မရှိမဖြစ်သူ

လရောင်က ကြည်လင်ရှင်းသန့်နေ၏ ။ ပြာမှိုင်းသော ညသည် လပြည့်ဝန်းကြောင့် တစ်ဖန်သစ်လွင်လာလျက် တစ်လောကလုံးကို တည်ငြိမ် စင်ကြယ်စေလေသည်။ ထိုကဲ့သို့သော ညမျိုးတွင်မှ ဝမ်းနည်းပက်လက် ငိုကြွေးနေရသူတစ်ဦးကား တောင်ကမူတစ်ခုထက်ဝယ် အထီးကျန်စွာ။ သူ၏ နှုတ်ခမ်းတို့သည် တဆတ်ဆတ် တုန်လျက်။ သူ၏ ရင်သည် နိမ့်ချည်မြင့်ချည် ဖိုလှိုက်၍။ သူ၏ မျက်လုံးများ၌ မျက်ရည်စတို့ အိုင်ထွန်းပြည့်နှက်။

တောင်ကမူ၏ အောက်နှင့် မျက်စိတစ်ဆုံးတွင်မူ မီးရောင်များက တလက်လက်။ ယာယီတဲများအတွင်း စီတန်းအိပ်မောကျနေကြသော စစ်သည်တော်များ၊ မြေအပြင်တွင် ဖြစ်သလို တစ်ဦးကိုတစ်ဦး မှီကာ ငိုက်မျဉ်းနေကြသူလည်း အများ၊ အစောင့်အလှည့်ကျ ရဲမက်တို့က ပျင်းရိလေးတွဲစွာ ရပ်သူရပ်၊ ထိုင်ရင်း ငိုက်သူ ငိုက်နေ၊ မီးတောက်သံ ယောင်ယမ်းသံ ဟောက်သံ ဝိုးတဝါးစကားသံအချို့သည် သူရှိနေရာ ကုန်းကမူထက်သို့ တစ်ချက် တစ်ချက် လွင့်ပျံ့လာသည်။

သူကတော့ ဝမ်းနည်းစွာ ဆက်လက် ရှိုက်ငင်နေမိတုန်း။ ငိုက်နေသည့် အစောင့်တချို့ကို ကျော်ခွလျက် ကင်းစစ်လာသော ဝတ်ရုံရှည်နှင့် လူတစ်ဦးသည် သူ့ကို မြင်၍ ကုန်းထက်သို့ တက်လာနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ ထိုသူ ခြုံထားသော ဝတ်ရုံကြီးက လေတစ်ချက်အဝှေ့တွင် လွင့်လူးသွားပြီး ဆံပင်ရှည်ရှည်များလည်း တဖျတ်ဖျတ် လှုပ်ခတ်နေ၏ ။ ထိုသူက အမွေးပွ နဂါးပတ်လှံရှည်ကြီးကို ထောက်ပြီး ကမူလေးပေါ်သို့ ငြင်သာစွာ လျှောက်လာ၏ ။

ထို့နောက် လေးစားသမှုဖြင့် ငိုကြွေးခြင်းကို အဆုံးသတ်ကာ တီးတိုး ရှိုက်နေသေးသော သူ့အား နားလည်စွာ ပခုံးပုတ်လိုက်ပြီး အနားရှိ မြက်ဖုတ်တစ်ခုပေါ် ဝင်ထိုင်နေလိုက်သည်။ အတန်ကြာသည်အထိ စကားမဆိုဖြစ်ကြ။ တစ်ချက် တစ်ချက် ထွက်နေတတ်သော ရှိုက်သံ ပျောက်လုလု ရှိတော့မှ

"ဘာတွေများ ဝမ်းနည်းနေပါလိမ့် ငကျော်ရှိန်"

ငကျော်ရှိန်ဟု အခေါ်ခံလိုက်ရသဖြင့် သူ တဒင်္ဂမျှ အားတက်သွားသည်။ ဝမ်းနည်း ငိုကြွေးနေခဲ့သည်ကို မေ့သွားပြီး သူ့ကိုယ်သူ ယောက်ျားကောင်း စစ်သားကြီးတစ်ဦးသဖွယ် ထင်မြင်လိုက်မိသေး၏ ။ ရုတ်တရက် ချက်ချင်း သိမ်ငယ်စိတ်များ ဝင်လာပြန်ကာ အိခနဲ ငိုလိုက်မိပြန်သည်။

"တစ်ယောက်ယောက်က မင်းမခံနိုင်စရာ စကားနဲ့ နောက်ပြောင်လိုက်သလား"

သူက ခေါင်းကို ငုံ့ထားရင်းမှ ရမ်းခါပြလိုက်သည်။

"ရွာက အမိတို့ကို လွမ်းလို့ ငိုသလား"

ခေါင်းကို ရမ်းလျက်

"မဟုတ်ပါဘူး တပ်မှူးရယ်၊ ကျွန်တော် ကိုယ့်ဘဝကိုယ် တွေးမိပြီး ဝမ်းနည်းလွန်းလို့ ငိုမိတာပါ"

တပ်မှူးထံမှ စကားဆိုသံ မကြားရတော့။ သူ့အပြောကိုသာ စောင့်ဆိုင်းနေပုံ ရသည်။ အအိပ်အနေ နည်းသော တပ်မှူးသည် ညဆိုလျင် လှံရှည်ကြီးတစ်ချောင်းကိုင်ကာ ကင်းများကို လိုက်လံစစ်ဆေးနေတတ်ကြောင်း တပ်သားအားလုံးပင် သိပြီး ဖြစ်၏ ။ သို့သော်လည်း သူတို့ တပ်သားများမှာ ပင်ပန်းလွန်းနေလျင် ကင်းအလှည့်ကျသော်လည်း ငိုက်ချင် ငိုက်နေတတ်သည်။ အချို့ ခိုး၍ အိပ်ကြ၏ ။ တစ်ကြိမ်မှတော့ တပ်မှူးဆူသည်၊ အပြစ်ပေးသည်ဟု မကြားရစဖူး။ တပ်မှူးသည် ယခုကဲ့သို့ပင် ငိုက်နေသူများကို ကျော်ခွလျက် လှည့်လည်သွားလာနေတတ်သည်။

ထို့ကြောင့်လည်း သူတို့တပ်ကို ဘီလူးတပ်၊ နေ့ရောညပါ ဘီလူးစောင့်သည့်တပ်ဟု သမုတ်ကြခြင်း ဖြစ်ပေမည်။ ယခု ကျော်ရှိန် ဝမ်းနည်းနေရသည်မှာလည်း ထိုအကြောင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်၏ ။

"မနေ့က ရွာက ကျွန်တော့်အသိတွေ လာကြတယ်ဗျာ။ ဗိုလ်မှူး မင်းထင်နော်ရထာတပ်မှာ အမှုထမ်းနေတဲ့ ဘီလူးတပ်သား ဆိုပြီး ဂုဏ်ယူဝံ့ကြွားစွာနဲ့ သူတို့ လာ..ခဲ့.... ကြ..... တာ......"

နောက်ဆုံးစကားလုံးများအရောက် ကျော်ရှိန်၏ အသံမှာ တိမ်ဝင်သွားပြီး သူ၏ ရင်မှာ ဆို့နစ်လွန်းအားကြီးသဖြင့် အသံမထွက်နိုင်တော့ဘဲ ဖိုလှိုက်နေရသည်။

"သြော်"

အကင်းပါးသော တပ်မှူး နားလည်သွားပြီ ထင်၏ ။ လပြည့်ဝန်းကို ငေးကာ ကျောက်ရုပ်တစ်ရုပ်လို ငြိမ်သက်သွားသည်။ အတော်ကြီး ကြာတော့မှ

"ငါ့မှာလည်း မင်းကို ပြောစရာ ရှိတယ် ကျော်ရှိန်"

သူက ခေါင်းမော့ ကြည့်လိုက်ရာ တပ်မှူးသည် သူ့ကို မကြည့်ဘဲ မျက်နှာလွှဲထားရင်းမှ

"ဒါပေမယ့် မင်းရင်ထဲမှာ ရှိနေတဲ့ စကားတွေကို တစ်ယောက်တည်း ပြောမနေဘဲ ငါ့ကို အားလုံး ရင်ဖွင့်ပြောပြီးမှ ပြောမယ်။ မင်း ဘယ်လို စဉ်းစားမိလို့ ဒီလောက် ဝမ်းနည်းနေရတာလဲဆိုတာ အရင်ပြော"

ကျော်ရှိန်လည်း တော်တော်နှင့် စကားစ မထွက်။

"ကျွန်တော် ငယ်ငယ်က သူရဲကောင်းတစ်ဦး သိပ်ဖြစ်ချင်ခဲ့တာ"

"အင်း"

"ဒါပေမယ့် ရွာမှာ လူတွေက ကျွန်တော့်ကို မိန်းမတစ်ယောက်လို သဘောထား နောက်ပြောင်ကြတယ်။ စစ်ထဲ လိုက်ရင်တော့ ဒါတွေ ပျောက်သွားလိမ့်မယ် အထင်နဲ့ စာရင်းပေးခဲ့တာပဲ"

"အင်းး"

"နောက်တော့မှ.. ကျွန်တော်...၊ ကျွန်တော့်ရဲ့ အားနည်းချက်တွေ၊ မစွမ်းနိုင်တာတွေ သဘောပေါက်လာခဲ့ရတယ်။ ကျွန်တော် အများနည်းတူ လှံမပစ်နိုင်ဘူး။ ဓားကိုတောင် ဝှေ့ရမ်း မလေ့ကျင့်နိုင်ခဲ့ဘူး။ လမ်းအဝေးကြီး လျှောက်နိုင်တာ တစ်ခုကလွဲရင် အရာရာတိုင်းမှာ ပျော့ညံ့နေခဲ့တာ"

"ငါ သိပါတယ် ကျော်ရှိန်ရယ်"

"ဒါ့ကြောင့်နဲ့တော့ ရွာကိုလည်း မပြန်နိုင်ဘူး။ အရှက်ကွဲခံမယ့်အစား သတ်သေလိုက်တော့မယ်လို့ တွေးခဲ့တယ်။ ဘယ်တပ်ကမှလည်း လက်မခံချင်ဘူး။ ကျွန်တော့်ကို လက်ခံလိုက်လို့ တပ်သိက္ခာကျတယ်လို့ မထင်တာ တပ်မှူး တစ်ယောက်ပဲ ရှိပါတယ်"

"ဟုတ်ပြီ.. ဆက်ပြောပါဦး"

ပြောရင်း အရှိန်ရလာဟန်ဖြင့် ကျော်ရှိန် မရွံမကြောက်တော့ဘဲ ဆက်တိုက် ပွင့်ထွက်လာသည်။

"ဒါပေမယ့်ဗျာ၊ ကျွန်တော်က စစ်တိုက်လို့ မရလို့ ထမင်းချက် ခဝါသည်အရာပဲ ရတယ်တဲ့။ သန်မာ ကြမ်းကြုတ်ကြတဲ့ စစ်သည်တော်ကြီးတွေ သူရဲကောင်းကြီးတွေ ကြားမှာ ကျွန်တော်ဟာ မိန်းမအလုပ်တွေကိုပဲ လုပ်နေရတယ်။ ကျွန်တော် စွမ်းနိုင်တာလည်း အဲဒီထက်ပိုပြီး ဘာမှ မရှိဘူး။ လူတိုင်း စစ်ရေး လေ့ကျင့်နေချိန် ကျွန်တော်က သူတို့အဝတ်တွေကို ရိုက်ပုတ်လျှော်ဖွပ်ပေးနေရသတဲ့"

"ထမင်းလည်း ချက်နေရပါသေးတယ်"

"ဟုတ်တယ်။ ခုလို သာယာတဲ့ ညတွေဆို ရွာကို လွမ်းသလို ကိုယ့်အဖြစ်ကိုယ်လည်း ဝမ်းနည်းတယ်။ စစ်ကြီး ပြီးသွားလို့မှ ကျွန်တော် မသေသေးရင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတ်သေလိုက်တော့မယ်လို့ပဲ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။ သူရဲကောင်းတစ်ယောက် မဖြစ်ခဲ့ပေမယ့် ဒွိလိင်လို့လည်း အပြောမခံနိုင်တော့ဘူး။ ရွာကိုလည်း မပြန်နိုင်တော့ဘူး။ သူတို့တွေ ပြန်ရောက်ရင် ကျွန်တော့်အကြောင်း ပြောကြတော့မှာ"

"သူတို့တွေ ဆိုတာ ရွာက လူတွေလား"

ကျော်ရှိန်က ခေါင်းကို ခပ်သွက်သွက် ညိတ်ပြသည်။ လက်ျာဘီလူးလည်း

"ငါ မင်းကို ပြောမှာလည်း သူတို့အကြောင်းပဲ ငကျော်ရှိန်"

ကျော်ရှိန်၏ မှေးစင်းသော မျက်လုံးများ ဝိုင်းသွားကြသည်။

"မနေ့က မင်းနဲ့ တွေ့ပြီး သူတို့ပြန်မယ်လုပ်တော့ ငါနဲ့ တွေ့လိုက်သေးတယ်"

"ဟုတ်လား"

"ငါ့ကို မင်းထင်နော်ရထာမှန်းသိတော့ ရှိခိုးလိုက်ကြတာ။ ငါလည်း မေးစမ်းပြီး မင့်အသိတွေမှန်း သိရော ဆိုပါတော့"

"သူတို့.. ဘာပြောသွားကြသေးလဲ ဟင်"

"မင်း မလိမ္မာရင် ဆုံးမပါ.. ဆိုတာတွေပေါ့။ ငါလည်း ပြောလိုက်ပါတယ်"

"ကျွန်တော် လိမ်လိမ်မာမာ နေတဲ့အကြောင်းလား"

"သူကသာ ကျွန်တော်တို့ကို ပြန်ဆုံးမရမှာဗျလို့ ပြောလိုက်တယ်။ မင်းက ငါတို့အားလုံးရဲ့ ကျေးဇူးရှင် လို့၊ မင်းကျေးဇူးတွေ ငါတို့အပေါ် သိပ်များတယ်လို့ ပြောလွှတ်လိုက်တယ်"

"ခင်ဗျာ"

"အေးကွ၊ သူတို့လည်း မင်းလိုပဲ နားမလည်ကြဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါ ရှင်းမပြလိုက်ဘူး။ သူတို့က အရေးမှ မပါဘဲ။ ရွာကနေပြီး ချီးမွမ်းမယ် ဝေဖန်ကဲ့ရဲ့မယ် လုပ်နေတဲ့သူတွေကို ဘာရှင်းပြစရာ ရှိလဲ"

"ဒါပေမယ့်.. ဘာဖြစ်လို့ အဲလို ပြောလိုက်တာလဲ"

"သူတို့က မင်းကို အထင်သေးချင်ကြတယ် မဟုတ်လား။ ရွာကျတော့၊ ဟင်.. ငကျော်ရှိန် ဘီလူးတပ်သားသာ ဆိုတယ်၊ ခဝါသည် ထမင်းချက်ပါကွာလို့ ပြောပြီး စကားတင်းဆိုကြမယ် မဟုတ်လား။ တကယ်တမ်း ဘီလူးတပ်သားတွေအတွက် မင်းက မရှိမဖြစ်တာ သူတို့ မသိဘူး။ ဒါ့ကြောင့် အဲသလို ပြောလိုက်တာ"

"ကျွန်တော်က မရှိမဖြစ် ဟုတ်လား"

"ဟုတ်တယ်"

"နားမလည်တော့ဘူး၊ ရှင်းပြပါဦး တပ်မှူး"

"မင်းချက်ကျွေးတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေ စားပြီး ငါတို့ စစ်ချီ စစ်တိုက်နိုင်နေတာပဲ။ မင်းသာ မပါရင် ငါတို့ ဘယ်နှရက် ခံမလဲ ပြောစမ်း"

"အို.. ဒါတော့ ကျွန်တော် မရှိလည်း တခြားသူတစ်ယောက် ခန့်မှာပဲဟာ"

"အေးလေ၊ ခန့်တော့လည်း အဲသည်သူ ကျေးဇူး ငါတို့အပေါ် ထပ်တင်တာပေါ့ကွာ"

"အင်"

"မင်းက သူရဲကောင်းတစ်ယောက်လို မစွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့ပေမယ့် သူရဲကောင်းတွေကို ခွန်အားတွေ ပေးနေသူအဖြစ် စွမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့တာပဲ။ ဒါနဲ့ ငါ့အမိ ကျွေးတဲ့ ထမင်းကို ဘယ်လိုအရသာရှိလဲ ငါ မေ့သွားပြီကွ။ ဘုန်းကြီးကျောင်းက ဟင်းပေါင်းလည်း ငါ သိပ်သတိမရတော့ဘူး။ ခုချိန်မှာ ငါ သတိရတာက ငါတို့ ငတ်နေချိန် မင်းချက်ကျွေးတဲ့ ထမင်းဟင်းတွေ အလွန်မြိန်ပြီး အားအင်ပြန်တက်ခဲ့ရတာ၊ ခွန်အားတွေ ပြည့်ဖြိုးလာခဲ့တာတွေပဲ အမှတ်ထင်ထင် ရှိနေတယ်"

ကျော်ရှိန် မင်သက်နေ၏ ။

"လူတွေက မင်းကို ဘီလူးတပ်သား မဟုတ်ဘူးလို့ ပြောကြတယ် မဟုတ်လား"

ကျော်ရှိန် ယောင်ယမ်း ခေါင်းညိတ်၏ ။

"သူတို့နဲ့အတူ မင်းကိုယ်တိုင်လည်း ဘီလူးတပ်သား မဖြစ်ဘူးလို့ မြင်တယ် မဟုတ်လား"

"ဟုတ်တယ်လေ၊ ကျွန်တော်က ထမင်းချက်ပဲ။ လက်ရွေးစင် သွေးသောက် ဘီလူးတပ်သား စစ်သည်တော်တစ်ယောက်မှ မဖြစ်ဘဲ"

"ငါကတော့ ဒီလို မမြင်ဘူးကွ.. ငကျော်ရှိန်။ မင်းဟာ ငါ့တပ်မှာ ရှိသင့်တဲ့ ဉာဏ်ရည်နဲ့ ပြည့်စုံတယ်။ ငါ့လက်အောက်မှာ နေနိုင်တဲ့ စိတ်ထားလည်း ရှိတယ်။ စစ်သည်ရဲမက်စစ်စစ် မဟုတ်ပေမယ့် ငါက ခိုင်းရင် အသေခံပြီး လုပ်ဝံ့တဲ့ သတ္တိလည်း ရှိရဲ့မဟုတ်လား"

ကျော်ရှိန်သည် မျက်လုံးထဲမှ မျက်ရည်များ လွင့်စင်သွားအောင် ခေါင်းကို သွက်သွက်ကြီး ညိတ်လိုက်ကာ

"သိပ်လုပ်ရဲတာပေါ့ တပ်မှူးရယ်၊ တပ်မှူးကသာ တာဝန်ပေးလာရင် အမြောက်စိန်ပြောင်း အပြည့်ချိန်ထားတဲ့ ရန်သူတပ်ကြီးထဲလည်း ဝမ်းသာအားရ ပြေးဝင်ပြလိုက်မယ်"

"အဲဒါဆို ဘီလူးတပ်သားတစ်ယောက်ဖြစ်ဖို့ လုံလောက်သွားပြီလေ.. ငကျော်ရှိန်ရဲ့။ ငါတို့ ဘယ်သွားသွား မင်းကို ထားခဲ့မှာ မဟုတ်ဘူး။ အဲဒီထက် ပိုအရေးကြီးတာက.."

တပ်မှူးက ထရပ်လိုက်သည်။ သူ့ဝတ်ရုံ ကမ္ဗလာ နီစွေးစွေးကြီးက ဝုန်းခနဲ မြည်သွားသလို သူ့ဆံပင် ဖရိုဖရဲကလည်း လေနှင့် လွင့်တက်သွား၏ ။ လှံရှည်ကြီး၏ အဖျားက လရောင်ကို ဦးတည်ကာ ဝင်းတောက်ပြောင်လက်။

"မင်းမပါဘဲ ငါတို့ သွားလို့ မရဘူး။ မင်းက ငါတို့ရဲ့ အဓိက ကျောထောက်နောက်ခံ အင်အားပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အားမွေးထားစမ်းပါ။ သူရဲကောင်း မဖြစ်ရလည်း ဝမ်းနည်းစရာ မရှိပါဘူး။ သူရဲကောင်းတွေ အမြောက်အမြားကို ခွန်အားပေးသူ ဖြစ်ရတာရော မကောင်းလို့လား"

ငကျော်ရှိန်လည်း ထရပ်လာသည်။ ရှိုက်ခြင်း ငင်ခြင်း လုံးဝ ကင်းမဲ့စွာ။ တပ်မှူးက သူ့ပခုံးကို ပုတ်လိုက်ပြန်၍

"မနက်ဖြန်မနက် ဟင်းကောင်းကျွေးကောင်း ချက်စမ်းကွာ ငကျော်ရှိန်၊ ငါက အခြားဗိုလ်တွေထက် သုံးဆလောက် ပိုအားထုတ်ရတော့ ထမင်းမြိန်မြိန်စားပြီး စိတ်ကြည်ကြည်လင်လင်နဲ့ စစ်ထွက်ချင်တယ်။ ငါနဲ့ မင်းညီအစ်ကိုတွေ မသေခင် အရသာရှိရှိလေး ခံစားရအောင် မင်းက စွမ်းဆောင်ပေးစမ်းပါ"

"စိတ်ချပါ တပ်မှူး၊ တပ်မှူး ဘာကြိုက်တယ် ဆိုတာသာ မိန့်ပါ။ ကျွန်တော် ကြိုးစား ရှာဖွေပြီး ပြင်ဆင်ပေးပါ့မယ်။ တပ်မှူး မနက်ဖြန် ဘာဟင်းစား စားချင်လဲ "

"အဲ.. ငါ ဘာစားချင်သလဲ၊ မသိဘူးကွ။ ငါဘာတွေ ကြိုက်သလဲ ဆိုတာတောင် မေ့နေပြီ။ ငါ့ကိုယ်ငါတော့ လူသားကြိုက်တယ်လို့ ထင်နေတာ။ ဘာဖြစ်ဖြစ် ရပါတယ်ကွာ၊ မင်းချက်ပြုတ်တာဆို ကောင်းကောင်း မကောင်းကောင်း ကြိုက်နေရတာပါပဲ။ အသားတွေတော့ နှလုံးနာလို့ မစားချင်လှဘူး။ ဖြစ်နိုင်ရင်.. အဲ.. မသိတော့ဘူးကွ၊ ချက်ချင်ရာသာ ချက်ပေတော့"

ပြောရင်း ရယ်၍ ကုန်မြင့်ပေါ်မှ ဆင်းသွားသည်။ ငိုက်နေသူတစ်ဦးက သူ့ကိုမြင်၍ ကမန်းကတမ်း ထရပ်လိုက်သည်ကို မမြင်ဟန်ပြုကာ ရှောင်သွားရင်း အမှောင်ထဲသို့ တိုးဝင်သွားလေသည်။ တောင်ကုန်းထက်မှာတော့ ကျော်ရှိန်တစ်ယောက်သာ အထီးတည်း မားမားမတ်မတ် ရပ်လျက်သား။ 

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: June 14, 2021