အပြင်လောက

ညနေ နေဝင်ရီတရောအချိန်။ မင်းလမ်းမကြီးအတိုင်း ဖျင်ပုဆိုးနှင့် တိုက်ပုံဝတ်၍ တဘက်ပေါင်းထားကြသော လူကြီးနှစ်ဦး လမ်းလျှောက်လာသည်။ သူတို့ပုံက လေညင်းခံ ထွက်လာသည့်ဟန် အေးအေးဆေးဆေး။ မျက်နှာဝိုင်းဝိုင်းနှင့် အသက် ၅၀ ခန့် လူကြီးက စကားစပြောသည်။

''ကြည့်စမ်း ဟေ့ကောင်၊ လူတွေ ပျားပန်းခတ် သွားလာနေလိုက်ကြတာ အတော် အပူအပင် ကင်းနေကြပုံပဲကွ နော်''

မျက်နှာရှည်ရှည်နှင့် အသက် ၄၀ ကျော် လူကဆိုလိုရင်းကို သိသည့်ဟန်ဖြင့် မဲ့ပြုံးတစ်ချက် ပြုံးလိုက်သည်။ ထို့နောက် ရွဲ့တဲ့တဲ့ စကား ဆို၏ ။

''အပူအပင်ကင်းဆို စီမံအုပ်ချုပ်နေကြတဲ့

ဝန်ကြီးတွေကလည်း တော်တာကိုး''

အသက်ကြီးကြီးလူက ဘာမှ ပြန်မပြော။ ခပ်တင်းတင်း တစ်ချက်တော့ လှည့်ကြည့်သည်။

''တို့ ဟိုရှေ့ကဆိုင်ကို ဝင်မေးကြရင် မကောင်းဘူးလား''

''မဝယ်ဘဲ ဘာလုပ် သွားမေးမှာလဲ''

''ဟ… ဝယ်မှာပေါ့ကွ။ ငါ့များ မဝယ်နိုင်ဘူး ထင်လို့လား''

''မထင်ပါဘူးဗျာ။ ဒါပေမယ့် ဆိုင်ကိုလည်း ကြည့်ပါဦး။ အဲဒါတွေ ထိုးတော့မလို့လား''

ဆိုင်မှာ သစ်သားဆံထိုး၊ အုန်းခွံဘီး စသည်တို့ ရောင်းသော ဆိုင်ဖြစ်နေ၏ ။ လူကြီးက

''ငါတော့ ဘယ်ထိုးမလဲ၊ မင့်အမေအတွက် ဝယ်သွားမှာပေါ့''

အစွန်းမလွတ်သော စကားကြောင့် မျက်နှာရှည်ရည်လူ အနည်းငယ် အောင့်သွားသည်။ နှုတ်က တစ်စုံတစ်ခု ချက်ချင်း ပြန်ပြောလိုက်ချင်သော်လည်း လူကြီးက ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားသဖြင့် မပြောသာတော့ဘဲ လိုက်ဝင်သွားရသည်။

''ဟဲ့ ကလေးမ၊ ဟော ဟိုက ဆံထိုးလေးတွေ ဘယ်လောက်လဲကွဲ့''

''တစ်ခုမှ ၂ ပဲတည်းပါ ဘကြီး၊ ဘယ်နှခု ယူမလဲ လျှော့ပေးမယ်လေ''

''အားပါးပါး… စျေးကြီးလှပါကလားဟဲ့''

နောက်နားမှ ကပ်လိုက်လာသော လူက ဝင်ပြောသည်။

''ဒါကတော့ မင်း အစိုးရများက အခွန်တွေ နင်းကန်

ကောက်နေတော့ အခြေခံ လူသုံးကုန်တွေမှာ

စျေးတက်လာရတာပေါ့ ဦးရီးရဲ့''

လူကြီးက သူ့ကို စိုက်ကြည့်သည်။ နှုတ်ခမ်းက တလှုပ်လှုပ်၊ အတန်ကြာမှ စကားသံ ထွက်လာသည်။

''ခွေးကောင်၊ နင် အသာနေစမ်း''

နောက်ကလူ ငြိမ်သွားသည်။ လူကြီးက စျေးသည်ကို စျေးဆစ်သည်။

''၈ ခုယူမယ်… သုံးမတ် ရမလား''

''သုံးမတ်တော့ မရလို့ပါ ဘကြီးရယ်''

နောက်ကလူက သူ့ကိုယ်သူ ပြောသလိုဖြင့် မကြားတကြား စကားဆိုသည်။

''၈ ခုတောင်မှ များလှချည်လား၊ တစ်ခေါင်းကို ၈ ခု ဆိုတော့… အင်း…''

''ဟ… ကောင်၊ တစ်ယောက်တည်းတော့ ၈ ခု ဘယ်ပေးမလဲ။ ဝေပေးစရာ နင့်အမတွေက အများကြီး မဟုတ်လား''

လူကြီးစကားကြောင့် သူ့မျက်နှာ မဲခနဲ ဖြစ်သွားပြန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ သည်လိုပဲ အမြဲ တကျက်ကျက်၊ မတည့်အတူနေ၊ မတွေ့ဘဲလည်း မနေနိုင်ကြသူများ ဖြစ်၏ ။

''ဟုတ်ပေတယ်… ဟုတ်ပေတယ်။ တတ်နိုင်သူများ မတော့ ငွေတစ်ကျပ် ဆိုလည်း အလွယ်လေးပဲ။

မယားတွေ အများကြီး ထားစရာ ကိရိယာ တန်ဆာပလာကလည်း သူများထက် ပိုပြီး…''

''နင် တော်မလား… ငါ ဆော်ရမလား''

''ဒါကတော့ ပြောလို့ရတုန်း ပြောထားရတာဆိုတော့…''

''တော်… တိတ်၊ ကလေးမ… ၈ ခုကို တစ်ကျပ်တော့ မပေးနိုင်ဘူး။ ၃ မတ်နဲ့ ၁ မူးပဲ ပေးနိုင်မယ်။ ရရင် ထည့်လိုက်တော့၊ ပြီးတော့ ၁ မူးဖြင့် ၁ မူးပြောပါ။ ၂ ပဲတွေ ၄ ပြားတွေ မျက်စိလည်အောင် မဆိုနဲ့ဟဲ့''

''ကဲ… ကဲ၊ စျေးဦးပေါက် ယူသွားပါ။ ကျွန်မတို့ကတော့ စျေးစရောင်းကတည်းက ၂ ပဲ ပဲ ပြောလာတော့ ပါးစပ်အကျင့်ပါနေပြီ ဘကြီးရဲ့။ တစ်ကျပ်လို့လည်း မပြောတတ်ဘူး။ အရပ်ထဲမှာ ၁၆ ပဲ လို့ပဲ ခေါ်တယ်။ ခု တစ်ကျပ်ဒင်္ဂါးတောင် ဘကြီးပေးလို့သာ မြင်ရ၊ မမြင်ရတာ အနှစ်နှစ်အလလ ရှိပါပကောလားရှင့်''

''အောင်မယ်၊ မယ်မင်းကြီးမ… စီးပွားရေး

သိပ်မပြေလည်လှဘူး မှတ်တယ်''

''မွေးကတည်းက သူဆင်းရဲမမို့ ဒုံရင်း ဒုံရင်းပါပဲ

ဘကြီးရယ်''

''အင်း… နောက်များ ဒီ့ထက် အဆင်ပြေလာစေဖို့ မျှော်လင့်ရတာပဲ''

အနောက်ကလူက ဝင်ပြောပြန်သည်။

''ဒါကတော့…''

''နင် ဝင်မပါနဲ့။ ဘာပြောမလဲဆိုတာ ငါသိတယ်။ မင့်ကို အဖော်ခေါ်လာတာ ဗလွတ်ရွှတ်တ ပြောဖို့မဟုတ်ဘူး''

''မှန်လှပါ…''

''တယ်… ဒီကောင်၊ ပြောလေဆိုးလေပါလား''

လူကြီးက စျေးသည်ပေးသည့် အထုပ်နှင့် အမ်းငွေကို ယူကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုးဟန်ဖြင့် ထွက်သွားသည်။ တကယ် စိတ်ဆိုးတာ မဟုတ်မှန်း သိသည့်ဟန်ဖြင့် မျက်နှာရှည်ရှည်လူက ပြုံးစိစိ လိုက်သွားလေသည်။

''မှန်လှပါ… ဘုန်းတော်ကြောင့်…''

''ငပေါ်ဦးတော့ ဒီကအပြန် ထိပ်တုံးဆီ တစ်ခါတည်း

ဝင်အပ်ခဲ့မှနဲ့ တူတယ်''

အနောက်ကလူ တစ်ခါတည်း ပါးစပ်ပိတ်သွားသည်။ အတန်ကြာတော့ လူကြီးက လမ်းလျှောက်ရင်း စကားစပြန်သည်။

''မင်းက ငါ့ကို ဆင်းရဲတဲ့ လူတွေအတွက် အပြစ်တင်

ချင်တာလား''

ဘာသံမှ မကြားရ။ လူကြီးက တစ်ချက် ငဲ့ကြည့်သည်။ ငပေါ်ဦးက ပါးစပ်ကို တင်းတင်းစေ့ထားတာ တွေ့ရ၏ ။

''မင်းကိုငါ စထွက်လာကတည်းက ဟိုအရင်တုန်းကလိုပဲ ပြောဖို့၊ ရောင်းရင်းဘက်တွေလိုပဲ ဆိုကြဖို့ အခွင့်ပေးထားပြီးပြီပဲ။ ပြောပါဟ''

ငပေါ်ဦးက ပြောရန် ပြင်ပြီးမှ သတိရသွားဟန်ဖြင့် ပါးစပ်ကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့် အလျင်အမြန် ပိတ်လိုက်ပြန်သည်။

''နင်ကတော့ ငါ့ကို နည်းနည်းလေးမှ မကလိရင်

နေသာထိုင်သာ မရှိဘူးထင်တယ်… ဟုတ်စ''

''လူက အခွင့်ပေးပေမယ့် အာဏာက ထိပ်တုံးအပ်မှာ

ကြောက်ရသေးတာကို ဘုရာ့''

''သယ်… ရိုးရိုးပြောစမ်းပါ၊ သူများကြားသွားပါဦးမယ်''

''အပြစ်တင်တာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ တာဝန်ရှိကြောင်း သိစေချင်တာပါ''

''တာဝန်ရှိတာတော့ ငါလည်း သိတာပေါ့။ ငါလည်း

လုပ်ပေးနေတာ၊ ဝေငှပေးနေတာပဲ မဟုတ်လား''

''အခုလို လုပ်ပေး လှူဒါန်းဝေငှနေတော့ ခုနက သူဆင်းရဲမကလေး ချမ်းသာသွားပါလေရောဗျား''

''ဒါတော့ သူ ပညာနည်းလို့ မစီမံ မခန့်ခွဲတတ်တော့

မစုဆောင်းမိတာ ဖြစ်မှာပေါ့ ပေါ်ဦးရ''

''ဒါနဲ့ ကိုဝိုင်း ဒီညနေ ညီလာခံ ဖျက်လာတော့ မနက်

သမီးကညာဆက်သလာမယ့် ကိစ္စ ဆွေးနွေးချိန်

မရတော့ဘူးပေါ့''

''နင့်ကို ခေါ်လာတာ အဲဒါလည်း ပါတာပေါ့။

လမ်းသွားရင်း စကားပြောရင်း ဆွေးနွေးလို့ ရတာပဲ''

''ကျွန်တော်မျိုး သဘောထားကတော့ သူ့အဖေ

ငသာထွန်းကို ရွှေ နှစ်ပိဿာလောက် ပေးပြီး

သူကောင်းပြုလိုက်စေချင်တာပဲ''

''ဟဲ့… ဘယ်ဖြစ်မလဲ။ တခြား သမီး နှမ ဆက်လာကြတဲ့ သူတွေကျ မြို့ဝန်တွေ ရွာစားတွေ ပေးပြီး သူ့ကျမှ ရွှေနှစ်ပိဿာပဲ ပေးရမယ် ဆိုတော့…''

''အဲဒါပြောတာပေါ့။ ရှင်ဘုရင်လည်း သူ့သမီးယူရင်တော့ ဖအေကို မြို့ဝန်ပေးရတယ် ဆိုတာ။ ဘယ်အရာမှ အလကားမရတဲ့အထဲ ရှင်ဘုရင်လည်း ပါတာပဲ။ မင်းမိဖုရားတွေလည်း များလှပြီ။ ငြင်းလို့ မရဘူးလား''

''ငါ့ဘုန်းကြီးဖို့ ဆက်လာတဲ့ဟာ ငြင်းလို့ တော်ပါ့မလားကွဲ့''

''ရှင်ဘုရင်ဘုန်းကို မိဖုရား များ မများနဲ့ ချင့်တွက်တာမှ မဟုတ်ဘဲ။ တိုင်းပြည်က လူတွေ ဘယ်လောက် ချောင်လည် အဆင်ပြေကြလဲ ဆိုတာကို ကြည့်ပြီး ဘုရင် ဘုန်းကြီး မကြီး အကဲဖြတ်သင့်တာ မဟုတ်လား''

''အိမ်း… ဒါလည်း ဟုတ်ပေတာပဲ။ ဒါပေမယ့် မနက်ဖြန်တော့ ရှိစေတော့။ နောက်များ ဆက်လာလို့

ရှိရင် မောင်မင်း စီမံစမ်းဟဲ့''

''ညီလာခံမှာ တရားဝင် မိန့်တော်မူမှ စီမံလို့ ရနိုင်ပါလိမ့်မယ်ဘုရား''

''ကဲ… ကဲ၊ တော်ပြီ။ စနည်းနာ ထွက်လာတာနဲ့ မတူ၊ ရှင်ဘုရင်နဲ့ ဝန်ကြီး လေညင်းခံလွှတ်တော် ကျင်းပနေသလို ဖြစ်နေပြီ။ အရပ်သားလိုပဲ ပြောကြစို့''

သူတို့နှစ်ယောက်သည် ညမှောင်သည့်တိုင် ရပ်ကွက် အစုများသို့ လှည့်လည်ကြည့်ရှုကြသည်။ ဝင်ရောက် နားနေ ရေနွေးကြမ်းသောက်ရင်း အလ္လာပ သလ္လာပ ပြောဆိုကြည့်ကြသည်။ လူစုစုရှိရာ ချည်းကပ် နားထောင်ကြသည်။

ရပ်သူရပ်သားတို့သည် နိုင်ငံရေးထက် စီးပွားရေးစကားများ၊ သာမန် အကြောင်းအရာများတွင်သာ စိတ်ဝင်စားကြသည်ကို တွေ့ရ၏ ။ သူတို့သည် ဘိုးတော် မင်းတရားကြီး၏ ငယ်နာမည် မောင်ဝိုင်း ဆိုသည်ကိုမျှ မသိကြ။ ဘွဲ့တော်အမည်ဆို ဝေးရော။ အများစုကတော့ ဦးပေါ်ဦးကို သိကြသည်။ သို့သော် ဟာသလို ပြောဆိုနေကြသည်က များလေသည်။

လူအများနှင့် တွေ့ဆုံ လေ့လာမိပါမှ ဦးဝိုင်း သိလာရသည်များ ရှိသည်။ သူ၏ လုပ်ဆောင်ချက်များမှာ ပြည်သူပြည်သားတို့အပေါ် ထိထိရောက်ရောက်နှင့် တိုက်ရိုက် အကျိုးသက်ရောက်သည်မှာ နည်းပါးလှကြောင်း၊ သူထင်နေသလို တိုင်းပြည်ကြီး စည်ပင်ဝပြော၍ လူများ စိတ်ချမ်းသာနေကြသည်မှာ မမှန်ကြောင်း၊ အမှူးအမတ်များ လျှောက်တင်ကြသလို တိုင်းသူပြည်သားများက သူတို့ဘုရင်ကြီး ဘုန်းကြီး၍ အသက်ရှည်ပါစေကြောင်း ဆုတောင်းပေးနေကြသည်မှာလည်း မဟုတ်ဘဲ သတိပင် မရကြကြောင်း ရှက်ရှက်နှင့် သတိထားမိလိုက်သည်။

ထို့ပြင်သူက လူတိုင်း ဆောင်နိုင်မည်ထင်သော အဿမေဓအခွန် ဝင်ငွေ၏ ဆယ်ဖို့တစ်ဖို့ ပေးဆောင်စေသည်ကို အများက မဖြစ် ဖြစ်အောင် ဆောင်နိုင်ကြသော်လည်း အချို့မှာ စားဖို့ပင် ရုန်းကန်နေကြရပြီး အခွန်အတွက် အခက်အခဲဖြစ်လျက် ဝန်လေးနေကြောင်း တွေ့လာရသည်။ သူမသိသော လွှတ်တော်ဝန်ကြီး တချို့၏ မသမာမှုများကို ကြားရ၏ ။ အမတ်အချို့၏ ညံ့ဖျင်းမှုများကို သိလာရ၏ ။ ချွတ်ချော်သော တရားစီရင်မှု

များကြောင့် နစ်နာသူများအကြောင်း တစွန်းတစ ကြားရ၏ ။ တောသူတောင်သားများ ပြောသော ထူးဆန်းအံ့သြဖွယ်ရာများကိုလည်း နားထောင်ခဲ့ရသည်။

ထိုညနေသည် ဘိုးတော်ဘုရားကို ပြောင်းပြန် လှန်ပစ်လိုက်သည် မဟုတ်စေကာမူ အသိတရား ကြီးကြီးမားမား ရရှိစေခဲ့သည့် ညနေပင်။ သူ့ဘေးတွင် လိုက်လာသူကလည်း မင်းလိုလိုက် မင်းကြိုက်ဆောင်သော မင်းမြှောင်အမတ်မျိုး မဟုတ်ဘဲ မင်းမကောင်းက ရဲရဲထောက်ပြမည့် အိမ်တော်ပါဝန်ကြီး ဦးပေါ်ဦး ဖြစ်နေခြင်းက အလွန်ကောင်းသွားသည်။ ကျော်ရွေးတို့ မြတ်ထင်တို့ ခေါ်ခဲ့လျင်ပင် ထိုမျှ အကျိုးရှိမည်မဟုတ်။

ဦးပေါ်ဦးကတော့ မင်းတရားကို သူငယ်ချင်းလိုလည်း ပေါင်းသည်။ ရူးသလို ပေါသလိုနှင့် သင့်ရာကို တည့်ဆိုတတ်သည်။ အရေးယူလို့ မရအောင် စကားအရာ အလှည့်အပတ်လည်း ကောင်းသဖြင့် မထောင်းသာလှ။ ရွာလူကြီးတစ်ဦးအိမ်တွင် ဦးဝိုင်းက သူ့ဘက်သူယက်ကာ စကားဆိုသဖြင့် ဦးပေါ်ဦးက ဝင်၍ ရွာလူကြီးစကားသည်သာ သင့်ကြောင်း၊ ကိုဝိုင်းအနေဖြင့် ကိုယ့်ဘက်ကိုယ် မယက်သင့် ဟု ပေါ်တင်ကြီး ထ ဝေဖန်ခဲ့သေးသည်။

ထိုစကားကြောင့် နောက်တစ်နေ့နံနက် ညီလာခံတွင်

'ငါကိုယ်တော်ကို လိပ်လို ပြောတဲ့အကောင် တစ်လတိတိ ကန်စွန်းဟင်းသာ စားစေ' ဟု အမိန့်ချမှတ်ခံရလေသည်။ ဦးပေါ်ဦးကလည်း အလျော့မပေးဘဲ ''ဘုန်းတော်ကြောင့် အသတ်လွတ် စားခွင့်ရသည်ဖြစ်၍ ဤကုသိုလ် အဖို့ဘာဂကို ဘုန်းကြီးသော ရေမြေ့ရှင်အားလည်း ထပ်တူထပ်မျှ ရပါစေကြောင်း'' ဟု ခွန်းတုံ့ဆိုလိုက်ရာ

'အရှင်မင်းကြီးလည်း နောက်ဘဝ ကန်စွန်းရွက်သာ

စားရပါစေ' ဟု ဆိုလိုရာ ရောက်သဖြင့်သဘောပေါက်သော အမတ်ကြီးများနှင့် ဘုရင်ကိုယ်တိုင် ပြုံးမိရလေသည်။

စကားတည်ကြည်၍ မှန်ရာကို ဆိုတတ်သော ရွာလူကြီးကတော့ ထိုည၏ နောက်ပိုင်းတွင် ဆယ်ရွာကို အုပ်ချုပ်ရသူ ဆယ်ရွာသူကြီး ဖြစ်လာလေ၏ ။

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: March 21, 2022