အညတြ အာဇာနည်

ငကံသည် တပ်မှူး လက်ျာဘီလူးတပ်မှ သွေးသောက်တစ်ယောက် ဖြစ်သည်။ သွေးသောက် ဆိုသည်မှာ သွေးသစ္စာရည် သောက်ထားသူကို ဆိုလိုခြင်းမဟုတ်။ တပ်သား ၅ ယောက် ၁ အိုးစား၊ ၂ အိုးစား ၁ တပ်ကြပ်၊ ၅ တပ်ကြပ် ၁ သွေးသောက် ဟူသည့် မြန်မာ့တပ်မတော်မှ လူ ၅၅ ယောက်ကို အုပ်ချုပ်ရသည့် သွေးသောက်ကြီးအဆင့် ရထားသူကို ဆိုလိုခြင်း ဖြစ်သည်။

လက်ျာဘီလူးအကြောင်းကို ရှေးမဆွကပင် ပုံပြင်သဖွယ် ကြားဖူးခဲ့ရသည်။ အလောင်းမင်းတရားကြီးကိုယ်တိုင် သွားရောက်ရှာဖွေ ခေါ်ငင်ခြင်း ခံရသူ၊ အလာင်းမင်းကြီးလူ ဟု ဆိုလိုက်သည်နှင့် ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မင်းခေါင်နော်ရထာ အပြင် လက်ျာဘီလူး ကိုသာ ပြေးမြင်ကြသည် အထိ ၂ ဦးသား အတွဲညီလှသည့် အလောင်းမင်းတရား အားအထားရဆုံးသူ ၂ ဦး၊ ကုန်းဘောင်တပ်များတွင် ဘီလူးတစ်ကောင် ကူတိုက်ပေးနေသည်ဟု ယုံတမ်းသဖွယ် ပြောဆိုလေ့ ရှိကြသူ၊ အစွမ်းထက်သော်လည်း မည်သည့်အခါတွင်မှ ရာထူးတိုးမြှင့်ခြင်း မခံရသလို အမိန့်မနာခံသည့်နေရာတွင် ကျော်ကြားသလောက်လည်း မည်သည့်အခါတွင်မှ အပြစ်ပေးခြင်း မခံရသသူ၊ ထိုကဲ့သို့ ထူးခြားချက်များဖြင့် ပြည့်နှက်နေသော သူ၏ တပ်တွင်မှ ငကံ အမှုထမ်းရသည်။

သူလည်း ရောက်ခါစက တပ်မှူး လက်ျာဘီလူးကို အလွန်အံ့သြမိသည်။ မည်မျှ အမိန့်မနာခံစေကာမူ အခြားသူများဆိုလျင် အကွပ်ခံရလောက်သော်လည်း လက်ျာဘီလူးကိုမူ အလောင်းမင်းတရားကိုယ်တိုင် ဘေးမဲ့ပေးထားသည် ဟု ဆိုကြသည်။ ဟုတ်လည်း ဟုတ်လောက်သည်။ တိုက်ပါ ဆိုသော်လည်း လက်ျာဘီလူးက တိုက်ချင်မှ တိုက်သည်။ မတိုက်နှင့် ဆိုသော်လည်း သူ့ဘာသာ ရှိသည့်လူနှင့် တက်တိုက်ချင် တိုက်နေတတ်သည်။

ငကံကတော့ သူ့တပ်မှူးကို လေပွေမုန်တိုင်းတစ်ခုလို ထင်သည်။ နိုင်မည် ထင်ရသည့် တိုက်ပွဲတစ်ခုကို ဗိုလ်မှူးမင်းသားများကိုယ်တိုင်တိုင် ဦးဆောင်၍ တိုက်သော်လည်း လက်ျာဘီလူးက မတိုက်၊ နိုင်လည်း မနိုင်တတ်။ အချို့တိုက်ပွဲများကို အချည်နှီးဟု ဆိုကာ ဝင်မတိုက်သည်လည်း ရှိသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ လေငြိမ်သလို ငြိမ်နေတတ်သလောက် သူမွှေပြီ ဆိုလျင်တော့ မည်သူ့ကိုမျှ မစောင့် မည်သည့်အမိန့်တော်မျိုးကိုမှ မကြောက်တော့ဘဲ နောက်ဓားထက် ရှေ့ဓားကိုပဲ အာရုံစိုက်တော့သည်။

ပြင်းထန်လှသော တိုက်ပွဲများတွင် လက်ျာဘီလူးအနားက တိုက်ခိုက်ရသောအခါ ငကံ သတိပြုမိသည်က တပ်မှူးသည် အစုအဖွဲ့အားဖြင့် တိုက်နေသည်မဟုတ်၊ လေပွေမွှေ့နေသလို တစ်ဦးတည်း တိုက်နေသည့်ပုံမျိုး ဖြစ်သည်။ သူ့တပ်ကို အားပြု၍ တိုက်သည်မဟုတ်ဘဲ သူ့တပ်ကသာ သူ့ကို အားပြု၍ တိုက်နေရပုံ ပေါ်နေသည်။ သူ့ဘာသာ တိုက်သွားရင်း တပ်ကို ညွှန်ကြားသွားသည်။ ညွှန်ကြားပုံမှာလည်း စေလွှတ်လိုသူကို မျက်လုံးဝေ့ကြည့်လျက် ဓားဦးညွှန်ပြခြင်းမျိုးသာ ဖြစ်သည်။ သူ့သဘောကို ငကံတို့ အကြပ် သွေးသောက်များက မနောကြေညက်နေရသည်။ ထိုသို့ သိအောင်လည်း စစ်ရေးလေ့ကျင့်စဉ်ကတည်းက ထိုပုံစံအတိုင်းသာ ညွှန်ပြ ပြောဆိုလေ့ ရှိသည်ကိုး။

ထို့ပြင် တစ်ချက် ရာထူးငယ်သူများနှင့် တန်းတူရည်တူများက လက်ျာဘီလူးကို သဘောမကျကြသလောက် အလောင်းမင်းတရားကြီး ကိုယ်တော်တိုင်နှင့် သားတော်ကြီး အိမ်ရှေ့မင်း၊ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မင်းခေါင်နော်ရထာတို့လို ရာထူးကြီး ထိပ်ပိုင်းခေါင်းဆောင်များကမူ အထူးအရေးပေး ဆက်ဆံခဲ့ကြသည် တဲ့။ အလောင်းဘုရားဆိုလျင် ဆွေတော်မျိုးတော် မြင်းရည်တက် လူဟောင်းများထက်ပင် လက်ျာဘီလူးအပေါ် ရင်းနှီးဖော်ရွေစွာ ခေါ်ပြောဆက်ဆံတတ်သတဲ့။ အလောင်းမင်းကြီး ရှိစဉ်အခါက လက်ျာဘီလူးသည် မင်းခေါင်နော်ရထာပြီးလျင် အကြီးဆုံး စစ်ကဲဗိုလ်ချုပ်ကြီး ဖြစ်ခဲ့ပြီး တပ်တော်များ အားလုံးကို အုပ်ချုပ်ခဲ့ရဖူးသတဲ့။ ဒါ့ကြောင့်ပင် အလောင်းမင်းကြီးလူ ဟု အမည်တွင်လာခြင်း ဖြစ်သတဲ့။

ယခုလည်း ဝန်ကြီး မဟာသီဟသူရ အပါအဝင် စစ်သူကြီး တိမ်ကြားမင်းခေါင်တို့က ပစားပေးထားကြပုံ ပေါ်နေသည့်အတွက် အခြား စစ်ကဲ ဗိုလ်မင်းအချို့က ကျေနပ်ကြပုံ မရ။ သို့သော် လက်ျာဘီလူးကို မထိရဲကြချေ။ မလို၍ သွားတိုင်လျင် ဗိုလ်မှူး ဝန်ကြီးများက ဆိုးသွမ်းသူ လက်ျာဘီလူးကို အရေးမယူကြဘဲ ချောစားသူသာ မျက်နှာမရ ရှိတတ်သည်။ ပါရမီထူးသည့်သူပါပေ။

တစ်ခါတစ်ရံတွင် ငကံသည် သူ့တပ်မှူးကို အလွန်အထင်ကြီးသည်။ အနစ်နာခံသည့်နေရာ၊ မပြောဘဲ လုပ်ပြတတ်သည့်နေရာ၊ ကြမ်းရ ရမ်းရမည့် နေရာတို့တွင် တပ်မှူးကို မီသူမရှိဟု ထင်သည်။ တစ်ခါတစ်ရံတွင်တော့ လက်ျာဘီလူးကိုယ်တိုင် ရန်သူ့ဆင်ပေါ်တက်၍ ခုတ်သည်ကို ငကံတို့ မျက်မြင်ပင် ဖြစ်သော်လည်း ဆုချီးမြှင့်သည့်အခါ သူက ငြိမ်နေတတ်သည့်အတွက် အခြား တစ်ဦးဦးက ပျံချီဘွဲ့ ရသွားတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုးတွင် ကြားက မချင့်မရဲ ဖြစ်နေရတတ်သည်။ သူ့တပ်မှူးသည် အဘယ့်ကြောင့်မသိ လက်ျာပျံချီ ဘွဲ့ကို အကြိမ်ကြိမ် ငြင်းဆန်ခဲ့သည် ဟုလည်း ကြားရဖူးသည်။

ကြံရည်ဖန်ရည် တွင် တပ်မှူးသည် အလောင်းမင်းတရားကို မမီတောင် မလျော့ဟု သူ ထင်သည်။ အလောင်းဘုရားသည် ကပ်မရသည့် မြို့ရိုးကို ခြင်းကြားရက်၍ ကောက်ရိုးထည့်ပြီး လှိမ့်ကာ အကာအကွယ် ယူတတ်သလို လက်ျာဘီလူးသည်လည်း ဖောက်မရသည့် လှေတပ်ကို ဖောင်တွင် ဆီအိုးတင်၍ ဒိုက်အုပ်လျက် လေတင်မှ မျှောချ မီးရှို့ပစ်ခဲ့ဖူးသည်။

တက်မရသော မြို့ရိုးပေါ်မှ ရန်သူများကို အလောင်းဘုရားက ငရုတ်သီးညှော်တိုက်ကာ ဆင်းပြေးစေခဲ့သလို လက်ျာဘီလူး၏ လျှပ်တပြက် စစ်ဆင်သော ဗျူဟာအသစ်များကလည်း ထူးခြား ပြောင်မြောက်လှသည်။ အထူးသဖြင့် အခြေအနေကို ကြိုတင်တွက်ဆကာ အလျင်အမြန် အကွက်ချ စီမံလိုက်သည်များကြောင့် အလွယ်တကူ အောင်ပွဲရခဲ့သည်က များလေသည်။

ထိုသို့ သတ္တိ ဗျတ္တိ ပြည့်ဝသော လက်ျာဘီလူးမှာ အကယ်စင်စစ် ဗိုလ်ချုပ်မဟုတ်တောင် ဗိုလ်မှူးအဆင့်တော့ အနိမ့်ဆုံး ဖြစ်နေသင့်သည်ဟု ငစံ ထင်မိသည်။ သို့သော် လက်ျာဘီလူး ကန့်လန့်တိုက်တတ်သည်က အာဏာပြင်းလှသော ဆင်ဖြူရှင် မင်းတြားကိုပင် အမိန့်မနာခံဘဲ ပြန်လှန်ပြောလိုက်သေးသည် ဟု ဆိုကြသည်။ သေချာပေါက် အကွပ်ခံရမည့်ဘေးမှ မည်သို့ လွတ်လာခဲ့သည်တော့ မပြောတတ်၊ သူကတော့ ယခုထိ သက်ဆိုးရှည်နေလေသေးသည်သာ ဖြစ်၏ ။

တစ်ရက် သိန်းနီတိုက်ပွဲတွင် လက်ျာဘီလူး ရှေ့ဆုံးမှ ဝင်ပြီး တရုတ်တုိ့ အပြေးကို လိုက်ထပ်ရာ ငကံတို့ နောက်မှ အပြင်းလိုက်သွားရသည်။ တပ်မှူးပေါင်ကို လှံတိုတစ်စင်းစိုက်ဝင်သွားသည်ကို မြင်ရသည်။ မြင်းမှ ကျပြီ ထင်သော်လည်း မကျဘဲ တရုတ်တပ်တွင်းတိုင် လိုက်၍ လှံနှင့်ပစ်သူကို ဆွဲထုတ်လာပြီး နှစ်ဖက်စစ်သည်များ အကြားတွင်ပင် အမျက်ချောင်းချောင်း ထသော မျက်လုံးများဖြင့် ထိုတရုတ်ကို ခုန်အုပ်ကာ လည်ကို ကိုက်ပစ်လိုက်သည်မှာ အသားမျှင်များ ပြတ်သတ်ထွက်သွားသည်။ ငကံ တပ်မှူးကို ပြေးဆွဲသောအခါ လူစိတ်ပျောက်၍ လူသားစားတော့မယောင် ရှိနေလေသည်။

ထိုအဖြစ်အပျက် ဖြစ်ပြီးသောအခါ လက်ျာဘီလူး၏ သတင်းသည် အလွန်ကြီးသွားတော့သည်။ ဘရင့်နားအထိ ပေါက်၍ ဆင်ဖြူရှင်ပင် အလွန်အားရသဖြင့် လက်ခမောင်းထခတ်သော ဟူ၏။ ရာဇဂုမ္ဘာန် ဟူသည့် ဘွဲ့အမည်လည်း ချီးမြှင့်လိုက်သည်။ သို့သော် ထိုအချိန်တွင် တပ်မှူးမှာ အနာသည်းလျက် ရှိပြီ။

အနောက်သို့ ပို့၍ ဆေးကုခံရသူများတွင် ငကံငယ်လည်း ပါသည်။ တပ်မှူးကို ပြေးဆွဲစဉ် သေနတ် ၂ ချက် သင့်ခံရသောကြောင့် ဖြစ်၏။ ငကံကတော့ မဖျား၊ ရင်ညွန့်မှ ပေါက်ထွက်သွားသော ဒဏ်ရာကိုသာ ဆေးထည့်နေရသည်။ ထိုစဉ် နောက်ဆုံး စစ်ကြီးအတွက် တိုက်နိုင်သူ တိုက်ရန် အမိန့်ရောက်လာသည်။ တပ်မှူးက သူတိုက်မည် ဟု စာရင်းပေးလိုက်သည်။ အမြောက်ဆံ ထိထားသူ မင်းရဲကျော်ထင်က ထ၍

"သင် အရဲကိုးလှသည်။ အနာလည်း မပျောက်သေး၊ အဖျားလည်း ရှိသည်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်မှ အနိုင်နိုင်၊ အဘယ်သို့ ရှင်နိုင်မည်နည်း။ နောင်စစ်ပွဲမရှိဟု ပြောမရ၊ သင့်ကိုယ်သင် ချန်ကောင်းတကား"

တပ်မှူးသည် သွေးဆုတ်ဖြူဖျော့နေသော မျက်နှာနှင့် တည်ငြိမ်အေးစက်သည့် မျက်လုံးများဖြင့် မင်းရဲကျော်ထင်ကို ကြည့်လိုက်ပြီး…

"အဆွေ... ငါ့အနာ အရှင်း မပျောက်သေးသည် မှန်၏ ။ သို့သော် အရှည်ကို လို၍ ငါ့ကိုယ်ငါ ချန်ခဲ့လျင် ငါ့ရဲဘော်ရဲဘက်များ ငါ့အစားပို၍ အသက်စွန့်ရလိမ့်မည်။ ယခု ငါတိုက်သော်ကား ရဲမက် တစ်ရာစာမက စွမ်းနိုင်သေးသည်။ တရုတ်တို့လည်း ငါ့အား ကြောက်ရွံခန့်ညားလှသည် ကြား၏။ ဤအရာ၌ ငါ့အား ရဲမက် အရာအထောင် မီမည်လော။

ယခု ငါ စွန့်၍ တိုက်သော် တရုတ်တပ်ဦး အလိုလို ပျက်နိုင်သည်။ အလွယ်ရတော့မည်ကို ငါ မထွက်ခဲ့ချေလျင် ငါ့အစား ငါ့လူများ ထိခိုက်ရှနာခဲ့သော် ယခု ငါရသော အမည်သည် အချည်းနှီးသာ။ တစ်ရာအတွက် တစ်ဦးတည်းက စွန့်သင့်ပါသည်''

လက်ျာဘီလူး၏ စကားများသည် အခြားသူများတော့ မသိ။ ငကံ့ရင်တွင်းတွင်တော့ သွေးတဖျဉ်းဖျဉ်း ထ ကာ ပူနွေးတောက်လောင်လာရသည်။ တပ်မှူးက မည်သူ့ကိုမှ မကြည့်။ နှင်းကျနေသော ပြတင်းမှ တောတောင်ရှုခင်းကို ငေးရင်း…

''ငါ မပြန်နိုင်မည်ကို မကြောက်။ ငါ့တိုင်းပြည်အတွက်

သူရဲကောင်းများ နစ်နာမည်ကိုသာ စိုးလှသည်။

အနစ်နာ မခံဝံ့လျင် အာဇာနည်ပင် ရှိမည် မဟုတ်။

ထင်ရှားကျော်ကြားသူကို အာဇာနည်ဟု မဆိုသာ။

တိုင်းပြည်အတွက် ကိုယ်ကျိုးစွန့်လွှတ်နိုင်သူကိုသာ

အာဇာနည် ဟု ခေါ်သည်။

သူရဲကောင်းဟူ၍ နောက်ချန်နေခဲ့လျင်

သမိုင်းဝယ် ရှက်ဖွယ် ဖြစ်လိမ့်မည်။

ယခု ငါသည် ငါမဟုတ်၊ တိုင်းပြည်ဝန် ထမ်းသသူ၊

ပြည်၏လူသာ ဖြစ်သည်။ ငါ့အတွက် ငါမကြည့်နိုင်လေ။

ငါ မရှိသော် ငါ့သွေးသောက် ရဲမက်တော်များ အမှုတော်ကို

ဆက်လက် ထမ်းဆောင်နိုင်လိမ့်မည် ဟု ယုံသည်။

သူတို့အတွက် ငါသည် စံပြသာ ဖြစ်ရမည်၊ သူတို့သွေးအပေါ်

ငါ မျက်ရည်ကျနေ၍ အဘယ်အကျိုး ရှိမည်နည်း"

သူ၏ စကားသည် ရှည်၏ ။ ရှင်း၏ ။

သူ၏ သဘောထားကို ပေါ်လွင်စေ၏ ။

ရဲစိတ်ရဲမာန်များ တဖွားဖွား ထကြွလာစေ၏ ။

မင်းရဲကျော်ထင်ပင် လဲနေရာမှ ထ၍...

"အို.. သွေးသောက်၊ သင် နှလုံးဝမ်းကြီးလှသည်။

သင့်စကား ရာဇဝင် တင်အောင် ခန့်ညားလှသည်။

ငါ့ကိုယ်ငါ နာသည်ဟူ၍ လှဲနေမိသည်။ ငါမြင်ပါပြီ။

ယခုပင် သင်နှင့်အတူ ထွက်တိုက်တော့မည်"

ဟု ဆိုလျက် ဓားလွတ်ကိုင်ကာ ကြုံးဝါးလေသည်။

ငကံလည်း ဖျင်အင်္ကျီ ဝတ်ကာ ရင်ကို ပုဝါစည်းသည်။ အခြား ဒဏ်ရာရသူများလည်း ထလာကြ၏ ။

တပ်မှူး ရာဇဂုမ္ဘာန်သည် ညဉ့်ကို တက်မည်ဟူ၍ လူတစ်ရာ ရွေးသည်။ ငကံ လိုက်ချင်လှသော်လည်း တပ်မှူးက မခေါ်၊ သူ့တပ်သား သူ့လက်ထောက် သွေးသောက်ကြီး ဟူ၍ မျက်နှာလိုက်ခြင်းမရှိ။ မြော်မြင်တတ်သော ပုတ္တစံလွန်နှင့် ရန်လိုကျွဲဟု ကျော်သော အရေးလွန်တို့ကို ခေါ်သည်။ ဇေယျပျံချီ၊ တုရင်သိပ္ပ၊ နေမျိုးရွှေတောင်၊ သွေးသောက် ငရွှေတုိ့ ပါ၏။ တကယ် နွှဲရမည့် ပွဲကျမှ မလိုက်ရသဖြင့် ငကံ ဝမ်းနည်းနေသလောက် ရန်လိုကျွဲတို့ကား ငရဲမှာ အောင်သေအောင်သား စားရတော့မည်ဟု ဝမ်းသာအားရ ကြွေးကြော်နေကြကုန်၏ ။

ထိုတိုက်ပွဲတွင် မြို့တွင်းမှ မီးရောင်ကို မြင်သည်နှင့် တပ်တော်များ ချီမည် ဟု စောင့်နေကြသော်လည်း မိုးသောက်လုမှ မီးလျှံက တက်လာသည်။ ငကံသည် သူ့တပ်မှူး အပါအဝင် ဒဏ်ရာပြင်းသော ရွေးတော်စု တစ်ရာသားအတွက် အလွန် စိုးရိမ်နေမိလေသည်။ လူ တစ်ရာမျှနှင့် ရန်သူ့တပ်တွင်းမှာ မည်မျှ ခံနိုင်ကြမည်နည်း။ ယခင်အချိန်များလို သန်စွမ်းမောက်မာလှသည်လည်း မဟုတ်။ ထို့ကြောင့် တပ်တော်များ မြို့ကို ကပ်မိသည်နှင့် ပွင့်ဟနေသော မြို့တံခါးကို အတင်းတိုးတိုက် ဝင်ကြသောအခါ ညဉ့်တက် လူတစ်ရာမှာ မရှိတော့သလောက်ပင် ဖရိုဖရဲ ပြန့်ကျဲလျက်။

တပ်မှူး လက်ျာဘီလူးကိုမူ ဘယ်မှာမှ မတွေ့။ မြင်းကြီး တိမ်ပျံ၏ အစအနပင် ရှာမရ။ သူရဲတော်များထဲမှ အသက်ငွေ့ငွေ့ ရှိသေးသူ တစ်ဦးကို တွေ့သဖြင့် မေးကြည့်ရာ တရုတ်စစ် ပြေးရာဘက်သို့သာ လက်ညှိုးညွှန်ပြနိုင်သည်။ ငကံတို့လည်း ခဏမဆိုင်း လိုက်ကြ၏ ။ လမ်းတွင် တပ်မှူး ကိုင်စွဲနေကျ သန်လျက်မည်းကြီး တရုတ်ဗိုလ်တစ်ဦးကျောတွင် စိုက်လျက် တွေ့သည်။ ထို့နောက် တရုတ်စစ်သား အလောင်းများ။

ထိုစဉ် မြင်းဟီသံကြားပြီး တိမ်ပျံ ပြန်ပြေးလာသည်။ သူတို့ကိုပင် တိုးတိုက်သွားသေးသည်။ ဇက်ကြိုးဆွဲမရ ဖမ်းမရ အကဲလည်း မရသဖြင့် ဆက်လိုက်ကြသည်။ ရေစီးသန်သော ချောင်းတစ်ခု နံဘေးမှာ တရုတ်ဗိုလ်မှူး အလောင်း ၃ လောင်းသာ မြင်းနှင့်တကွ တွေ့ရ၍ တပ်မှူး၏ အရိပ်အယောင်ကိုကား မတွေ့ရတော့။ ထိုနေ့မှ စ၍ လက်ျာဘီလူး ဒဏ္ဍာရီများလည်း တစ်ခန်းရပ်သွားသည်မှာ မည်သည့်အခါတွင်မျှ မည်သူမျှ တပ်မှူးကို နောက်ထပ် မမြင်မတွေ့ကြရတော့ချေ။

Written by သင်္ခရာဇာ

End date: March 12, 2022