လက်ျာဘီလူးက မြင်းနီကျော်နှင့်၊ နရဏီက ဖြူဆွတ်လှပသော မြင်းဖြူကြီးနှင့်၊ ငကံက မလှမ်းမကမ်း ခပ်ဝေးဝေးမှာ မကင်းမကွာ လိုက်ပါလာသည်။ နရဏီက လမ်းခရီး အခြေနေများကို မေးလာသဖြင့်
"အကျွန်တို့ လာတဲ့ ခရီးတစ်လျှောက်တော့ ရေမြေတောတောင်တွေ သိပ်သာယာတာပဲ။ လူတွေကလည်း သဘောကောင်းကြတယ်။ တတ်နိုင်သလောက် ရှိတာတွေ ထုတ်ကျွေးကြတာမှာ ကျွန်တော်တို့ မြန်မာတွေနဲ့ အတူတူလိုပါပဲ၊ အလွန်ချစ်စရာကောင်းကြတယ်"
"မပျမဝပ်တဲ့ ရွာများရော ရှိရဲ့လား"
"အဲလိုတော့ သိပ်မရှိပါဘူး အစ်မတော်၊ ဓားပြတွေ နေတဲ့ စခန်း ၂ ခုတော့ ဖြတ်ခဲ့ရပါတယ်။ ဒါကလည်း ရွာသားတွေ တိုင်လို့ ဝင်သိမ်းခဲ့တာ။ ဓားပြတွေ ဖမ်းပြီး ရွာကိုပဲ ပြန်အပ်ခဲ့တယ်"
"ဘာလို့ ရွာကို အပ်တာလဲ၊ ဓားပြဆို သုတ်သင်ပြီး စခန်း မီးရှို့ပစ်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလား"
သူက တစ်ချက်လှည့်ကြည့်သည်။
"ဓားပြတွေထဲမှာ ရွာသားတွေရဲ့ တူသား ဆွေမျိုးတွေ ပါနေမှာပဲ။ သူတို့တရား သူတို့စီရင်ကြမှာပေါ့။ အကျွန်က သူတို့ ဘယ်လောက် ဆိုးသွမ်းထားကြောင်းမှ မသိဘဲ။ ရပ်ရွာကပဲ သိတာ မဟုတ်လား။ သည်တော့ ရွာက ခွင့်လွှတ်နိုင်ရင် သူတို့ ချမ်းသာရာ ရမှာပေါ့။ ထပ်ပြီး ဆိုးသွမ်းရင် အပြန်ကျ စီရင်လို့ ရသားပဲ"
"သြော်.. ဒါလည်း ဟုတ်တာပဲ"
ဟု ဆိုရင်းမှ ကြားထားသည်နှင့် မတူပါလား ဟု တွေးမိသည်။ သို့သော် သည်အကောင်ငယ် ယုံရသည်တော့ မဟုတ်။ အကောင်သေးသလောက် အဆိပ်ပြင်းသည့် မြွေပွေးနှင့် အတူ။ အလွန် ကောက်ကျစ် ဉာဏ်များသည်ဟု ဆိုထားသည် မဟုတ်ပါလား။
"တို့ ရှမ်းပြည်နဲ့ မင်းတို့ မြန်မာပြည် ဘယ်က သာပြီး အေးချမ်းသလဲ။ ဘယ်က ပိုကောင်းသလဲ"
ကျယ်ပြောလှသော ကုန်းပြင်မြင့်ကြီးပေါ်မှ နေ၍ တောင်စဉ် တောင်တန်း အထပ်ထပ်ကို လရောင်တွင် ငေးနေရင်း သူ လှည့်ကြည့်ပြန်သည်။
"ရှမ်းပြည်က သာယာ အေးချမ်းတာပေါ့။ မြန်မာပြည်မှာ စစ်အနိဋ္ဌာန်ရုံတွေက အမြဲ ရှိနေတာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဘယ်က ပိုကောင်းလဲ မေးရင်တော့ ကိုယ့်ရပ်ရွာ ဒေသက ပိုကောင်းတယ်ပဲ ပြောကြမှာပဲ"
"အင်း.. အင်း၊ မင်းတို့ တိုင်းက ဘာလို့ အခြားနယ်တွေကို တိုက်ခိုက် သိမ်းပိုက်နေရတာလဲကွ"
သူ အံ့သြဟန်နှင့်
"ကျွန်တော်တို့က အသိမ်းခံလိုက်ရတာကနေ ခုမှ နယ်နိမိတ်တွေကို ပြန်ယူနေရတာပါ။ ဘယ်လို ပြောရမလဲ ဆိုတော့ဗျာ.. ဘုရင်တွေ နယ်မြေလု၊ အင်အားပြ၊ အာဏာသိမ်းယူကြတာကို ကျွန်တော်တို့ အောက်က လူတွေက သူတို့အလိုကျ လိုက်ဖြည့်ဆည်း ဆောင်ရွက်ပေးနေကြတာပဲလေ။ မင်းမိန့်ဆိုတော့ ရှောင်လွှဲလို့မှ မရတာ"
သည်ကောင်လေး ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းနှင့် အမှန်တွေ ပြောနေတာလား ဟု နရဏီ သံသယ ရှိလာသည်။ သူပြောသည့် စကားတွေက မျှော်လင့်ထားသည်များနှင့် ပြောင်းပြန်ချည်း ဖြစ်နေ၏ ။ သူ့ဘက်သူ မကောင်းပြော၍ နရဏီကို တမင် လှည့်စားနေသလား ဟုလည်း သတိထားနေရသေးသည်။ အတော် မလွယ်ပါ့လား။
"မင်းကတော့ မင်းမိန့်ကြောင့် မဟုတ်ဘဲ မင်းကိုယ်တိုင် ရှင်ဘုရင်ဆီ ဝင်ပြီး အမှုထမ်းခဲ့တာဆို"
"ဟုတ်တယ်၊ ကုန်းဘောင်ကနေပြီး မြန်မာနိုင်ငံကြီးကို ပြန်စုစည်း တည်ထောင်ဖို့ အလောင်းဘုရားလက်အောက် ဝင်ခဲ့တာ"
သည်တစ်ကြိမ်တော့ အမှန်ကို ပြောသည်ဖြစ်မှန်း နရဏီ သိလိုက်၏ ။ သူ ကြားထားသည်နှင့် တစ်ထပ်တည်း ကျနေသည်ကိုး။
"ဒါဆို တို့ ပဉ္စလရာဇ်တိုင်းက မြန်မာနယ်မှ မဟုတ်ဘဲ။ ဘာဖြစ်လို့ သစ္စာတော်ပေးဖို့ လာတာလဲ၊ အစ်မတော်က မသိလို့နော်"
နရဏီက မသိကျိုးကျွံ ပြု၍ မေးသည်ကို လက်ျာဘီလူးက အားနာဟန်နှင့် မြင်းကို ရပ်လျက်
"ဒါတော့ ကျွန်တော်လည်း မသိဘူး။ မင်းမိန့်အတိုင်း သစ္စာပေးချေ ဆို သွားရတာပဲ။ သစ္စာတော် မခံရင် ဖမ်းဆီးခဲ့ဆိုလည်း ဖမ်းရမှာပဲ။ အကျွန့် သဘောကတော့ ရှမ်းရော မွန်ရော ထားဝယ်ရော အတူတကွ တစ်မြေတည်း တစ်ဆက်တည်း မင်းတစ်ပါးတည်းအောက် ရှိကြရင် ကောင်းမှာပဲ လို့ ထင်မိတယ်။ ကန်တော့နော် အစ်မတော်"
"ဟင်.. အင်း၊ အင်း၊ ရပါတယ်ကွဲ့"
နရဏီ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်လာသည်။ သူက တကယ်ပြောနေဟန် တူ၏ ။ လိမ်လည် လှည့်ဖျားနေဟန် တစ်စက်မှ မပေါက်၊ ပရိယာယ်နှင့် ပြောသည်ဖြစ်လျင်တော့ အလွန် တည်ငြိမ် ဟန်ဆောင်ကောင်းသည် ဆိုရပေမည်။ သို့သော် သူ့မျက်နှာမှ အားနာဟန်နှင့် အမှန်ကို ဆိုဟန်က မြင်သာနေပြန်သည်။
"ဒါဆို တို့လည်း သစ္စာမခံရင် အဖမ်းခံရမှာပဲပေါ့"
သွေးတိုးစမ်း၍ မေးလိုက်သည်ကို
"ဟုတ်ကဲ့၊ ဖမ်းဆီးသွားရမှာပေါ့လေ။ ဒါပေမယ့် မလွှဲသာ မရှောင်သာမို့ ခေါ်သွားရမှာ၊ စော်ဘွားကြီးတို့ မင်းသမီးတို့ လူတစ်စုလုံးကို တုပ်နှောင်ဖမ်းခေါ်တာမျိုးတော့ မလုပ်ပါဘူး။ ထမင်းတစ်နပ် ကျေးဇူးရှိဖူးသူတွေကို အသာအယာ မပင်မပန်းရအောင် အတတ်နိုင်ဆုံး လုပ်ပေးမှာပါ။ အစ်မတော်တို့က သစ္စာမခံချင်လို့လား"
သူကပင် ပြန်မေးနေတော့သည်။ ခက်ပြီ။
"သစ္စာမခံချင်ဘူးလို့ မဟုတ်ပါဘူးကွယ်၊ သို့ပေမယ့် ဘယ်သူကတော့ လွတ်လပ်တဲ့ ဘဝကနေ ဆင်းပြီး သူများလက်အောက်မှာ သစ္စာခံဘဝနဲ့ နေချင်ကြမှာလဲလေ။ တို့များက စော်ဘွားမျိုးရိုးဆိုတော့ ပိုဆိုးတာပ။ တို့လက်ထက်မှ ဖြစ်ရတယ်ဆို ဂုဏ်သရေ ညှိုးနွမ်းရတာပေါ့ မောင်ငယ်ရယ်"
လက်ျာဘီလူးက မြင်းကို လှည့်လိုက်ပြီး ဆင်းသွားသည်။ သူ့ကို မကြည့်တော့။ ငေးနေ၏ ။
"စစ်ရဲ့ ဆိုးကျိုးတွေကတော့ ဒီလိုပါပဲ။ လူတိုင်းကို အဖျားခတ် သက်ရောက်ခံရမှာပဲ။ နိုင်ငံတော် ထူထောင်ပြီးလို့ ငြိမ်းချမ်းပြီ ဆိုမှသာ.. ဒါလည်း ဆူပူကြဦးမှာပါ၊ အစ်မတော်တို့က မခြားနားတောင် နယ်စွန်နယ်ဖျားတွေ ပုန်ကန်ကြ၊ ထကြွကြ၊ တိုင်းတစ်ပါးက ထိပါးနှောင့်ယှက်ကြနဲ့ ကျွန်တော်တို့ နားရမှာ မဟုတ်ဘူး"
အောင်မယ်၊ သူကပဲ ညည်းနေသေးသည်။ သူ့စကားတွေအရ အမှန်အတိုင်း ပြောနေမှန်း သိနေရ၏ ။ သူ့အား နားလည်ရ ပိုခက်လာသလို ရှိ၏ ။ အမှန်တော့ ရိုးရှင်းလှပါသည်။ လက်ျာဘီလူး သဘောရိုးနှင့် ပြောနေသမျှကို သူ့ဘာသာ မရိုးမဖြောင့် တွေးနေမိခြင်း ဖြစ်၍ သူ့ဘာသာ ရှုပ်ထွေးနေရသည်ကိုလည်း ဟိုကတော့ မသိ၊ လှည့်လည်း မကြည့်။
မြင်းကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ တိမ်ပျံက စားကျက်မြေဆီ မြူးထူးစွာ လှမ်းထွက်သွားသည်၌ နရဏီကလည်း သူ့မြင်း သိင်္ဂီနတ်ရောင်ကို လွှတ်ပေးလိုက်ရာ မြင်းနှစ်ကောင်က တစ်ကောင်နှင့် တစ်ကောင် ယခုမှ နှုတ်ဆက်နေကြ၏ ။
"သစ္စာပေးတယ်၊ လက်အောက်ခံ ပြုတယ် ဆိုတာလည်း စည်းလုံးဖို့ လုပ်တာပါ အစ်မတော်၊ ငါတို့က အခွန်တော် ဆက်ရတယ် ဆိုပြီး မမြင်စေချင်ပါဘူး။ သုရှင်ကလည်း လက်ဆောင်တော် ပြန်ပေးမှာပါ။ စော်ဘွားတွေကို စားမြဲအရာ စားစေပြီး မောရှမ်းမြေကို စောင့်ရှောက်ပေးမှာပါ။ တစ်ဦးနဲ့တစ်ဦး သစ္စာဖလှယ်ကြသလိုပါပဲ၊ မြန်မာဘုရင်ကို အခကြေးငွေ ပေးပြီး အစောင့်အရှောက် ခန့်တယ်လို့တောင် ဆိုချင် ဆိုနိုင်တယ်"
နရဏီက သူ့ဘေး ဝင်ထိုင်ရင်း ဟက်ဟက်ပက် ရယ်မိသည်။ သူစိမ်းယောက်ျားတစ်ဦးရှေ့ ပထမဆုံးအကြိမ် ရာဇဣနြေ္ဒ မထိန်းဘဲ ရယ်မိခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။ စကားပြော လည်ပုံ၊ လိုရာကို ဆွဲယူ ပြောတတ်ပုံကို သဘောကျ၍ ရယ်နေသည်ကို ငကံက အဝေးမှ ငေးကြည့်နေ၏ ။
"မင်း ပြောပုံအရ တို့ကတောင် သာသေးသလိုပါလား မောင်ငယ်ရယ်၊ လက်အောက်ခံဖို့ သစ္စာလာပေးတာနှင့် မတူ၊ စမ်းသုံးကြည့်ပါ.. ကျွန်တော်မျိုးတို့ လက်ရုံးစွမ်းနဲ့ ဟော်နန်း အာဏာကို ကာကွယ်ပေးပါ့မယ် လို့ ဖြစ်နေပါပြီရော"
လက်ျာဘီလူးကလည်း ပြုံးသည်။
"ကျွန်တော် ဒီလို ပြောတယ် ဆိုတာ မင်းတရားကြီးသာ ကြားရင် မိုက်ရိုင်းစော်ကားတဲ့ အကောင် နေပူလှန်း ကျပ်တင်ပြီး ကွပ်လို့ မိန့်တော်မူမှာ"
ရယ်ကြရပြန်သည်။
"ဒါဆို မင်းတို့ မင်းတရားကြီး ရွှေနားတော် ပေါက်အောင် လျှောက်တင်လိုက်ရရင် တို့တော့ ဆုတော်လာဘ်တော် ရမှာပေါ့... ဟုတ်လား"
"အနောက်ဆောင် တစ်ဆောင်တော့ ရကောင်းပါရဲ့"
"ဟင်.. ဘယ်လို"
"အဆောင်တော်ရ မိဖုရား ဖြစ်နိုင်ပါရဲ့လို့ ကျီစားတာပါ။ အရာမရတောင် ကိုယ်လုပ်တော်တော့.."
"အမလေး၊ အမလေး၊ ကိုယ်လုပ်တော့ မဖြစ်ပါရစေနဲ့ကွယ်။ မတိုင်နဲ့ဆို မတိုင်ပါဘူး။ နည်းနည်းမှ အတင်မခံဘူးနော်၊ ကိုယ်သေ သူရှုံး လုပ်တော့တာပဲ"
လက်ျာဘီလူးလည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် ရယ်၏ ။
"ကဲ.. အစ်မတော်၊ စကားပြောလို့ဖြင့် ကောင်းပါရဲ့။ အစ်မတစ်ဦး ကောက်ရသလိုပါပဲ။ သို့ပေမယ့် အကျွန်က မင်းမှုထမ်း ဖြစ်နေလေတော့ အောက်လက်ငယ်သားတွေအတွက် စီမံပေးရမှာတွေနဲ့ သွားရေး လာရေး လေ့လာစိုင်းပြင်းရမှာတွေ ရှိသေးတယ်။ အစ်မတော် ပြောချင်တဲ့ စကား တစ်ခုခု ရှိလိမ့်မယ် လို့လည်း ယူဆပါတယ်။ ပြောလိုရင်းကိုသာ မချွင်းမချန် မြွက်ကြားပါတော့။ အကျွန် တတ်နိုင်တာ အရေးပေးပါ့မယ် အစ်မတော်"
နရဏီ ပြုံးနေရာမှ ဣနြေ္ဒဆောင်လိုက်၏ ။
"မောင်ငယ်က အလွန်ပါးနပ်ပါလား။ ဒါကြောင့်လည်း ဗိုလ်မင်းကြီး ဖြစ်နေတယ် ထင်ပ။ ပြောစမ်းပါဦး အရေးရှိမယ်လို့ ဘယ်လို ရိပ်မိသလဲ"
"စော်ဘွားကြီးက သူ့ရဲ့ ချစ်လှစွာသော သမီးကို ခုမှ တွေ့တဲ့ ရန်သူဗိုလ်နဲ့ ထည့်ပေးနေကတည်းက တစ်ခုခုကို အနုနည်းနဲ့ ယူလိုဟန် ရှိတယ်လို့ ထင်မိတာပါ"
"ဟားဟား.. ကြားဖူးသည်နှင့် လျော်အောင် တော်ပါပေတယ် မောင်မင်း။ မင်း ငါ့မောင်ငယ်သာ ဖြစ်လိုက်ရင် ဘယ်လောက် ကောင်းမလဲ။ ဟုတ်ပါတယ်.. အစ်မတော် သဘောထားကတော့ ပြောပြီးသလောက် မောင်ငယ်လည်း သတိထားမိလောက်ရောပေါ့"
"အစ်မတော်လည်း အကျွန့်သဘောကို သိမြင်ပြီး ဖြစ်မယ်လို့ မှတ်ယူပါတယ် အစ်မတော်၊ အစ်မတော်တို့ကို အရေးပေးလိုပေမယ့် မင်းသားများတောင်မှ အခွင့်ရှိတဲ့ ကိစ္စလည်း မဟုတ်တာကြောင့် ကျိုင်းတုံစော်ဘွားကြီးနဲ့ အလျင် တွေ့ဆုံ ဆွေးနွေးရပါဦးမယ်။ ပြီးတော့.."
"အင်း.. ဆိုပါဦး"
"အမှန် ဆိုရလျင် စော်ဘွားတွေရဲ့ သဘောထားကို အကျွန်က မင်းကြီး မင်းလှမင်းခေါင်ကျော်ထံ ပြန်ကြားရဦးမှာပါ။ သူကသာ တကယ့် အရေးရှင် ဖြစ်ပါတယ်။ သို့ပေမယ့် မင်းကြီး ဦးကောင်းက သည်တစ်ကြိမ် ပါလာတာ ကျွန်တော် ဖြစ်နေတဲ့အတွက် စိတ်ချတယ်၊ မင်းဘာသာမင်း ဆုံးဖြတ်ပြီးသာ လုပ်ခဲ့လို့ အပ်လိုက်တဲ့အတွက် ပင်လယ်မိုင်းမောကြောင်းတစ်လျှောက် စီရင်ခွင့် ရထားတာပါ"
သူကလည်း အလာကြီးပါလား ဟု နရဏီ တွေးမိလိုက်သေးသည်။ လူသာငယ်၍ ယုံကြည်နှင်းအပ်ခံရသူ ဖြစ်ရာ အထင်သေး၍ မဖြစ်နိုင်ချေ။
"သည်တစ်ကြိမ်က အောက်ပြည်ကို စစ်ချီ ထွက်ရတော့မှာ၊ ဖြစ်နိုင်ရင် ဟံသာဝတီကို စစ်ပွဲတစ်ရာသီအတွင်း သိမ်းလို့ရရင် သိမ်းယူရမှာ။ မရရင်လည်း ရသလောက်နယ်မြေ သိမ်းခဲ့ပြီး အစောင့်အနေ ထားခဲ့ရဖို့ များတော့ လူသူလက်နက်အင်အား လိုတာ အမှန်ပဲ။ ကျွန်တော်တို့မှာ လူထောင်တပ် အနည်းငယ်သာ ရှိတယ်။ သည်လူတွေနဲ့ပဲ လှည့်တိုက်နေရတာ"
သူ့ဆိုလိုရင်းကို သဘောပေါက်ပါသည်။ အောက်ပြည်ကို တိုက်ရန် ရှမ်းနိုင်ငံများ အင်အားကို ယူရမည်ဟု ဆိုနေခြင်း ဖြစ်သည်။
"ဆိုတော့.. သည်လူတွေသာ မရှိရင် မြန်မာမှာ စစ်အင်အား မရှိတော့ဘူး မဟုတ်လား ငါ့မောင်၊ သူ့ကို မတိုက်ဘဲ ကိုယ့်မြေကို ကာကွယ်တာက အင်အားကျန်မယ် မဟုတ်လားကွဲ့"
နရဏီ ဆိုသည်မှာလည်း သင့်လျော်ပါသည်။ သို့သော် သူ ပြန်ပြောသည်ကို နားဆင်ပါဦး။
"သည်လူတွေကတော့ ကျန်မှာပဲဗျ။ သွားမတိုက်ဘဲ ခံနေရင်သာ သူက အဝိုင်းခံရ၊ တစ်ဖက်သတ် အပစ်ခံရပြီး သေကုန်မှာ။ သွားတိုက်လို့တော့ မသေပါဘူး"
"ဘယ်လို ပြောတယ်..၊ သွားတိုက်ရင် မသေဘူး ဟုတ်လား"
"ကျွန်တော်တို့ လူတွေက တိုက်ရည်ခိုက်ရည် ပြည့်ဝနေကြပြီ။ ကျွန်တော့် တစ်တပ်နဲ့တင် မွန် တစ်သောင်း တစ်သိန်းလည်း ခံနိုင်တယ်။ အနိုင်တိုက်ချေလို့ လွှတ်လည်း တိုက်မှာပဲ။ လူမလျော့စေနဲ့ ဆိုလည်း မလျော့အောင် စီမံရမှာပဲ။ သည်ဘက်မှာတော့ ကျွန်တော်တို့ လူတွေ စိတ်ချရပါတယ်"
"ဟဲ့.. ဟဲ့၊ ဟုတ်ပါ့မလား မောင်ရို့"
သူ ပြုံးသည်။ ပြန်မဖြေသဖြင့်
"တို့မှာ လက်ရွေးစင် ကိုးကျိပ်ရှိတယ်။ ခမည်းတော်ဘုရား လက်ရွေးစင် ကိုယ်ရံတော် သိုင်းဆရာတွေ အပြီးအစီးကောင်းသူ လူကျော်တွေ ချည်းပဲ။ မင်းလူတွေနဲ့ စမ်းကြည့်မလား"
"မစမ်းလိုပါဘူး"
"ဘယ်သူသာတယ် သိရတာပေါ့"
"သိပြီးသားပါ"
"ဟုတ်လား.. ဘယ်က သာလဲ"
"အစ်မတော် သိပ်သိချင်နေရင် နံနက် မိုးသောက်ကို ဒီကွင်းပြင်မှာပဲ သူတို့ကို ဓားလှံလေးမြား ပြင်ပြီး စောင့်နေခိုင်းလိုက်ပေါ့။ ကျွန်တော် တစ်ဦးတည်းကို အမိဖမ်းနိုင်ရင်၊ ထိခိုက်နာကျင်အောင် လုပ်နိုင်ရင် အစ်မတော် ဆိုတဲ့ အရေးကို ပေးမယ်။ တပ်ထဲမှာ ကျွန်တော့်ထက် လက်ရုံးကောင်းတွေ အများကြီး ရှိပါတယ်။ အစ်မတော်လူတွေ မထိခိုက်စေချင်လို့ပါ"
"ဟဟဟ.. လေကတော့ ကြီးလှသကွယ်။ မနက်ကျမှ ကြည့်ရမလေ့။ ကောင်းပါပြီ.. အစ်မတော်လည်း အခြားအရေးမဆို၊ ငါ့မောင်ကို မနိုင်ရင် မြန်မာမင်းကို ပျော်ပျော်ကြီး သစ္စာခံလိုက်မယ်။ အဲ.. မောင်ငယ်ကို မိရင်တော့ တို့ မိုင်းပင်းတစ်နယ်ကိုပဲ ချန်ပေး၊ ဟုတ်လား"
"ရပါတယ်၊ မိုင်းပင်းက ကျဉ်းကျဉ်းလေးပဲ။ သုရှင် သိမှာတောင် မဟုတ်ဘူး။ ဒါဆို ပြန်ကြပါစို့၊ နှင်းတွေ အေးနေပြီ"
သူတို့ မြင်းများကို ဆွဲလျက် ထွက်လာတော့ မြက်ပင်များမှာ နှင်းရည်စိုစွတ်လျက် ရှိပြီ။ ငကံပင်လျင် သစ်ပင်အောက်၌ ကျုံ့ကျုံ့ကလေး။