးစီးထားသေးသည်။ သူ၏ မျက်လုံးများကို မြင်သော် ရင်မဆိုင်ရဲစွာ မျက်နှာလွှဲသွားသည်။ သို့သော် အံ့သြ၀မ်းသာဟန်ကား ထိန်းမရ။ ချက်ချင်းပင် အခန်းပြင်သို့ ပြေးထွက်သွားသည်။
“သူရဲကောင်းကြီး နိုးလာပြီ.."
“သူရဲကောင်းကြီး နိုးလာပြီ.."
အော်သံကြောင့် လူများရောက်လာကြသည်။ အပြင်တွင် ကောင်လေး၏ အသံကို အတိုင်းသား ကြားနေရဆဲ။
"သူရဲကောင်းကြီး နိုးလာပြီဗျ... မသေတော့ဘူးဗျ”
၀င်လာသူများအားလုံးသည် တောသူတောင်သားများပင် ဖြစ်ရပေမည်။ အ၀တ်အစားနွမ်းနွမ်းများကိုသာ ဆင်ယင်ထားကြသည်။ အားလုံး၏ မျက်နှာတွင် အပြုံးကိုယ်စီနှင့်၊ သူ့အနား ၀င်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ အိပ်ငိုက်နေသော အဘိုးအိုလည်း နိုးလာပြီ ဖြစ်သည်။ သူ့အား ဟိုစမ်းသည်စမ်း လုပ်နေသည်။ ဆေးဆရာဖြစ်ပုံရ၏ ။
၀င်လာကြသူများက သူ့ကို ခစားသည့်ပုံ အောက်တွင် ကျုံ့ကျုံ့ကလေး ၀င်ထိုင်ကြသဖြင့် သူ အနေကျုံ့သွားသည်။ နောက်မှ ၀င်လာသော ပတ်တီးနှင့်ကောင်လေးရော၊ အပျိုအရွယ် မိန်းမငယ်လေးတစ်ယောက်ရော ပြုံးရယ်နေကြရာမှ သူ့ကို မြင်သော် ကိုယ်ရှိန်သပ်ပြီး နောက်မှာ ၀င်ထိုင်လိုက်ကြသည်။ သူက ဘုန်းတော်ကြီးလည်းမဟုတ်၊ မင်းအမတ်လည်း မဟုတ်၊ ထို့ကြောင့်
“ဟာဗျာ.. ဘာလုပ်ကြတာလဲ။ အောက်မှာ မထိုင်ကြပါနဲ့။ နေသာသလိုသာ နေကြပါ”
ရွာသားများ တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။ တစ်ယောက်မျှတော့ မလှုပ်။
ထိုစဉ် တံခါး၀မှာ ဗိုလ်ယက္ခ ပေါ်လာသည်။ သူ့ကို မြင်တော့ ပြုံးပြီး အရိုအသေ ပေးသည်။ သူက အောက်မှလူများကို လွပ်လပ်စွာနေကြရန် ပြောနေသည်ကို ဗိုလ်ယက္ခက
“သူတို့ကတော့ ဒီလိုပါပဲ သူရဲကောင်းကြီးရေ..။ ပြောလို့လည်း မရကြဘူးဗျ။ ကျုပ်လည်း ပြောမရလို့ အဲလိုပဲ နေနေရတယ်”
“ပြောမရလည်း အပြင်သာ ခေါ်ထုတ်သွားပါဗျာ။ ကျုပ် မနေတတ်လို့”
ထိုအခါမှ တင်ပလ္လင်ခွေ ထိုင်သူ ထိုင်ကြ၏ ။ ဒူးတုပ်သူ တုပ်ကြ၏ ။ မတ်တပ်ရပ်ကြသူများ ရပ်ကြကုန်၏ ။ သူတို့အချင်းချင်း တီးတိုး ပြောဆိုနေကြသေးသည်။ သူ မနေတတ်ပြန်၊ ဗိုလ်ယက္ခက အကြောင်းစုံပြောပြသည်။
သူရောက်နေသော နေရာကား မြန်မာတပ်မတော်နှင့် နီးသော ရှမ်းပြည်နယ်မှ ရွာလေးတစ်ရွာဟု သိရသည်။ သူကြီး၏ အိမ်တွင် သူ့ကို ထားပြီး ဆေးကုပေးနေသည်ဟု ဆို၏ ။ ဆေးဆရာမှာ ချင်းတွင်းနယ်မှဖြစ်သည်။
စစ်ကြီးထဲတွင် ပါလာသော ဆေးဆရာများ မနိုင်သဖြင့် ဗိုလ်ယက္ခကိုယ်တိုင် ချင်းတွင်းနယ်ထဲအရောက်သွားပြီး စွမ်းသည်ဟု ကျော်သော ဆေးဆရာအဘိုးအိုကို ပင့်လာခြင်းဖြစ်သည်။ အဘိုးအို၏ နေ့ညမအား စောင့်ရှောက်ပေးသော စေတနာ၊ ရွာသူရွာသားများ၏ အလေးထားဂရုစိုက်မှုနှင့်အတူ ဗိုလ်ယက္ခကိုယ်တိုင် မသေစေရဟူသော ဆုံးဖြတ်ချက်ဖြင့် အထူးတလည် စောင့်ကြပ်ကွပ်ကဲပေးသောကြောင့် ဤမျှလျင်မြန်စွာ သူ ပြန်ကောင်းလာရခြင်းဖြစ်ကြောင်း သိရလေသည်။
သူ၏ ဒဏ်ရာမှာ အတော်ကြီးသည်ဟု ဆို၏ ။ ၀မ်းဗိုက်မှ ရင်ဘတ်အထိ ပုဆိန်ချက်မိသွားသောကြောင့် ဟက်တက်ကွဲပြီး ၀မ်းတွင်းမှ ကလီစာများကိုပင် လက်နှစ်ဆစ်ခန့် မြင်နေရသည်ဟု ပြောကြသည်။
သတိလစ်မေ့မြောနေသည့် ရက်များအတွင်း ကယောင်ကတမ်းဖြစ်ရင်း စစ်တိုက်နေသေးသည်ဟု ဗိုလ်ယက္ခက ပြန်ပြောသောအခါ ရွာသူရွာသားများရယ်ကြသည်။ နောက်ဆုံးမှ ကောင်လေးနှင့် ကောင်မလေးလည်း ရယ်နေသည်။ ဗိုလ်ယက္ခက ထိုနှစ်ယောက်ကို လက်ညှိုးညွှန်၍...
“သူတို့နှစ်ယောက်က အနီးကပ် စောင့်ရှောက်ကြသူတွေပေါ့။ လူလေးဆို မောင်ရင် ကိုင်ပေါက်လိုက်တာ နဖူးကွဲပြီး ခုလို မြင်ရတာပါပဲ”
ဟု ပြောသောအခါ ကောင်လေးက နဖူးကိုပွတ်ကာ ရှက်ရယ်ရယ်လေသည်။ သူလည်း ပြုံးရင်း တောင်းပန်သော အကြည့်နှင့် ကြည့်မိသည်။ သူပြုံးတာ မည်သူမျှ မမြင်ဖူးကြ၊ အားလုံးက သူ့အားသာ ငေးနေကြလေသည်။
ထိုအချိန်တွင် သူကြီးမင်း ပြန်ရောက်လာသည်။ မြန်မာတပ်များ တရုတ်တို့နှင့် တိုက်ပွဲ အကြိမ်ကြိမ် ဖြစ်ပွားနေကြပြီဖြစ်ကြောင်း၊ ဆက်လက် ချီတက်ထွက်ခွာနေကြပြီဟု သတင်းရကြောင်းများ ပြောရာ သူနှင့် ဗိုလ်ယက္ခတို့ ငိုင်သွားသည်။ တစ်တပ်တစ်အား ပါ၀င်ရမည့်အချိန်တွင် ယခုလို ရွာငယ်လေးတစ်ရွာမှာ ခိုလှုံနေရသည်မှာ တာ၀န်မကျေရာ ကျနေသည်။ သို့သော် ဒဏ်ရာပျောက်သည်အထိ ဤရွာကလေးမှာပင် နားနေရပေဦးမည်။
တောသူတောင်သားများသာ ဖြစ်သည်မို့ ရွာကလေးက အေးချမ်းလှသည်။ လယ်ယာလုပ်ငန်းခွင် ၀င်သူများ၊ ရေလုပ်ငန်းသမားများနှင့် လည်ပတ်နေသောရွာလေးက ပျော်စရာလည်းကောင်းလှ၏ ။ သူနေသော ရက်များအတွင်း ဧည့်၀တ်ကျေလိုက်ကြသည်မှာ အားနာစရာ။ သူ့အတွက် စားစရာများ၊ ပျားရည်များ၊ နွားနို့များ လာပို့ကြသည်မှာလည်း အလျှံပယ်။
သူ ငြင်းသော်လည်း မရ။ ရွာသူရွာသားများနှင့် သူသည် လျင်မြန်စွာရင်းနှီးသွား၏ ။ သူက သူကြီးအိမ်မှာနေပြီး ဗိုလ်ယက္ခက ရွာထဲရှိ အိမ်တစ်အိမ်တွင် ခေတ္တတည်းခိုရင်း သူ့ကို စောင့်ရှောက်ပေးနေလေသည်။ နဖူးကွဲသွားသည့် ကောင်လေးမှာ သူကြီးသားဖြစ်သည်။ အပျိုအရွယ် ကောင်မလေးသည် တူမဖြစ်၍ အိမ်တွင်ပင် နေသည်ဟု သူကြီးက ပြောပြလေသည်။
နုနယ်ပျိုရွယ်ကြသေးသော အရွယ်လေးများပီပီ သူ့အကြောင်းများကို ဗိုလ်ယက္ခမှတဆင့်ကြားပြီး သူ့ကို အထင်ကြီးလေးစားနေကြလေသည်။ ကောင်လေးဆို တုတ်တစ်ချောင်းကိုအမြဲ ခါးကြားထိုးထားတတ်သည်။ စစ်သည်ကောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာစေချင်ကြောင်း သူကြီးက ပြောတော့ သူတို့အား ကျေးဇူးဆပ်သင့်ကြောင်း သတိရလေသည်။ နောက်မှ မြန်မာ့သိုင်းပညာ သင်ပေးရဦးမည်ဟု တေးမှတ်ထားလိုက်၏ ။
သူ့အား အနီးကပ်ပြုစုပေးသော သူကြီးတူမလေးမှာ ခုမှ ၁၇ ၁၈ နှစ်အရွယ်၊ ချောမောနုနယ်၍ ကလေးဆန်လှသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ သူတစ်ယောက်တည်း စစ်ရေးစစ်ရာများ မြော်မြင်တွေးဆနေတုန်း ရောက်လာတတ်ပြီး ပြောချင်ရာများ လာပြောနေတတ်သေးသည်။
ငယ်စဉ်က ကြားဖူးသော သူရဲကောင်းကြီးများ အကြောင်း၊ အိပ်ရာ၀င်ပုံပြင်များသဖွယ် လေးစားအားကျခဲ့ရသူများ၊ ထိုအထဲမှ နောက်ဆုံးတိုးလာသော သူရဲကောင်းတစ်ယောက်ကို သဘောအကျဆုံးပဲဟု သူ့ကို ကြည့်၍ ပြောလိုက်သေးသည်။
လွတ်လပ်ပွင့်လင်းစွာ ပြောချင်ရာ ပြောနေသော ကောင်မလေးအား ကြည့်ရင်း စစ်ပွဲတွေထဲ ပိတ်မိနေသော သူ့စိတ်များ အေးချမ်းပေါ့ပါးရသည်။ သူရောက်စကလို ထိတ်လန့်ကြောက်ရွံ့နေသည့် အမူအရာများလည်း မရှိတော့၊ ရိုသေလေးစားသော အသွင်နှင့် ခင်မင်ရင်းနှီးမှုများဖြင့် ပျော်စရာကောင်းသည့် နေ့ရက်များပဲ ဖြစ်သည်။ သူ့တစ်သက်တာတွင် ငြိမ်းချမ်းမှုအရှိဆုံးကာလများလည်း ဖြစ်၏ ။
ထိုကာလများအတွင်း ရွာသူရွာသားများကလည်း သူ့အား အလွန်ဂရုစိုက်ကြသည်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ သူ့အတွက် လာပို့ကြသော ဟင်းခွက်များက မနည်း။ ဘုန်းကြီးကျောင်းပို့သလို ပို့နေကြခြင်းဖြစ်၏ ။ သူ ပျင်းမှာစိုး၍ အနီးအနားတစ်ဝိုက် လိုက်ပို့ပေးကြသည်။ ရွာဦးစေတီလေးနှင့် တောင်ပေါ်သို့ သူ မကြာမကြာသွားလေသည်။ အဖော်အဖြစ် သူကြီးသားလေး ငချွန်နှင့် တူမလေး နှင်းမှုန်တို့ အမြဲပါသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ သူဘယ်သွားသွား တကောက်ကောက် လိုက်ကြ၏ ။
ရွာကလည်း လက်ျာဘီလူးအား ထိုနှစ်ယောက်နှင့် အပ်ထားကြ၏ ။ အလွန် အန္တရာယ်ကြီးသည့် ဘီလူးသူရဲကောင်းကြီး၏ လုံခြုံရေးအစောင့်မှာ ဝါးခြမ်းပြားကိုင်ထားသော ငချွန်ဖြစ်၍ ပြုစုစောင့်ရှောက်ရသူမှာ နင်းမှုန်ဖြစ်သည်။ သူကလည်း တတ်နိုင်သမျှ ရွှေနန်းတော်ဗဟုသုတများ၊ အသိပညာ အတတ်ပညာများ ပြောပြ သင်ပေးလေသည်။
သူ ဒဏ်ရာကျက်၍ ပြန်တော့မည်ဆိုသောအခါ ရွာသူရွာသားများ ၀မ်းနည်းကြသည်။ ငချွန်နှင့် နှင်းမှုန်တို့ကိုမူ မတွေ့ရတော့။ လက်ျာဘီလူးလည်း စစ်၀တ်တန်ဆာများ ဆင်ယင်မည်ဟု အခန်းတွင်းသို့ ၀င်လေသော် ငချွန်ကို မှိုင်လျက်မြင်သည်။ သူ့ကို မပြန်စေချင်သဖြင့် ချော့မော့ဖျောင်းဖျရလေသည်။ နှင်းမှုန် ငိုလျက်ရှိသည်ဟု သိရသဖြင့် စိတ်မကောင်းလှ။
စစ်၀တ်တန်ဆာ ၀တ်ဆင်လျက်ရှိစဉ် နှင်းမှုန် ရောက်လာသည်။ မျက်နှာညှိုးငယ်နေ၏ ။ 'နောက် တွေ့ရတော့မှာ မဟုတ်ပါဘူး' ဟု ဆို၍ သူ့အား ချပ်၀တ်ကို ၀တ်ဆင်ပေးသည်။ မျက်ရည်များက တလိမ့်လိမ့် ကျဆင်းလာပြန်သည်။
သူလည်း မနေနိုင်တော့၊ နှင်းမှုန်အား ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါ သူ၏ ရင်ခွင်ထဲတွင် သည်းထန်စွာငိုလေ၏ ။ သူက အတတ်နိုင်ဆုံး ပြန်လာနိုင်အောင် ပြန်လာပါမည် ဟု ကတိပေးပြောဆိုပြီး ဆင်မြီးဖြင့် ကျစ်သော လည်ဆွဲကို အမှတ်တရအလို့ငှာ ချွတ်ပေးခဲ့သည်။ ငစံအားလည်း ဆောင်မြဲဖြစ်သော ဆင်စွယ်ရိုးတပ်ဓားမြှောင် ပေးခဲ့၏ ။
ဗိုလ်ယက္ခလည်း မျက်နှာမကောင်း။ ရွာသူရွာသားများအားလုံးက ပြန်လာဦးနှော ဟု မှာနေလေသည်။ သူကြီးနှင့်တကွ တစ်ရွာလုံးကို နှုတ်ဆက်လိုက်ပြီး မြင်းပေါ်တက်စဉ် နှင်းမှုန်၏ အငိုမျက်နှာလေးက တံခါး၀မှာ လှစ်ကနဲ ပေါ်လာသည်။
သူ့ရင်တွေ နာကျင်သွားရ၏ ။ မြင်းကို အမြန်လှည့်၍ ဒုန်းစိုင်းစီးရင်း အားလုံးကို ကျောခိုင်းခဲ့လေသည်။ စစ် ဆိုသည်မှာ ကြိုတင်ပြောထား၍ မရစကောင်းသောအရာသာ ဖြစ်ကြောင်း နားလည်ကြမည်ထင်ပါသည်။
ပြီးပါပြီး
Written by သင်္ခရာဇာ
End date: October 25, 2021
No comments:
Post a Comment